Το πάθημα του Πρόντι μάθημα για το ΠΑΣΟΚ

Ψυχρολουσία από τις χειρότερες ήταν αυτή που υπέστη στις ιταλικές εκλογές ο τέως -αποτυχημένος- πρόεδρος της Κομισιόν Ρομάνο Πρόντι και ο δήθεν κεντροαριστερός συνασπισμός του. Πρώτη φορά χρειάζονται… δύο και τρία δεκαδικά ψηφία για να αποτυπωθεί το αποτέλεσμα βουλευτικών εκλογών:
ο Πρόντι πήρε το 49,805% των ψήφων και ο Μπερλουσκόνι το 49,739%!

Ο πρώτος πήρε 19.001.684 ψήφους και ο δεύτερος 18.976.460 – δηλαδή διαφορά 25.224 ψήφων στα 38 εκατομμύρια ψηφισάντων!

Η παταγώδης αποτυχία του Πρόντι και του συνασπισμού του γίνεται ακόμη πιο φανερή, αν συνυπολογίσει κανείς ότι «θεοί και δαίμονες» από την Ιταλία αλλά και το εξωτερικό έπεσαν στη μάχη εναντίον του Μπερλουσκόνι.

Τι να πρωτοπεί κανείς; Για τον Χέλμουτ Κολ, τον «πατριάρχη» της γερμανικής και ευρωπαϊκής Δεξιάς, ο οποίος ταξίδεψε στην Ιταλία και τάχθηκε διά ζώσης υπέρ του… Πρόντι (!) και της «Κεντροαριστεράς»; Για τον πρόεδρο του συνδέσμου των ιταλών βιομηχάνων και πρόεδρο της Φίατ, Λούκα Κορντέρο ντι Μοντέτζεμολο, ο οποίος τάχθηκε επίσης υπέρ του Πρόντι; Για το ότι τάχθηκε υπέρ του ακόμη και η «Κοριέρε ντέλα Σέρα», η κατεξοχήν εφημερίδα της ιταλικής οικονομικής ολιγαρχίας; Για το ότι ο επίσης συντηρητικός «Εκόνομιστ» της Βρετανίας κυκλοφόρησε την παραμονή των εκλογών με εξώφυλλο τον Μπερλουσκόνι και τίτλο «Φτάνει!»;

Αυτή η λίστα που προκαλεί πολιτικό σοκ δεν έχει τελειωμό.

Οι αιτίες της αποτυχίας

Διάφοροι ευρωπαίοι πολιτικοί έσπευσαν να συγχαρούν τον Πρόντι για την υποτιθέμενη νίκη του. Κοντά σ’ αυτούς και ο Γιώργος Παπανδρέου. Αντί για συγχαρητήρια όμως θα έκαναν καλύτερα να επικεντρώσουν την προσοχή τους στις αιτίες της πραγματικής αποτυχίας του, παρά την πρωτοφανή υποστήριξη, να νικήσει πειστικά τον Μπερλουσκόνι, αν όχι να τον συντρίψει.

Πριν αρχίσουμε αυτή την ανάλυση, πάντως, οφείλουμε να επισημάνουμε την παταγώδη διάψευση, για μία ακόμη φορά, τόσο των δημοσκοπήσεων όσο και των περίφημων έξιτ πολς. Τρεις με πέντε εκατοστιαίες μονάδες διαφορά υπέρ του Πρόντι έδιναν αφού είχαν κλείσει οι κάλπες και είχε αρχίσει η καταμέτρηση των ψήφων! Είναι προφανές ότι οι δημοσκόποι και οι δημοσιογράφοι ζουν όλο και περισσότερο σε έναν κλειστό, εικονικό κόσμο μιας πολιτικοοικονομικομιντιακής ελίτ, έναν κόσμο που δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να κάνουν τις επιθυμίες τους «πραγματικότητα» και δήθεν «επιστημονικές μετρήσεις».

