Η νέα «προπόνηση» των ΗΠΑ, μετά το Ιράκ, στην έδρα του Ιράν…
Μάταια οι συνομιλητές της προσπάθησαν για λόγους ευγενείας όπως φάνηκε να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα των επαφών, βάζοντας στους διαλόγους και αρκετά ανθρώπινα σημεία. Η κυρία Κοντολίζα Ράις παρέμεινε άκαμπτη, σχεδόν αγέλαστη (γιατί δεν είναι γέλιο ο μορφασμός που επιστράτευε για χαμόγελο), με αποτέλεσμα να σχηματίζεται συχνά στα πρόσωπα τόσο της υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη όσο και του πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή, μια έκφραση βαθιάς αμηχανίας για τον τρόπο που έπρεπε να χειριστούν την υπηρεσιακή έγχρωμη, μεγαλοαστή κυρία, που ήρθε για να δει τις διαθέσεις των συμμάχων και να ζητήσει από αυτούς. Η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ ήρθε, ζήτησε κι έφυγε πολύ γρήγορα, για να κάνει το ίδιο και στην Τουρκία και να φθάσει στον προορισμό της, που φυσικά δεν είχε ανακοινωθεί, και ήταν το Ιράκ.
Όσο κι αν είναι κανείς βέβαιος πως το μείζον θέμα των συνομιλιών ήταν το Ιράν και τα πυρηνικά του προγράμματα και για ποιους λόγους πρέπει να τιμωρηθεί αυτή η χώρα, δεν μπορεί να πάρει όρκο πως η και «γερακίνα» αποκαλούμενη κυρία υΠΕΞ των Ηνωμένων Πολιτειών δεν ζήτησε κι άλλα πράγματα, που δεν σχετίζονται με το Ιράν. Πολλοί π.χ. πιστεύουν και έχουν μεγάλη ανησυχία γι’ αυτό πως το ουσιαστικό αίτημα προς την Ελλάδα είναι να πειστεί η Κύπρος, ώστε αυτή να φροντίσει «για την άρση της απομόνωσης της Βόρειας Κύπρου» όπως χαρακτηριστικά είπε η κυρία Ράις. Και το ακόμα πιο ουσιαστικό αίτημά της ήταν να βοηθήσει η Ελλάδα την Τουρκία να γίνει όσο πιο γρήγορα γίνεται μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάψει να την καταγγέλλει για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και, ει δυνατόν, «να την σπρώξει» στην ευρωπαϊκή αγκαλιά έτσι ώστε να βοηθήσει τον εξευρωπαϊσμό της Τουρκίας, κάτι που θα έχει αποτέλεσμα και το τέλος των όποιων προβλημάτων για την Ελλάδα.
Ασφαλώς, στον αφελή αυτό συλλογισμό, διαφεύγει της κυρίας Ράις ότι η Τουρκία αποθρασύνεται όχι όταν της αρνείται κανείς κάτι αλλά όταν τη βοηθά να το πετύχει. Τόσο επειδή δεν αντέχει να κουβαλήσει το βάρος της ευεργεσίας, όσο κι επειδή θα αισθανθεί τόσο σημαντική και δυνατή, που θα θελήσει να μεταφράσει αυτή την αίσθηση σε πρακτικό αποτέλεσμα.
Η κυρία Ράις δεν έμοιαζε να θέλει να διασφαλίσει την ειρήνη (και) στην περιοχή μας, αλλά να διαπιστώσει πόσοι από τους συμμάχους των ΗΠΑ (παλιοί και νέοι) είναι έτοιμοι να ενταχθούν στη «συμφωνία των προθύμων» στη διεύρυνση των επιχειρήσεών τους στην περιοχή Ιράν-Ιράκ.
Ως έμπειρη και ευφυής ήξερε ότι δεν μπορεί να περιμένει και πολλά πράγματα από την Ελλάδα, όποια κυβέρνηση κι αν έχει η χώρα μας. Όχι μόνο λόγω του αυξημένου αντιμαερικανισμού που παραδοσιακά υπάρχει εδώ, αλλά κι επειδή πάγια πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων είναι να παρέχουν τόση βοήθεια στον αμερικανικό παράγοντα όση προκύπτει από τις υποχρεώσεις μας ως μέλους της συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα ποτέ δεν έχει κάνει μαξιμαλιστικές κινήσεις στην κατεύθυνση να γοητεύσει τις ΗΠΑ, ώστε εκείνες να πουν: «τι καλός σύμμαχος, δώσε κάτι παραπάνω στη χώρα αυτή», σε αντίθεση με άλλες χώρες της περιοχής αλλά και ευρύτερα.
Σε όλες τις χώρες της νοτιοανατολικής λεκάνης της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής (αλλά και της βαλκανικής) είναι διάχυτη η αίσθηση ότι οποιοσδήποτε (από τη «γειτονιά») μπορεί να βρεθεί στη θέση που είναι το Ιράκ, ή το Ιράν, κι ας μην έχει Σαντάμ ή πυρηνικά. Κανείς δεν έχει πεισθεί ότι οι ΗΠΑ κινούνται με τον συγκεκριμένο τρόπο επειδή είναι άγγελος του καλού και του φωτός που πολεμάει το κακό και το σκότος, προκειμένου να απαλλάξει τον κόσμο από την τρομοκρατία. Όλοι βλέπουν καθαρά ότι άλλα είναι τα κίνητρα της τόσο ενεργού ανέμειξης των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή και φοβούνται ότι μια μέρα μπορεί κι εκείνοι ως λαοί και χώρες να ενταχθούν στη λογική αυτών των κινήτρων και να γίνουν στόχος.
Αυτή η αίσθηση δεν αποτελεί πλεονέκτημα για τις ΗΠΑ, που δύσκολα μπορούν να πείσουν (ακόμα κι αν το Ιράν έχει πυρηνικά όπλα, ακόμα κι αν οι αγιατολλάχ είναι έτοιμοι να κάνουν ακρότητες) ότι «εκστρατεύουν» στην αρχαία χώρα για να προστατεύσουν όλο τον άλλο κόσμο από τους φανατικούς και ακραίους.
Η στάση τους στο Ιράκ και η μηδενική ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής (στο όνομα της εξουδετέρωσης των οποίων έγινε ο πόλεμος) έχει κλονίσει σημαντικά την αξιοπιστία τους.
Ό,τι (πρόκειται να) συμβεί ενδέχεται να είναι περισσότερο καταστροφικό απ’ όσο προβάλλει και καθησυχάζει η κ. Ράις.