tabula rasa

Ο φίλος μου ο… Λευτεράκης (της Ρηγίλλης) και οι glory days που πέρασαν ανεπιστρεπτί

Αν όντως ισχύει το λαϊκό ρηθέν «η καλή η μέρα από το πρωί φαίνεται», οι πρώτες εβδομάδες της παρουσίας του κ. Λευτέρη Ζαγορίτη στο νεοκλασικό κτίριο επί της οδού Ρηγίλλης οδηγούν στην εντύπωση πως οι κατά Βαγγέλη Μεϊμαράκη… glory days are over (που λέει και το ομώνυμο άσμα).

Ο Λευτέρης έχει ήδη αποκτήσει το παρατσούκλι… «ο φίλος μας ο Λευτεράκης» από διάφορους κακόβουλους που παροικούν την κομματική Ιερουσαλήμ, κυρίως επειδή έχει πάντοτε ένα μειλίχιο ύφος που, ωστόσο, κρύβει τα σκοτεινά του κίνητρα και προκαλεί σύγχυση στους συνομιλητές του.

Ένα είναι βέβαιο. Τα πρόσωπα επιλέγονται με βάση τις επιδιώξεις εκείνων που τα τοποθετούν για τη θέση στην οποία τα τοποθετούν. Τα πράγματα είναι απλά. Αν ο Κόκκαλης θέλει να φτάσει μέχρι τον τελικό του Champions Leaque, ο Ολυμπιακός θα κρατήσει προπονητή τον Σόλιντ ή ακόμα καλύτερα θα προσπαθήσει να προσεγγίσει τον Μουρίνιο. Δεν πρόκειται να προσλάβει τον Γιάτσεκ Γκμοχ και να τον φέρει εσπευσμένως από το Πόρτο Ράφτη, όπου πίνει φραπέ. Ισχύει, φυσικά, και το αντίθετο. Αν θέλεις να κατεβάσεις τις επιδόσεις μιας ομάδας, θέλεις να διαταράξεις τις σχέσεις μεταξύ ποδοσφαιριστών και παραγόντων, αν θέλεις, ρε παιδί μου, να τη ρίξεις μία κατηγορία, τότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να προσλάβεις τον Αλέφαντο. Θα σου κάνει ναρκοπέδιο το μαγαζί σε τρεις μήνες…

Με παρόμοια λογική πρέπει να σκέφτηκε και ο Καραμανλής για τον «φίλο μας τον Λευτεράκη». Πρώτα είπε: «Τι θέλω να κάνω με το κόμμα;». Το δίλημμα ήταν εάν ήθελε ένα κόμμα πόλο εξουσίας, που να εκπονεί και να υλοποιεί στρατηγική, να δρα επικοινωνιακά με προωθημένο τρόπο, υπερβαίνοντας ακόμα και το επικοινωνιακό κέντρο της κυβέρνησης, ή κάτι άλλο.

Ε, λοιπόν, προτίμησε το… κάτι άλλο. Με την επιλογή του Ζαγορίτη ο Καραμανλής έβαλε τέρμα στο μοντέλο Μεϊμαράκη, στο κόμμα-«λαγός» που τρέχει μπροστά και σύρει την κυβέρνηση και που εξισορροπεί τις αντιδράσεις της κομματικής βάσης, και προτίμησε ένα κόμμα τρέχουσας διαχείρισης, έναν μηχανισμό για να κάνει εκλογές χωρίς να παρεμβαίνει στην κυβερνητική ατζέντα, αλλά μόνο να την υπηρετεί.

Έτσι ενώ, επί Μεϊμαράκη ο Καραχάλιος και η ομάδα του έστελναν non papers με οδηγίες προς… ναυτιλλομένους στα κανάλια σε βουλευτές και υπουργούς, τώρα ο Λευτεράκης παίρνει τα non papers του Μαξίμου και πορεύεται.

Αν εξαιρέσει κανείς δυο τρεις κομματικές εκδηλώσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, μία επίσκεψη σε μαιευτήριο με την Κατερίνα Παπακώστα την Ημέρα της Γυναίκας και μερικές βόλτες σε γραφεία συμπολιτευόμενων εφημερίδων, ο Λευτεράκης δεν έκανε κάτι μεγαλεπήβολο, κάτι που να βάζει μια σφραγίδα από τα αποδυτήρια…

Σε ποιες εφημερίδες πήγε; Μέχρι τώρα στη «Χώρα» του Γιώργου Τράγκα και στον «Ελεύθερο Τύπο». Για τη δεύτερη εφημερίδα, την και «ναυαρχίδα της παράταξης» αυτάρεσκα αποκαλούμενη, πήγαινε δεν πήγαινε ο Ζαγορίτης, δεν θα άλλαζε τίποτε. Τα κομματικά ευαγγέλια είναι γραμμένα πάντοτε στην ίδια γλώσσα και δεν αλλάζει ούτε σημείο στίξης. Ο Τράγκας, όμως, με το που έφυγε από το γραφείο του ο Λευτεράκης, διέταξε το πυροβολικό να αρχίσει να βομβαρδίζει το Μαξίμου και δη τα χαρακώματα πέριξ του γραφείου του Θόδωρου (του Ρουσόπουλου).

Τι έκανες Λευτεράκη με τον Τράγκα, τον ρωτούν πολλοί; Τι του είπε άραγε κι έγινε turbo ο Γιώργαρος και βγάζει στη φόρα τα… άπλυτα του Πατεράκη, με τρόπο ακόμα πιο σκληρό απ’ ό,τι κάνει το συγκρότημα Μπόμπολα ή άλλες αντικυβερνητικές
εφημερίδες;

Στο Μαξίμου, βεβαίως, ξέρουν πως δεν φταίει ο Λευτεράκης για όλα αυτά. Ξέρουν, ή λένε πως ξέρουν, πως ο Τράγκας έχει άλλα αιτήματα. OK, αλλά δεν είναι μόνο ο Τράγκας. Ο δεξιός Τύπος έχει γίνει ρημαδιό και οι φωνές ακούγονται μέχρι την Ηρώδου Αττικού. Όχι, στο Μαξίμου δεν μπαίνουν και στον Καραμανλή δεν φτάνουν, γιατί έχουν τοποθετήσει ηχητικά παραπετάσματα…

Επιστρέφω στον Ελευθέριο -Grande- Ζαγορίτη. Ο νέος γραμματέας λοιπόν επιχείρησε κατ’ αρχάς ένα γενναίο… φουστανελάτο πραξικόπημα, με στόχο να «φάει» τους γραμματείς τομέων. Αίσθησή μου είναι πως δεν ενδιαφερόταν να γευματίσει με τον Dani (από το Ιορδάνης όχι όπως ο Dani του Ολυμπιακού) Tzamtzis ή τον Costas Alive (Ζωντανός). Το κυρίως γεύμα περίμενε, που δεν ήταν άλλο από το κολεγιόπαιδο της οδού Λυκείου Nicolas -top of the list- Karahalios. Ο τελευταίος ισχυρίζεται όπου βρεθεί πως ο Λευτεράκης λειτουργούσε κατ’ εντολήν του φίλου του Θόδωρου του Μαξίμου. Και επιδίωξαν να τον φάνε από τη Γραμματεία Πολιτικού Σχεδιασμού και Προγράμματος.

Η ουσία είναι πως κάτι κατάλαβε ο Καραμανλής, που έβαλε αμέσως πλάτη, διότι «ο Καραχάλιος είναι δικό του παιδί», όπως είπε προς πάσα κατεύθυνση.

Τώρα Λευτεράκης και Καραχάλιος ζουν τη δική τους ισορροπία του τρόμου, εμφανίζονται να έχουν άριστες σχέσεις, αλλά συμβαίνει κάτι παράδοξο. Ο Καραχάλιος αρχίζει και εμφανίζεται συχνότερα πλέον στα μέσα ενημέρωσης, ενώ ο Ζαγορίτης, που θα έπρεπε να είναι τυφώνας -ιδιαίτερα τώρα που τα πράγματα είναι δύσκολα για την κυβέρνηση- κρύβεται.

Η πλάκα είναι ότι «ξετσούμισε» ακόμα και ο τρομερός Ελευθερόγλου και από αμυντικό χαφ ομάδας τοπικού ερασιτεχνικού θέλει να παίξει σούπερ καπ.

Ένα είναι βέβαιο: με τον Ζαγορίτη μπορεί να βυθιστούν σε χασμουρητά στη Ρηγίλλης, αλλά… δεν θα πλήξουν. Τώρα πώς γίνεται αυτό θα σας γελάσω…