Πολιτικά… «μεσόκοπη» η ΝΔ με μόνο δύο χρόνια εξουσίας!

Ο Γ. Παπανδρέου έχει εδραιωθεί πια στη συνείδηση της κοινής γνώμης ως ο πλέον ανεπαρκής αρχηγός κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης εδώ και… μισόν αιώνα. Νέα κόμματα ή προσωπικότητες ικανές να παίξουν στο παιχνίδι της εξουσίας δεν αναδεικνύονται -οι αυξήσεις του ΚΚΕ, του ΣΥΝ ή του ΛΑΟΣ δεν αφορούν παρά ένα 3-5% πιθανά μετακινούμενων ψηφοφόρων…

Από θεωρητική σκοπιά δηλαδή οι συνθήκες είναι κυριολεκτικά ιδανικές για ένα κόμμα που κυβερνά, απολύτως πρόσφορες για να εδραιώσει μακρόχρονη πολιτική κυριαρχία… Η ΝΔ όμως πέτυχε τον αυτοκαταστροφικό «άθλο» να κατασπαταλήσει όλα αυτά τα πολιτικά πλεονεκτήματα και μέσα σε δύο χρόνια να έχει κατρακυλήσει σε ουσιαστική «ισοπαλία» με το ΠΑΣΟΚ, όπως έδειξαν και οι τρεις δημοσκοπήσεις που δημοσιεύθηκαν την περασμένη εβδομάδα. Η υπεροχή της πλέον έχει γίνει οριακή, γύρω στο μισό τοις εκατό, εντελώς μέσα στα όρια του στατιστικού λάθους. Είναι να απορεί κανείς πώς τα κατάφερε τόσο άσχημα.

Η χαμένη ευκαιρία του Κ. Καραμανλή

Πριν σταθεί κανείς στη μια ή στην άλλη πτυχή της πολιτικής της, στην καθεμιά από τις κομβικές αποτυχίες που σφράγισαν την κυβερνητική διετία, οφείλει να ομολογήσει ότι την άνοιξη του 2004 τα πράγματα έδειχναν πολύ διαφορετικά.

Από τη μια ήταν η άριστα προετοιμασμένη ανάληψη της εξουσίας από τον Κ. Καραμανλή. Σε πλήρη αντίθεση με την αντιλαϊκή λαίλαπα του Μητσοτάκη, το 1990, που έβγαλε όλο τον κόσμο στους δρόμους διαμαρτυρόμενο επί τριάμισι χρόνια, μέχρι την πτώση της κυβέρνησής του, η αρχική φάση της διακυβέρνησης Καραμανλή δεν έθεσε σε κίνηση κανενός είδους αντιδεξιό αντανακλαστικό του λαού.

Από την άλλη ήταν ο εξίσου άριστος χειρισμός του Κυπριακού, ο οποίος με άμεμπτο τρόπο άφησε να αναπτυχθεί η λαϊκή δυναμική του «ΟΧΙ» εναντίον του Σχεδίου Ανάν, εμφανίζοντας τον πρωθυπουργό Καραμανλή να παρέχει ιστορικής σημασίας υπηρεσίες στον Ελληνισμό αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του.

Σε επίπεδο συμβολισμών, η σύγκριση με τον Κ. Σημίτη και τον εθνικά ταπεινωτικό χειρισμό των Υμίων απέβη καταλυτική υπέρ του Κ. Καραμανλή: ο ΠΑΣΟΚτζής υποτελής στους Αμερικάνους και ο δεξιός που υψώνει το ανάστημά του και τους ανατρέπει τα σχέδια νομιμοποίησης του «Αττίλα» στην Κύπρο! Ο Σημίτης του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» και ο Καραμανλής τού «ΟΧΙ» στο Σχέδιο Ανάν! Εικόνα που «τσακίζει κόκαλα» και διαρκεί για χρόνια.

Η ευκαιρία για τον Καραμανλή ήταν μοναδική.

Η εποχή που δεν ήρθε ποτέ

Αυτά, μαζί με τη σήψη και αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ συν την ανίκανη ηγεσία του Γιωργάκη, παρείχαν τη δυνατότητα στον Καραμανλή όχι απλά και μόνο να επικρατήσει του αντιπάλου του, αλλά να κάνει κάτι πολύ σοβαρότερο: να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια ολόκληρη εποχή κυριαρχίας της ΝΔ, ανάλογης με την εικοσαετία και πλέον που το ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε στην ελληνική πολιτική σκηνή!

Ο Καραμανλής μπορούσε δηλαδή να γίνει ο «Ανδρέας Παπανδρέου της Δεξιάς», που με την πολιτική του στις αρχές της δεκαετίας του 1980 έκανε το ΠΑΣΟΚ κυρίαρχο επί ένα τέταρτο του αιώνα! Φυσικά, είναι προφανές ότι δεν υπάρχει σύγκριση πολιτικών ικανοτήτων ανάμεσα στον Ανδρέα και τον Κώστα Καραμανλή, είναι η μέρα με τη νύχτα, αλλά και ο λαός σήμερα έχει πολύ λιγότερες απαιτήσεις από τους ηγέτες του, ενώ οι προκλήσεις της διακυβέρνησης είναι πολύ μικρότερης δυσκολίας σήμερα σε σχέση με τότε.

