Βυζάντιον

Αφού χάθηκε η ευκαιρία το 1821, μετά στους Βαλκανικούς πολέμους, στον δεύτερο Παγκόσμιο και στον εμφύλιο, το ελληνικό κράτος θα υφίσταται και έπειτα από μας. Είναι τραγικό, το τραγούδησε και ο Μούτσης: «Τετρακόσια χρόνια φάγαμε τους Τούρκους, συνηθίσαμε και τρώμε και τους Έλληνες μετά…».

Τι κρίμα για τον Αλέκο Αλαβάνο! Του απέδωσαν μια δήλωση που θα μπορούσε να μείνει στην πολιτική ιστορία, να μνημονεύεται από τις μελλοντικές γενιές και αυτός δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος της ευθύνης. «Ο Κωνσταντόπουλος είναι ο Μητσοτάκης της Αριστεράς». Δεν είναι απλώς δήλωση, είναι το στίγμα του Αλέκου στην παγκόσμια ημέρα της ποίησης. Και διευκρίνισε, με λιποψυχία, ότι πρόκειται για διαστρέβλωση των απόψεών του. Ας είναι. Επειδή, όμως, μπορεί να αγνοείτε τα ίχνη του κ. Νίκου, να σας πω ότι παραμένει ενεργός, προετοιμάζεται στο παρασκήνιο και περιμένει να βγει στη σκηνή. Το κακό είναι ότι δεν έχει ρόλο. Έτσι, λοιπόν, καλεί στο γραφείο του δημοσιογράφους από τους οποίους ζητεί τη γνώμη τους για τις πολιτικές εξελίξεις και τον ρόλο που θα μπορούσε να διαδραματίσει. Όπως καταλάβατε, ο Αλέκος Αλαβάνος έχει την ευκαιρία για να επανορθώσει το ολίσθημά του και να προβεί σε άλλη μια συγκλονιστική δήλωση: «Ο Κωνσταντόπουλος είναι ο Βησσαρίωνας της Αριστεράς».

Φοβάμαι, όμως, ότι έτσι αδικώ τον Βησσαρίωνα, που είναι πλέον ο αγαπημένος μου ιερέας. Φρονώ δε ότι και οι περισσότεροι κληρικοί πρέπει να υιοθετήσουν τη στάση που τηρεί σήμερα ο ευσεβής μοναχός. Μάταιες ελπίδες. Θα έχετε ακούσει, φαντάζομαι, για τη σύμπλευση του Αρχιεπισκόπου με τον Πατριάρχη Μόσχας Αλέξιο, η οποία, λένε, αποσκοπεί στην περιθωριοποίηση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Όπως μου εξηγούν, η προσέγγιση του θέματος είναι επιδερμική. Διότι ο Αρχιεπίσκοπος τυγχάνει συνομιλητής και ισχυρών οικονομικών παραγόντων που διατηρούν σχέσεις ευλάβειας με το Πατριαρχείο. Στους συνομιλητές του, λοιπόν, ο κ. Χριστόδουλος μπορεί να τονίζει μεν τη δυσφορία του για τη στάση του Πατριάρχη, πλην όμως τη διανθίζει με τα γνωστά πατριωτικά που απαλύνουν τις εντυπώσεις. Ταυτόχρονα, όμως, η επαφή με τον Αλέξιο θεωρείται ζωτικής σημασίας. Αν οι business είχαν άγιο, ο Αλέξιος θα ήταν εν ζωή προστάτης. Ο άνθρωπος είναι πολύ μπροστά. Έχει δημιουργήσει μονάδα εμφιάλωσης αγιασμού -δεν σας κάνω πλάκα- σε συνεργασία με την Pepsico. Μόνο αυτό φτάνει για να του φιλήσεις το χέρι με ευλάβεια. Βλέπετε, η θρησκευτική πίστη είναι κάτι σαν το real estate: πρέπει να προβλέψεις πού θα σημειωθεί άνοδος των αξιών και να σπεύσεις να επενδύσεις. Τα Βαλκάνια είναι γωνιακό μαγαζί. Πλην όμως, εξηγεί συνομιλητής μου, υπάρχει ένα μικρό, πολύ μικρό, αλλά αιχμηρό αγκάθι. Το Άγιον Όρος ανήκει στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, βοήθειά μας.

