«Γεράκι με… φέσι Τουρκίας» η Κοντολίζα του πολέμου

Παρά τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην καμπάνια εξύμνησης που έπαιξαν και οι δημοσιογράφοι που συμμετείχαν στο γνωστό κλειστό σεμινάριο που οργάνωσαν οι Αμερικανοί στην Κύπρο για τους «δικούς τους» ανθρώπους στα ΜΜΕ και τα ονόματα των οποίων αποκάλυψε το «ΠΑΡΟΝ», οι θέσεις της Ράις δεν τους άφησαν περιθώρια για να παραπλανήσουν την ελληνική κοινή γνώμη.

«Βόρεια Κύπρος» είναι τα κατεχόμενα από τον «Αττίλα» εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας κατά την Κοντολίζα και μάλιστα δεν είναι καθόλου ικανοποιημένη από τη στάση της νόμιμης κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας απέναντι στους τούρκους κατακτητές! «Η Κύπρος θα πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να ελαφρύνει την απομόνωση της Βόρειας Κύπρου και να ενεργήσει υπεύθυνα στην προσπάθεια που θα οδηγήσει στην είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ», απαιτεί χωρίς περιστροφές η Ράις.

Όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ ξεκινάει από τη βάση ότι το υπόδουλο κομμάτι της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι μια «Βόρεια Κύπρος», την οποία η Λευκωσία «απομονώνει» αδικαιολόγητα, πρέπει να είναι πολιτικά κρετίνος -για να μην πούμε κάτι πολύ βαρύτερο- οποιοσδήποτε έλληνας ή κύπριος πολιτικός δηλώνει πρόθυμος να συζητήσει λύση του Κυπριακού στη βάση οποιουδήποτε σχεδίου παρουσιάσουν οι Αμερικάνοι.

Η προδοσία του Ελσίνκι

Δυστυχώς, όμως, αποδείχθηκε και από τη στάση τους απέναντι στο Σχέδιο Ανάν, τέτοιοι όχι μόνο υπάρχουν, αλλά και κατέχουν ανώτατα πολιτικά αξιώματα τόσο στην Αθήνα όσο και στη Λευκωσία.

Ακόμα χειρότερα, η Κοντολίζα αποκάλυψε με δημόσιες δηλώσεις της αυτό που όλοι υποψιαζόμασταν ότι είχε συμβεί στην επαίσχυντη συμφωνία της συνόδου κορυφής της ΕΕ στο Ελσίνκι, τον Δεκέμβρη του 1999, ότι ο Κ. Σημίτης και ο Γλ. Κληρίδης είχαν δώσει προφορικές διαβεβαιώσεις στους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους, πως δεν πρόκειται να φέρουν κανένα εμπόδιο στην ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ ούτε η Αθήνα ούτε η Λευκωσία. «Τη στιγμή που η Κύπρος, αν και ακόμη χωρισμένο νησί, μπήκε στην ΕΕ, υπήρχε η κατανόηση ότι η Κύπρος δεν θα έκανε τίποτα να σταματήσει την είσοδο της Τουρκίας, αλλά ότι θα συνεργαζόταν ενεργά, αν η ΕΕ αποφάσιζε να μπει η Τουρκία, ότι θα βοηθούσε και αυτή», αποκάλυψε η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ.

Και ναι μεν ο Κ. Σημίτης και ο Γλ. Κληρίδης έχουν πλέον πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων της πολιτικής, αλλά ο Γ. Παπανδρέου, που τότε ήταν υπουργός Εξωτερικών και πρωτοστάτησε σε αυτή τη συμφωνία, σήμερα είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και επίδοξος αυριανός πρωθυπουργός. Πιθανότατα αυτές οι δεσμεύσεις του εξηγούν και την «αφωνία» που έπαθε ο Γιωργάκης, όσο το γεράκι της κυβέρνησης Μπους βρισκόταν στην Αθήνα.

