Η Κίρκη-Εξουσία πλανεύει…
Διατύπωσε σε ευθύ λόγο ό,τι αποτελεί στερεά πεποίθηση στην κοινή γνώμη: τον πρωταγωνιστικό ρόλο των πολιτικών στο Θέατρο Σκιών του νεοελληνικού πολιτικού βίου!
Ήγειρε την «κατακραυγή» των… σκηνοθετών του Θεάτρου Σκιών καθώς και των εκλεκτών των τελευταίων στους κομματικούς σχηματισμούς μηδέ των διακηρυσσόντων ότι αγωνίζονται για τη διαφάνεια και την πάταξη της διαπλοκής!..
Στην εξομολόγηση του «υπουργού των Μουσώνων» -αρέσκεται ο κ. Μ. Κεφαλογιάννης να προκαλεί ενίοτε «μπιγκ μπανγκ» στην κυβερνητική μακαριότητα- η Ιστορία («εποχή Μπαϊρακτάρη») παίζει ένα περίεργο παιχνίδι με τη λήθη. Δεν είναι πάντοτε δίκαιη -χαρακτηριστική η αντιμετώπιση των εξομολογήσεων του «υπουργού των Μουσώνων»- ούτε και πάντοτε αληθινή. Άλλοτε θυμάται ό,τι θα άξιζε να λησμονηθεί και άλλοτε (βοηθούσης και της γλυκιάς νομής της εξουσίας) ξεχνάει ό,τι θα άξιζε να μνημονευθεί!..
Ωστόσο, η εξομολογητική -και αυτοκριτική- διάθεση του «υπουργού των Μουσώνων» προσκρούει στη «φιλοσοφική» διάθεση των σκηνοθετών του νεοελληνικού πολιτικού Θεάτρου Σκιών να διεκδικούν το «δικαίωμα» ότι, αν την Ιστορία τη συντροφεύει η Μνήμη, δεν μπορεί παρά να τη συντροφεύει και η λήθη!
Όμως λανθάνει της προσοχής των «σκηνοθετών» η αναντίρρητη αρχή: η Ιστορία δεν λησμονεί απόλυτα με όσα μνημονεύει την Αλήθεια! Βεβαίως, με τη βοήθεια των χειραγωγών της κοινής γνώμης, ουχί σπανίως, δίδει μια θολή εικόνα πραγμάτων και καταστάσεων που θ’ άξιζε να φωτισθούν εντονότερα και φωτίζει περισσότερο απ’ ό,τι θα ‘πρεπε πρόσωπα και πράγματα που θα μπορούσαν να μείνουν στη σκιά!..
Ο κ. Κεφαλογιάννης, εκ καταγωγής, ενταγμένος μεν στο σύστημα εξουσίας, αλλά όμως στον ρόλο του «υπουργού των Μουσώνων», διαφαίνεται -εναπομένει η επαλήθευση στη συνέχεια- ότι επιθυμεί να κινηθεί εκτός του κύκλου χειραγωγίας των σκηνοθετών του Θεάτρου Σκιών. Η ίδια η πολιτική παράταξή του, πάντως, δεν αντέχει να κινηθεί σε εικονοκλαστικό πεδίο… Η Κίρκη-Εξουσία πλανεύει!… Η Ιστορία-Μνήμη δεν παύει, όμως, να παραπέμπει στην οργισμένη κραυγή απελπισίας του αρχηγέτη του συντηρητικού χώρου: «Ποιος, τέλος πάντων, κυβερνά αυτό τον τόπο…»!
Βεβαίως το πολιτικό περιβάλλον έκτοτε άλλαξε ριζικά και δραματικά. Ο εμπορευματοποιημένος μιντιακός χώρος σχεδόν κατευθύνει κατά το δοκούν και το ιδιοτελές συμφέρον του το πολιτικό σύστημα της χώρας και έχει καταστήσει την τηλεόραση εκ των ων ουκ άνευ στο «πολιτικό παίγνιο» και ισχυρό μέσο την εύνοια του οποίου επιζητούν κόμματα και πολιτικοί. Τελούν υπό την χειραγωγίαν του!..
Οι χειραγωγοί της κοινής γνώμης γνωρίζουν και χειρίζονται καταλλήλως την πρώτη σελίδα των εφημερίδων ή τα τηλεοπτικά δελτία των 8 ως στρατηγικούς χώρους, όχι ως πεδίο αντιπαράθεσης των κοινωνικών ομάδων και των εκπροσώπων τους για το ποιος θα επενεργήσει στο πολιτικό πεδίο, αλλά με την επιλεκτική επιλογή του «πάνελ», στην «κατασκευή της κοινής γνώμης»!..
Στο παίγνιο αυτό της χειραγώγησης της κοινής γνώμης, στις πλείστες των περιπτώσεων έρχεται και ο «ειδικός», ο «καθηγητής», με το κύρος του να νομιμοποιήσει τις διαδικασίες των προκατασκευασμένων «αποκαλύψεων», που προβάλλονται στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων ή τα τηλεοπτικά δελτία των 8!..
«Σ’ αυτό το καινούργιο σκηνικό τα κόμματα και οι πολιτικοί αγωνίζονται να κερδίσουν ευνοϊκή δημοσιότητα, κάτι που συχνά συνεπάγεται τη χρήση αρνητικής διαφήμισης εναντίον του κύριου αντιπάλου τους…».
Αυτά μεν στο εμπορευματοποιημένο μιντιακό περιβάλλον. Όμως η πολιτική και όχι η μικροπολιτική δεν παραγνωρίζει τη διακηρυγμένη Αλήθεια: όταν ο απλός πολίτης προσφέρει στον βωμό της ευημερίας του κοινωνικού συνόλου και της προόδου των δημοκρατικών διεργασιών την ύπαρξή του οφείλουν οι πολιτικοί να προσφέρουν τουλάχιστον τη θυσία των κομματικών τους συμφερόντων.
Οφείλουν να κωφεύουν στη λαγνεία της Κίρκης-Εξουσίας και να υπακούουν μόνο στη φωνή της πατριωτικής τους συνείδησης, που αναμφιβόλως συμπλέει με το Κοινό Αγαθό.