Το ζήτημα είναι ότι ο Καραμανλής αποδείχθηκε απελπιστικά λίγος για να παίξει τέτοιο ρόλο. Πολύ γρήγορα αποδείχθηκε ότι είναι αδύναμος να αντεπεξέλθει σε συγκρούσεις με ισχυρά συμφέροντα του εσωτερικού ή ισχυρές δυνάμεις του εξωτερικού. Οι αλλεπάλληλες υποχωρήσεις του σε όλα τα μεγάλα μέτωπα που άνοιξε τον κατέταξαν σύντομα στην κατηγορία των «ηγετών-λογιστών» -των ασήμαντων δηλαδή διαχειριστών της εξουσίας τύπου Σημίτη που απλώς υλοποιούν αποφάσεις και υποδείξεις της ΕΕ, των ΗΠΑ και των οικονομικών κύκλων επιρροής, χωρίς να έχουν το θάρρος να πάρουν πολιτικές αποφάσεις που διαταράσσουν ή ανατρέπουν πλευρές της υφιστάμενης κατάστασης.

Έτσι, η «εποχή Καραμανλή» ούτε ήρθε ούτε πρόκειται πλέον να έρθει ποτέ…

Δεν έπεισε σε τίποτα

Το πιο ανησυχητικό για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, το οποίο δείχνει και το μέγεθος της αποτυχίας τους, είναι ότι, όπως αποκαλύπτουν οι δημοσκοπήσεις, δεν κατόρθωσαν αυτή τη διετία να πείσουν την κοινή γνώμη σε κανέναν τομέα ότι βελτίωσαν την κατάσταση.

Ακόμη χειρότερα, η κυβέρνηση δεν κατόρθωσε να πείσει ούτε καν τους δικούς της ψηφοφόρους, όπως φαίνεται από τα ποσοστά των θετικών για το έργο της γνωμών.

Χρησιμοποιώντας τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης της RASS για το «ΠΑΡΟΝ», τα στοιχεία είναι εύγλωττα: το 71% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι η ΝΔ δεν τήρησε τις προεκλογικές της υποσχέσεις, ενώ μόνο το 13,7% πιστεύει ότι τις τήρησε. Το 57% θεωρεί ότι η οικονομική του κατάσταση σήμερα είναι χειρότερη από πριν και μόνο το 16% τη βρίσκει καλύτερη.

Το 56% βρίσκει χειρότερη την καθημερινότητα, έναντι 10% που τη βρίσκει καλύτερη. Ακόμη και στα εθνικά θέματα, μόνο το 32% πιστεύει ότι σημειώθηκε πρόοδος επί κυβέρνησης ΝΔ, ενώ το 52% διαφωνεί. Μέχρι και τη διαφθορά το 41% τη βρίσκει ίδια ίσως επί ΠΑΣΟΚ, με το 30% να τη βρίσκει λιγότερη και το 23% περισσότερη…

Είναι άκρως αποκαλυπτικό το γεγονός ότι κανένα από τα θετικά για την κυβέρνηση ποσοστά απαντήσεων δεν προσεγγίζει καν το ποσοστό που πήρε η ΝΔ στις βουλευτικές εκλογές.

Είναι προφανές ότι η πολιτική της κυβέρνησης δεν βρίσκεται σε αρμονία με τη λαϊκή θέληση και τις προσδοκίες του κόσμου, ο οποίος άλλα περίμενε από τη ΝΔ και τον Καραμανλή και άλλα βλέπει.

Μάξιμουμ στόχος η νέα τετραετία

Καθώς η πολιτική της κυβέρνησης δεν πείθει, ο Κ. Καραμανλής και η ΝΔ συνεχίζουν να πορεύονται με «δανεικά καύσιμα» -δηλαδή την απαξίωση του ΠΑΣΟΚ και την αντιπάθεια του κόσμου προς αυτό. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 79% των ερωτηθέντων δεν είναι καθόλου ή είναι μόνο λίγο ικανοποιημένο με την αντιπολίτευση που ασκεί το ΠΑΣΟΚ, έναντι 19% που είναι αρκετά ικανοποιημένο ή πολύ ικανοποιημένο (μόλις 3,3%!), ενώ το 65% θεωρεί το ΠΑΣΟΚ ανέτοιμο να κυβερνήσει, έναντι μόλις 25% που το κρίνει έτοιμο.

Υπό τέτοιες συνθήκες όμως η ΝΔ (αφού δεν πείθει με την πολιτική της και απλώς βασίζεται στις κακές αναμνήσεις από την ΠΑΣΟΚική «εκσυγχρονιστική» διακυβέρνηση) δεν μπορεί να πάει μακριά, ούτε να δημιουργήσει μακροπρόθεσμο ρεύμα υπέρ της.