Οι δεσμεύσεις Σημίτη-Κληρίδη-Παπανδρέου στο Ελσίνκι βρίσκονται, λοιπόν, στη βάση και της σημερινής απαράδεκτα υποχωρητικής στάσης της Αθήνας και της Λευκωσίας απέναντι στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, όσο και αν οι κυβερνήσεις Καραμανλή και Παπανδρέου ισχυρίζονται ότι δεν δεσμεύονται από αυτές. Στην κρατική πολιτική υπάρχει συνέχεια στις αναληφθείσες υποχρεώσεις και η απαγκίστρωση μιας κυβέρνησης από συμφωνίες που έχει κάνει η προηγούμενη αποτελεί πολύ δυσκολότερη υπόθεση από όσο νομίζει κανείς. Πρέπει, άλλωστε, να έχει και την πολιτική βούληση να απαγκιστρωθεί, πράγμα που φυσικά σε καμία περίπτωση δεν συμβαίνει ούτε με την ελληνίδα υπουργό Εξωτερικών, Ντόρα Μπακογιάννη, ούτε με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Γιώργο Παπανδρέου. Ούτε ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής έχει άλλωστε εκφράσει ποτέ διαφορετική άποψη στο θέμα της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, ακόμη και όταν η Άγκυρα προβαίνει σε προκλητικές ενέργειες.

Ήρθε και έφυγε κυνηγημένη!

Ευτυχώς, ενώ η κυβέρνηση της Δεξιάς «στεκόταν προσοχή» μπροστά στην Κοντολίζα, η Αριστερά και κυρίως το ΚΚΕ πρωτοστάτησαν στο να εκφραστεί η ευρύτερη απόρριψη εκ μέρους του λαού μας της αμερικανικής πολιτικής. Αποτελεί όντως πολύ χαρακτηριστικό γεγονός για τα αισθήματα εχθρότητας των Ελλήνων απέναντι στην πολεμοκάπηλη πολιτική της κυβέρνησης Μπους ότι η αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών ήρθε κυριολεκτικά σαν κλέφτης στην Αθήνα μέσα στα σκοτάδια, στις τρεις μετά τα μεσάνυχτα, και η ασφάλειά της δεν βρήκε… ούτε ένα εστιατόριο από τα χιλιάδες της πρωτεύουσας που να κρίνει ότι η Ράις θα μπορούσε να φάει ανενόχλητα!

Η Κοντολίζα ήρθε σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα και έφυγε, χωρίς να φάει ένα πιάτο φαί υπό τη σκιά της Ακρόπολης, όπως λαχταρούσε και είχε εκφράσει την επιθυμία της! Εκεί έχει καταντήσει την Αμερική και τους υπουργούς της η επιθετική πολιτική της κυβέρνησης Μπους και οι κατακτητικοί πόλεμοι που εξαπολύει – να έχει παντού εχθρούς και να αισθάνεται την ανασφάλεια ότι έχει ακόμη περισσότερους από όσους στην πραγματικότητα. Η γνωστή ψύχωση των καταπιεστικών, μισητών καθεστώτων…

Η Ελλάδα δόλωμα για την Τουρκία

Η Κοντολίζα Ράις διέψευσε ότι ήρθε στην Ελλάδα για να ζητήσει από την κυβέρνηση Καραμανλή την ελεύθερη χρήση της βάσης της Σούδας, σε περίπτωση που ο Λευκός Οίκος αποφασίσει πολεμική περιπέτεια εναντίον του Ιράν. Η αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών είπε την αλήθεια για τον απλούστατο λόγο ότι δεν απαιτείται κανενός είδους άδεια, για να χρησιμοποιήσουν οι ΗΠΑ τη Σούδα – τη θεωρούν δεδομένη και μάλιστα με πλήρη διακομματική συναίνεση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ας μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση Κ. Σημίτη – Γ. Παπανδρέου την είχε παραχωρήσει στους Αμερικανούς το 2003 για τον πόλεμο κατάκτησης του Ιράκ που εξαπέλυσαν χωρίς να υποκριθούν καν ότι το ψευτοδιαπραγματεύονται ή ότι έχουν αμφιβολίες, έτσι για τα μάτια του κόσμου. Με δεδομένη αυτή την αμερικανόδουλη στάση, η Κοντολίζα δεν θα έχανε ούτε τον χρόνο της για να συζητήσει λυμένα και δεδομένα ζητήματα όπως η Σούδα.

