Ένας βαλκάνιος πραγματιστής
Διεκδικεί τον ρόλο του νεοπραγματιστή στην ελληνική πολιτική ζωή και προβάλλει -τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο- τη θέση των νεορεαλιστών, ότι η αξία της γνώσης εξαρτάται από τα πρακτικά της αποτελέσματα για τη ζωή του ατόμου, ενώ παράλληλα, κατά την ίδια αντίληψη, αληθινό είναι μόνο το χρήσιμο.
Η σκέψη και η πολιτική πρακτική του Ανδρέα Ανδριανόπουλου είναι βαθύτατα επηρεασμένη από τον αγγλοσαξονικό τρόπο αντίληψης των πραγμάτων και ιεράρχησης των ανθρώπινων αναγκών. Επακόλουθο αυτό των μακροχρόνιων σπουδών του στον άξονα Λονδίνο-ΗΠΑ. Ακριβώς αυτό το στοιχείο, κατά φίλους και αντιπάλους του εκ Πειραιώς πολιτευτή, δεν του επιτρέπει να κινείται σε σταθερές στο ελληνικό πολιτικό πεδίο και διευκολύνει τη σκέψη και την πολιτική πρακτική του στις παρά φύσιν διασταυρώσεις νεοφιλελευθερισμού και σοσιαλισμού, έστω και υπό την εκδοχή του Γεωργίου Α. Παπανδρέου του Νεωτέρου.
Βλαστός πολιτικής οικογένειας η οποία αναπήδησε μέσα από το λαϊκό άθλημα του ποδοσφαίρου και ουχί γόνος «πολιτικού τζακιού», ως ο νυν πρωθυπουργός, του οποίου η «καπνοδόχος» ναι μεν μόλις προσμετρά ζωή μιας γενιάς, αλλά κατά πλήρη αφομοίωση στα «μέτρα και τα σταθμά» που προσδιορίζουν οι «αρχές» των «πολιτικών τζακιών»!
Ο κ. Ανδριανόπουλος, κατά τη φιλοσοφία του σονέτου του Παναγιώτη Κανελλόπουλου («…κάποιος άλλος, πιο τρανός / πιο μεγάλος / με πρόλαβε στον δρόμο / προς τη Δαμασκό…»), δεν μπορεί να συγχωρήσει στον εαυτό του ότι από ελπίδα της παράταξης κατέστη αποσυνάγωγος του συντηρητικού χώρου.
Και από τη στιγμή αυτή, ενώ φιλοδόξησε να διαμορφωθεί σε Ιουλιανό του ελληνικού πολιτικού συστήματος, πολλοί διέγνωσαν στην πολιτική συμπεριφορά του τακτική «βαλκάνιου πραματευτή γυρολόγου»!
Πάντως, μέχρι στιγμής δεν διέφυγε «έρκος οδόντων» τού «κάτω από τον Πειραιά, το λιμάνι» απόφοιτου της Λόντον Σκουλ οφ Εκονόμικς, η κραυγή του Ιουλιανού του, κατά τους χριστιανούς, και «Παραβάτη» αποκαλούμενου, «νενίκηκάς με Ναζωραίε…»!
Βεβαίως, ως οπαδός του νεοπραγματισμού (neo realism), ο κ. Ανδριανόπουλος εδράζει την πολιτική πρακτική του στην αντίληψη ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι ένα άναρχο σύνολο μονάδων σε αλληλεπίδραση…
Γεγονός πάντως είναι ότι με τον νεοπραγματισμό, η πολιτική σκηνή δεν καταλαμβάνεται από πλήξη! Η πολιτική δράση από το μονομπλόκ, τη στατικότητα των κομματικών ορίων, την αποστειρωμένη κατασκευή του συστήματος περνά στις αξιοπρόσεκτες παρά φύσιν συσμίξεις…
Οι «διαυθεντές» του ελληνικού πολιτικού συστήματος (η πολιτικο-οικονομικο-δημοσιογραφική διαπλοκή) αρέσκονται, αν δεν παρωθούν, στα πειράματα!
Είναι παλαιόθεν γνωστό ότι το πείραμα, η τεχνητή δηλαδή αναπαραγωγή ενός φαινομένου, έχει σκοπό την προσεκτικότερη και ακριβέστερη παρατήρησή του… Άλλωστε εξ αυτού γεννήθηκε και η «πειραματική ψυχολογία», μέθοδος χειραγώγησης ατόμων και μαζών… Και η μέθοδος αυτή δεν λανθάνει της προσοχής των «διαυθεντών» του τόπου!
Αποκλείεται ο κ. Ανδριανόπουλος να διέθεσε τον εαυτό του ως πειραματόζωο στην πειραματική εξυπηρέτηση, και δη σε συνθήκες εργαστηρίου, των βλέψεων και επιδιώξεων των «διαυθεντών»;
Ο γκουρού του νεοπραγματισμού, Kenneth Waltz, στις θεωρίες του οποίου ως φαίνεται έχει εγκύψει ο κ. Ανδριανόπουλος, αυτό το θεωρεί συμβατό με την καθημερινότητα της πολιτικής πρακτικής, ιδίως στις χώρες της περιφέρειας!
Είναι αξιοπρόσεκτες στο σημείο αυτό οι θέσεις του εκ Πειραιώς πολιτευτή, ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, στον μονοπολικό πλέον κόσμο, η υπερδύναμη διακηρύσσει «ή μεθ’ ημών ή καθ’ ημών», επομένως ο πραγματισμός επιτάσσει την αποφυγή του «προπατορικού αμαρτήματος», δηλαδή οι χώρες, τα κράτη, ν’ αναζητούν μέσω διακρατικών ενώσεων (π.χ. ΕΕ) ή συμμαχιών τη διασφάλιση της επιβίωσής τους!
Επίσης είναι αξιοπρόσεκτο ότι στο λυκόφως του «σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ» κάποιες δυνάμεις, πλήρως εξασθενημένες και χωρίς ευρύτερο κομματικό πεδίο επιρροής, υποπτεύονται τον «σώγαμπρο» κ. Ανδριανόπουλο ως φορέα της «επιδημίας», όχι της «γρίπης των πτηνών» αλλά ως φορέα της «στατικής συντηρητικής θεωρίας που στοχεύει στη διατήρηση της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων στο εσωτερικό της χώρας και την προώθηση μιας οπτικής που εξυπηρετεί τις επιδιώξεις της υπερατλαντικής υπερδύναμης».
Οι αυτές εσω-ΠΑΣΟΚικές δυνάμεις εξορκίζουν τον πολιτευτή Πειραιώς ως τον κατ’ εξοχήν θεωρητικό πόλο του «εν Ελλάδι ατλαντισμού»!
Κατά τις ίδιες εσω-ΠΑΣΟΚικές ισχνές δυνάμεις, αξιολογείται ο νεοπραγματισμός του κ. Ανδριανόπουλου ως «μια αυθαίρετη ελιτίστικη κατασκευή γραφείου, που πόρρω απέχει της πραγματικότητας και επιδιώκει να στεγανοποιήσει την πολιτική πρακτική προς όφελος συγκεκριμένων πολιτικο-οικονομικο-δημοσιογραφικών επιδιώξεων»!