Όταν ανακατεύεις τον βούρκο…
Η αποκάλυψη της ΝΔ γίνεται τέρας που απειλεί την ίδια
Η δημόσια ζωή βυθίζεται σταθερά σε ένα τέλμα αθλιότητας. Η κορυφή στην πυραμίδα της αθλιότητας σε μια ευνομούμενη χώρα δεν είναι άλλη από την παραβίαση της προσωπικής ζωής και των δικαιωμάτων του πολίτη, κάτι που συμβαίνει με την παρακολούθηση των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων. Από κινητά ή από σταθερά τηλέφωνα μικρή σημασία έχει. Ότι το γεγονός συμβαίνει επί κυβερνήσεως ΝΔ βλάπτει σημαντικά το κόμμα του κ. Καραμανλή, διότι παρά τις προσπάθειές του να το ταυτίσει με την πρόοδο και την εξέλιξη, αυτό στις συνειδήσεις των πολιτών επιστρέφει σε σκοτεινές περιόδους, που ούτως ή άλλως έχουν σχέση με την καταγωγή και τον ρόλο του ιστορικά. Όποιος από την κυβέρνηση σκέφθηκε «ας το βγάλουμε εμείς το θέμα με τις υποκλοπές και τη Βόνταφον, για να πιστωθούμε την ειλικρίνεια και τη διαφάνεια» είχε μια πολύ κακή ιδέα. Προφανώς ήταν άπειρος από μηχανισμούς (ίσως και από εξουσία), ενώ αντιθέτως διέθετε μεγάλες δόσεις αλαζονείας, ώστε να πιστεύει ότι μπορεί να χειραγωγήσει, να κατευθύνει και να διευθύνει την πορεία του θέματος με στόχο (και ποθούμενο αποτέλεσμα) να καρπωθεί η κυβέρνηση τα -κατά τη γνώμη του σίγουρα- οφέλη. Επίσης προφανώς έπεισε τον πρωθυπουργό ότι χειρίζεται και ελέγχει απολύτως το πράγμα, έτσι που ο ευφυής Κ. Καραμανλής να του εμπιστευτεί τον χειρισμό του θέματος. Το πρόβλημα είναι ότι η ίδια η φύση του θέματος είναι τέτοια που δεν συνάδει με έλεγχο και χειραγώγηση. Στις ιστορίες υποκλοπών, παρακολουθήσεων, καταδόσεων, πρωταγωνιστούν υπηρεσίες και πρόσωπα που δεν υπάγονται σε κανόνες, άρα δεν μπορεί να ελεγχθούν όσο και αν φαινομενικά αποτελούν κομμάτια του κρατικού μηχανισμού, άρα υπόκεινται σε έλεγχο και υπάγονται ιεραρχικά σε πολιτικούς προϊσταμένους.
Διέλαθε της προσοχής εκείνου που εμπνεύστηκε τον συγκεκριμένο χειρισμό πως η δημοσιοποίηση μιας τόσο επικίνδυνης ιστορίας απελευθερώνει εξ ορισμού δυνάμεις που ούτε ο ίδιος γνωρίζει, ενώ ταυτοχρόνως σπέρνει ανασφάλεια και δυσαρέσκεια στο κοινωνικό σύνολο που αισθάνεται απροστάτευτο, αφού «ακόμα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός παρακολουθείται». Ακόμα χειρότερα, δεν ξέρουμε από ποιους παρακολουθείται και τι ξέρουν όσοι παρακολουθούν. Όλα αυτά είναι εξαιρετικά σοβαρά πράγματα για να παίζει κανείς μαζί τους, και να θέτει το συγκεκριμένο σχέδιο στην υπηρεσία της επικοινωνιακής στρατηγικής που (πρέπει να) έχει η κυβέρνηση. Όπως θα επεσήμαινε και ένας «προφάιλερ» (πρόκειται για ειδικούς που σκιαγραφούν το «πορτρέτο» ενός κατά συρροήν δολοφόνου ή τρομοκράτη) ο εμπνευστής του σχεδίου μάλλον είναι ευτυχής που μετέχει της εξουσίας, αλλά δεν έχει παράδοση σε αυτήν, όπως δεν φαίνεται να έχει και γνώση των υπόγειων διαδρομών σκοτεινών μηχανισμών. Προφανώς δεν αρκεί να έχει διατελέσει κανείς καλός αναγνώστης κατασκοπικών και αστυνομικών μυθιστορημάτων για να αναζητήσει μέρος της εφαρμογής τους στη ζωή.