Επί της ουσίας, κύριοι λόγοι της αποτυχίας του Πρόντι είναι πρώτον το απερίγραπτα ανομοιογενές του συνασπισμού του που τον έκανε να θυμίζει «πολιτικό τσίρκο», αφού περιλαμβάνει από ακραία αμερικανόδουλους δεξιούς μέχρι ακραίους, για τα ιταλικά δεδομένα, κομμουνιστές. Δεύτερον είναι το ότι καθώς ο Πρόντι αποτελεί κλασική περίπτωση δεξιού νεοφιλελεύθερου γραφειοκράτη, χειρότερου ακόμη και από τον Κ. Σημίτη, το προφίλ του συνασπισμού του είναι κοινωνικά… δεξιότερο από του Μπερλουσκόνι!

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο Πρόντι, ο οποίος είχε ξαναγίνει πρωθυπουργός της Ιταλίας το 1994 ως επικεφαλής ενός λιγότερο δεξιού συνασπισμού, ανατράπηκε μετά από μερικούς μήνες επειδή αποχώρησε από τη στήριξή του η Κομμουνιστική Επανίδρυση λόγω του ότι δεν μπορούσε να αντέξει τη δεξιά κυβερνητική πολιτική του!

Ποιον να συγκινήσει ένας τέτοιος πολιτικός;

Νέος δεξιός πόλος υπό τον Πρόντι!

Σίγουρα, βέβαια, τους βιομηχάνους και τα δημοσιογραφικά τους όργανα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται από πλευράς πολιτικών δεσμεύσεων. Ο διευθυντής της αριστερής ιταλικής εφημερίδας «Μανιφέστο», Γκαμπριέλε Πόλο, το ανέλυσε με σαφήνεια:

«Για τον Πρόντι αυτή είναι μια σημαντική υποστήριξη, αλλά επίσης και αξιοσημείωτη υπαγόρευση όρων για την εξωτερική, όπως και για την κοινωνική πολιτική, τον εγκλωβισμό της στο πλαίσιο ενός μετριοπαθούς νεοφιλελευθερισμού, εκλογικευμένου, ο οποίος δεν αποκλείει την αριστερή πτέρυγα του συνασπισμού αλλά την εμπλέκει στη διαχείριση της κρίσης στο έδαφος των αξιών της αγοράς… Το πολιτικό αποτέλεσμα θα είναι ένας δικομματισμός δύο ρευμάτων που μοιάζουν μεταξύ τους στα προγράμματα και τις μεθόδους και είναι ανταγωνιστικά ως προς την ικανότητα να συγκεκριμενοποιήσουν αυτά τα προγράμματα, με άλλα λόγια στη διαχείριση του υπάρχοντος», έγραφε χαρακτηριστικά.

Όπως αναλύει στη γαλλική «Μοντ Ντιπλοματίκ» ο δημοσιογράφος της ίδιας εφημερίδας Αντρέα Κολόμπο, το στρατηγικό σχέδιο της ιταλικής ολιγαρχίας είναι το εξής: να ενοποιήσουν σε ένα κόμμα τους δημοκράτες της Αριστεράς (δηλαδή το κόμμα των τελείως μεταλλαγμένων πρώην κομμουνιστών) με τη Μαργαρίτα (ένα κόμμα τελείως δεξιό που αποτελείται από χριστιανοδημοκράτες)! Να φτιάξουν έτσι ένα μοντέρνο, κεντροδεξιό κόμμα στο οποίο να φέρουν εκσυγχρονιστικά στοιχεία και από τον συνασπισμό του Μπερλουσκόνι ώστε το κόμμα αυτό να αποτελέσει τον βασικό πυλώνα του ιταλικού πολιτικού συστήματος στο αμέσως προσεχές μέλλον.

Φανταστείτε δηλαδή για τι είδους «Κεντροαριστερά» πρόκειται που στόχος τους είναι να την κάνουν κύριο κόμμα της… Δεξιάς!

