«Δώρο» στον Καραμανλή η διετής συμφωνία ΓΣΕΕ – εργοδοτών
Όμως τα πράγματα ξαφνικά τελείωσαν, η συμφωνία επήλθε, εργαζόμενοι και εργοδότες έδωσαν τα χέρια… Οι περισσότεροι από τους συνδικαλιστές των δύο μεγάλων κομμάτων πάγωσαν και έδειξαν αμηχανία, ενώ οι άλλες δύο παρατάξεις ύψωσαν τους τόνους κάνοντας κριτική, με πιο υψηλούς τόνους από το ΠΑΜΕ…
Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Χρήστος Πολυζωγόπουλος μίλησε για «έντιμο συμβιβασμό», ενώ οι βιομήχανοι και οι εργοδότες μίλησαν «για μεγάλες θυσίες»… Η ουσία είναι ότι μετά τη συνεδρίαση ήταν όλοι χαρούμενοι και ενθουσιασμένοι, αφού έφυγε από πάνω τους ένα βάρος και πέτυχαν για δύο χρόνια, 2006 και 2007, εργασιακή ειρήνη, κάτι που είχε να γίνει εδώ και αρκετό καιρό…
Στην πραγματικότητα επρόκειτο για ένα δώρο στον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, ειδικά αφού η συμφωνία για τις αυξήσεις αφορούσε και στο 2007, έτος που κατά πάσα πιθανότητα θα είναι και έτος εκλογών, αλλά και έτος μέσα στο οποίο θα δοθεί από 1-5-2007 η μερίδα του λέοντος ως προς τις αυξήσεις…
Πολιτικά αιφνιδιάστηκαν πολλοί μέσα στα δύο μεγάλα κόμματα, κυρίως ως προς την διάρκεια της συμφωνίας, αφού το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών είναι πιθανότερο μέσα στον επόμενο χρόνο… Όταν η τετραετία κλείνει τον Μάρτιο του 2008, τότε, με τα ελληνικά δεδομένα, από τον Ιούνιο του 2007 αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για εκλογές, με πιθανότερους μήνες τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβριο.
Είναι φυσιολογικό ο κυβερνητικός χώρος και τα στελέχη της ΔΑΚΕ να είναι ευχαριστημένοι για την εξέλιξη των πραγμάτων, όμως η παντελής έλλειψη αντίδρασης από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, είτε σε επίπεδο στελεχών είτε σε επίπεδο ηγεσίας, προκαλεί απορίες και δείχνει ότι κάποιοι μέσα στη Χαριλάου Τρικούπη είτε ήξεραν, είτε επεδίωκαν μία τέτοια συμφωνία για να κλείσουν τα μέτωπα και να απεγκλωβιστούν από ένα κλίμα ρήξης που είχε δημιουργηθεί…
Προτίμησαν έτσι να πάνε στην υπογραφή συμφωνίας για εργασιακή ειρήνη, διετούς μάλιστα διάρκειας, στηριζόμενοι σε μια λογική που παλαιότερα είχε καταδικάσει ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν ο τότε πρόεδρος της ΓΣΕΕ και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Λάμπρος Κανελλόπουλος είχε υπογράψει ανάλογη συμφωνία με τον πρόεδρο του ΣΕΒ Στ. Αργυρό λέγοντας «κάναμε τον Αργυρό πρόεδρο της ΓΣΕΕ»…
Πάντως, πολλοί συνδικαλιστές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, μουρμουρίζοντας, καταλογίζουν μεγάλες ευθύνες στον Χρήστο Πολυζωγόπουλο που εκτός από πρόεδρος της ΓΣΕΕ είναι και μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, και με την ενέργειά του αυτή σηματοδότησε ουσιαστικά και μια συμφωνία από την πλευρά του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που, όπως έχει δείξει μέχρι σήμερα, δεν έχει κατασταλάξει στις προγραμματικές θέσεις που θα διατυπώσει για μία σειρά από φλέγοντα θέματα που αφορούν στην οικονομική πολιτική.
Βέβαια, δεν λείπουν και οι συνδικαλιστές και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που είναι ακόμη πιο επικριτικοί προς τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ και λένε ότι ουσιαστικά χάρισε την δεύτερη τετραετία στον Καραμανλή και μάλιστα ότι τούστρωσε και τον δρόμο, αφού μπορεί άνετα τώρα να κάνει εκλογές τον Ιούνιο, όταν δηλαδή οι εργαζόμενοι μόλις θα έχουν πάρει την μεγάλη δόση των αυξήσεων… την 1η Μαΐου. Και επιπλέον δημιουργείται η πεποίθηση ότι ακόμη και στο ΠΑΣΟΚ θεωρούν βέβαιη τη νίκη του Καραμανλή ή ότι εκτιμούν πως το Κίνημα δεν είναι προσώρας έτοιμο για να κυβερνήσει. Θα πρέπει πάντως να σημειώσουμε ότι γενικότερα και μέσα στα κόμματα υπάρχει έντονη κριτική προς την πλευρά των συνδικαλιστών, οι οποίοι κατηγορούνται ότι έχουν χάσει την αγωνιστικότητά τους και δεν μπορούν να εμπνεύσουν και να καθοδηγήσουν τους εργαζομένους σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις για πραγματικά και μεγάλα προβλήματα που τους απασχολούν.
Ακόμη, τους καταλογίζουν ότι έχουν ενσωματωθεί στο σύστημα και ότι ουσιαστικά έχουν αλλάξει κοινωνική τάξη, αφού έχουν μεγάλα εισοδήματα. Βέβαια, από την πλευρά των συνδικαλιστών υπάρχει η δικαιολογία ότι όταν πρόκειται για τον ιδιωτικό τομέα πάντοτε είναι επιφυλακτικοί και δεν διακινδυνεύουν μεγάλες κινητοποιήσεις… Πιστεύουν δηλαδή οι συνδικαλιστές ότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν κινητοποιούνται εύκολα και τούτο γιατί η κατάσταση μέσα στις ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι δύσκολη, πάντα υπάρχει ο φόβος των απολύσεων και ο βραχνάς του χαμένου μεροκάματου, κάτι που είναι ένας υπολογίσιμος παράγοντας που μπορεί να οδηγήσει σε αποτυχία μια απεργία που θα έχει διάρκεια. …
Ουσιαστικά παραδέχονται ότι οι μεγαλοστομίες και απειλές ήταν μέσα στο πλαίσιο μιας τακτικής πίεσης προς τους εργοδότες και ότι το σύνθημα «εδώ θα γίνει της Γαλλίας» δεν ήταν τίποτε άλλο από εξαγγελίες «αγώνων» και «εξεγέρσεων» που δεν ήλθαν ποτέ και θα μείνουν στην ιστορία ως «κοκορομαχίες»…