Άλλο ήθελε η Κοντολίζα: να παγιώσει ακόμη περισσότερο στην Αθήνα και στους Έλληνες πολιτικούς ηγέτες την αντίληψη της αμερικανικής κυβέρνησης, ότι η Ελλάδα και η Κύπρος δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από… δολώματα για να προσελκύει η Ουάσινγκτον την Τουρκία!

Να εξαναγκάζουν δηλαδή οι Αμερικανοί την Αθήνα και τη Λευκωσία να κάνουν υποχωρήσεις διαρκώς προς την Άγκυρα, ικανοποιώντας τις τουρκικές βλέψεις, και σε αντάλλαγμα ο Λευκός Οίκος να αποσπά τη συναίνεση και τη συμπαράταξη των Τούρκων σε ζητήματα που έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία για τα σχέδια των ΗΠΑ να πετύχουν την ακόμη πιο αδιαμφισβήτητη παγκόσμια ηγεμονία.

Δεδομένη η κυβέρνηση Καραμανλή

Δυστυχώς, η κυβέρνηση Καραμανλή θεωρείται πλέον τόσο «δεδομένη» για τις ΗΠΑ όσο και η κυβέρνηση Σημίτη σε οποιαδήποτε πολεμική περιπέτεια των Αμερικανών, ακόμη και στο αδιανόητο ενδεχόμενο εισβολής στο Ιράν. Σε πρακτικό, στρατιωτικό επίπεδο θα δίνει ό,τι ζητήσουν οι Αμερικάνοι και σε πολιτικό επίπεδο θα κρύβεται πίσω από την ΕΕ, συμπαρατασσόμενη με τη γενική γραμμή.

Η κυβέρνηση της ΝΔ διευκολύνεται, μάλιστα, σήμερα από το γεγονός ότι η πολιτική της ΕΕ είναι πολύ πιο αντιδραστική και υποταγμένη στους Αμερικανούς, σε φραστικό επίπεδο, στο θέμα του Ιράν από όσο ήταν στο θέμα του Ιράκ προ τριετίας. Καμία σχέση π.χ. με τις αντιστάσεις που προέβαλαν το 2003 η Γερμανία και η Γαλλία.

Αν όμως ποντάρει σε αυτό η ΝΔ, θα βρεθεί πιθανότατα μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις. Τα συμφέροντα του Βερολίνου, του Παρισιού, της Μαδρίτης ή της Ρώμης σε καμία περίπτωση δεν εξυπηρετούνται από μια θεωρητική κατάκτηση του Ιράν από την Αμερική, για τον πολύ απλό λόγο ότι στόχος των κατακτητικών πολέμων των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή είναι να ελέγξουν το πετρέλαιο της περιοχής, ώστε να μπορούν να εκβιάζουν πρωτίστως την Ευρώπη, αλλά και την Κίνα, την Ιαπωνία κ.λπ. με την απειλή ενεργειακού στραγγαλισμού. Μπορεί, λοιπόν, για την ώρα οι Ευρωπαίοι να συμπορεύονται σε κάποιο βαθμό με τους Αμερικανούς στα λόγια και στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ νομίζοντας έτσι ότι ελέγχουν σε κάποιο βαθμό την επιθετικότητα του Λευκού Οίκου, αλλά όταν τα πράγματα σφίξουν, δεν είναι λογικό να «βάλουν τα χεράκια τους να βγάλουν τα ματάκια τους»!