Καμιά εμπιστοσύνη

Πρόκειται για τόσο δεξιό συνονθύλευμα που εκπλήσσει τους Ευρωπαίους. Ο σοσιαλιστής Λιονέλ Ζοσπέν που ανήκει στη δεξιά πτέρυγα του κόμματός του στη Γαλλία, τέως πρωθυπουργός, έπαθε σοκ στις 8 Μαρτίου, όταν παρουσιάστηκε στην Μπολόνια η ιταλική μετάφραση του τελευταίου του βιβλίου, με όσα εξωφρενικά είπαν οι παρουσιαστές, Ιταλοί φυσικά. «Για λίγο ο τέως γάλλος πρωθυπουργός έδινε -τι παράδοξο!- την εικόνα αριστεριστή», σημειώνει σαρκαστικά η «Μοντ Ντιπλοματίκ» και εξηγεί: «Οι δύο από τους τρεις ιταλούς πανεπιστημιακούς που τον υπέβαλαν σε ένα είδος ʽʽπροφορικής εξέτασης”, ο ένας μετά τον άλλον, τον κατηγόρησαν ότι εγκωμιάζει τον αντιαμερικανισμό, ότι υπερασπίζεται ένα ξεπερασμένο κοινωνικό μοντέλο, ότι αρνείται τον νεοφιλελευθερισμό».

Δεν χρειάζεται φιλοσοφία για να αντιληφθεί κανείς ότι ένα τέτοιο πολιτικό μόρφωμα δεν γεννάει απολύτως καμία εμπιστοσύνη σε έναν προοδευτικό, πόσω μάλλον αριστερό ψηφοφόρο.

Και εδώ πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι όλα όσα προαναφέρθηκαν αφορούν στην… «αριστερή» πτέρυγα του συνασπισμού του Πρόντι! Στη δεξιά πτέρυγα βρίσκεται π.χ. το Ριζοσπαστικό Κόμμα του Μάρκο Πανέλα, το πιο έξαλλα αμερικανόδουλο κόμμα της Ιταλίας! Τόσο αντιπαθές στους δημοκρατικούς ιταλούς ψηφοφόρους, που ευτυχώς ο ηγέτης του δεν εξελέγη καν γερουσιαστής, παρόλο που ο συνασπισμός του Πρόντι εξέλεξε 158!

Οι Ιταλοί έχουν σαφή επίγνωση του κινδύνου ότι μια κυβέρνηση Πρόντι θα υιοθετήσει πιο αντιλαϊκή πολιτική από εκείνη του Μπερλουσκόνι και αυτό έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο αποτέλεσμα.

Δημαγωγία και μέτρα

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Μπερλουσκόνι αποτελεί τη σύγχρονη μορφή του ολοκληρωτισμού, το καθεστώς «τηλεοπτικού φασισμού» της εποχής μας. Κατηγορούμενος από τους Ευρωπαίους ως πολιτικός συνεργός της Μαφίας, κυβέρνησε κυρίως φτιάχνοντας νόμους που αποσκοπούσαν να προστατεύσουν τις σκοτεινές επιχειρήσεις του από τα νύχια του νόμου. Πολιτικός, άλλωστε, έγινε για να μην μπει φυλακή και ταυτόχρονα να πολλαπλασιάσει τα πλούτη του.

Το ΑΕΠ της Ιταλίας μπορεί να μην αυξανόταν ούτε 1% τον χρόνο κατά την πενταετία της πρωθυπουργίας του, αλλά τα προσωπικά του πλούτη εκτοξεύθηκαν. Συνολικά, από το 1994 που μπήκε στην πολιτική μέχρι το 2005 η αξία των επιχειρήσεων του αυξήθηκε κατά… 600%, δηλαδή επταπλασιάστηκαν! Αυτός κι αν είναι λαμόγιο…

Το θέμα είναι όμως ότι υλοποίησε κάποιες φιλολαϊκές υποσχέσεις του. Το 2001 υποσχέθηκε ότι θα κάνει την κατώτερη σύνταξη 520 ευρώ και όντως την έκανε. Δίνει επίσης 1.000 ευρώ στους γονείς κάθε νεογέννητου παιδιού. Τώρα υποσχέθηκε ότι θα καταργούσε τον φόρο για την πρώτη κατοικία.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλη η κριτική που ασκούν οι Ευρωπαίοι στην οικονομική πολιτική του είναι ότι… δεν πήρε αντιλαϊκά μέτρα για να περιορίσει το έλλειμμα και το χρέος, αλλά αντιθέτως τα αύξησε, ενώ δεν ιδιωτικοποίησε όσες δημόσιες επιχειρήσεις επιθυμούσε η ΕΕ!