Αντί για τη δημιουργία «εποχής της σύγχρονης Δεξιάς» διάρκειας εικοσαετίας και βάλε, τώρα το μέγιστο στο οποίο μπορεί να ελπίζει ακόμη η ΝΔ είναι να κερδίσει όπως όπως τις εκλογές που πιθανότατα θα κάνει το φθινόπωρο του 2007, όσο ακόμη ο κόσμος θυμάται την κυβέρνηση Σημίτη, Χριστοδουλάκη, Βάσως, Γιάννου, Άκη και λοιπών.

Μάξιμουμ στόχος του Καραμανλή δηλαδή είναι να καταφέρει να τη γλιτώσει οριακά, όπως ο Κ. Σημίτης στις εκλογές του 2000 ή κάπως έτσι.

Με τον κόσμο δηλαδή να έχει ήδη μεταστραφεί εναντίον της κυβέρνησης και της πολιτικής της, αλλά με το αίσθημα της ταυτόχρονης απόρριψης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία δεν κάνει τίποτα και απλώς περιμένει «αραχτή» να εισπράξει τη φθορά του κυβερνητικού κόμματος.

Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, το λογικό είναι πως η ΝΔ θα πετύχει να αποσπάσει και τη δεύτερη τετραετία.

Συνέχεια της πολιτικής Σημίτη

Αυτό υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα συνεχίσει αυτή την επιταχυνόμενα αντιλαϊκή πολιτική, η οποία τη φθείρει πολύ ταχύτερα απ’ όσο εννοεί να καταλάβει.

Πριν από έναν χρόνο ακόμη, η ΝΔ φαινόταν ότι θα κάνει περίπατο στις εκλογές, συντρίβοντας με άνεση το ΠΑΣΟΚ. Από τότε όμως, ηλιθίως, ζήλεψε τον εξτρεμιστικό νεοφιλελευθερισμό των κυβερνήσεων Σημίτη και άρχισε να αντιγράφει κατά γράμμα την πολιτική τους, λαμβάνοντας το ένα αντιλαϊκό μέτρο μετά το άλλο: κατάργηση 8ώρου, ωράριο από το πρωί ως τη νύχτα, επιστράτευση ναυτεργατών κ.λπ.

Εσχάτως άρχισε να «φλερτάρει» και με το Ασφαλιστικό, προφανώς ζηλεύοντας την πολιτική αυτοκτονία του Σημίτη με το περιβόητο νομοσχέδιο του Γιαννίτση, με τον… «βρικόλακα» Σπράο κ.λπ. Δεν μπορεί να είναι τόσο πολιτικά τυφλοί και αλαζόνες, για να ανοίξουν τέτοιο θέμα πριν από τις εκλογές. Αν, πάντως, το επιχειρήσουν, η ήττα τους θα είναι πλέον εξαιρετικά πιθανή, κατορθώνοντάς το ακατόρθωτο: να χάσουν από το «νεκρό» ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη!

Το κακό για τη ΝΔ είναι ότι από τους λόγους του ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής (όσο και αν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι εξακολουθεί να θεωρείται πολύ «καταλληλότερος» για το αξίωμα από τον Γ. Παπανδρέου) φαίνεται πως χάνει όλο και περισσότερο την επαφή του με την κοινωνική πραγματικότητα. Γίνεται όλο και περισσότερο σαν τον Κ. Σημίτη, απομονωμένος με έναν στενό κύκλο συμβούλων του, οι οποίοι δεν παίρνουν χαμπάρι τι γίνεται και πόσο ζορίζεται ο κοσμάκης.

«Κολλημένος» εμφανίζεται ο πρωθυπουργός με τις «μεταρρυθμίσεις», επαναλαμβάνοντας σε όλους τους τόνους ότι θα τις συνεχίσει. Είναι προφανές ότι δεν αντιλαμβάνεται πως με βάση όσα έχει ήδη κάνει, η λέξη «μεταρρυθμίσεις» λειτουργεί ως απειλή στα μάτια του λαού, ως απώλεια κατακτημένων δικαιωμάτων, ως παράγοντας επιδείνωσης της ζωής του!

Οι «μεταρρυθμίσεις» του Καραμανλή ισοδυναμούν πλέον με τον «εκσυγχρονισμό» του Σημίτη στη συνείδηση της κοινής γνώμης -έχουν προσλάβει δηλαδή αρνητική χροιά. Φθείρουν την κυβέρνηση στα μάτια του κόσμου, δεν αυξάνουν την επιρροή της ή το κύρος της.

Σε αυτό το μάλλον θλιβερό κλίμα των γενεθλίων της ΝΔ στην εξουσία, καλά θα έκανε ο πρωθυπουργός να αλλάξει πολιτική, αν δεν θέλει να ακολουθήσει κι αυτός την πολιτική μοίρα του επίσης «καταλληλότερου» προκατόχου του, ο οποίος ούτε καν κατάλαβε από πού του ήρθε η κατακεφαλιά ξαφνικής «πολιτικής συνταξιοδότησης»…