Θα αλλάξουν στάση, και η κυβέρνηση Καραμανλή – Μπακογιάννη θα βρεθεί άσχημα εκτεθειμένη, αν παίξει το χαρτί της ταύτισης με την αμερικανική πολιτική.

Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να εισβάλουν στο Ιράν

Πολύ περισσότερο που ο Λευκός Οίκος, παρά την έξαλλη αντιιρανική προπαγάνδα του, στην πραγματικότητα δεν έχει καμία απολύτως δυνατότητα να εισβάλει και να υποδουλώσει το Ιράν, κρατώντας το υπό κατοχή, όπως κάνει με χίλιες μύριες δυσκολίες στο Ιράκ.

Το Ιράν έχει 70 εκατομμύρια κατοίκους (έναντι 25 του Ιράκ), ορεινή διαμόρφωση εδάφους (αντί των ερήμων του Ιράκ) και πάνω από όλα περίπου 10 εκατομμύρια εμπειροπόλεμους και ετοιμοπόλεμους, ιδίως για αντάρτικο, άνδρες. Εκατομμύρια ένοπλοι πολιτοφύλακες και φρουροί της επανάστασης, χώρια από τον τακτικό στρατό, εγγυώνται ότι αυτό που θα ζήσουν οι Αμερικανοί στο Ιράν, αν επιχειρήσουν να καταλάβουν τη χώρα, θα κάνει την κόλαση που ζουν οι ΗΠΑ στο Ιράκ να μοιάζει με… διακοπές στη Χαβάη!

Το ανθρωποσφαγείο του οκταετούς πολέμου Ιράν – Ιράκ, με το σχεδόν ένα εκατομμύριο νεκρούς και από τις δύο πλευρές, έχει επιπλέον σκληραγωγήσει τον πληθυσμό – κάτι που άλλωστε φαίνεται καθαρά και στην αντίσταση των Ιρακινών. Κανένας αμερικανός στρατηγός δεν θα ήθελε να οδηγήσει τον αμερικανικό στρατό σε ένα νέο Βιετνάμ με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς.

Λογικά, ούτε τη μέθοδο των αεροπορικών πληγμάτων θα έπρεπε να ακολουθήσει η Ουάσινγκτον. Παρόλο που αυτό είναι απολύτως εφικτό και άνετο από στρατιωτικής σκοπιάς, θα έχει σοβαρότατες πολιτικές επιπτώσεις εναντίον των ΗΠΑ στο Ιράκ πάνω από όλα, αλλά και στον Λίβανο και την Παλαιστίνη.

Στο Ιράκ η αμερικανική κατοχή διατηρείται με τη συνεργασία ή την ανοχή των ιρακινών σιιτών, οι οποίοι όμως συνδέονται με την Τεχεράνη. Αν οι Αμερικανοί χτυπήσουν το Ιράν και η ιρακινή ηγεσία ενθαρρύνει τους ιρακινούς σιίτες να εξεγερθούν εναντίον των αμερικανικών στρατευμάτων κατοχής, η Ουάσινγκτον θα πρέπει να στείλει εκατοντάδες χιλιάδες πρόσθετους αμερικανούς στρατιώτες στο Ιράκ για να το κρατήσει υπόδουλο.

Την Αμερική, λοιπόν, δεν την συμφέρουν ούτε τα αεροπορικά πλήγματα εναντίον του Ιράν. Για την ακραία αντιδραστική, ολοκληρωτικής ιδεολογίας ομάδα των «νεοσυντηρητικών» του Τσένι, του Ράμσφελντ, του Μπους και των υπολοίπων όμως, μια τέτοια κόλαση ίσως αποτελεί τη μοναδική τους ελπίδα να παραμείνουν στην εξουσία των ΗΠΑ, οπότε αυτοί είναι σίγουρα έτοιμοι να το αποτολμήσουν. Το ζήτημα είναι αν θα τους το επιτρέψουν οι εσωτερικοί τους αντίπαλοι μέσα στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες.