ΝΤΕΛΙΡΙΟ ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑΣ και αντικομμουνισμού από τον Μπερλουσκόνι

Όλες οι δημοσκοπήσεις που είχαν δει το φως της δημοσιότητας όσο επιτρεπόταν κατέληγαν ότι ο νικητής των εκλογών που ξεκίνησαν χτες και ολοκληρώνονται σήμερα στη γειτονική χώρα θα είναι ο υποψήφιος της Αριστεράς και πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ρομάνο Πρόντι, με μια διαφορά μάλιστα που στη χειρότερη γι’ αυτόν περίπτωση θα είναι 3,5 μονάδες και στην καλύτερη ακόμη και 6 ποσοστιαίες μονάδες.

Την παραπάνω τάση επιχείρησε να ανατρέψει ο Μπερλουσκόνι στο τηλεοπτικό ντιμπέιτ το βράδυ της προηγούμενης Τρίτης με ένα τρικ, που πολύ εύστοχα η ηλεκτρονική έκδοση του γερμανικού περιοδικού «Σπίγκελ» έγραψε ότι το βρήκε σε… εγχειρίδιο πωλητών μεταχειρισμένων αυτοκινήτων. Συγκεκριμένα, μόλις λίγα λεπτά πριν τελειώσει ο τηλεοπτικός χρόνος εξήγγειλε, προς έκπληξη φυσικά του Πρόντι, την κατάργηση του φόρου ιδιοκατοίκησης με τα εξής καλά προετοιμασμένα λόγια: «Για μας το σπίτι, η πρώτη κατοικία είναι ιερή όπως ιερή είναι η οικογένεια. Γι’ αυτό τον λόγο θα καταργήσουμε τον φόρο ιδιοκατοίκησης. Καλά το καταλάβατε: Θα καταργήσουμε τον φόρο ιδιοκατοίκησης, τον φόρο για το σπίτι που μένετε. Είναι μια θαρραλέα απόφαση, που σας την ανακοινώνω από καρδιάς»!

Εξαγγέλλοντας την κατάργηση του φόρου ιδιοκατοίκησης ο Μπερλουσκόνι επιχείρησε επί της ουσίας να απαντήσει στις δριμύτατες κριτικές που δέχεται για τη ραγδαία όξυνση του κοινωνικού προβλήματος κατά τη διάρκεια της πενταετίας που βρίσκεται στην κυβέρνηση. Επιχείρησε δε να το κάνει… διά της τεθλασμένης. Αρνήθηκε να εξαγγείλει γενναίες αυξήσεις στους μισθούς, τις συντάξεις ή τα επιδόματα ανεργίας, που είναι οι πιο αποτελεσματικοί και άμεσοι τρόποι για να βελτιωθεί η θέση των λαϊκών στρωμάτων, αλλά επενδύοντας στο γεγονός ότι από τα 58 εκατομμύρια Ιταλών τουλάχιστον τα 20 κατοικούν σε δικό τους σπίτι, πόνταρε σε ένα μέτρο που δεν αφορά το σύνολο των εργαζομένων ή των συνταξιούχων, ούτε επομένως βελτιώνει αυτόματα το επίπεδο των αποδοχών τους.

Τα βέλη που δέχεται ο Μπερλουσκόνι για την οικονομική του πολιτική προέρχονται από τις πιο διαφορετικές κατευθύνσεις. Πολύ πρόσφατα ο Εκόνομιστ είχε χαρακτηρίσει την Ιταλία σαν τον «Μεγάλο Ασθενή της Ευρώπης», βάλλοντας κυρίως εναντίον των εξόφθαλμων σχέσεων που διατηρεί ο ιταλός πρωθυπουργός με τη Μαφία. Για την έκταση της στήριξης που του παρέχει ο ιταλικός υπόκοσμος αρκεί να αναφέρουμε ότι από τις 61 έδρες που έχει στο εθνικό κοινοβούλιο η Σικελία και οι 61 έδρες πέρασαν σε κόμματα που τον υποστηρίζουν! Εναντίον του Μπερλουσκόνι καταφέρεται επίσης ο ιταλικός ΣΕΒ, η Κονφιντούστρια, που κραδαίνοντας μια σειρά από αδιάσειστα στοιχεία (όπως τη μείωση του μεριδίου των ιταλικών εξαγωγών στις παγκόσμιες από 4,6% το 1995 σε 2,7% το 2005, τη χαμηλότερη ως προς το μέσο όρο της ΕΕ άνοδο των ρυθμών ανάπτυξης στην Ιταλία τα τελευταία 15 χρόνια και την εκτίναξη του δημόσιου χρέους στο 104% του ΑΕΠ) επισημαίνει τον κίνδυνο της οριστικής υποβάθμισης του ειδικού βάρους που είχε η Ιταλία στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, και το ενδεχόμενο να χάσει ακόμη και τη θέση της στο κλαμπ των επτά πλουσιότερων χωρών του κόσμου.

