Ορντινάντσα τους θέλουν οι Αμερικάνοι την Ευρώπη

Λίγες εβδομάδες μετά τον βρώμικο «πόλεμο των σκίτσων» του Μωάμεθ, που είχε ως αποτέλεσμα η Ευρώπη να γίνει κόκκινο πανί για όλο τον μουσουλμανικό κόσμο, συγκεντρώνοντας την οργή και τις αντιδράσεις εκατομμυρίων Αράβων, ήρθε τώρα η σειρά της Γερμανίας να εκτεθεί στα μάτια του αραβικού κόσμου, εμφανιζόμενη λίγο πολύ ως μία από τα ίδια με τους Αμερικάνους, ύπουλος συνεργός τους στο σχέδιο εισβολής στο Ιράκ.

Κεντρικό ρόλο στην αντιπαράθεση που ξεκίνησε με επίκεντρο το Βερολίνο διαδραμάτισε, και αυτή τη φορά, μια εφημερίδα. Συγκεκριμένα οι αμερικάνικοι Νιου Γιορκ Τάιμς, οι οποίοι με τον πρωτοσέλιδο τίτλο τους τη Δευτέρα που μας πέρασε – «Γερμανοί βοήθησαν την αμερικανική επίθεση στο Ιράκ» – εξέθεταν ανεπανόρθωτα την εξωτερική πολιτική που ασκούσε η κυβέρνηση Σρέντερ κατά την περίοδο προετοιμασίας της εισβολής στο Ιράκ και είχε επίσημα ως ακρογωνιαίο λίθο την αντίθεση στη στρατιωτική εισβολή και την αξιοποίηση κάθε πολιτικού μέσου για την παρεμπόδισή της.

Μόλις λίγες μέρες πριν, την προηγούμενη Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου, επίσημη έκθεση της γερμανικής κυβέρνησης, 90 σχεδόν σελίδων, κατέληγε ότι ναι μεν δύο πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών της Γερμανίας (BND) παρείχαν πληροφορίες σε αμερικάνους αξιωματούχους την περίοδο που προηγήθηκε της επέμβασης, επρόκειτο όμως για πληροφορίες ήσσονος σημασίας, που αφορούσαν τις γεωγραφικές συντεταγμένες πολιτικών στόχων όπως και περιγραφές για τις θέσεις στρατιωτικών δυνάμεων του Ιράκ, για τις οποίες όμως οι Αμερικάνοι είχαν εκ των προτέρων γνώση… Το τελευταίο σημείο δεν ήταν και το μοναδικό που πρόδιδε την ενοχή των Γερμανών. Αναφερόταν επίσης πως όταν όλο το διπλωματικό προσωπικό διατάχθηκε να αποχωρήσει από την πρεσβεία, οι δύο αυτοί πράκτορες διατάχθηκαν να παραμείνουν στη Βαγδάτη, στο κτίριο της γαλλικής πρεσβείας μάλιστα, εγείροντας ερωτηματικά και για τη στάση της γαλλικής διπλωματίας και να συνεργαστούν με τον αμερικάνικο στρατό για την ασφάλειά τους. Τα ερωτηματικά που προκάλεσε η έκθεση μέσα στο γερμανικό κοινοβούλιο ήταν τόσα πολλά, ώστε πέρα από τους Ελεύθερους Δημοκράτες και το Αριστερό Κόμμα, αυτή τη φορά πρόσθεσαν και οι Πράσινοι τις ψήφους τους στο αίτημα συγκρότησης εξεταστικής επιτροπής που θα διερευνήσει σε βάθος τα όσα συνέβησαν – και σε ένα βαθμό ακύρωναν την επίσημη εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης του Σρέντερ.

Πράκτορες, υπηρέτες δύο αφεντάδων

Λάδι στη φωτιά που σιγόκαιγε έριξαν τη Δευτέρα οι Νιου Γιορκ Τάιμς, όχι μόνο με τον τίτλο που προαναφέραμε, αλλά και με ένα σχεδιάγραμμα που κοσμούσε το πρωτοσέλιδο άρθρο και ήταν το σχέδιο άμυνας της Βαγδάτης που είχε επεξεργαστεί ο Σαντάμ Χουσεΐν και το είχε παρουσιάσει στους στρατηγούς του στις 18 Δεκέμβρη 2002. Το σχέδιο αυτό, συμπληρωνόταν, είχε παραδοθεί από γερμανούς πράκτορες σε αξιωματούχους της Υπηρεσίας Αμυντικών Πληροφοριών (DIA) των ΗΠΑ, που έδρευαν στο Κατάρ στο πλευρό του στρατηγού Τόμι Φρανκ τον Φεβρουάριο του 2003, ένα μήνα δηλαδή ακριβώς πριν ξεκινήσει η εισβολή. Το συγκεκριμένο σχεδιάγραμμα δε όπως και πλήθος άλλων πληροφοριών σχετικά με τον ρόλο που έπαιξαν πράκτορες της Γερμανίας στην υποστήριξη της αμερικάνικης εισβολής προέρχεται από ένα βιβλίο το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες εβδομάδες, και έχει γραφτεί από τον αρχισυντάκτη των πολεμικών ανταποκριτών της εφημερίδας και έναν πτέραρχο ε.α. των πεζοναυτών. Ο τίτλος του είναι «Cobra II: The Inside Story of the Invasion and Occupation of Iraq». Η παραπάνω αποκάλυψη των Νιου Γιορκ Τάιμς, που διαψεύστηκε κατηγορηματικά και με κάθε επισημότητα από τον εκπρόσωπο τύπου της γερμανικής κυβέρνησης, δεν ήταν και η μοναδική. Εξ ίσου αποκαλυπτικά γεγονότα αναφέρονταν τόσο για τη διπρόσωπη στάση της κυβέρνησης της Αιγύπτου (που παρότι προειδοποιούσε για ανθρωπιστική καταστροφή σε περίπτωση επέμβασης, παρείχε πλήθος διευκολύνσεων στο αμερικάνικο ναυτικό και την αεροπορία) όσο και αυτής της Σαουδικής Αραβίας (η οποία αν και υποβάθμιζε τις σχέσεις της με την κυβέρνηση Μπους επέτρεψε να δημιουργηθεί στο έδαφός της βάση εκπαίδευσης των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων και εξόρμησής τους στο Ιράκ). Την Πέμπτη επίσης η ίδια εφημερίδα προχώρησε σε παραπέρα αποκαλύψεις γράφοντας ότι οι δύο γερμανοί πράκτορες έδωσαν συνολικά 25 εκθέσεις στους Αμερικανούς, σε πολλές μάλιστα από τις οποίες περιλαμβάνονταν πληροφορίες για τις θέσεις του στρατού και της αστυνομίας, και γι αυτό το λόγο μάλιστα στη συνέχεια παρασημοφορήθηκαν από το αμερικανικό στρατηγείο!

Τα παραπάνω γεγονότα είναι πέρα για πέρα αληθή. Οι διευκολύνσεις που προσέφεραν όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προς τους Αμερικάνους, αφήνοντας να λειτουργεί ανεμπόδιστα για παράδειγμα το δίκτυο στρατιωτικών βάσεων που διατηρούν στην Ευρώπη, όσο και αν περιόρισαν την αντίστασή τους στην αμερικάνικη επέμβαση στο Ιράκ, δεν ακύρωσαν τη σημασία των αντιδράσεών τους, ούτε πολύ περισσότερα τα ανταγωνιστικά τους οικονομικά συμφέροντα – τα οποία σε τελική ανάλυση, μεταξύ άλλων παραγόντων, υποκίνησαν και την κόντρα τους με την Ουάσινγκτον. Την ίδια περίοδο άλλωστε που οι δυτικοευρωπαίοι παρείχαν κάθε είδους διευκόλυνση αποκαλούνταν δημόσια από τον Ράμσφελντ, με τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό «παλαιά Ευρώπη». Οι αντιφάσεις, λοιπόν, ενυπήρχαν από τότε. Αν ανασύρονται τώρα στην επιφάνεια με τέτοια μάλιστα ένταση που διαστρεβλώνεται η βασική κατεύθυνση της εξωτερικής πολιτικής της Γερμανίας, γίνεται προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι τρέχουσες σκοπιμότητες της αμερικάνικης πολιτικής. Επιδιώκονται συγκεκριμένα οι εξής στόχοι: να πάψει η Ευρώπη να διαφοροποιείται έστω και φραστικά από την επιθετική αμερικάνικη πολιτική, να στραφούν οι Άραβες κατά της Ευρώπης θεωρώντας την ισοδύναμο εχθρό με την Αμερική, και, πάνω απ’ όλα, να διευκολυνθεί η υλοποίηση του «πολέμου μακράς διαρκείας», που εξαγγέλθηκε πρόσφατα από την Ουάσινγκτον.