Επίσης δεν μπορεί να (εκ)θέτει σε κίνδυνο τη χώρα και τον πρωθυπουργό, ακόμα κι αν είναι απολύτως βέβαιος ότι οι αποκαλύψεις που θα έλθουν θα ξεσκεπάσουν ένα ολόκληρο διαπλεκόμενο κύκλωμα που επιβουλεύεται την αγαθοεργό και καθαρών προθέσεων εξουσία της Νέας Δημοκρατίας. Σημασία όμως έχει ότι η ιστορία δημοσιοποιήθηκε, ο ασκός άνοιξε και οι άνεμοι ξεχύθηκαν ελεύθεροι προς κάθε κατεύθυνση. Το πρόβλημα για τη ΝΔ είναι ότι το πολιτικό και ιστορικό παρελθόν της περιέχει αρκετά επεισόδια (δια)σύνδεσής της με δυνάμεις καταστολής, παρακολούθησης, τρομοκράτησης, έτσι που σήμερα να οδηγείται κανείς σχετικά εύκολα στην πιθανότητα ανάμειξής της σε ανάλογη ιστορία. Θα λέγαμε ότι διάλεξε να παίξει σε ένα γήπεδο κακό για την ίδια, θεωρώντας ότι από τα μυαλά του κόσμου έχει ήδη σβηστεί η περίοδος εμπλοκής της με διαδικασίες παρακολουθήσεων και καταστολής. Δηλαδή πιθανώς θεώρησε ότι μπορεί εύκολα να υποδυθεί τον ρόλο του θύματος σκοτεινών δυνάμεων, τέτοιων όμως που ιστορικά έχουν καταγραφεί ως συμμαχικές της. Παράλληλα, ο κόσμος δεν φαίνεται έτοιμος να αποδώσει τον ρόλο του θύματος στη ΝΔ όσο κι αν το εξουσιαστικό ΠΑΣΟΚ ταυτίστηκε με την εξουσία επί 11 συνεχή χρόνια, άρα βρέθηκε αυτό στον ρόλο του χειριστή των εν λόγω σκοτεινών δυνάμεων. Πολλοί πιστεύουν ότι η ιστορία των παρακολουθήσεων βγήκε για να φύγει το ενδιαφέρον του κόσμου από τον πολυσυζητημένο ανασχηματισμό, για να ξεχαστούν οι μεθοδεύσεις που ανατρέπουν τις εργασιακές ισορροπίες, αλλά και για να καταστεί η κυβέρνηση περισσότερο συμπαθής στο ευρύ κοινό. Σήμερα, αρκετές μέρες μετά την αποκάλυψη, ο πρωθυπουργός πιθανότατα ψάχνει τι είναι αυτό που πρέπει να κάνει για να απομακρύνει το ενδιαφέρον του κόσμου από την αθλιότητα των παρακολουθήσεων, και για να διαλύσει τη διάχυτη ανασφάλεια. Μάλλον θα νιώθει και ο ίδιος πολύ απογοητευμένος από τη λειτουργία του θέματος στον κόσμο, αλλά και από τις επιλογές του εμπνευστή που ο ίδιος έως τώρα, πάντως, εμπιστεύτηκε. Κανείς ποτέ, όσο έμπειρος κι αν είναι, δεν μπορεί να ξέρει πώς θα περπατήσει ένα τέτοιο θέμα όταν βγει στο πλατύ κοινό. Πολύ περισσότερο όταν το βγάλει στη δημοσιότητα κάποιος με βεβαρημένο πολιτικό μητρώο…