Έκρηξη της φτώχειας

Τα πιο φαρμακερά όμως βέλη έρχονται από τους εργαζομένους και δη από τη νεολαία, που τώρα έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τις νεοφιλελεύθερες αλλαγές που επέβαλε ο Μπερλουσκόνι στις εργασιακές σχέσεις τον Φεβρουάριο του 2004, προκαλώντας τότε αλλεπάλληλες απεργίες και διαδηλώσεις. Οι αλλαγές εκείνες έχουν πολλά κοινά στοιχεία με το Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης που προσπαθεί να επιβάλει τώρα η Δεξιά στη Γαλλία. Αξίζει να επισημάνουμε ότι, διαψεύδοντας τις τότε ρητορείες, τα μέτρα ελαστικοποίησης και απορρύθμισης της αγοράς εργασίας δεν οδήγησαν σε άνοδο των ρυθμών ανάπτυξης, ούτε σε αύξηση των θέσεων εργασίας, αλλά στην έκρηξη της φτώχειας.

Όπως πολύ παραστατικά περιέγραφε ρεπορτάζ της «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν», την περασμένη Τρίτη στην Ιταλία έχει δημιουργηθεί ένα ολόκληρο ρεύμα νέων ανθρώπων που βρίσκονται επί χρόνια στην εργασιακή περιπλάνηση, χωρίς σταθερή απασχόληση, χωρίς κοινωνική ασφάλιση και με μισθό που κυμαίνεται πολύ χαμηλότερα του μέσου μισθού. Συχνά αναφέρονται με τον όρο «γενιά των 1.000 ευρώ», ενώ σχετικό βιβλίο που εκδόθηκε και υπάρχει διαθέσιμο δωρεάν σε ιστοσελίδα (www.generazione1000.com) έγινε πολύ σύντομα εκδοτική επιτυχία. Την ίδια κατάσταση επιβεβαιώνει και άλλο ρεπορτάζ που δημοσιεύεται στο τρέχον τεύχος του περιοδικού «Τάιμ», όπου πολύ ενδεικτικά αναφέρεται ότι το 80% των νεαρών στην Ιταλία μεταξύ 18 και 30 ετών μένει με τους γονείς του.

