Πολιτική πατρωνία και δημοσιογραφία…

Πάτρωνας (ο) (πατρώνων) 1) ΙΣΤ (στην αρχαία Ρώμη) υψηλά ιστάμενο πρόσωπο, συνήθως πατρίκιος, που προστάτευε (νομικά ή κυρίως οικονομικά) άτομο κατώτερης κοινωνικής τάξεως, απελεύθερο κ.λπ. (πβ. λ. πελάτης). 2) Πρόσωπο το οποίο έχει υπό την προστασία του άλλο πρόσωπο (ή ομάδα) παρέχοντας νομική και οικονομική κάλυψη. 3) Πρόσωπο το οποίο δεν εμφανίζεται συχνά στο προσκήνιο, ωστόσο καθοδηγεί και ελέγχει τη δράση άλλων: οι της πολιτικής/κομμάτων. ΣΥΝ. Προστάτης. Επίσης (αρχαιοπρεπές) πάτρων. Στην αρχαία Ρώμη ο Patronus ήταν ο προστάτης απελεύθερου δούλου και τον εκπροσωπούσε στα δικαστήρια και τη Σύγκλητο ως συνήγορος.

Πατρωνία. 1) η ιδιότητα και το έργο του πάτρωνα, κυρ. η παροχή προστασίας. 2) ΚΟΙΝΩΝΙΟΛ. (α) το καταχρηστικό δικαίωμα προσώπου ή κόμματος με εξουσία να ευνοεί πρόσωπα χρήσιμα ή αρεστά σε αυτό. ΣΥΝ. Ευνοιοκρατία, ρουσφετολογία, φαβοριτισμος (β) εξουσιαστική σχέση που συνίσταται στην παροχή κυρίως πολιτικής προστασίας με αντάλλαγμα την παροχή υπηρεσιών, εξυπηρετήσεων εκ μέρους του προστατευόμενου στον προστάτη του.

(Γ. Μπαμπινιώτη: Λεξικό της Νεοελληνικής Γλώσσας)

Η λεξικογραφική απεικόνιση των εννοιών Πολιτική Πατρωνία – Δημοσιογραφία αντανακλάται, χωρίς τις παρενέργειες παραμορφωτικών φακών, στον κλονισμό της εμπιστοσύνης της κοινής γνώμης στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τους «λειτουργούς» των.

Η σχέση Πολιτική πατρωνία-Δημοσιογραφία όχι μόνο έχει αναχθεί στην καθημερινή πρακτική των επαγγελματιών της πολιτικής, αλλά έχει εθισθεί το σώμα των «λειτουργών» της ενημέρωσης στην αποδοχή αυτής της πραγματικότητας και τα μέλη του διαγκωνίζονται προκειμένου να επιτύχουν (!) την «ευδοκίμηση» στον χώρο των ΜΜΕ…

Ο ανεξάρτητος ερευνητής δημοσιογράφος αποτελεί πλέον για την ελληνική πραγματικότητα είδος εν ανεπαρκεία, στη θέση του επικυριαρχεί ο «κλωνοποιημένος δημοσιογράφος», προϊόν των κομματικών εργαστηρίων ή των διαφόρων κέντρων ημεδαπής ή αλλοδαπής επικυριαρχίας…

Στα κρατικά μέσα ενημέρωσης -από τους ισχυρότερους χώρους επαγγελματικής δραστηριοποίησης- υπό τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του κόμματος εξουσίας επιλέγονται και προωθούνται στη στελεχιακή -και όχι μόνο- πυραμίδα των συγκεκριμένων μέσων οι «ημέτεροι».

Οι τελευταίοι, προκειμένου να εξασφαλίσουν το απυρόβλητο από τις ανταγωνιζόμενες κομματικές δυνάμεις, προωθούν τους «κομματικούς δημοσιογράφους» στην «κάλυψη» των αντίστοιχων ρεπορτάζ ή το χείριστον και σε χρέωση του Δημόσιου Ταμείου ανέχονται τις κάθε μορφής παχυλές αργομισθίες…

Στο εκτός κρατικής εμβέλειας «δημοσιογραφικό» πεδίο κομματικοί χώροι και επαγγελματίες της πολιτικής διατηρούν τους υπό την απόλυτο προστασία τους θυλάκους των «ημετέρων» κατασκευαστών της κοινής γνώμης, οι οποίοι με τη σειρά τους και στη βάση των «αρχών της πατρωνίας» αποδίδουν σε κάθε περίσταση το οφειλόμενο στους ευεργέτες των…

