Αρχίζει η εποχή της Ντόρας!

Τα κατάφερε, λοιπόν, η Ντόρα Μπακογιάννη! Συνδυάζοντας την προκλητικά εμφανή εσωτερική πίεση με εκείνη των Αμερικανών, εξανάγκασε τελικά τον Κώστα Καραμανλή όχι μόνο να την βάλει στην κυβέρνηση, πράγμα απολύτως δικαιολογημένο, αλλά και να την βάλει υπουργό Εξωτερικών, στη μοναδική θέση που αυτή επιθυμούσε, πράγμα απαράδεκτο για το κύρος του πρωθυπουργού, αφού έτσι φαίνεται να τον σέρνει από τη μύτη! Είναι αμφίβολο αν υπήρξε ποτέ άλλοτε πρωθυπουργός που να υπέστη τόσο μεγάλη μείωση του κύρους του από ανασχηματισμό που έκανε σε ομαλή πολιτική περίοδο.

Όλη η Ελλάδα είναι απολύτως σίγουρη τώρα ότι το κύριο μέλημα της Ντόρας στο υπουργείο Εξωτερικών θα είναι να προετοιμάσει τις συνθήκες… διαδοχής! Να καλλιεργήσει ακόμη παραπέρα τις σχέσεις της με τον ξένο παράγοντα και φυσικά πριν απ’ όλα με τους Αμερικανούς, στους οποίους έτσι κι αλλιώς είναι ήδη το πιο αφοσιωμένο στέλεχος της ΝΔ. Στο πλαίσιο αυτό, δεν θα διστάσει να δώσει ό,τι περισσότερο περνάει από το χέρι της σε όλους τους τομείς της εξωτερικής πολιτικής, προκειμένου να εξασφαλίσει την εύνοια της Ουάσινγκτον.

Αδύναμος ο Καραμανλής

Αυτά που γράφονται και λέγονται ότι δήθεν ο πρωθυπουργός χαράζει την εξωτερική πολιτική και ο υπουργός των Εξωτερικών την εφαρμόζει, είναι παραμύθια. Αυτή η αρχή ισχύει μόνο όταν ο πρωθυπουργός είναι ισχυρή ηγετική προσωπικότητα, όπως ήταν π.χ. ο Ανδρέας Παπανδρέου ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Όταν όμως αναφερόμαστε σε μετριότητες, ο εκάστοτε υπουργός Εξωτερικών έχει ευρύτατα περιθώρια ανάπτυξης προσωπικής πρωτοβουλίας. Υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει στα σοβαρά π.χ. ότι ο Σημίτης υπαγόρευε την εξωτερική πολιτική στον Πάγκαλο ή ακόμη και στον Γιωργάκη;

Όχι, βέβαια. Έτσι, λοιπόν, θα γίνει και τώρα. Έχει αποδειχθεί άλλωστε περίτρανα ότι ο Κ. Καραμανλής δεν έχει δυνατότητες αντίστασης στις πιέσεις. Καμιά από τις δύσκολες αποστολές που ο ίδιος έθεσε στον εαυτό του δεν κατόρθωσε να φέρει εις πέρας με επιτυχία. Μόνος του είπε για τους «νταβατζήδες που κυβερνούν τον τόπο», αλλά αντί να τους εξουδετερώσει τους προσκύνησε.

Μόνος του έβαλε τον στόχο για τον «βασικό μέτοχο», αλλά στο τέλος υπέκυψε στους κύκλους της διαπλοκής και τους άφησε ακόμη πιο αχαλίνωτους και από την εποχή του Σημίτη, όπου ελέγχανε τα πάντα. Τώρα, μόνος τους αποκάλυψε την κατασκοπία των Αμερικανών εις βάρος της κυβέρνησης και έβαλε τον Βουλγαράκη να τους «καρφώσει» σε όλον τον ελληνικό λαό, αλλά κατέληξε να βάλει τον πιο αφοσιωμένο πολιτικά άνθρωπο στους Αμερικανούς να ασκεί την εξωτερική πολιτική της χώρας μας.

Ωραία αντίσταση κάνει! Φτερό στον άνεμο, λυγίζει ακόμη και στο πιο απλό φύσημα κάθε «πολιτικού μελτεμιού». Σιγά μη τον πάρει η Ντόρα στα σοβαρά -φυσικά και θα κάνει του κεφαλιού της…

Πρωθυπουργός υπό προθεσμία

Δεν ωφελεί να κρύβουμε την πραγματικότητα. Από τη στιγμή που υπέκυψε στις πιέσεις και έβαλε την Ντόρα υπουργό Εξωτερικών, ο λαός μας διαισθάνεται ότι άρχισε ουσιαστικά η αντίστροφη μέτρηση για τον Κ. Καραμανλή. Θα την πάθει όπως την έπαθε ο Σημίτης από τον Γιωργάκη, που τον Δεκέμβρη ο πασοκικός Τύπος δημοσίευσε δημοσκοπήσεις σκοπιμότητας όπου δήθεν το 65-70% θεωρούσε τον Σημίτη «καταλληλότερο» ως πρωθυπουργό και πριν κλείσει μήνας, τον Γενάρη, τον είχαν ήδη καθαιρέσει από πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ!

