Ο Γολγοθάς της στέρησης, πρόδρομος της Ανάστασης;

Ολοένα και περισσότεροι κάτοικοι του πλανήτη μας σπρώχνονται στην εξαθλίωση παρά την αύξηση του πλούτου. Το βιοτικό επίπεδο των μη προνομιούχων πολιτών, αυτών δηλαδή που αποτελούν τη συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία, χρόνο με τον χρόνο χειροτερεύει. Η αύξηση του ΑΕΠ συνοδεύεται και με αύξηση της φτώχειας. Προδίδει αυτό μια αποτυχημένη οικονομική πολιτική, αφού παρά την αύξηση του πλούτου δεν έχουμε ευημερούσα κοινωνία; Φόβος και ανασφάλεια για τη διατήρηση της εργασίας μας και άγχος για την υγεία μας, που κινδυνεύει από τη μόλυνση όλου του κυκλώματος διατροφής, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των συνθηκών διαβίωσης των πολιτών των ανεπτυγμένων χωρών.

Στις υπανάπτυκτες χώρες τα προβλήματα είναι αναρίθμητα, καθώς εκεί κυριαρχούν ο πρωτογονισμός και οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης. Στις αναπτυσσόμενες χώρες επικρατεί η προσδοκία για ακόμα καλύτερες μέρες, όμως οι τωρινές είναι ακόμη άθλιες! Όλα αυτά ασφαλώς είναι συμπτώματα μιας αποτυχημένης οικονομικής πολιτικής. Μιας πολιτικής που υμνεί τους αριθμούς και ξεχνάει τους ανθρώπους.

Οι ηγέτες των χωρών καμαρώνουν για την αύξηση του ΑΕΠ στις χώρες τους, την οποία αποδίδουν στην επιτυχημένη οικονομική πολιτική που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις τους. Ταυτόχρονα όμως αυξάνονται η ανεργία, η φτώχεια, η εξαθλίωση των εργαζομένων και η υποβίβαση του βιοτικού επιπέδου. Μοιάζει με αντινομία το γεγονός, ότι ενώ αυξάνεται το ΑΕΠ σε όλες τις χώρες, δηλαδή αυξάνεται ο «πλούτος των εθνών», ταυτόχρονα μεγαλώνουν η φτώχεια και η εξαθλίωση. Δεν πρόκειται φυσικά για αντινομία. Πρόκειται για τη διαπίστωση, ότι η αύξηση του εισοδήματος δεν κατευθύνεται σε όλους τους πολίτες που ασκούν οικονομική δραστηριότητα. Δεν υπάρχουν μηχανισμοί διασποράς του εισοδήματος. Το εισόδημα δεσμεύεται για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις ορισμένων ή για να χρηματοδοτήσει ορισμένες δαπάνες αμφίβολης χρησιμότητας ή και καταφανώς καταστροφικές όπως είναι για παράδειγμα οι δαπάνες προμήθειας πολεμικού υλικού και οι δαπάνες διεξαγωγής επιθετικού πολέμου. Κατά μέσους υπολογισμούς το κόστος διεξαγωγής του πολέμου εναντίον του Ιράκ έχει στοιχίσει μέχρι τώρα στις ΗΠΑ περίπου 1,2 τρισ. δολάρια και μέχρι το τέλος του φετινού χρόνου υπολογίζεται ότι το κόστος θα προσεγγίσει το 1,5 τρισ. δολάρια. Στο ποσό αυτό θα πρέπει να προστεθούν και οι πολεμικές δαπάνες της άλλης εμπόλεμης χώρας, της Μεγάλης Βρετανίας. Το μεγαλύτερο ποσοστό από την αύξηση του ΑΕΠ δεσμεύεται από τα κράτη για τη χρηματοδότηση των δαπανών τους. Τα κράτη με τη φορολογία απομυζούν κατά κανόνα ποσοστό γύρω στο 40% του ΑΕΠ (μέχρι και 30% σε άλλες χώρες περισσότερο συγκρατημένες από την πλευρά των δαπανών τους). Όλοι αυτοί οι τεράστιοι πόροι δαπανώνται κατά τρόπο που σε μεγάλο ποσοστό δεν επανέρχονται στην οικονομία. Χρηματοδοτούν πολυδάπανα εξοπλιστικά προγράμματα, εξυπηρετούν τις δαπάνες για την εξόφληση του ληξιπρόθεσμου εξωτερικού δημοσίου χρέους, σπαταλώνται για την άσκηση κατασκοπίας εις βάρος άλλων χωρών και για πληρωμές δαπανών υπερεθνικών οργανισμών στους οποίους μετέχει μια χώρα (ΝΑΤΟ, ΟΗΕ, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κ.λπ.). Και ακόμη ένα μεγάλο τμήμα τους χρηματοδοτεί τη διαπλοκή με χαριστικές συμβάσεις του κράτους και των ημετέρων τής εκάστοτε κυβέρνησης. Και το κόστος της διαπλοκής δεν μπορεί να υπολογιστεί, καθώς όλες οι ενέργειες καλύπτονται από βαθύ σκοτάδι. Και κανείς δεν γνωρίζει ποιο είναι το πραγματικό κόστος και ποιο το κόστος «καπέλο» της διαπλοκής. Να γιατί, ενώ αυξάνεται το παγκόσμιο ΑΕΠ με ρυθμό 3,5%-4,5% τα τελευταία χρόνια (2005: 4,3% κατά το ΔΝΤ), η φτώχεια στον πλανήτη μας εντείνεται ραγδαία. Η όποια λοιπόν αύξηση του πλούτου δεν καταλήγει στα νοικοκυριά και δεν βελτιώνει το βιοτικό τους επίπεδο.

