Το δίλημμα του Εκπροσώπου…
Homo post-syntiriticus (=Μετασυντηρητικός άνθρωπος) ο Βασίλης Μαγγίνας επανέρχεται στο πολιτικό προσκήνιο (κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας) ύστερα από μια περιπετειώδη διαδρομή στο «αρχιπέλαγος του νεοσυντηρητισμού». Νεο-Καραμανλιστής το 1974. Αναζήτησε την αναβάπτιση στα νάματα της νεοδεξιάς υπό την σκέπην της μακαρία τη λήξει Δημοκρατικής Ανανέωσης του Κωστή Στεφανόπουλου. Και τύπτων το στήθος, ως ο αμαρτωλός των ευαγγελικών περικοπών, συνετάχθη στον «λόχο» της νεοφιλελευθεριάζουσας Νέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Οι μεταλλάξεις αυτές του Βασιλείου Μαγγίνα παραπέμπουν στους στίχους του ποιητή του «παρηκμασμένου ρομαντισμού», προσαρμοσμένους βεβαίως στο πολιτικό παρασκήνιο, τέκνο του οποίου είναι ο νυν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος της πλειοψηφίας:
«…Είδα θαλασσών θυέλλας,
είδα γυναικών τοιαύτας,
κι ελυπήθην τους ερρώντας
πολύ πλέον ή τους ναύτας…».
Βεβαίως στους ενοραματισμούς του «παρηκμασμένου ρομαντικού» ποιητή, ο post-syntiriticus Βασίλειος Μαγγίνας μπορεί να επικαλεστεί τη βοήθεια του αρχηγέτη του συντηρητισμού Πλάτωνα και να αποδώσει τις «εαυτού μεταλλάξεις» στην «έλξη και τον πόθο για κάθε τι όμορφο και τέλειο»!
– Οι μεταλλάξεις, δύναται να υποστηρίξει ο κ . Μαγγίνας, δεν οφείλονται σε άλλο τι ειμή στον έρωτα των ιδεών, τον πόθο της ψυχικής ομορφιάς, που αποπνέουν στη διαδρομή του χρόνου οι νεοσυντηρητικές ή μετασυντηρητικές ιδέες…
Κοσμοπολίτης γαρ ο κ. Μαγγίνας -το βιογραφικό του κοσμεί και η γλωσσομάθειά του, διαλέγεται γαλλιστί και αγγλιστί-, δεν διαφεύγουν της προσοχής του και οι απόψεις του αντι-Πλάτωνα, του Αυστριακού Άντλερ, ότι μέσα στον πόθο, τον έρωτα των ιδεών, πλειστάκις διεισδύουν τάσεις κυριαρχίας, που μεταβάλλουν τις αγαπώμενες ιδέες, πολιτικές θέσεις σε ιδεοληψία κατοχής της «μοναδικής αλήθειας», οπότε πλέον η κατάσταση περιέρχεται στη δικαιοδοσία του αντλεριανού «νευρωτικού έρωτα»!
Η σημερινή πολιτική θέση του βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας συνεπάγεται «επιστροφή εις εαυτόν», αποβλέπει στο μέλλον και αποσκοπεί «να νικήσει μια μνήμη που επιθυμεί να περιλάβει μέσα της όσα είναι πίσω»; Ιδού η απορία…
Έχει λεχθεί όμως για τους ναυτιλλομένους «σε μακρινές θάλασσες και γαλάζιους πόντους» ότι προσομοιάζουν στον Ομηρικό Οδυσσέα, όπου το πέρασμα από τη μια οντότητα στην άλλη, η απόλυτη οριζόντια μετάβαση από εμπειρία σε εμπειρία δεν μπορεί παρά να προκαλέσει ναυτία και απελπισία!
Ο κ. Μαγγίνας επανεμφανιζόμενος στην Αγορά δεν θα έχει την πολυτέλεια να παρουσιάζεται ξένος προς την πολιτική, καθημερινή, πραγματικότητα. Θα εξαναγκασθεί να ομιλεί κατά τρόπο ωμό και αντιδημοφιλή, για πράγματα «που συμβαίνουν και πάντοτε θα συμβαίνουν». Θα τα αποκαλεί «με το όνομά τους»!
Εκείνο που δεν είναι βέβαιο είναι αν, κατ’ απόλυτη ευθυγράμμιση με την κομματική σκοπιμότητα, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος της πλειοψηφίας θα παραιτηθεί από την επίμονη και ψυχρή παρατήρηση της πραγματικότητας και θα υποδουλωθεί στην κομματική επιθυμία και επιταγή να «πείσει» με αποσιώπηση των αποτελεσμάτων της παρατήρησης!
Το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο δεν αντέχει ν’ ακούσει για τη αρρώστια του με το όνομά της! Η «συντεχνία των επαγγελματιών της πολιτικής», ενσυνειδήτως και υποσυνειδήτως, απεχθάνεται την παρουσία στην κοινωνία του Homo Democraticus!
Ο κ. Μαγγίνας στην υπηρεσία των «πολιτικών τζακιών» -ο παραμορφωτικός αυτός «κακοήθης όγκος» των «πολιτικών τζακιών» δυστυχώς επικυριαρχεί στην Ελλάδα του 21ου αιώνα- θα προβληματισθεί κατά τους «εις εαυτόν» διαλογισμούς του ν’ απαντήσει στο συνειδησιακό ερώτημα:
– Ή πολιτική δύναμη των «τζακιών» ευνοεί την οικονομική ισχύ ή μήπως η οικονομική δύναμη οδηγεί στην πολιτική κυριαρχία;
Ή ως Post-syntiriticus θα εξοστρακίσει μετά βδελυγμίας κάθε ανάλογη σκέψη και προβληματισμό;
Άλλωστε η πολιτική, όπως ενασκείται στη «χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας», είναι ένα περίεργο παίγνιον που παίζει η λήθη με τη μνήμη. Το παίγνιον αυτό δεν στηρίζεται πάντοτε σε δίκαιους όρους. Άλλοτε θυμάται ό,τι θα άξιζε να λησμονηθεί και άλλοτε ξεχνά ό,τι θα άξιζε να μνημονεύεται και να προβάλλεται στην κοινή γνώμη!