Α, να μην το ξεχάσω να σας το πω, γιατί είναι πολύ ωραίο. Στο υπουργείο Εξωτερικών υπάρχει ένας προβληματισμός για το happening μεταφοράς του Αγίου Φωτός από τα Ιεροσόλυμα στην Αθήνα. Ανησυχούν μήπως και η άφιξη του καθαγιασμένου φωτός συμπέσει χρονικά με την άφιξη του Απόστολου Βαβύλη και καλλιεργηθούν οι αυτονόητοι συνειρμοί. Δυστυχώς δεν έχουν χιούμορ. Πρέπει να τους φέρουν με το ίδιο αεροπλάνο. Θα ήταν μοναδική ευκαιρία για την ανθρωπότητα να ελέγξει αν, πράγματι, υπάρχει Θεός. Είναι και κάτι ακόμα: Ποια «Ολυμπιακή» θα πετάξει στους Αγίους Τόπους; Μήπως οι εργαζόμενοι της εταιρείας σκέφτονται να διοργανώσουν και αυτοί μια σεμνή και ταπεινή εκδήλωση;

Με τον εκδότη μου κάναμε μια μακρά συζήτηση προκειμένου να αποφασίσουμε σε ποιο στρατόπεδο θα ενταχθούμε: στα F-16 ή στα Eurofighter; Σχεδόν όλες οι κυριακάτικες εφημερίδες έχουν λάβει θέση, εμείς γιατί σιωπούμε; Αποφασίσαμε να υποστηρίξουμε τα F-16, γιατί έχουν προοπτικές για καλές δουλειές, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στα Βαλκάνια. Βέβαια, έχουμε ένα προβληματάκι, επειδή μας τα παραδίδουν άοπλα. Μετά καταλάβαμε ότι αγοράζουμε τα F του 1916 με τα οποία πέταγε η RAF στον πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο. Πιστεύω ότι κάτι το αντίστοιχο ισχύει και για τα Eurofighter, αλλά δεν είμαστε τώρα για υπεκφυγές. Δεν είδατε τη Μέρκελ δίπλα στην Πετραλιά, στην έκθεση τουρισμού; Τι άλλο να κάνει η γυναίκα; Το επόμενο στάδιο θα ήταν να κάνει ελεύθερη πτώση από Eurofighter. Ξέχασα, όμως, να σας πω το καλύτερο. Όταν η κυβέρνηση αποφάσισε την αγορά των ευρωπαϊκών μαχητικών, κάποιοι από το οικονομικό επιτελείο έκαναν μια λογική σκέψη που, ασφαλώς, δεν έχει καμία ελπίδα υλοποίησης: «Και αν διαπραγματευόμασταν την αγορά, ζητώντας από την κατασκευάστρια EADS να εισέλθει στο μετοχικό σχήμα της νέας Ολυμπιακής;». Αν το πουν και πιο έξω, προς Γερμανία και Γαλλία δηλαδή, μην αποκλείετε το ενδεχόμενο βομβαρδισμού του αεροδρομίου των Σπάτων. Από Eurofighter φυσικά…

Μεταξύ μας, δεν είμαστε για τέτοια. Μέχρι Eurovision και πολύ είναι. Σεμνά και ταπεινά. Όπως ο πρόεδρος της ΕΡΤ που έραινε με λουλούδια τη Μαρία Μενούνος, μετατρέποντάς την σε επιτάφιο. Δεν ξέρω ποιος πλήρωσε, αλλά δεν τον είδα να βάζει το χέρι στην τσέπη και να πληρώνει τη λουλουδού. Εκτός και αν την προσέλαβε και αυτήν στην ΕΡΤ…

Προκόπιος