«Έδωσε ψίχουλα» μπορεί να πει κανείς με το δίκιο του, αναφερόμενος στα φιλολαϊκά, δημαγωγικά μέτρα του Μπερλουσκόνι. Σωστό. Όταν όμως η Κεντροαριστερά και οι υποστηρικτές της τον επικρίνουν από δεξιότερες θέσεις στην οικονομία, γιατί να τους ψηφίσει ο κόσμος;

«Πρόντι της Ελλάδας» ο Γιώργος;

Το γεγονός ότι η δεξιά γραμμή του Πρόντι τον εμπόδισε να συντρίψει ένα γελοίο, φασιστοειδές υποκείμενο σαν τον Μπερλουσκόνι, ο οποίος αφού δήλωσε ότι «μόνο ο Ναπολέων έχει κάνει περισσότερα» από αυτόν και ότι είναι «ο Ιησούς Χριστός της πολιτικής», κατέληξε να ισχυρίζεται πως «οι κινέζοι κομμουνιστές βράζουν τα παιδιά τους και τα κάνουν λίπασμα (!)», αποτελεί σκληρό μάθημα για το ΠΑΣΟΚ.

Αν ο Γιώργος Παπανδρέου δεν θέλει να καταντήσει «Πρόντι της Ελλάδας», πρέπει να κατανοήσει ότι μόνο αν χαράξει μια ειλικρινή φιλολαϊκή γραμμή θα μπορέσει να διεκδικήσει με αξιώσεις την εξουσία, σβήνοντας από τη λαϊκή μνήμη την αποκρουστική περίοδο της νεοφιλελεύθερης διεφθαρμένης σημιτικής διακυβέρνησης των «εκσυγχρονιστών» του ΠΑΣΟΚ.

Το πολιτικό μέλλον του προβλέπεται ζοφερό, αν συνεχίσει τις ανοησίες του τύπου «η ΝΔ δεν κυβερνά» επειδή δεν παίρνει περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα, αν συνεχίσει το ένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ να εμφανίζεται σαν «εκλεκτός του FBI» (Χρυσοχοΐδης), το άλλο σαν «Θάτσερ των Βαλκανίων» που θέλει πλήρη ελευθερία απολύσεων (Φλωρίδης) κ.λπ.

Πρέπει να καταλάβει ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ότι ο νεοφιλελευθερισμός καταρρέει στις συνειδήσεις των λαών της Ευρώπης. Το απέδειξαν μαχητικά τα εκατομμύρια γάλλων διαδηλωτών, το επανέλαβαν με τον δικό τους τρόπο οι ιταλοί εκλογείς. Ο Πρόντι απέτυχε, παρά την απέχθεια προς τον Μπερλουσκόνι και την τρομερή υποστήριξη που είχε ακόμη και από την ιταλική ολιγαρχία, ακριβώς επειδή ο κεντροαριστερός συνασπισμός του εμφανίστηκε ως ο «συνεπής εκφραστής» του νεοφιλελευθερισμού στην Ιταλία.

Μέχρι στιγμής το ίδιο επιχειρεί και ο Γ. Παπανδρέου με την κριτική που ασκεί, να πείσει το ελληνικό κεφάλαιο και τους ξένους ότι το ΠΑΣΟΚ είναι πιο αξιόπιστα νεοφιλελεύθερο κόμμα από τη ΝΔ! Αν δεν αλλάξει γραμμή και δεν παρουσιάσει φιλολαϊκές θέσεις και μέτρα, αν συνεχίσει να μη λέει τίποτα πέρα από γενικές «μπουρδολογίες» για να έχει τα χέρια του ελεύθερα να ασκήσει αντιλαϊκή πολιτική στην περίπτωση που εκλεγεί, οι ελπίδες του να νικήσει την όλο και πιο αποξενωμένη από τον λαό ΝΔ θα παραμείνουν ασήμαντες, αν όχι μηδαμινές.

Καλή η εσχάτως επιδεικνυόμενη αντιπολιτευτική μαχητικότητα, αλλά πρέπει να αποκτήσει σοβαρότητα με συγκεκριμένες φιλολαϊκές θέσεις και προτάσεις.