Ζητούνται υποδομές

Και ελληνικό «Γουότεργκεϊτ» λοιπόν… Πότε και από ποιους άραγε «στήθηκε» αυτός ο ιδιαίτερα πολύπλοκος και προηγμένης τεχνολογίας μηχανισμός; Ποιες καίριας σημασίας πληροφορίες απέσπασε και πού τις «διοχέτευσε» σε όλο αυτό το διάστημα που λειτουργούσε; Είναι δυνατόν ολόκληρη η πολιτική και η οικονομική ζωή της χώρας να τελούσε «υπό την εποπτεία» του μηχανισμού αυτού, χωρίς να υπάρχει ένα «δίκτυο» προστασίας και αποτροπής από τις παρακολουθήσεις; Ποια ασφάλεια μπορεί να νιώθει ο πολίτης όταν «παρακολουθείται» ο ίδιος ο πρωθυπουργός, σημαίνοντα πολιτικά πρόσωπα και ισχυροί οικονομικοί παράγοντες; Ποιου είδους «ελευθερία» μπορούν να επικαλεστούν οι σύγχρονες δημοκρατικές μπροστά σ’ αυτόν τον «εφιάλτη»;

Απέναντι σε αυτά τα κρίσιμα -και πολύ δύσκολα να απαντηθούν- ερωτήματα το μόνο παρήγορο στοιχείο είναι κατ’ αρχάς ο εντοπισμός του μηχανισμού. Πέραν τούτου όμως τεράστια πολιτικά ζητήματα εγείρονται τόσο για την παρούσα κυβέρνηση όσο και για την προηγούμενη, αν αληθεύουν οι πληροφορίες ότι ο «μηχανισμός» αυτός έδρασε σε ικανό βάθος χρόνου.

Είναι άραγε αδύνατη η «τεχνολογική» προστασία μας από τέτοιου είδους παρακολουθήσεις; Τι μέτρα μπορεί να λάβει η κυβέρνηση προκειμένου να αποτρέψει στο μέλλον παρόμοια περιστατικά; Ποια είναι η ευθύνη των ιδίων των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, που αποδεικνύονται «διάτρητες», παρά τις επανειλημμένες «διαβεβαιώσεις» τους;

Το θέμα αυτό είναι τόσο κρίσιμο, ώστε δεν μπορεί να παραμείνει εκκρεμές με διώξεις «κατά αγνώστων» που θα μείνουν στα συρτάρια. Είναι πρόβλημα εθνικής ασφάλειας, δημοκρατικών αρχών, θέμα ελευθερίας και αξιοπρέπειας του κάθε πολίτη.

Γι’ αυτό και η κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει μέχρι τέλους, χωρίς να λογαριάσει το όποιο πολιτικό κόστος, γιατί τα αγαθά που διακυβεύονται δεν μπορούν να μπουν σε καμιά ζυγαριά.

ΟΦΙΣ