«Επιστράτευση» της ανοησίας

Η πολιτική επιστράτευση αποτελεί μια έσχατη επιλογή, που δεν αποδεικνύει την ισχύ της όποιας κυβέρνησης, αλλά την πολιτική της ανικανότητα. Η κυβέρνηση, η Εκτελεστική Εξουσία, είναι υπεύθυνη απέναντι σε ολόκληρη την κοινωνία. Δεν αντιπαρατίθεται πεισματικά με μεμονωμένες κοινωνικές ομάδες, αλλά οφείλει να λύνει τα προβλήματα με την πειθώ, την κατανόηση, τον διάλογο. Να προβλέπει και όχι να τρέχει εκ των υστέρων και να μη φτάνει…

Στην αντίθετη περίπτωση εμφανίζεται στα μάτια του λαού σαν μια ιδιαίτερη «ομάδα συμφερόντων»…

Δυστυχώς η σημερινή κυβέρνηση ακολουθεί τα βήματα των προκατόχων της επιδεικνύοντας έκδηλη πολιτική ανικανότητα στην αντιμετώπιση κρίσεων. Πολλές φορές μάλιστα τις ανατροφοδοτεί και τις επιτείνει.

Τόσο στην περίπτωση των τηλεφωνικών υποκλοπών όσο και σ’ αυτήν της απεργίας των ναυτεργατών αποκαλύπτεται η έκταση της αδυναμίας αυτής. Δεν πρόκειται για «επικοινωνιακό έλλειμμα», όπως διατείνονται ορισμένοι «πολιτικολογούντες», αλλά για καθαρή πολιτική μυωπία της πολιτικής ηγεσίας, που δεν μπόρεσε να κατανοήσει τις βαθύτερες επιπτώσεις -αλλά και τις κοινωνικές αντιδράσεις- που προκάλεσε η υπόθεση της άσκησης μιας επιχείρησης κατασκοπίας, αλλά και τα τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που προέκυψαν από την απεργία των ναυτεργατών.

Όπου όμως «λείπει» η πολιτική ανάλυση και σκέψη επικρατεί ο πανικός και η ανοησία. Η πολιτική επιστράτευση -που πρώτος την εφάρμοσε ο «εθνάρχης» Κ. Καραμανλής στις αρχές της δεκαετίας του 1960 κατά των καθηγητών και των δασκάλων- αποτελεί ένα ακραίο και ξεπερασμένο μέτρο, που γυρίζει μπούμερανγκ εναντίον των εμπνευστών του.

Η όποια αντιπαράθεση, σύγκρουση, ακόμα και ρήξη πρέπει να γίνεται με όρους πολιτικούς και όχι «στρατιωτικούς». Αλίμονο σε εκείνους που δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά…

ΟΦΙΣ