Ο ανασχηματισμός…
Κυβερνητικά πρόσωπα άλλαξαν, όμως η γενική πολιτική γραμμή δεν μπορούσε παρά να παραμείνει η ίδια: Αντιλαϊκή, ιμπεριαλιστική. Και όσο και αν είναι μονότονη η επανάληψη του γνωστού «άλλαξε ο Μανωλιός…», είμαστε υποχρεωμένοι να την κάνουμε, όπως κάναμε και τότε που ανασχηματίζονταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.
Γιατί το θέμα δεν βρίσκεται στο αν ο άλφα ή ο βήτα υπουργός είναι περισσότερο ή το ίδιο ικανός με άλλον -αυτό πολύ λίγο μετρά και δεν έχει να κάνει με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Η μέτρηση της ικανότητας του κάθε υπουργού αφορά το πόσο καλύτερα θα υλοποιήσει τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις, δηλαδή τα συμφέροντα του κεφαλαίου, εξαπατώντας ταυτόχρονα τον λαό (επικοινωνιακή πολιτική) ότι εργάζεται προς όφελός του.
Το πρόβλημα είναι αυτές οι ίδιες οι «μεταρρυθμίσεις», όπως ονομάζουν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, αφού πρόκειται για μια συνολική πολιτική έντασης της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης και σταδιακής καταπάτησης δικαιωμάτων των εργαζομένων, για να αυξάνονται τα κέρδη του κεφαλαίου. Αυτή η επίθεση είναι ολομέτωπη και θα συνεχιστεί ακόμα πιο έντονα, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς των αστικών κομμάτων (συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατικών) τόσο στην Ελλάδα όσο και στις άλλες χώρες της ΕΕ. Αυτά αποτελούν αποφάσεις και της ίδιας της ΕΕ. Ας μην υπάρχουν επομένως αυταπάτες στους εργαζόμενους ότι κάτι καλό θα βγει γι’ αυτούς. Όλοι οι ανασχηματισμοί αποτελούν εμπαιγμό και προσπάθεια παραπλάνησης. Το γεγονός ότι συνοδεύονται κάπου κάπου και από εσωτερικές ανακατατάξεις (άλλος μπαίνει, άλλος φεύγει), που υποδηλώνουν και εσωκομματικές συγκρούσεις για το πάπλωμα, είναι επίσης γεγονός ξένο προς τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Υπάρχει, βεβαίως, η τοποθέτηση της Ντόρας Μπακογιάννη στο υπουργείο Εξωτερικών που σημαίνει πιο φιλοαμερικανική προσέγγιση και πολιτική. Όμως και αυτή η πραγματικότητα κινείται στο ίδιο γενικό ιμπεριαλιστικό πλαίσιο. Οι αντιθέσεις (για τη λεία πάντα) ΗΠΑ – ΕΕ βρίσκουν και εδώ την αντανάκλασή τους.
Και δεν πρέπει να κρύβουν την ουσία: Ότι δεν υπάρχουν «κακές ΗΠΑ» και «καλή ΕΕ». Αν ήταν έτσι, δεν θα χτυπιόταν ανελέητα από την ΕΕ το εισόδημα του λαού, το ανθρώπινο ωράριο, το Ασφαλιστικό. Δεν θα ονομαζόταν το κάθε λαϊκό κίνημα τρομοκράτης που παρακολουθείται. Δεν θα υπήρχαν στρατιές ανέργων και αστέγων. Την ώρα που ο παραγόμενος πλούτος αυξάνεται διαρκώς… Η αντιλαϊκή πολιτική πρέπει να ανατραπεί. Στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου απαιτείται γενική λαϊκή αντεπίθεση.