Ο διαιτητής

Συνάντησα τον Αλέξη στο προηγούμενο στέκι.
— Την περασμένη φορά με προβλημάτισες με όσα μου είπες, ήταν η πρώτη του κουβέντα.
— Δηλαδή;
— Να, προβληματίστηκα με τα διάφορα παιχνίδια που παίζονται σ’ αυτόν τον τόπο.
— Εγώ να δεις πόσο προβληματίζομαι με τα νεότερα.
— Για εξήγησέ μου.
— Τι να εξηγήσω, τα ανεξήγητα; Θα σου εξομολογηθώ όμως μερικές σκέψεις που εκ πρώτης όψεως φαίνονται έωλες, ανεδαφικές, ακόμα και ρομαντικές, οι οποίες όμως στον πυρήνα τους δεν είναι και τόσο έωλες.
Και εξηγούμαι: Ο τρόπος και ο χρόνος που «έσκασε» η κατασκοπία με τις υποκλοπές δεν ήταν καθόλου τυχαίοι. Και να σου προσθέσω και τούτο:
Και οι δύο μεγάλες πλευρές γνωρίζουν τον ένοχο, αλλά δεν θέλουν να τον κατονομάσουν. Φοβούμαι ότι αυτό το τεράστιο εθνικό ζήτημα «κρατείται» για να αποτελέσει ενδεχομένως την κατάλληλη ώρα «λόγο» πολιτικών εξελίξεων. Ακόμη οι τελευταίες δημοσκοπήσεις μού μυρίζουν «ενορχηστρωμένη σύμπτωση» σε ποσοστά ισοπαλίας. Δίνουν την εντύπωση ότι το παιχνίδι είναι «σικέ».
— Αυτή η φαντασία σου είναι αχαλίνωτη, δεν έχει όρια. Είναι δυνατό να θέλουν την ισοπαλία και όχι τη νίκη ο καθένας για λογαριασμό του;
— Ασφαλώς δεν θέλουν την ισοπαλία, μπορεί όμως να τη θέλει ο… διαιτητής του αγώνα.
— Τι εννοείς, πάλι δεν σε καταλαβαίνω.
— Για να με καταλάβεις θα διατυπώσω ορισμένα «υποθετικά» ερωτήματα:
Μήπως κάποιοι ή κάποιος, π.χ. ο διαιτητής, επιδιώκει τη μη κυβερνητική αυτοδυναμία, άρα τη συγκυβέρνηση;
— Τι είναι αυτά τα παλαβά που ακούω, είναι δυνατόν ένα σοσιαλιστικό κόμμα να συμπράξει με ένα συντηρητικό κόμμα;
— Με εκπλήσσει η αφέλειά σου. Σοσιαλιστικό είναι και το ESPD, του Σρέντερ, αλλά έβαλε τόσο νερό στο σοσιαλιστικό κρασί, ώστε δεν μυρίζει καθόλου για κρασί. Και έκανε συγκυβέρνηση με τη Μέρκελ.
— Αρχίζεις να με προβληματίζεις, αλλά για να γίνει κάτι παρόμοιο εδώ πρέπει να συντρέχουν σοβαροί λόγοι.
— Εσύ δεν βλέπεις σοβαρούς λόγους; Άκουσέ τους λοιπόν.
— Να ακούσω έναν…
— Θα ακούσεις πολλούς λόγους, οι οποίοι υπαγορεύουν μάλιστα και πρόωρες εκλογές. Ο διαιτητής επείγεται να κλείσουν τα εθνικά θέματα (Κυπριακό, Ελληνοτουρκικά, Σκοπιανό) και για να κλείσουν πρέπει να «επιμεριστεί» ισόποσα το πολιτικό κόστος στα δύο μεγάλα κόμματα, τα οποία, όπως αντιλαμβάνεσαι, δεν έχουν δα και μεγάλες διαφωνίες επί της ουσίας. Επί της διαδικασίας διαφωνούν, γιατί τους φοβίζουν οι εντυπώσεις. Υπάρχουν επίσης μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα, τα οποία για να «λυθούν» απαιτούν και αυτά συνευθύνη, και αναφέρομαι ενδεικτικά στο Ασφαλιστικό, στο περαιτέρω «στρογγύλεμα» του κοινωνικού κράτους και του κράτους πρόνοιας, χάριν του οικονομικοπολιτικού συστήματος της διαπλοκής, αναφέρομαι στην αναθεώρηση του Συντάγματος προς συντηρητική κατεύθυνση και άλλα. Μια τέτοια συγκυβέρνηση, η οποία θα διευκολυνόταν από μια ισχνή και ετερόκλητη αντιπολίτευση, θα βόλευε αφάνταστα το σύστημα σε αυτή τη δύσκολη φάση του.
— Δεν μου φαίνονται απίθανα αυτά που λες, αλλά έχω ορισμένες ενστάσεις. Πρέπει να υπάρξουν ορισμένα επιχειρήματα, ορισμένες δικαιολογίες, οι οποίες να πείθουν.
— Τα επιχειρήματα βρίσκονται, τα «δημιουργεί» άλλωστε και η συγκυρία. Το πρώτο π.χ. επιχείρημα θα είναι τούτο: «Είναι θέλημα λαού, αφού ο λαός δεν έδωσε καθαρή εντολή σε κανέναν για αυτοδύναμη κυβέρνηση». Είπες τίποτα;
— Τώρα με προβλημάτισες ακόμα περισσότερο.
— Δεν πειράζει, είναι καλό να προβληματιζόμαστε.