Η ραγδαία πτώση των ποσοστών δημοτικότητας του Μπερλουσκόνι ήρθε, κατά δεύτερο λόγο, ως αποτέλεσμα της ενεργούς συμμετοχής του στην επέμβαση στο Ιράκ. Ο Μπερλουσκόνι έτσι, αν επιβεβαιωθούν και απόψε οι δημοσκοπήσεις, θα πάρει τον δρόμο που πήραν και οι άλλοι επιστήθιοι φίλοι του Μπους στη νότια Ευρώπη. Όπως ακριβώς ο νυν πρόεδρος της ΕΕ και πρώην πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, Μανουέλ Μπαρόζο, και ο πρώην ισπανός πρωθυπουργός, Χοσέ Μαρία Αθνάρ, ο Μπερλουσκόνι θα δει τον πρωθυπουργικό του θώκο να θυσιάζεται στο βωμό της (Ιερής) «Συμμαχίας των Προθύμων» που δημιούργησε ο Μπους για να αιματοκυλήσει το Ιράκ. Ο Ρομάνο Πρόντι μάλιστα παρότι στα ζητήματα της οικονομίας έχει αρνηθεί να δεσμευθεί για αυξήσεις μισθών ή νομοθετικό πάγωμα των αδικαιολόγητων ανατιμήσεων που δοκιμάζουν (όπως και στην Ελλάδα) τα λαϊκά στρώματα στη γειτονική χώρα, σε ό,τι αφορά την απόσυρση των 2.600 στρατιωτών από το Ιράκ ήταν κατηγορηματικός. Έτσι κέρδισε τις ψήφους όσων συμμετείχαν στο αντιπολεμικό κίνημα και όσων εκ των υστέρων ένιωσαν ταπεινωμένοι από την εν ψυχρώ δολοφονία του ιταλού πράκτορα από τους Αμερικανούς που είχε πάει στη Βαγδάτη να παραλάβει την απελευθερωθείσα δημοσιογράφο. Για να εκδικηθεί πολύ πιθανά ο Λευκός Οίκος την Ιταλία, που όπως και η Ισπανία θα αποσύρει τον στρατό της από το Ιράκ, εξέδωσε ταξιδιωτική οδηγία πριν από δύο εβδομάδες που καλούσε τους Αμερικάνους να αποφεύγουν την Ιταλία, επειδή υπήρχε κίνδυνος χτυπήματος της Αλ Κάιντα!

Επέλαση της Μαφίας

Ο σημαντικότερος κίνδυνος όμως που εκπροσωπεί ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι αφορά την ίδια τη δημοκρατία και τα θεμέλια του ιταλικού πολιτικού συστήματος. Στην Ευρώπη οι φωνές που με τον πιο αταλάντευτο τρόπο υπερασπίζονται τα δημοκρατικά δικαιώματα -στηλιτεύοντας τα Γκουαντάναμο, τους τρομονόμους και τα αντικομμουνιστικά μνημόνια της ΕΕ- πνέουν εδώ και χρόνια μένεα κατά του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Μόλις πριν από δύο εβδομάδες εξέχων αρθρογράφος της βρετανικής «Γκάρντιαν» έγραφε τα ακόλουθα για τον πάλαι ποτέ «καβαλιέρε»: «Ο Μπερλουσκόνι είναι το πιο επικίνδυνο πολιτικό φαινόμενο στην Ευρώπη. Εκπροσωπεί την πιο σοβαρή απειλή για τη δημοκρατία στη δυτική Ευρώπη από το 1945. Μπορεί να υποστηριχτεί ότι η άκρα Δεξιά, όπως εκφράζεται από έκδηλα ρατσιστικές και ξενοφοβικές προσωπικότητες σαν τον Ζαν Μαρί Λεπέν και τον Γιορκ Χάιντερ, αποτελεί έναν πιο σοβαρό κίνδυνο. Τέτοιες όμως φιγούρες παραμένουν σχετικά εξοστρακισμένες από το πολιτικό σκηνικό της Ευρώπης. Ο Μπερλουσκόνι όχι. Στις δύο θητείες του ως πρωθυπουργού σημειώθηκε μια πολύ σοβαρή διάβρωση της ποιότητας της ιταλικής δημοκρατίας και του ύφους της δημόσιας ζωής. Η δημοκρατία στηρίζεται στη διάκριση της πολιτικής, οικονομικής, πολιτιστικής και δικαστικής εξουσίας. Η ιδιοκτησία που έχει ο Μπερλουσκόνι στα μεγαλύτερα τηλεοπτικά κανάλια – και ο έλεγχός του επί του κρατικού δικτύου, της RAI, όσο είναι πρωθυπουργός, μαζί με την τάση του να χρησιμοποιεί την εξουσία των μέσων του για τις ιδιοτελείς, ωμές, πολιτικές του φιλοδοξίες έχουν υπονομεύσει τη δημοκρατία… Η σύνδεση μεταξύ του Μπερλουσκόνι και του ιταλικού φασισμού δεν είναι δύσκολο να αποκρυπτογραφηθεί. Υπήρχε ανέκαθεν μια τάση να περιμένουμε τον φασισμό να επανεμφανιστεί με την παλιά του μορφή, ποτέ όμως αυτός δεν ήταν ο πραγματικός κίνδυνος. Αυτό που θα πρέπει να φοβόμαστε είναι την επανεμφάνιση του φασισμού με νέα αμφίεση, εκφράζοντας τις παγκόσμιες οικονομικές και πολιτιστικές συνθήκες του καιρού μας, ενώ ταυτόχρονα θα εδράζεται στις εθνικές παραδόσεις. Ο Μπερλουσκόνι είναι μια τέτοια ακριβώς προσωπικότητα».

