Απόμαχοι «παράγοντες»

Είναι θλιβερό το «θέαμα» ορισμένων πολιτικών προσωπικοτήτων, οι οποίες, ενώ αποχωρούν στην ουσία από την ενεργό πολιτική και εγκαταλείπουν τις ηγετικές θέσεις που κατείχαν, εξακολουθούν να παρεμβαίνουν στην πολιτική σκηνή αδιαφορώντας αν ζημιώνουν τα κόμματά τους.

Αρκεί να προωθήσουν τις προσωπικές τους επιδιώξεις και να προβάλουν το αμείωτο πολιτικό τους ΕΓΩ.

Ένα τέτοιο, προς αποφυγήν, παράδειγμα αποτέλεσε και αποτελεί ο Κ. Μητσοτάκης, που επί πολλά χρόνια υπονόμευε τον Κ. Καραμανλή, αποτελώντας τον πιο θερμό, επίσημο, οπαδό του Κ. Σημίτη. Ως και δικούς του ψηφοφόρους έβαλε να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ στα Χανιά το 2000. Ίσως τώρα ησυχάσει, προσωρινά τουλάχιστον, με την υπουργοποίηση της κας Ντόρας…

Φαίνεται ότι το παράδειγμα του Κ. Μητσοτάκη «ζήλωσε», από την πλευρά της Αριστεράς, ο Ν. Κωνσταντόπουλος, ο οποίος παραιτήθηκε από την προεδρία του ΣΥΝ, προκειμένου να αυτοπροβληθεί ως «πολύφερνος νύφη» για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Όταν και αυτό «το τρένο της Ιστορίας» τον προσπέρασε, άρχισε μια επιχείρηση προσωπικής παρέμβασης στις εξελίξεις.

Ασφαλώς, κάθε βουλευτής, όπως ο Ν. Κωνσταντόπουλος, έχει όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά το καθήκον να παρεμβαίνει στην πολιτικο-κοινωνική πραγματικότητα και να διατυπώνει τη γνώμη και τις προτάσεις τους.

Ζητήματα όμως πολιτικής στρατηγικής που αφορούν θέματα κομματικών συμμαχιών και συνεργασιών εκφράζονται ως συλλογική απόφαση από τα κόμματα και τις ηγεσίες τους. Κι όχι από «προσωπικότητες» που αυτονομούνται στην πολιτική σκηνή.

Αρκετά προβλήματα είχε ο ΣΥΝ, τώρα θα πρέπει να εξηγήσει γιατί απορρίπτει τις προτάσεις περί συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ-ΚΚΕ που διατυπώνει ο κ. Ν. Κωνσταντόπουλος.

Αθάνατε, Ανδρέα! Ευτυχώς που τους έδιωξες νωρίς. Γιατί το ΠΑΣΟΚ θα είχε ήδη διαλυθεί μέσα στη δεκαετία του 1970…

ΟΦΙΣ