Ποιος θα αναχαιτίζει;
Οι πιλότοι φρόντισαν να κάνουν αισθητή τη διαμαρτυρία τους προς τον νέο υπουργό Εθνικής Άμυνας, Βαγγέλη Μεϊμαράκη, για τους εξευτελιστικούς μισθούς που παίρνουν, λαμβάνοντας παράλληλα τα κατάλληλα μέτρα, ώστε να μην κλονιστεί η άμυνα του εθνικού εναέριου χώρου μας.
Συγκεκριμένα, εκτελέστηκαν ομαλά όλες οι αποστολές ετοιμότητας (readiness) και αναχαιτίστηκαν κανονικά όσα τουρκικά αεροσκάφη «επισκέφθηκαν» το Αιγαίο. Δεν έγιναν όμως, λόγω της λευκής απεργίας, κάποιες εκπαιδευτικές ασκήσεις που είχαν προγραμματιστεί για εκείνη την ημέρα.
Επιπλέον, δεν μετείχαν στη διαμαρτυρία οι πιλότοι του αεροδρομίου της Τανάγρας, οι οποίοι σηκώνουν επίσης μεγάλο φόρτο αναχαιτίσεων, για να μη δοθεί μήνυμα γενικευμένης παραλύσεως της ελληνικής αεράμυνας στους κακούς γείτονές μας.
Το «Π» αποκαλύπτει σήμερα ότι δεν είναι η πρώτη φορά που οι πιλότοι αυτών των αεροδρομίων αντιδρούν για μισθολογικά θέματα! Το 1998 και το 2003, επί του «καταλληλότερου» Σημίτη, οι ίδιοι πιλότοι αρνήθηκαν να εισπράξουν το πτητικό επίδομα που προστίθεται στον μισθό τους, θεωρώντας το ελάχιστο σε σχέση με τους κινδύνους που αναλαμβάνουν καθημερινά!
Κάποιες κακές γλώσσες έσπευσαν να επαναλάβουν μονότονα ότι οι πιλότοι της Πολεμικής Αεροπορίας γνώριζαν το αντικείμενο και τον μισθό της δουλειάς τους όταν επέλεγαν να εισαχθούν στην Σχολή Ικάρων. Οι πρωταγωνιστές της λευκής απεργίας απαντούν ότι οι μισθοί τους τα τελευταία χρόνια κινούνται αντιστρόφως ανάλογα με τις χιλιάδες καθημερινές παραβιάσεις των Τούρκων, που αυξάνουν αλματωδώς σε αριθμούς και επιθετικότητα.
Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι η Πολεμική Αεροπορία της χώρας μας είναι η μοναδική αεροπορία στον κόσμο που μάχεται καθημερινά, υπό κανονικές συνθήκες πολέμου, τα τελευταία 30 χρόνια! Και τέτοιες κουβέντες είναι τουλάχιστον προσβλητικές για τους ήρωες των αιθέρων μας και μάλιστα για τους συναδέλφους τους που θυσίασαν τη ζωή τους στο πλαίσιο αυτής της αποστολής!
Πάντως η ηγεσία της Πολεμικής Αεροπορίας και γνώριζε, και ανέχτηκε, και κάλυψε, όσο ήταν δυνατό, την κίνηση διαμαρτυρίας των πιλότων. Φρόντισε μάλιστα να εντάξει στο πρόγραμμα ασκήσεων εκείνης της Δευτέρας, για πτήσεις συντηρήσεως πτητικής ικανότητας, όσο περισσότερους αξιωματικούς μπορούσε από τα επιτελεία των δύο αεροδρομίων οι οποίοι δεν μετείχαν στη διαμαρτυρία. Επιπλέον, δεν ασκήθηκε καμιά ΕΔΕ κατά εκείνων των πιλότων που αρνήθηκαν να πετάξουν!
Εκτός των φτωχών μισθών που παίρνουν, οι Έλληνες πιλότοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι αν χρειαστεί κάποια στιγμή να κάνουν το καθήκον τους, απαντώντας έμπρακτα σε κάποια ύπουλη ενέργεια των Τούρκων, η ελληνική πολιτεία θα φροντίσει να περιορίσει την εξέλιξή τους αποστρατεύοντάς τους στην πρώτη ευκαιρία.
Έτσι έγινε με τους δύο πιλότους που απογειώθηκαν το μεσημέρι της 22/7/1974 από τη Νέα Αγχίαλο για να αναχαιτίσουν δύο Τούρκους επιδρομείς: τον τότε υποσμηναγό Ιωάννη Δινόπουλο και τον συνάδελφό του ανθυποσμηναγό Θωμά Σκαμπαρδώνη. Όταν κάποια στιγμή οι Τούρκοι άνοιξαν πυρ κατά του Σκαμπαρδώνη, ο Δινόπουλος δεν δίστασε ούτε λεπτό: κατέρριψε αμέσως τον δράστη, ο οποίος σκοτώθηκε ακαριαία μέσα στο αεροπλάνο του, που διαλύθηκε κυριολεκτικά! Κι ο άλλος Τούρκος πανικοβλημένος από την καταδίωξη συνετρίβη στο αεροδρόμιο της Σμύρνης!
Ο Δινόπουλος και ο Σκαμπαρδώνης αποτελούν κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Στην πρώτη ελληνοτουρκική αερομαχία, μετά το 1922, βγήκαν νικητές επιβεβαιώνοντας έμπρακτα τι σημαίνει εθνική άμυνα. Μάλιστα, για 3 ολόκληρα χρόνια οι έντρομοι Τούρκοι στρατηγοί δεν τόλμησαν να στείλουν στο Αιγαίο ούτε φτερό!
Αυτούς τους ήρωες η ελληνική πολιτεία όχι μόνο δεν τους τίμησε όπως τους άξιζε, όχι μόνο δεν τους αξιοποίησε, αλλά στην πρώτη ευκαιρία τους έκρινε ως «ευδοκίμως τερματίσαντες τη σταδιοδρομία τους»!
Η νέα πολιτική ηγεσία των υπουργείου Εθνικής Άμυνας οφείλει να προλάβει περαιτέρω κλιμάκωση των διαμαρτυριών των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, πριν είναι πολύ αργά για τον τόπο.