Είναι όντως εντυπωσιακή αυτή η κίνηση «πολιτικής αυτοκτονίας» που έκανε ο Κ. Καραμανλής, πριν καν κλείσει δύο ολόκληρα χρόνια στην πρωθυπουργία. Δεν έχει ούτε καν το στοιχειώδες πολιτικό ένστικτο για να αντιληφθεί αυτό που καταλάβαινε όλη η Ελλάδα -ότι αυτομάτως γίνεται πρωθυπουργός υπό προθεσμία, αν βάλει την Ντόρα υπουργό Εξωτερικών- ή πιέστηκε τόσο ασφυκτικά με κάτι που εμείς αγνοούμε ώστε να υπογράψει με το χέρι του την πολιτική του καταδίκη;

Η αιτία έχει βέβαια σημασία, αλλά το αποτέλεσμα και οι συνέπειες δεν αλλάζουν και θα τις υποστεί.

Το σίγουρο είναι επίσης πως με τον ανασχηματισμό αυτό ο Καραμανλής αποθάρρυνε και αποκαρδίωσε ακόμη και τους πιο αφοσιωμένους σ’ αυτόν ανθρώπους, μέχρι και τον πιο στενό πυρήνα καραμανλικών υπουργών.

Απογοήτευση καραμανλικών

Ο Παυλόπουλος, ο Σιούφας, ο Βουλγαράκης, ακόμη και ο Αλογοσκούφης, υπηρέτησαν με ευσυνειδησία κρίσιμες πολιτικές επιλογές του πρωθυπουργού. Έδωσαν μάχες επί δύο χρόνια και υπέστησαν τη φυσιολογική πολιτική φθορά. Ίσως και πολύ μεγαλύτερη, ιδίως ο πρώτος, επειδή αποτέλεσαν στόχο των ισχυρών συμφερόντων που αποπειράθηκε να θίξει ο Κ. Καραμανλής και απέτυχε παταγωδώς.

Όλοι αυτοί, λοιπόν, βλέπουν τον πρωθυπουργό να τους φέρνει εν χορδαίς και οργάνω την άφθαρτη Ντόρα, να την τοποθετεί σε ένα υπουργείο που όχι μόνο δεν φέρνει φθορά, αλλά έχει επιπλέον και μυστικά κονδύλια ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων δραχμών τον μήνα για να πάρει με το μέρος της δημοσιογράφους και ΜΜΕ κατά βούληση, αν το θελήσει, και έτσι να τη στέφει πανηγυρικά «νούμερο δύο» στο κόμμα της ΝΔ, υπό τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα και των ξένων, από τους Αμερικανούς ως τους Τούρκους.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, βλέπουν τον πρωθυπουργό να καρατομεί τον Πάνο Παναγιωτόπουλο (ο οποίος κατόρθωσε να μην υπάρξουν σοβαρές συγκρούσεις με την κυβέρνηση σε έναν τομέα που ήταν ναρκοπέδιο για τη ΝΔ), τον αφοσιωμένο του Σπήλιο Σπηλιωτόπουλο (ο οποίος πήγε να ταράξει τα κυκλώματα που λυμαίνονται δισεκατομμύρια), ενώ «σούταρε» και στο υπουργείο Πολιτισμού τον Γ. Βουλγαράκη (ενώ του έβγαλε όλη τη βρώμικη δουλειά)…

Πρέπει να είναι όντως πολιτικά αφελής κάποιος για να συνεχίσει να υπηρετεί με αφοσίωση τον πρωθυπουργό.

Νεοφιλελεύθερος καλπασμός

Αντίθετα, όλοι οι υπουργοί που υπηρετούν με πάθος ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές, όπως ο Γ. Αλογοσκούφης, που άριστα θα μπορούσε να ήταν υπουργός και της κυβέρνησης Σημίτη, παρέμειναν στις θέσεις τους αμετακίνητοι τόσο οι ίδιοι όσο και οι υφυπουργοί τους.

Με επιπλέον τη Ντόρα, ως… «ταλιμπάν» του νεοφιλελευθερισμού, και τη θεαματική ενίσχυση του μητσοτακικού μηχανισμού στο υπουργικό συμβούλιο, είναι εμφανές ότι μπαίνουμε σε φάση καλπασμού του νεοφιλελευθερισμού στην κυβερνητική πολιτική.

