Βυζάντιον

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας, αλλά αισθάνομαι ότι την τελευταία δεκαετία ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα, λες και κάποιος μας κλέβει, αλλά ακόμα δεν τον έχουμε καταλάβει. Μπορεί να είναι η ιδέα μου με όλα αυτά που παρακολουθώ αυτό το τριήμερο. Όταν ολόκληρο τον χρόνο ζεις μέσα στο κιτς, πώς να καταλάβεις τη διαφορά από αυτά που παρουσιάζουν οι ανά την Ελλάδα βλαχοδήμαρχοι; Είναι κωμικό, αλλά κατά βάθος πρόκειται για τραγωδία: οι κεντρικοί δρόμοι και οι πλατείες της χώρας έχουν μετατραπεί σήμερα σε εκπομπή της μεσημβρινής ζώνης σε λάτιν ρυθμούς. Δεν με εκπλήσσει το φαινόμενο. Όταν ο υπουργός Πολιτισμού εξηγεί τα σχέδιά του παίζοντας με τις χάντρες του κομπολογιού, τότε και εγώ προσδοκώ να δω τον τελικό του «Fame story» στην Επίδαυρο. Μεταξύ μας, θα έχει περισσότερο ενδιαφέρον από κάποιες παραστάσεις του Εθνικού.

Τις ημέρες αυτές που συλλογίζομαι, συνήθως παρέα με τον εκδότη μου, την πολιτιστική κατάπτωση του τόπου, αποφάσισα ότι όταν αποχαιρετήσω τον μάταιο τούτο κόσμο, θα ήθελα να καώ στο πρώτο κρεματόριο Αθηνών ή σε οποιαδήποτε γκλάμουρους εγκατάσταση δημιουργηθεί. Κοινώς, στην κηδεία μου θα το κάψουμε! Ο εκδότης μου συμφώνησε -από τη στιγμή που συναινεί και ο Αρχιεπίσκοπος δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Μετά, βέβαια, συμπλήρωσε ότι συναινεί στην καύση μου ακόμα και αν σφύζω από υγεία. Όταν άναψε το πούρο του, αποχώρησα διακριτικά…

Κατευθύνθηκα προς την παρουσίαση του βιβλίου που συνέγραψε ο δημοσιογράφος Λακόπουλος με τον ευρηματικό τίτλο «Έγκλημα στο Da Capo». Ομολογώ ότι όποιος ψύχραιμος παρατηρητής έβλεπε τους παριστάμενους και άκουγε τα σχόλια θα ήταν έτοιμος να προβεί στο απονενοημένο διάβημα και να δικαιώσει τον τίτλο του νέου βιβλίου. Δεν ξέρω γιατί όλο και περισσότεροι δημοσιογράφοι γράφουν βιβλία. Υποθέτω επειδή ο κλάδος δεν έχει καμία σχέση με το βιβλίο και αρκετοί θέλουν να μάθουν πώς είναι από κοντά. Αν γράψεις ένα βιβλίο, μπορεί να διαβάσεις και άλλο ένα, ποτέ δεν είναι αργά.

Ποτέ δεν είναι αργά και για τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο. Υποθέτω ότι δεν έχετε πληροφορηθεί την εκλογή του στη θέση του προέδρου του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Διόλου απίθανο να δηλώσετε άγνοια, εδώ αρκετοί παρουσιάζουν φλύκταινες μόνο με την αναφορά του ονόματος. Είναι επίσης πιθανό να ακούσετε ότι η εκλογή του Αναστάσιου έγινε και με την αρωγή της Ουάσινγκτον. Αυτό είναι αληθές, αλλά δεν ξέρω αν είναι απαραιτήτως και κακό. Πιστός όμως, εγώ, στο πνεύμα της ορθοδοξίας και του πατριωτισμού που διατρέχει και διαπνέει αυτήν την εφημερίδα, θα σας πω μια επίκαιρη ιστορία που έλεγα να διηγηθώ στα εγγόνια μου. Αν παρακολουθείτε τις διεθνείς εξελίξεις, θα έχετε προσέξει ότι επίκειται η σύλληψη του βόσνιου στρατηγού Μλάντιτς. Αυτό σας αφήνει παγερά αδιάφορους. Κρίμα. Γιατί ο στρατηγός έχει μία ενδιαφέρουσα ιστορία να διηγηθεί.