Ενοχοποίηση της Ευρώπης

Οι αντιρρήσεις που πρόβαλλαν οι Ευρωπαίοι στο πλαίσιο του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ απέναντι στα επιθετικά σχέδια των Αμερικάνων, όσο και αν υπαγορεύονταν από τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα, αποτέλεσαν ένα στήριγμα προς τις αραβικές κυβερνήσεις, που διευκόλυνε τη σχετική διαφοροποίησή τους από την Ουάσινγκτον (ενώ στην ίδια τη Δυτική Ευρώπη συνέβαλαν στην ανάπτυξη ενός πρωτόγνωρου αντιπολεμικού κινήματος). Τώρα το σκαρίφημα με το σχέδιο άμυνας της Βαγδάτης δείχνει ότι η Ευρώπη ήταν Πέμπτη Φάλαγγα των Αμερικάνων, ανήμπορη να κρατήσει μια συνεπή ουδέτερη στάση και παντελώς αναξιόπιστη ακόμη και σε όσα υπόσχεται. Η πέτρα του αναθέματος και το μίσος του αραβικού κόσμου δεν μπορεί να στρέφεται πλέον μόνο κατά των ΗΠΑ (υπονοούν οι Νιου Γιορκ Τάιμς με τα αλλεπάλληλα δημοσιεύματά τους), αλλά ένα σοβαρό μέρος της ευθύνης για την επέμβαση και την κατοχή του Ιράκ αναλογεί πλέον και στην Ευρώπη. Κατ’ αυτό τον τρόπο, όταν ο αντιαμερικανισμός του Σρέντερ αποδεικνύεται ψευδεπίγραφος, η πρόσφατη φιλοατλαντική στροφή της Γερμανίας και της Γαλλίας εμφανίζεται ως δικαιολογημένη, αν όχι επιβεβλημένη, και σε καμιά περίπτωση ασυνεχής με την προηγούμενη πολιτική. Έτσι, το ξαναγράψιμο της εντελώς πρόσφατης διπλωματικής ιστορίας έρχεται να λειτουργήσει ως προπέτασμα καπνού και άλλοθι για τη σημερινή φιλοπόλεμη και επιθετική στροφή της Ευρώπης, όπως επιχείρησε να την επιβάλει η γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ κατά το πρόσφατο ταξίδι της στις ΗΠΑ, όπου επιχείρησε να ξεπεράσει τις διαφορές του παρελθόντος, ή ο Νικολά Σαρκοζί στη Γαλλία.

