Παιχνίδια με τον τέως…

Ερωτηματικά που πολλαπλασιάζονται λόγω της επανεμφάνισης του τέως με… δίαυλο επικοινωνίας με τον ελληνικό λαό όχι κάποιο ΜΜΕ προσκείμενο σε φιλοβασιλικούς κύκλους ή έστω στη συντηρητική παράταξη, αλλά το Συγκρότημα Λαμπράκη, παραδοσιακά μεν προσκείμενο στη δημοκρατική παράταξη, αλλά ενεχόμενο σε ποικίλες παρεμβάσεις στις πολιτικές εξελίξεις, διαχρονικά…

Ερωτηματικά που πολλαπλασιάζονται επίσης και λόγω του «follow up» του οποίου έτυχε η συνέντευξη στο «ΒΗΜΑ» από πολλά ΜΜΕ, εξόχως δυσανάλογο σε σύγκριση με το παρελθόν. Για παράδειγμα, ο ALPHA το «σήκωσε» το θέμα πολύ ψηλά και, αν στο μεταξύ δεν προέκυπτε το σκάνδαλο των υποκλοπών, θεωρείται βέβαιο πως το σίριαλ θα έπαιζε σε πολλές ακόμα συνέχειες…

Διευκρινίζουμε πως ουδείς αμφισβητεί τη δημοσιογραφική επιτυχία του Αλ. Παπαχελά. Και πάντως όχι εμείς. Είναι ωστόσο άλλο αυτό και άλλο (για το οποίο βέβαια δεν ευθύνεται ο δημοσιογράφος) η δυσανάλογη, αν όχι τεράστια, αξιοποίηση της συνέντευξης και απ’ «ΤΟ ΒΗΜΑ» και από άλλα ΜΜΕ, έστω και υπό τον μανδύα της άσκησης κριτικής στον τέως. Και μάλιστα, επαναλαμβάνουμε, μέσα στο συγκεκριμένο τάιμινγκ.

Οι εκτιμήσεις σε πολιτικούς κύκλους και της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης και της Αριστεράς είναι πως τόσο το εγχώριο κατεστημένο όσο και ξένα κέντρα επιχειρούν να αξιοποιήσουν τη συνέντευξη του Κωνσταντίνου, διερευνητικά στην αρχή, για να προωθήσουν εξωθεσμικές λύσεις.

Προς το παρόν βολιδοσκοπούν τις αντιδράσεις του λαού. Καταγράφουν την απήχηση των όσων ισχυρίζεται. Σφυγμομετρούν κατά πόσο μπορεί να «περάσει» η εικόνα του ακόμα και για μελλοντικό ρόλο σαν αυτόν του πρώην βασιλιά της Βουλγαρίας Συμεών, ο οποίος επέστρεψε, ίδρυσε κόμμα, κέρδισε τις εκλογές και κυβέρνησε τη γειτονική μας χώρα!

Κι ας μη βιαστεί κάποιος να αντιμετωπίσει ειρωνικά αυτά τα σενάρια. Κάθε τι που σχεδιάζεται, υλοποιείται ή δεν υλοποιείται ανάλογα με τη ροή των πολιτικών εξελίξεων, την απαξία ή όχι των πολιτικών δυνάμεων, τη δυνατότητα του συστήματος να αντιμετωπίσει την όποια προσπάθεια ξεπεράσματός του.

Προς το παρόν επισημαίνονται τα εξής:

• Η, επαναλαμβάνουμε, υπερπροβολή της συνέντευξης. Τόσο απ’ «ΤΟ ΒΗΜΑ» (επί ημέρες το έπαιζε πρωτοσέλιδα και το έκανε… σίριαλ σε συνέχειες!) όσο και από άλλα ΜΜΕ.

• Το γεγονός ότι την περασμένη Τρίτη «ΤΟ ΒΗΜΑ» κέρδισε περίπου 17.000 φύλλα, ενδεικτικό του (αρνητικού ή θετικού) ενδιαφέροντος.

• Η, κατά κοινή πεποίθηση, παρουσίαση της συνέντευξης-ποταμού με τρόπο που αποενοχοποιεί τον Κωνσταντίνο…

«Καρφώματα» και… άρωμα «Άρλεκιν»!

