Η πολιτική στην υπηρεσία του «σταρ σίστεμ»
Διακινείται μεταξύ δύο «μύθων», εκείνον της ωραίας και μοιραίας… ξανθιάς, αλλά και εκείνον σύμφωνα με τον οποίο ο «ήρωας», ο πρωταγωνιστής, τοποθετεί την έναρξη της δημόσιας σταδιοδρομίας του στην ταπεινή καταγωγή του, συνεχίζει με την ταχεία άνοδό του, την απόκτηση δύναμης και καταλήγει να διαπράττει Ύβρη, κατά την αρχαιοελληνική έννοια, με την υπεροψία του, κατάσταση που διαγράφει σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια, την ανώμαλη πτώση του!
Στον πρόσφατο πολιτικό βίο της χώρας, βοηθούσης και της τηλεοπτικής δημοκρατίας, ο μύθος της ωραίας φαντάζει ηχηρώς στα κοινοβουλευτικά έδρανα των δύο κομμάτων εξουσίας, «στον οποίο ”μύθο” υπάρχει και ο χορός της ελληνικής τραγωδίας, που επευφημεί τα επιτεύγματα των ”ωραίων”, αλλά και προειδοποιεί για το τίμημα που θα πληρώσουν για την υπεροψία τους»!…
Οι μεν πολιτικοί φορείς επενδύουν στο εξωστρεφές ωραίο, σε γνώση τους για την προσωρινότητά του, απλώς εκμεταλλεύονται τη συγκυρία και την αντίστοιχη ροπή των τηλεοπτικών ψηφοφόρων, ενώ αυτό καθαυτό το ωραίο «αισθάνεται ότι βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, ότι η επιτυχία του δεν θα διαρκέσει, παράλληλα όμως κυριαρχούνται από τη ναρκισσιστική επιθυμία να εφελκύουν στο πρόσωπό τους την προσοχή και να… αναγνωρίζουν όλοι την αξία τους, να τους θεωρούν ήρωες του μύθου»!…
Οι «ήρωες-μύθος» αισθάνονται την ανάγκη να επιδεικνύουν ότι «είναι σημαντικοί και ότι κανείς δεν μπορεί να τους αγνοήσει»… Η συμπεριφορά τους εκφεύγει της δεδοκιμασμένης αρχής «και τούτο ποιείν (ωραίο) κακείνο (εσωστρεφές ωραίο) μη αφιέναι»!
Ο «μύθος του ωραίου» δεν περιορίζεται στις «ωραίες και μοιραίες… ξανθές», αλλά και στους κατά τη φρασεολογία του συρμού «μπο» της πολιτικής με την άκρως εξεζητημένη εμφάνισή τους. Η «πολιτική» στην υπηρεσία του σταρ σίστεμ… Μια φευγαλέα ματιά στις τηλεοπτικές «μπουζουκοκατανύξεις του σαββατόβραδου» επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.
Και οι μεν και οι δε «ωραίοι της πολιτικής» ζουν το όνειρο των χαμόγελων του θαυμασμού ανά τας ρύμας και τας οδούς και ουχί στην ουσία και το βάθος της πολιτικής πρακτικής που ακολουθούν!… Η πολιτική στον αστερισμό της πασαρέλας!… Ωιμέ, τι συμφορά, αναφωνεί σε ανάλογες περιστάσεις ο χορός της ελληνικής τραγωδίας…
Αναμφισβητήτως το ωραίο κυριαρχεί στην ελληνική αισθητική από γενέσεως ελληνικού πολιτισμού. Συναντάται δε στη φύση και την τέχνη. Μάλιστα, η κλασική αντίληψη υποστηρίζει ότι ωραίο είναι η συμμετρική και η αρμονική μορφή, ενώ, σύμφωνα με την ίδια αντίληψη, καταλυτική είναι η επίδρασή του στην ανθρώπινη ψυχή και δημιουργεί μια ανώτερη συγκίνηση, η οποία οδηγεί στη λύτρωση…
Κατά την αντίληψη αυτή το ωραίο εξιδανικεύεται και αντικρίζεται κάτω από ένα μαγικό ή μισοθρησκευτικό πρίσμα!… Αντιθέτως η ρεαλιστική άποψη δεν ενδιαφέρεται στην απόδοση του φυσικώς ωραίου, αλλά για την απόδοση και παρουσίαση προβλημάτων και όψεων της ζωής, ατομικής και κοινωνικής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο το ωραίο δεν έχει να κάνει απλώς με μια εποπτεία, αλλά και με έκφραση ιδεών, συναισθημάτων, νοημάτων, μηνυμάτων…
Το εξωστρεφές ωραίο στην πολιτική και ο «φορέας» του πολιτικός σκιτσάρονται σε αδρές γραμμές από τον μελετητή της ανθρώπινης συμπεριφοράς, Μάνφρεντ Κετς Ντε Βρις, μάλιστα όσο ξεθωριάζει ο «μύθος του ήρωα», του πρωταγωνιστή (το κείμενο σε ελεύθερη απόδοση):
-Νιώθει να πνίγεται και ξυπνά φωνάζοντας. Θυμάται τα όνειρα στα οποία έβλεπε τον εαυτό του σαν έναν περήφανο καουμπόη να σκαρφαλώνει σ’ ένα μονοπάτι, που γινόταν ολοένα και στενότερο και οδηγούσε στην κορυφή ενός βουνού. Όμως, λίγο πιο κάτω από την κορυφή, μία πύλη έφραζε τον δρόμο. Αν δοκίμαζε να την παρακάμψει, κινδύνευε να γλιστρήσει στον γκρεμό… Αν, όμως, αυτή η τάση για προβολή γίνει υπερβολική και καταστεί κυρίαρχη αντίδραση σε καταστάσεις μεγάλης έντασης (προκαλεί σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα στον «ωραίο πρωταγωνιστή»). Κι εδώ αναζητείται ο αποδιοπομπαίος τράγος… Αυτή τη μέθοδο υιοθετούν οι «ωραίοι μύθοι», που έχουν ανάγκη να εμφανίζονται άμεμπτοι και να νιώθουν ενάρετοι. Ωστόσο στην ακραία του εκδοχή αυτός ο τρόπος διαχείρισης του στρες γίνεται δυσλειτουργικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητας…