Επικαιρότητα
1 Ο κύπριος Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος, μόνος και χωρίς τη φανερή υποστήριξη της πάντα πρόθυμης στα κελεύσματα της Ουάσινγκτον επίσημης Ελλάδας, κατάφερε να κερδίσει τη μάχη μέσα στους κόλπους της ΕΕ αλλά και του ΟΗΕ. Παρ’ όλη τη συνήθη διπλωματική ρητορεία των Αθηνών για κοινή πορεία και συμπαράταξη, η Αθήνα φαίνεται ότι τήρησε «άψογη στάση», δηλαδή ουδετερότητα, από τον φόβο της αντίδρασης του εξ Ανατολών κουμπάρου μας. Αρκετά βοήθησαν την υπόθεση της Κύπρου η αυστριακή προεδρία και η συνάντηση του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ Κόφι Ανάν με τον Τάσσο Παπαδόπουλο στο Παρίσι. Το κοινό ανακοινωθέν που εξεδόθη μετά τη συνάντηση αντανακλά τις θέσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έτσι κέρδισε η ελληνοκυπριακή πλευρά τη διπλωματική μάχη. Και, παρά την υποστήριξη των ΗΠΑ, της Βρετανίας και του αμερικανικού λόμπι που δρα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πέφτει στο κενό ο ελιγμός της Τουρκίας να υποβαθμίσει τη θέση της Κύπρου ως κράτους-μέλους (με τη μη επέκταση της τελωνειακής ένωσης Τουρκίας – Κυπριακής Δημοκρατίας). Η Κύπρος πέτυχε τον διαχωρισμό της έγκρισης του χρηματοδοτικού κανονισμού για την οικονομική ενίσχυση των Τουρκοκυπρίων από τον κανονισμό για το απευθείας εμπόριο μεταξύ ΕΕ και του ψευδοκράτους του Ντενκτάς. Η ελληνοκυπριακή πλευρά υποστήριζε την έγκριση του χρηματοδοτικού κανονισμού για να εξουδετερώσει την αμερικανική προπαγάνδα που κατηγορούσε ότι επιδιώκει την οικονομική εξόντωση των πεινασμένων Τουρκοκυπρίων. Αλλά είχε αντιρρήσεις για το απευθείας εμπόριο, που σημαίνει και έμμεση αναγνώριση του ψευδοκράτους από την ΕΕ. Το αμερικανικό λόμπι είχε καταφέρει οι δύο κανονισμοί να πάνε πακέτο. Αυτό δεν το κατάφεραν οι θαυμαστές της Τουρκίας (ΗΠΑ, Βρετανία κ.λπ.), παρά τις αφόρητες πιέσεις που άσκησαν. Ο χρηματοδοτικός κανονισμός ενεκρίθη, αφού απομονώθηκε από τον κανονισμό για το απευθείας εμπόριο. Αποφασιστικό ρόλο έπαιξε η αυστριακή προεδρία. Έτσι ο τελευταίος αυτός επίμαχος κανονισμός θα αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης στο μέλλον και φυσικά ο Τάσσος Παπαδόπουλος θα θέσει και τους δικούς του όρους. Ο κύπριος Πρόεδρος άνοιξε τον δρόμο με τη σταθερή και σωστή στάση του. Η ανίκανη και γι’ αυτό πάντα πρόθυμη Αθήνα θα μπορέσει να τον ακολουθήσει; Πάντως, έγινε φανερό ότι όταν έχεις το δίκιο με το μέρος σου και είσαι αταλάντευτος, μπορείς να πετύχεις τους στόχους σου, έστω και μόνος. Αρκεί να μην υποκύψεις τις πιέσεις και στις απειλές ορισμένων υπόπτων κύκλων που εργολαβικά στηρίζουν κατεστημένα συμφέροντα.
2 Ο ψυχρός πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν μεταφέρεται τώρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Και οι ΗΠΑ προσδοκούν ότι θα κερδίσουν τη μάχη για την επιβολή οικονομικών κυρώσεων εις βάρος του Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα. Οι ΗΠΑ εναποθέτουν την «πάσα ελπίδα τους» στην υποστήριξη του συνασπισμού των «προθύμων» κρατών-μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας που, όπως και αν έχουν τα πράγματα, πάντα στηρίζουν και υπερψηφίζουν τις αμερικανικές θέσεις. Από το μέρος του το Ιράν βασίζεται στην ουδέτερη στάση της Ρωσίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας και στην ένθερμη υποστήριξη της Κίνας, που είναι μόνιμο μέλος στο ΣΑ με το δικαίωμα άσκησης βέτο. Το Ιράν έχει θέσει σε ενέργεια την οικονομική διπλωματία. Από το 2002 που ο Πρόεδρος Μπους καθόρισε τον «άξονα του κακού» (Ιράκ – Ιράν – Β. Κορέα) η θέση του Ιράν έχει ισχυροποιηθεί. Έκλεισε πολύ σημαντικές οικονομικές συμφωνίες με τη Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία και θα είναι δύσκολο για τις μεγάλες αυτές χώρες να απαρνηθούν τα δικά τους εθνικά συμφέροντα για να στηρίξουν την τυχοδιωκτική αμερικανική πολιτική. Πέρα από το ενεργειακό όπλο, το Ιράν διαθέτει και ένα άλλο πλεονέκτημα που αποτελεί και πρόβλημα για το σύνολο του αραβικού κόσμου. Όλες οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το Ιράν θα θέσει στο διπλωματικό παζάρι θέμα γενικότερου πυρηνικού αφοπλισμού της περιοχής της Μέσης Ανατολής για να συγκατατεθεί να σταματήσει το δικό του πυρηνικό πρόγραμμα. Όπως είναι γνωστό, στην περιοχή αυτή διαθέτουν παράνομα πυρηνικό οπλοστάσιο το Ισραήλ, η Ινδία και το Πακιστάν, χωρίς αυτό να έχει ενοχλήσει ποτέ την Ουάσινγκτον, καθώς τα κράτη αυτά διαθέτουν «πρόθυμες» κυβερνήσεις για τη στήριξη των αμερικανικών θέσεων και δεν αμφισβητούν την πλανητική εξουσία των ΗΠΑ. Ειδικά ο πυρηνικός εξοπλισμός του Ισραήλ είναι που εξοργίζει το σύνολο του αραβικού κόσμου. Και ένα αίτημα πυρηνικού αφοπλισμού του Ισραήλ θα έβρισκε μεγάλη απήχηση στους Άραβες. Εδώ οι ΗΠΑ θα υποστούν συντριπτική διπλωματική ήττα, με τεράστιο πολιτικό κόστος. Όσον αφορά δε την εναντίον του Ιράν στρατιωτική επέμβαση, αυτό μόνο στα όνειρα των Μπους και Τσένι υπάρχει. Η τωρινή συγκυρία δεν προσφέρεται για πολεμικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στην περιοχή αυτή. Με τα δεδομένα αυτά είναι δύσκολο να αποδώσουν οι οικονομικές κυρώσεις και σχεδόν αδύνατη η άσκηση βίας με στρατιωτική εισβολή εναντίον του Ιράν. Άλλο ένα αδύναμο κράτος με την αταλάντευτη στάση του φαίνεται να κερδίζει τη μάχη ενάντια στις επιδιώξεις των ισχυρών δυνάμεων.