«ΑΛΛΟΣ ΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ ΚΙ ΑΛΛΟΣ ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ»

Κοιτώ απ’ τό παράθυρον
τήν Άνοιξιν π’ απλώνει
ως έν θεσπέσιον πλατύ
κι ολόχρωμον σεντόνι.
.
Κοιτώ τήν φύσιν έκπαγλον
κόσμημα οριζόντων
κι αναγαλλιάζει η ψυχή
εμού καί άλλων ζώντων.
.
Κοιτώ τούς κύνας στήν αυλήν
νά χαίρονται, νά παίζουν
καί διώχνω εκ τού ψυχισμού
όσους ημάς εμπαίζουν.
.
Κοιτώ τόν έναστρο ουρανόν
χάος τ’ ανεξηγήτου
τόν Γαλαξία, τάς πυκνάς
λάμψεις τ’ Αποσπερίτου.
.
Κοιτώ τό θαύμα τής Ζωής
τά κτίσματα τής φύσης
τάς θαλασσίας τάς πνοάς
τό πορφυρόν τής Δύσης.
.
«Μάγεμα η φύσις κι όνειρο
στήν ομορφιά καί χάρη,
η μαύρη πέτρα ολόχρυση
καί τό ξερό χορτάρι…
.
…μέ χίλιες βρύσες χύνεται,
μέ χίλιες γλώσσες κραίνει
όποιος πεθάνει σήμερα
χίλιες φορές πεθαίνει».
.
Κοιτώ τήν άγουσαν οδόν
τήν φέρουσας εις πέρας
εκάστου ανθρώπου τήν ζωή
καί θλίβεται ο αέρας.
.
Κοιτώ γυμνούς καί δυστυχείς
νά δέρνονται, νά θνήσκουν
κι αναταράζεται ο νούς
καί σκέπτομαι: Πώς βρίσκουν…
.
…τόσην σκληρότητα οι θνητοί
καί τήν σκορπούν αφθόνως.
Πού λημεριάζουν, πού βιούν
τό μίσος καί ο φθόνος;
Καί γίνεται ή Άνοιξις
αίφνης σκληρά μαχαίρα
μία υπέρτροφος αστή
μιά άσχημη εταίρα.
.
Καί χάνονται τά χρώματα
τά σχήματα αλλάσσουν
καί οι θεοί από ψηλά
άλλα μάς διατάσσουν.
.
Ποιό Πάσχα, ποιά Ανάστασις
ποιά θεία ευφροσύνη,
εδώ τό αίμα βάφει αυγά
κι η Κόλαση μάς ψήνει.
.
Ποιός Ιησούς καί ποιός Σταυρός
εδώ είν’ όλα γκρίζα
καί ως Μητέρα τού Θεού
φθέγγεται η Κοντολίζα.
.
Ποία Μαριώ Μαγδαληνή
καί ποίος Ιωάννης
εδώ τά Ευαγγέλια
διδάσκουν νά πεθάνεις.
.
Τήν πλάκα Άγγελος θεού
από τόν Τάφο βγάνει
τήν πλάκα απ’ τό στήθος μας
ποιός θά σηκώσει, Γιάννη;

“… καί εν τοίς μνήμασι
ζωήν χαρισάμενος!”
Δηλαδή: Πέθανε εσύ καί
μετά θά σού χαρίσουν ζωή.
Γιά τούς ζωντανούς ούτε λέξη. Άν αυτό δέν είναι τρέλα, τότε εγώ είμαι ο τρελός. Δέσατέ με, σάς παρακαλώ!