Τι πραγματικά έκανε με τον ανασχηματισμό ο Κ. Καραμανλής
Τι δεν έκανε ο Κώστας Καραμανλής; Δεν έκανε αυτό που έγραφαν και περίμεναν όλοι. Να βάλει δηλαδή στην κυβέρνηση καμιά δεκαριά νεοεκλεγμένους βουλευτές, «τηλεορασάτους», που χαρακτηρίζονται και «σωματοφύλακες του καραμανλισμού». Τι άλλο δεν έκανε; Δεν έβαλε στην κυβέρνηση τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος φαίνεται ότι εκτίει ακόμα ποινή για την «αποστασία» του και την απόφαση τόσο να ρίξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη όσο και να ιδρύσει την Πολιτική Άνοιξη. Βεβαίως, ο εκ των στενών τότε συνεργατών του Α. Σαμαρά, ήδη τέως υπουργός Υγείας Νικήτας Κακλαμάνης, όχι μόνο εξέτισε τη σχετική ποινή, αλλά χρίστηκε και υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων.
Τι έκανε ο Κ. Καραμανλής; Μείωσε σε αριθμό το κυβερνητικό σχήμα, στέλνοντας ένα σαφές μήνυμα του στυλ «μπορώ και με λιγότερους». Επίσης, προτίμησε να αφήσει εκτός σχήματος τον λαϊκιστή δεξιό (πρώην) δημοσιογράφο Πάνο Παναγιωτόπουλο, χωρίς να φοβάται ότι θα συσπειρωθεί εναντίον της ηγεσίας η λαϊκή Δεξιά, μια και αυτή έχει δυνατούς εκπροσώπους στη νέα κυβέρνηση: μπήκε ο Βύρων Πολύδωρας, ενώ έμειναν μέλη της ο Απόστολος Ανδρεουλάκος, ο Γεράσιμος Γιακουμάτος και ο Βασίλης Μιχαλολιάκος. Και ένα ακόμα που έκανε: επαναβεβαίωσε την εμπιστοσύνη του στον (επίσης πρώην δημοσιογράφο) Θόδωρο Ρουσόπουλο και συνολικά στην τριανδρία στην οποία εξαρχής στηρίζεται και αποτελείται από τον προηγούμενο, τον Προκόπη Παυλόπουλο και τον Δημήτρη Σιούφα. Τα άλλα είναι ήσσονος σημασίας και πάντως αναμενόμενα, όπως π.χ. η παραμονή του οικονομικού επιτελείου ως είχε. Τώρα, το γεγονός ότι άφησε ολομόναχο τον εξάδελφό του Μιχάλη Λιάπη (χωρίς υφυπουργούς) να βολοδέρνει μεταξύ Ολυμπιακής και υποκλοπών, είναι μια κίνηση γεμάτη σκληρό χιούμορ: «για να δούμε πόσο θ’ αντέξει»! Στην ίδια λογική εντάσσεται η τοποθέτηση του «γαλαζοαίματου» Δημήτρη Αβραμόπουλου από τα «χαλιά» του τουρισμού στις κατσαρίδες των νοσοκομείων και τα ράντζα των διαδρόμων. Χωρίς αμφιβολία ο Κ. Καραμανλής είναι ένας άνθρωπος με χιούμορ και επειδή η εξουσία συχνά προκαλεί απομόνωση και κατάθλιψη, παίρνει εγκαίρως τα μέτρα του. Στο κάτω κάτω το να κυβερνάς δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι πρέπει και να πλήττεις!