Μια πολύ πιο αντιδραστική, αντιλαϊκή οικονομική πολιτική περιμένει τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους. Χαρακτηριστική ένδειξη ως προς το τι ετοιμάζει η κυβέρνηση είναι και το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός απομάκρυνε τον μοναδικό εκπρόσωπο της αποκαλούμενης «λαϊκής Δεξιάς» που είχε στο υπουργικό συμβούλιο, τον Π. Παναγιωτόπουλο, επειδή δεν έδειχνε όσο πρόθυμος απαιτούσε ο Γ. Αλογοσκούφρης στην υιοθέτηση αντιλαϊκών μέτρων. Έμειναν όμως όχι μόνο οι νεοφιλελεύθεροι, αλλά και όλοι οι υπουργοί που διασφαλίζουν τα κανάλια επικοινωνίας και συνδιαλλαγής της κυβέρνησης με τους «νταβατζήδες» των δημοσίων έργων ή των ΜΜΕ (Θ. Ρουσόπουλος, Γ. Σουφλιάς κ.ά.).

Συμφορά για την Κύπρο

Δεν χρειάζεται, βέβαια, φιλοσοφία για να αντιληφθεί κανείς ότι η τοποθέτηση της Ντόρας στο υπουργείο Εξωτερικών προκαλεί τεράστια ανησυχία στην Κύπρο και στην Ελλάδα ως προς το τι θα γίνει με το Κυπριακό.

Ως αφοσιωμένη πολιτικά στους Αμερικανούς και φανατική υποστηρίκτρια του Σχεδίου Ανάν, η Ντόρα ως υπουργός Εξωτερικών συνιστά θανάσιμη απειλή για την Κύπρο. Απαιτείται επαγρύπνηση και ειδικά μέτρα εξουδετέρωσης της δράσης της, ιδίως αν προσπαθήσει να υπονομεύσει τον Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο για να προωθήσει εκβιαστική αποδοχή κάποιας ασήμαντα παραλλαγμένης εκδοχής του Σχεδίου Ανάν.

Αποτελεί σίγουρα θετικό στοιχείο ότι η τεράστια πλειοψηφία των Κυπρίων και των Ελλήνων την αντιμετωπίζουν με εξαιρετική δυσπιστία και ανοιχτή καχυποψία ως προς τις προθέσεις της, κάτι που δυσκολεύει τις δυνατότητες της να ασκήσει επιρροή στην Κύπρο. Άλλωστε το 76% των Ελληνοκυπρίων, έχοντας ψηφίσει «ΟΧΙ» στο Σχέδιο Ανάν, έχει εκ προοιμίου συγκρουστεί μαζί της.

Όπως ο Γιωργάκης Παπανδρέου δεν τολμάει να πάει στην Κύπρο μετά την κατάπτυστη στάση του υπέρ του Σχεδίου Ανάν, έτσι και η Ντόρα μόνο τυπικά θα έχει σχέσεις με την κυπριακή κυβέρνηση, η οποία δεν την εμπιστεύεται σε τίποτα και κατά κανέναν τρόπο.

Ελπίζοντας στην… ήττα!

Ακόμη και το Κυπριακό όμως δεν αποτελεί αυτοτελή στόχο για την Ντόρα. Τα πάντα τα βλέπει μόνο ως μέσα αναρρίχησής της στην ηγεσία της ΝΔ και στην πρωθυπουργία στη συνέχεια. Όσο γρηγορότερα τόσο καλύτερα φυσικά.

Θα αποτελούσε αφέλεια του πρωθυπουργού, αν όντως νομίζει ότι με την είσοδο της Ντόρας πετυχαίνει συσπείρωση της παράταξης του ώστε να διευκολυνθεί η εκλογική νίκη του χρόνου και η παραμονή του για δεύτερη φορά στην πρωθυπουργία.

Αυτή η νίκη, αν φυσικά έρθει, σε καμία περίπτωση δεν θα οφείλεται στην Ντόρα. Το αντίθετο. Θα έχει συμβεί παρά τη θέλησή της, δεδομένου ότι τα σχέδια της Ντόρας θα υπηρετούνταν άριστα με… ήττα της ΝΔ στις εκλογές!

Πράγματι, σε μια τέτοια περίπτωση θα γινόταν αυτή αρχηγός της ΝΔ στη θέση του ηττημένου Καραμανλή σε ενάμιση-δύο χρόνια, άρα η πορεία της προς την πρωθυπουργία θα ήταν πολύ συντομότερη.

Πολύ λογικό είναι λοιπόν να εργαστεί υπόγεια τόσο αυτή όσο και ο μητσοτακικός μηχανισμός προς αυτή την κατεύθυνση! Άλλωστε, το μητσοτακέικο έχει κάνει στο παρελθόν πάμπολλες κινήσεις πολιτικής υπονόμευσης του Κώστα Καραμανλή. Δεν θα κάνει τώρα;