Υπάρχει όμως και ένα πρόβλημα «βραχυκύκλωσης» της αύξησης του ΑΕΠ από τον πληθωρισμό, που καταλήγει σε μια εικονική αύξηση του ΑΕΠ σε σταθερές τιμές. Εάν η αύξηση του πληθωρισμού είναι μεγαλύτερη από αυτήν που ανακοινώνεται από τις αρμόδιες κυβερνητικές υπηρεσίες, τότε έχουμε εικονική αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ. Όπως είναι γνωστό, ο υπολογισμός της αύξησης του ΑΕΠ γίνεται σε πρώτη φάση σε τρέχουσες τιμές. Από το ποσοστό της αύξησης αυτής αφαιρείται το ποσοστό του πληθωρισμού (αποπληθωρισμός), και καταλήγουμε στο ποσοστό αύξησης σε σταθερές τιμές. Εάν το ποσοστό αύξησης του πληθωρισμού έχει μεγάλη απόκλιση από την πραγματικότητα και δεν προσεγγίζει την αύξηση του γενικού επιπέδου τιμών, τότε το ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ σε σταθερές τιμές είναι εικονικό. Ας δούμε το παράδειγμα της χώρα μας, το οποίο και ζούμε. Έχουμε αύξηση του ΑΕΠ κατά 7,5% σε τρέχουσες τιμές και αύξηση του πληθωρισμού κατά 3,5%.

Η αύξηση του ΑΕΠ σε σταθερές τιμές προκύπτει από την αφαίρεση της αύξησης του πληθωρισμού από το 7,5%, δηλαδή έχουμε αποπληθωρισμένη πραγματική σε σταθερές τιμές αύξηση 7,5%-3,5%=4%. Επειδή η αύξηση του πληθωρισμού κατά 3,5% ούτε καν προσεγγίζει την αύξηση του γενικού επιπέδου τιμών και είναι κατά πολύ υψηλότερη, στην πραγματικότητα είναι εικονική η αύξηση κατά 4% του ΑΕΠ. Ίσως έχουμε και αρνητικό αποτέλεσμα (δηλαδή μείωση του ΑΕΠ σε σταθερές τιμές). Με άλλα λόγια, όταν «μαγειρεύουμε» τον πληθωρισμό, ταυτόχρονα βγαίνει… μαγειρεμένος ρυθμός ανάπτυξης. Ίσως εδώ κρύβεται και το μυστικό της διαπίστωσης, ότι παρά την αύξηση του ΑΕΠ δεν έχουμε ανάλογη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των λαών.