Είναι χαρακτηριστικά των παραπάνω επισημάνσεων (και) τα εξής:

• Φτάνει ο Γλύξμπουργκ στο σημείο να ισχυρίζεται πως δύο φορές, μία ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και μία ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος περίπου τον πίεσαν να κηρύξει στρατιωτικό νόμο.

• Επαναλαμβάνει το τροπάριο ότι τον κορόιδεψε το 1974 ο Κ. Καραμανλής, υποσχεθείς ότι μετά τη δική του επιστροφή στην Ελλάδα θα καλέσει και αυτόν να επιστέψει. Εδώ είναι αριστοτεχνική η επιχείρηση αμφισβήτησης του δημοψηφίσματος του ’74, αν και δημοσίως ισχυρίζεται το αντίθετο, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια.

• «Παραδέχεται» για πρώτη φορά δημόσια ότι έκανε και λάθη στην αντιμετώπιση του Γεωργίου Παπανδρέου, για παράδειγμα σε ό,τι αφορά τις επιστολές που του έστειλε τις ταραγμένες ημέρες που προηγήθηκαν της αποστασίας. Εδώ είναι εμφανέστατη η προσπάθεια ανοιγμάτων στον χώρο της δημοκρατικής παράταξης, αλλά και -ξανά το επισημαίνουμε- αποενοχοποίησής του…

• Με «χειρουργικό» τρόπο βάζει για πρώτη φορά στο παιχνίδι της ταραγμένης περιόδου του 1965 τον εκδότη, τότε, της «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» Π. Κόκκα, καρφώνοντάς τον ως έναν εκ των συμμετεχόντων στο γράψιμο των περίφημων επιστολών. Η γνωστή σχέση του Π. Κόκκα με τον Κ. Μητσοτάκη περιπλέκει τα πράγματα. Εκτός αν ο Κωνσταντίνος κάνει και κάτι άλλο: Προσπαθεί να δείξει απογαλακτισμό απ’ τον Μητσοτάκη. Βέβαια, υπάρχει και μια άλλη προσέγγιση αυτού του -λεπτού- ζητήματος, την οποία υπαινίχθηκε και ο Κακαουνάκης: Ότι δηλαδή αυτό ειδικά το σημείο το «κατασκεύασε» ο Λαμπράκης, θέλοντας έτσι να «λύσει» παλιούς λογαριασμούς με τον Κόκκα…

• Σε κάποια σημεία της συνέντευξης-ποταμού υπεισέρχεται και το στοιχείο του… Άρλεκιν. Δηλαδή το γλυκό και μελιστάλαχτο ύφος, σε μια εμφανέστατη προσπάθεια ενεργοποίησης του συγκινησιακού στοιχείου προς συμπάθεια, ενίσχυσης ενός «λαϊκού» προφίλ και «διείσδυσης» σε κοινωνικούς χώρους προς είσπραξη της δυσαρέσκειας που υπάρχει από τα δύο μεγάλα κόμματα. Για παράδειγμα, περιγράφει ως… νέα Μάρθα Βούρτση το ταξίδι του στις ΗΠΑ ή το επεισόδιο όταν, όπως λέει, σε κατασκήνωση των Αναβρύτων τσακώθηκε με συμμαθητή του και… τους έδεσαν για τιμωρία και τους δύο σε ένα δέντρο.

Πού το πάει το Συγκρότημα;

Πάντως πολιτικοί κύκλοι εκφράζουν ευρύτερο προβληματισμό για τους -πραγματικούς- στόχους του Συγκροτήματος Λαμπράκη, τούτη την έτσι κι αλλιώς ενδιαφέρουσα περίοδο. Και συνάμα ερωτήματα γενικότερα για το πού το πάει τελικά.

Για παράδειγμα, επισημαίνεται ότι εκτός από το άνοιγμα προς Γλύξμπουργκ μεριά έκανε και ένα… μη ερμηνεύσιμο άνοιγμα: Συνέντευξη του Ν. Κωνσταντόπουλου, ο οποίος επί χρόνια ήταν κομμένος από τα έντυπα του Συγκροτήματος και όχι μόνο. Και λοιδορείται και γενικά εμφανίζεται εκεί περίπου ως γραφικός και πολιτικός παρίας… Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ πρότεινε τρίτο πόλο αριστερής κατεύθυνσης με τη συνεργασία ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ και προσωπικοτήτων.