Αν συλληφθεί ο στρατηγός Μλάντιτς, το υπερήφανο λάβαρο της βαλκανικής ορθοδοξίας θα τσαλακωθεί κάπως, αλλά όσο κυκλοφορεί ελεύθερος ο Ράντοβαν Κάρατζιτς θα ανεμίζει υπερήφανο πάνω σε σωρούς από πτώματα απίστων. Ωραίο, ε; Δεν ξέρω, όμως, τι θα συμβεί έτσι και συλληφθεί ο στρατηγός και αποφασίσει να ανοίξει το στοματάκι του. Πρώτον, θα ζητήσει μία οδοντογλυφίδα για να καθαρίσει την οδοντοστοιχία του από υπολείμματα μουσουλμανικής σάρκας. Στη συνέχεια θα αρχίσει να διηγείται μία ιστορία που ξεκίνησε πριν από δεκαπέντε χρόνια και τελείωσε μόλις πρόσφατα. Είναι καλή ιστορία, κρίμα που δεν θα τη μοιραστεί ποτέ με τον Οτσαλάν. Φανταστείτε, λοιπόν, ότι ο στρατηγός αρχίζει να μιλάει για την πατριωτική κυβέρνηση μίας χώρας που συγκινείται από τον πόλεμο των Σέρβων της Βοσνίας κατά των μουσουλμάνων. Η χώρα αυτή οργανώνει και αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας προς τον δοκιμαζόμενο σερβικό λαό. Τις αποστολές αναλαμβάνουν δημοτικοί άρχοντες που συγκινούνται από το δράμα, αλλά μόνο των Σέρβων -οι μουσουλμάνοι μπορούν άνετα να ψοφήσουν, αυτό δεν μας απασχολεί. Μαζί με την ανθρωπιστική βοήθεια παραδίδεται στους δοκιμαζόμενους χριστιανούς Σέρβους και άλλος εξοπλισμός, όπως, για παράδειγμα, μηχανές του κιμά για να αξιοποιούνται στον μέγιστο βαθμό οι δράσεις των ανδρών του στρατηγού Μλάντιτς. Επίσης, ένας πατριώτης, πολύ γνωστός, μα πάρα πολύ γνωστός επιχειρηματίας από τη χώρα που προσφέρει τη βοήθεια, καταφθάνει στο Σαράγεβο και αποθέτει μία βαλίτσα με γερμανικά μάρκα στα χέρια του στρατηγού και του καλού χριστιανού Κάρατζιτς…

Όταν τελείωσε ο πόλεμος, η εξαιρετική παρέα διαλύθηκε. Ο Κάρατζιτς, ο στρατηγός και τα παλικάρια τους άνοιξαν λαγούμια και χώθηκαν μέσα. Λίγα χρόνια αργότερα κάποια από τα παλικάρια ξαναβγήκαν στην επιφάνεια. Έπιασαν δουλειά, άνοιξαν σπιτικό, ζούσαν μια τίμια και ήσυχη ζωή. Πλην όμως τους βούτηξαν για να τους στείλουν στη Χάγη. Δύο από αυτούς ανακρίθηκαν. Τους ρώτησαν πώς ζούσαν, πώς έβγαζαν το μεροκάματο. Τι απάντησαν; Είχαν πλήρη απασχόληση σε μη κυβερνητική οργάνωση της καλής χώρας που έστελνε βοήθεια στον δοκιμαζόμενο σερβικό λαό. Τι δουλειά έκαναν εκεί; Κάτι σχετικό με νάρκες. Να δούμε αν θα σκάσει καμία στην περίπτωση που συλληφθεί ο Μλάντιτς…

Την ώρα που εσείς διαβάζετε αυτές τις γραμμές, εγώ φυλλομετρώ τον κυριακάτικο Τύπο και μετράω πόσοι έχουν γράψει για τη Σαρακοστή, τη νηστεία και τη λιτότητα που οι κυβερνώντες επιβάλλουν σε μισθωτούς και συνταξιούχους. Δεν αντέχω άλλο… Με κατακυριεύει ακατάσχετη
ναυτία…

Προκόπιος