Η ενοχοποίηση και η διαπόμπευση όμως της Ευρώπης κυρίως εξυπηρετεί τις νέες προτεραιότητες που θέτει για την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική ο «πόλεμος μακράς διάρκειας», που ανακοινώθηκε στις αρχές Φεβρουαρίου από τον Ντόναλντ Ράμσφελντ. Πρόκειται για ένα ντοκουμέντο στρατηγικής σημασίας, μιας και παρουσιάζει το πολεμικό δόγμα των ΗΠΑ για τα επόμενα 20 χρόνια! Στο πλαίσιό του προβλέπεται η σημαντική αύξηση (κατά 15%, από 52.000 που είναι σήμερα) του αριθμού των ειδικών δυνάμεων, αναγνωρίζεται το δικαίωμα των επιλεκτικών δολοφονιών προσώπων που ο Λευκός Οίκος εκτιμά ότι απειλούν την ασφάλεια των ΗΠΑ, ενώ προκρίνεται μια ανάπτυξη δυνάμεων τέτοια ώστε να είναι δυνατή η διεξαγωγή πολέμων σε όλο τον πλανήτη! Έγραφε χαρακτηριστικά η Ουάσινγκτον Ποστ στις 4 Φεβρουαρίου: «Με τη στρατηγική που υιοθετήθηκε το 2001, ο αμερικανικός στρατός έπρεπε να είναι σε θέση να διεξάγει επιχειρήσεις σε τέσσερις περιοχές του εξωτερικού – Ευρώπη, Μέση Ανατολή, παράκτια Ασία, και βορειοανατολική Ασία. Το νέο σχέδιο όμως ορίζει ότι τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια έδειξαν την ανάγκη οι αμερικάνικες δυνάμεις “να επιχειρούν σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο σε, και από, αυτές τις τέσσερις περιοχές”». Αυτό το εφιαλτικό σχέδιο, που απειλεί να μετατρέψει σε Ιράκ όλη τον πλανήτη, θέτει νέα καθήκοντα και στην αμερικάνικη διπλωματία. Στο ίδιο φύλλο της Ουάσινγκτον Ποστ ανώτατος αξιωματούχος του αμερικανικού υπουργείου Άμυνας δήλωνε ότι «αυτό τον πόλεμο μακράς διαρκείας δεν μπορούμε να τον κερδίσουμε μόνοι μας», υπονοώντας ότι αντίθετα με το παρελθόν το αμερικανικό Πεντάγωνο χρειάζεται την αμέριστη και ανεπιφύλακτη υποστήριξη της Ευρώπης και άλλων καθεστώτων. Πρακτικά, ο ευρωπαϊκός στρατός να υπαχθεί στις εντολές του Ράμσφελντ!

Όλα για τον «πόλεμο μακράς διαρκείας»

Όπως ήταν αναμενόμενο, η Ευρώπη αντέδρασε έντονα, απορρίπτοντας το αμερικάνικο σχέδιο ή κρατώντας εμφανείς αποστάσεις. Ειδικό ρεπορτάζ του βρετανικού Γκάρντιαν που δημοσιεύτηκε στις 15 Φεβρουαρίου και αναφερόταν στο σχέδιο πλανητικής τρομοκρατίας που σκοπεύουν να εφαρμόσουν οι Αμερικάνοι ξεκίναγε με την εξής φράση: «Προβληματισμός αναπτύσσεται στην Ευρώπη για τα σχέδια των Αμερικάνων να εμπλέξουν τις κυβερνήσεις σε μια κλιμακούμενη, κορυφαίων διαστάσεων εκστρατεία ενάντια στον ισλαμικό εξτρεμισμό από τη βόρεια Αφρική μέχρι τη νοτιοανατολική Ασία, χρησιμοποιώντας ολοένα και περισσότερες μονάδες ειδικών δυνάμεων, οπλισμό υψηλής τεχνολογίας, αυστηρότερη παρακολούθηση και συγκέντρωση πληροφοριών». Η οξύτητα των αντιδράσεων ήταν απρόβλεπτη. Ο εκπρόσωπος Τύπου της βρετανικής Βουλής των Λόρδων μίλησε για «διευρυνόμενο χάσμα» μεταξύ των αμερικανικών και ευρωπαϊκών προσεγγίσεων. Η γερμανίδα καγκελάριος είπε ότι πρέπει να υπάρχουν όρια στις μελλοντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις, ενώ ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γιαπ ντε Χουπ Σέφερ, δήλωσε: «το ΝΑΤΟ δεν είναι παγκόσμιος αστυνόμος». Η εντονότερη δήλωση προήλθε από τον γάλλο υπουργό Άμυνας, που δήλωσε ότι «η λέξη κλειδί είναι η συμπληρωματικότητα στις πράξεις μας και όχι να περιμένουμε ο ένας να υποταχθεί στον άλλο».

Συμπερασματικά, γίνεται εμφανές ότι οι «αποκαλύψεις» για τη βοήθεια που προσέφεραν οι Ευρωπαίοι προς τους Αμερικάνους γίνονται στο πλαίσιο των πιέσεων που ασκούνται, για να άρουν τις επιφυλάξεις τους στο νέο επιθετικό δόγμα των ΗΠΑ. Επιδιώκουν να δείξουν ότι οποιαδήποτε αντίσταση στους αμερικανικούς πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς στερείται περιεχομένου και είναι επομένως ανώφελη.