Λένε αρκετοί ότι θα έχει πρόβλημα με την Ντόρα Μπακογιάννη, επειδή έχει «δική της εξωτερική πολιτική» που δεν συνάδει με την πολιτική Καραμανλή. Όσοι το λένε φέρνουν ως πειστικό παράδειγμα την υπόθεση του Σχεδίου Ανάν, το οποίο αποδεχόταν η οικογένεια Μητσοτάκη, αλλά όχι ο πρωθυπουργός Καραμανλής. Ούτε αυτό έχει βάση, παρά τις συγκρούσεις που σε πρώτο επίπεδο θα υπάρξουν γιατί πραγματικά υπάρχουν διαφορές αντιλήψεων. Ουσιαστικά όμως ο Κώστας Καραμανλής έχει ήδη επιλέξει την ατλαντική πολιτική ως πυξίδα για την εξωτερική πολιτική της χώρας και τούτο για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, διότι εκ των πραγμάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχει κοινή εξωτερική πολιτική, άρα δεν υπάρχουν και σταθερές συμμαχίες. Δεύτερον, διότι στην περιοχή μας, στη νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου, εξακολουθούν να έχουν τον αποφασιστικό λόγο οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ποιος θα μπορούσε καλύτερα από την Ντόρα να εφαρμόσει το δόγμα του ρεαλισμού, όταν όλη η πολιτική της στάση και ιστορία (ρόλος και αντιλήψεις του πατέρα της, π.χ. «σε ένα ή σε δέκα χρόνια θα έχουμε ξεχάσει τη λέξη Μακεδονία») ταυτίζεται με έναν πραγματισμό αναγκαίο για μερικούς, ανατριχιαστικό για άλλους; Και δεν το ξέρει αυτό ο Καραμανλής; Φυσικά το ξέρει. Αλλά κάποιος πρέπει να κάνει τη «βρώμικη δουλειά», χωρίς μάλιστα να τη σιχαίνεται, επειδή ακριβώς πιστεύει ότι η επιλογή της στενής σύνδεσης με τις ΗΠΑ είναι η ορθή εθνικά επιλογή. Κατά πάσα πιθανότητα τα επόμενα χρόνια ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως εναλλακτικής δύναμης-αντίβαρου στις ΗΠΑ θα φθίνει παρά θα ενισχύεται.
Η ΕΕ θα προσπαθεί να βρει τρόπους (ενδο)συνεννόησης με την ύπαρξη τόσο πολλών μελών (25) στους κόλπους της που ίσως γίνουν ακόμα περισσότερα έως το 2010. Την ώρα που οι επίτροποι θα προσπαθούν να βρουν ποιες γλώσσες θα μιλιούνται επισήμως στην ΕΕ και σε ποιες θα γίνεται η μετάφραση των κειμένων, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αυξάνουν την επιρροή και τον ρόλο τους σε κρίσιμες περιοχές της Ευρώπης, κερδίζοντας όλο και περισσότερους συνεργάτες. Όχι απλώς συμμάχους, διότι η ιδιότητα του συμμάχου υπάρχει ήδη, αλλά συνεργάτες πρόθυμους να εργαστούν για τα συμφέροντα της υπερδύναμης, αν αυτά τα συμφέροντα παραπέμπουν σε δική τους ευημερία. Όλα αυτά θα αποτελέσουν σύντομα κομμάτια της καθημερινότητάς μας, έτσι που ο ανασχηματισμός να αποτελεί μια απλή γραφικότητα που βεβαίως είχε και ορισμένα θύματα. Είναι φυσικά νωρίς να προβλέψει κανείς από πού θα έρθουν τα περισσότερα προβλήματα για τον πρωθυπουργό και ποιοι θα αντικαταστήσουν όσους απομακρυνθούν στη συνέχεια για κορυφαία λάθη. Το βέβαιο είναι ότι ο Κ. Καραμανλής θα χειρίζεται στο εξής ο ίδιος το επικοινωνιακό παιχνίδι των εντυπώσεων, αναθέτοντας στους καθ’ ύλην αρμόδιους την υλοποίηση της κάθε φάσης. Αν και εκεί δεν τα καταφέρουν, ε, εκτός από τον ανασχηματισμό υπάρχουν και οι εκλογές…