Η δικαιοσύνη της «νέας τάξης»…

Ουαί τοις ηττημένοις… Γιατί η ιστορία γράφεται, τελικά, από τους νικητές. Κι’ αυτοί βέβαια τα δικά τους εγκλήματα τα αναγορεύουν σε θριάμβους, ενώ τα σφάλματα των αντιπάλων τους σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας… Αυτή τη μοίρα ακολούθησε και ο Μιλόσεβιτς, που ακόμα και η πόλη της ταφής του έγινε αντικείμενο διαπραγμάτευσης… Ο Μιλόσεβιτς βρέθηκε στο κέντρο της δίνης που οδήγησε την πρώην Γιουγκοσλαβία σε αιματηρούς πολέμους και σε διάλυση. Ασφαλώς άλλες θα ήταν οι εξελίξεις, αν η Γιουγκοσλαβία δεν είχε καθορισθεί ως στόχος των δυνάμεων της «νέας τάξης». Αυτές οι δυνάμεις προώθησαν τις διασπαστικές τάσεις που οδήγησαν στις αποσχίσεις της Κροατίας, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, του Κοσόβου. Αποσχίσεις που είχαν αποτέλεσμα εκατόμβες αθώων, άγριες πολεμικές αναμετρήσεις, εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, αλλά και τον ανελέητο βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας από τους «πολιτισμένους» ηγεμόνες της Δύσης…

Ο Μιλόσεβιτς επέδειξε από τη μια πλευρά τις πατριωτικές του αρετές, αλλά από την άλλη διέπραξε σημαντικά λάθη. Δεν εκτίμησε σωστά τον ιστορικό συσχετισμό δυνάμεων που διαμορφωνόταν και οδηγήθηκε σε μια άνιση αναμέτρηση, στην ήττα. Δυστυχώς όμως στην πολιτική, όταν μάλιστα ένα ολόκληρο έθνος διακυβεύει το μέλλον του από τις αποφάσεις ενός ηγέτη, το λάθος αποβαίνει ιστορικό «έγκλημα». Κι αυτό ήταν στην ουσία το «έγκλημα» του Μιλόσεβιτς.

Σήμερα η πρώην, μεγάλη Γιουγκοσλαβία δεν έχει τη δύναμη ούτε να θρηνήσει ούτε να αρνηθεί τον Μιλόσεβιτς… Ο στρατάρχης Τίτο, το μεγαλείο της αντίστασης κατά του ναζισμού, η αυτοδιαχειριζόμενη δημοκρατία, μοιάζουν με μακρινή ανάμνηση, που χάνεται στον χρόνο.

Γιατί σήμερα η χώρα αυτή προσδοκά απλώς την ένταξή της στους οικονομικούς και πολιτικοστρατιωτικούς μηχανισμούς της Δύσης…

Κι όλα τα άλλα αποτελούν μια περιττή -και ενοχλητική- πολυτέλεια.

ΟΦΙΣ