Χαρακτηριστικό της «ελληνικής πολιτικής φυσιογνωμίας» παραμένει τριάντα χρόνια μετά την εγκαθίδρυση της Γʼ Ελληνικής Δημοκρατίας οι «πολιτικές φαμίλιες», που νέμονται την πολιτική εξουσία στη χώρα, να φροντίζουν επιμελώς να «εμφυτεύουν» σε κάθε μέσο ενημέρωσης, ανεξαρτήτως «ιδεολογικής» ή κομματικής κατεύθυνσης, τους «προστατευόμενούς» τους -κατ’ εξοχήν οσφυοκάμπτες και ατάλαντους και ως εκ τούτου ευκόλως χειραγωγήσιμους- στην προσπάθειά τους να είναι αφενός ενημερωμένοι περί του «κλίματος» που επικρατεί στο συγκεκριμένο μέσο για τους ιδίους και αφετέρου τεχνηέντως να καλλιεργούν διά των περί ου ο λόγος «δημοσιογράφων»-υποτελών «θετικό προφίλ» τους…

Η έννοια του ανεξάρτητου, του ερευνητή, δημοσιογράφου στους συγκεκριμένους χώρους, στους οποίους έχει εφαρμογή -κυρίως σε επιτελικό και στελεχιακό επίπεδο- η «θεωρία του κηπουρού» ή και εκείνη της «κληρονομικότητας» κατά πλήρη παράβλεψη των «νόμων του Μένδελ» που τη διέπουν όχι μόνο είναι «είδος εν ανεπαρκεία» αλλά «είδος προς εξαφάνιση»!..

Καθοριστικό στοιχείο στη «δημοσιογραφική» συμπεριφορά των «επιτελών» είναι κατ’ αρχάς η ικανοποίηση των επιχειρηματικών επιθυμιών, θεμιτών και μη, της ιδιοκτησίας. Αλλά και κατά δεύτερο λόγο η επίδειξη ισχύος σε όλο το εύρος της δημόσιας ζωής.

Στο πλαίσιο αυτό οι κατ’ απονομή «επιτελείς» επιχειρούν να δώσουν στην κοινή γνώμη αυτό που ευχαριστεί και όχι το αληθές, το αντικειμενικό. Διοχετεύουν στο κοινό ό,τι είναι θελκτικό και ως εκ τούτου «τσαλαβουτούν» μέσα στη μωρολογία και το ασήμαντο. Επιμένουν και επιβάλλουν στα ΜΜΕ, των οποίων τη διεύθυνση κατ’ απονομή και εύνοια της ιδιοκτησίας και στο μέγιστο των περιπτώσεων όχι κατ’ αξία, ενασκούν, θεματολογία «ανάλαφρο όπως ο άνεμος», πέραν των προβληματισμών της κοινής γνώμης, των αναγκών της πολιτείας και την παροχή γνώσης στον αναγνώστη, στον θεατή, στον ακροατή κ.λπ.

Αγνοούν τις ευθύνες τους απέναντι στο κοινό, που μόνο αυτές δικαιολογούν τα προνόμια που ο δημοσιογράφος απολαμβάνει γενικώς στην κοινωνία.

Η στόχευση των ΜΜΕ σε μια υγιώς λειτουργούσα δημοκρατία δέον να συμβάλλει ολοένα και περισσότερο στο ν’ αποκτούν αξία τα πράγματα στην πολιτική διαδικασία.

Και βεβαίως στο έργο των δημοσιογράφων εντάσσεται η παροχή στην κοινή γνώμη του συνόλου των στοιχείων που θα της επιτρέψουν να διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη εικόνα για τα προβλήματα της κοινωνίας.

Το κοινό ενεργεί με τη διαμεσολάβηση των δημοσιογράφων και «μέσω αυτών διαμαρτύρεται, επιβάλλεται στην εξουσία». Ωστόσο η δύναμη αυτή της δημοσιογραφίας εγκλείει τον κίνδυνο ο λειτουργός της να τείνει ευήκοον ους, να αντιμετωπίσει τη συνεχή ροή των πληροφοριών με μια οικονομικού τύπου λογική και να ανάγαγει την κοινή γνώμη σε κοινό πελατείας.