Συρφετός μελανοχιτώνων

Προς επίρρωσιν των παραπάνω, να αναφέρουμε τη συμμετοχή στο κόμμα του Μπερλουσκόνι, Οίκος των Ελευθεριών, της Αλεσάντρα Μουσολίνι, που έπειτα από μια λαμπρή καριέρα στις σελίδες του Playboy βάλθηκε να τιμήσει τη μνήμη του παππού της, τη σταθερή συμμαχία του με τον Ουμπέρτο Μπόσι, της Λίγκας του Βορρά, που έχει ζητήσει την αυτονόμηση της πλούσιας βόρειας Ιταλίας από τη νότια, και του Τζιανφράνκο Φίνι, υπουργού Εξωτερικών μέχρι τώρα και ηγέτη της Εθνικής Συμμαχίας, ο οποίος έχει δημόσια αποκαλέσει τον Μουσολίνι ως τον «μεγαλύτερο πολιτικό του 20ού αιώνα»! Αυτός όλος ο νεοφασιστικός συρφετός, που με κάθε ευκαιρία βρίζει δημόσια το Ισλάμ, συνεργάζεται πλήρως με τους Αμερικάνους στην αντιτρομοκρατική σταυροφορία, και διατηρεί πολύ καλές σχέσεις με το Ισραήλ, όπως έδειξε η επίσκεψη του Τζιανφράνκο Φίνι στο Τελ Αβίβ τον Νοέμβριο του 2003 (στα χνάρια της ιστορικής σημασίας προσέγγισης της αμερικάνικης νεοσυντηρητικής Δεξιάς με το Ισραήλ), κρατάει τα ηνία της Ιταλίας την τελευταία πενταετία!

Απέναντι σε όλες τις παραπάνω -καταιγιστικές- κριτικές η στρατηγική αντεπίθεσης του Μπερλουσκόνι αποτελείται από ένα εκρηκτικό μίγμα που περιέχει απίστευτη και πρωτοφανή χυδαιότητα, ωμό αντικομμουνισμό, που παραπέμπει στις πιο μαύρες εποχές, και τον ίδιο να εμφανίζεται ως θύμα, στα όρια του μάρτυρα. Η τακτική αυτή βρίσκεται σε μεγάλη αντίθεση με εκείνη που ακολούθησε το 2001, αλλά και το 1994, όταν παρουσιαζόταν ως παράδειγμα επιτυχημένου επιχειρηματία, μια ιταλική εκδοχή του «αμερικάνικου ονείρου» και προσωποποίηση του ανερχόμενου ακόμη ρεύματος του νεοφιλελευθερισμού. Τώρα αντίθετα, από τηλεοράσεως εκλιπαρεί για την ψήφο των Ιταλών δηλώνοντας: «Είμαι ο Ιησούς Χριστός της ιταλικής πολιτικής. Είμαι ένα υπομονετικό θύμα, ανέχομαι τα πάντα, θυσιάζομαι για όλους»! Ταυτόχρονα δεν διστάζει να αποκαλέσει τον Ρομάνο Πρόντι στο πρόσφατο ντιμπέιτ «ηλίθιο», να χαρακτηρίσει ενώπιον των βιομηχάνων όσους Ιταλούς ψηφίσουν Αριστερά, «αρχίδια», τους δικαστές που τον διώκουν για τις σχέσεις του με τη μαφία «κρυπτοκομμουνιστές», και να δηλώσει ακόμη ότι οι κομμουνιστές στην Κίνα «έτρωγαν μωρά», και «άλλα τα έβραζαν για να τα χρησιμοποιήσουν ως λίπασμα στα χωράφια»!