Αυτά ως διαπιστώσεις τής νόμω κρατούσης σημερινής κατάστασης στην παγκόσμια οικονομία, με την οικουμενική μορφή που παρουσιάζει σήμερα. Και για να συμπληρώσουμε την εικόνα της διεθνούς οικονομίας, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι όλα τα εισοδήματα έχουν μπλοκαριστεί και ή παραμένουν στάσιμα ή υποχωρούν. Δεν λειτουργούν σωστά οι μηχανισμοί διασποράς της αύξησης του ΑΕΠ. Ας ξεκινήσουμε από τις αποδοχές των εργαζομένων στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Εάν δεχθούμε ότι η αύξηση του ΑΕΠ σε τρέχουσες τιμές είναι π.χ. 7,5%, τότε θα πρέπει και οι αποδοχές των εργαζομένων να αυξάνονται κατά το ίδιο ποσοστό. Είναι δίκαιη η κατανομή της αύξησης του ΑΕΠ, όταν οι αποδοχές αυξάνονται στο ήμισυ και παρακάτω από το ποσοστό αύξησης των τιμών; Ο εργαζόμενος πληρώνει για τις προμήθειές του σε τρέχουσες τιμές και εισπράττει την αμοιβή του σε «σταθερές» τιμές (αποπληθωρισμένες στην ουσία). Η σύνδεση πληθωρισμού και αμοιβής εργασίας είναι μια «νόμιμη» υποκλοπή του εργατικού μισθού. Μια υποκλοπή με τη σύμφωνη γνώμη του κράτους, που την έχει νομοθετήσει φυσικά υπέρ της εργοδοσίας και με το επιχείρημα της συγκράτησης του πληθωρισμού. Το περισσότερο δίκαιο θα ήταν η τιμαριθμική αύξηση των μισθών και των ημερομισθίων. Τότε θα σταματούσε και η αύξηση της φτώχειας και χωρίς να ανακυκλώνεται ο πληθωρισμός, δεδομένου ότι η αύξηση των εργατικών αμοιβών κατά ανεπαίσθητο ποσοστό μετέχει σήμερα στην πληθωριστική διαδικασία. Άλλοι παράγοντες είναι που επιδρούν στην αύξηση του πληθωρισμού και του γενικού επιπέδου των τιμών. Ο πληθωρισμός εφευρέθηκε για να δικαιολογείται η καθήλωση μισθών και ημερομισθίων! Πέρα απ’ αυτό, στους ώμους των εργαζομένων φορτώνουν και βάρη για τα οποία δεν φέρουν καμιά ευθύνη. Παράδειγμα το «κτηματόσημο». Την άτακτη διαχείριση των κοινοτικών κονδυλίων για τη σύνταξη του κτηματολογίου αντί να την πληρώσουν οι υπεύθυνοι (που είναι γνωστοί στην κυβέρνηση) καλείται τώρα ο λαός να την πληρώσει. Ο φτωχός εργάτης, που τυχόν διαθέτει κάποιο ακίνητο, θα κληθεί να πληρώσει το «κτηματόσημο» που ίσως να είναι υψηλότερο από τη φετινή αύξηση της ετήσιας αμοιβής του! Και ο κ. Σουφλιάς καμαρώνει ότι βρήκε τρόπο να ξεκινήσει και πάλι η σύνταξη του εθνικού κτηματολογίου! Και δεν σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να πληρώσουν οι υπεύθυνοι, που πάντα ξεφεύγουν με χίλιους δυο τρόπους και με την ανοχή τής εκάστοτε κυβέρνησης. Γι’ αυτό και έχουν αποθρασυνθεί!

Τα κέρδη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων έχουν σχεδόν μηδενιστεί. Από τη μια η άδικη φορολογία με τις χίλιες δυο εφευρέσεις της (περαίωση, ΜΣΚΚ, πρόστιμα καθυστέρησης και νόμιμες «υποκλοπές») και από την άλλη η συγκέντρωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στα χέρια των μεγάλων επιχειρήσεων έχουν συρρικνώσει δραματικά το εισόδημα του μικρομεσαίου επιτηδευματία. Γι’ αυτό και οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις φυτοζωούν και τελικά εξαφανίζονται. Τα εισοδήματα των μικροαποταμιευτών δεν υπάρχουν πλέον. Τα καθαρά επιτόκια είναι σχεδόν μηδενικά, ενώ οι τράπεζες δανείζουν τις καταθέσεις με διψήφιο επιτόκιο σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Ο αποταμιευτής μαζεύει χρήματα, και όλο το εισόδημα πάει στις τράπεζες. Και ο πρωθυπουργός εκλιπαρεί τους τραπεζίτες να δώσουν από τα υπερκέρδη τους μερικά ψίχουλα και στους υπαλλήλους τους! Υποκλοπή «νόμιμη» του εισοδήματος αποταμιευτών και τραπεζικών υπαλλήλων. Όποια κατηγορία εισοδήματος και αν ερευνήσει κανείς θα διαπιστώσει στασιμότητα ή μείωση με τη μέθοδο της «νόμιμης» υποκλοπής. Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς γιατί αυξάνεται η φτώχεια. Τα εισοδήματα έχουν τους «κοριούς» για τις νόμιμες ή και παράνομες υποκλοπές. Κάποιοι έχουν καταφέρει να συγκεντρώνουν όλα τα οφέλη από την οικονομική δραστηριότητα. Είναι η εποχή της «αθλιότητας της οικονομίας». Οι φτωχοί βαδίζουν τώρα τον Γολγοθά της στέρησης. Θα έρθει όμως και η Ανάσταση. «Τα πάντα ρει». Και η παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς, που μας έχει φέρει σε απόγνωση, άρχισε να παρουσιάζει φαινόμενα εκφυλισμού της. Ο Γολγοθάς της στέρησης είναι πρόδρομος της Ανάστασης. Χρόνια σας πολλά και ευτυχισμένα.