Ήττα των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή

Πίσω από το προσγειωμένο ή μετριοπαθές, όπως κομψά περιγράφηκε, ύφος του δεν βρισκόταν τίποτε περισσότερο από την πανθομολογούμενη αποτυχία των σχεδίων στρατιωτικής κατάκτησης της Μέσης Ανατολής, που ξεκίνησαν να υλοποιούνται την επομένη των χτυπημάτων της 11ης Σεπτέμβρη με προκάλυμμα τον περίφημο πια πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.

Το τελευταίο πλήγμα που δέχτηκε αυτή η στρατηγική ήταν στην Παλαιστίνη και συντελέστηκε με αφορμή τον εκλογικό θρίαμβο της ένοπλης ισλαμικής μαχητικής οργάνωσης Χαμάς. Η νίκη της ισοδυναμεί με διασυρμό των ΗΠΑ και εξευτελισμό της αντιτρομοκρατικής τους σταυροφορίας σε «ηθικό» ή συμβολικό επίπεδο για έναν απλό λόγο: από τη στιγμή που ένας λαός ο οποίος έχει υποστεί τις χειρότερες δοκιμασίες, κερδίζοντας τον θαυμασμό και την αλληλεγγύη όλης της ανθρωπότητας, όπως οι Παλαιστίνιοι, εκλέγει με καθ’ όλα νόμιμα μέσα και με τόσο μεγάλη μάλιστα πλειοψηφία για κυβέρνησή του μία οργάνωση που φιγουράρει στις πρώτες θέσεις της λίστας του τρόμου, δύο πράγματα συμβαίνουν: είτε πρέπει να καταδικαστεί η βούληση 4.500.000 Παλαιστινίων είτε διαφορετικά η λίστα του τρόμου να χαρακτηριστεί κατασκεύασμα πολιτικών και οικονομικών σκοπιμοτήτων, στερούμενο οποιασδήποτε ευρύτερης λαϊκής και κοινωνικής νομιμοποίησης. Εδώ τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.

Οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί όμως φαίνεται να μη διδάσκονται από τα λάθη τους. Αντί την επομένη της εκλογικής επιτυχίας της Χαμάς να αναθεωρήσουν τη στρατηγική τους, που όχι απλώς ενθάρρυνε, αλλά προκάλεσε την άνοδο των ριζοσπαστικών τάσεων, επιδόθηκαν σε ένα μπαράζ απροκάλυπτων εκβιασμών προς τη Χαμάς, με ονομαστικό στόχο να αναγνωρίσει το Ισραήλ, να αποκηρύξει την ένοπλη πάλη και να δηλώσει τον σεβασμό της προς τη διαδικασία ειρήνης (;) που ακολουθείται -αυτά τουλάχιστον απαίτησε η γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ κατά την επίσκεψή της τη Δευτέρα στην Παλαιστίνη. Ο πραγματικός στόχος τους βέβαια ήταν τελείως διαφορετικός και ομολογήθηκε από μια πληροφορία προερχόμενη από τις ισραηλινές αρχές ασφαλείας που δημοσιεύτηκε στη «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» της 24ης Ιανουαρίου: ότι από τις 160 συλλήψεις υπόπτων για σχεδιασμό επιθέσεων αυτοκτονίας, που πραγματοποίησε το Ισραήλ το 2005, μόνο 29 προέρχονταν από τη Χαμάς. Η συντριπτική πλειονότητα δεν ανήκε σε καμιά οργάνωση, ενώ 47 άτομα ανήκαν στη Φατάχ -σχεδόν διπλάσιοι δηλαδή απ’ όσους ήταν στρατευμένοι στη Χαμάς! Ο πραγματικός στόχος συνεπώς όσων ζητούν δήλωση μετανοίας είναι να τιμωρηθούν οι Παλαιστίνιοι για την επιλογή τους και να οδηγηθεί η Χαμάς σε έναν ατιμωτικό και άνευ όρων συμβιβασμό με το Ισραήλ.

Ως δόλωμα αξιοποιήθηκαν οι 135.000 Παλαιστίνιοι που εργάζονται στις υπηρεσίες της Αρχής και μισθοδοτούνται από την ίδια ή σχεδόν την ίδια, γιατί τα εκτενή ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκαν στον Διεθνή Τύπο για τα ποσά που εισρέουν από το εξωτερικό αποκάλυψαν ότι η Παλαιστινιακή Αρχή στερείται σχεδόν οποιουδήποτε δικού της πόρου, καθώς ακόμη και τα ποσά που της αναλογούν από εισαγωγικούς δασμούς εισπράττονται πρώτα από τις οικονομικές υπηρεσίες του Ισραήλ και στη συνέχεια της αποδίδονται! Εξ ορισμού λοιπόν η Παλαιστινιακή Αρχή είναι φόρων και δωρεών υποτελής προς το Ισραήλ, ακόμη και τρίτες χώρες… Τα οικονομικά προβλήματα δε που αντιμετωπίζει τώρα η Αρχή είναι πολύ σοβαρά, γιατί προεκλογικά, προκειμένου να ενισχυθούν οι υποψήφιοι της Φατάχ, ο πρόεδρος Μαχμούτ Αμπάς, που προέρχεται από την οργάνωση που ίδρυσε ο Γιασέρ Αραφάτ και μονοπωλούσε την πολιτική ζωή της Παλαιστίνης για δεκαετίες, ανακοίνωσε αυξήσεις στους δημόσιους υπάλληλους της τάξης του 30%!

Εκβιάζουν τη Χαμάς

Ο εκβιασμός αυτός, όπως ήταν αναμενόμενο, απορρίφθηκε από τη Χαμάς, που κάλεσε το «κουαρτέτο» των ΗΠΑ, ΕΕ, ΟΗΕ και Ρωσίας να απαιτήσουν τον τερματισμό της κατοχής παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ και των επιθέσεων κατά των Παλαιστινίων. Ενώ ο εξόριστος ηγέτης της οργάνωσης, Χαλίντ Μεσάλ, σε ένα πραγματικά συγκλονιστικό άρθρο του στον βρετανικό «Γκάρντιαν» της Τρίτης 30 Ιανουαρίου έγραψε τα εξής: «Το μήνυμά μας προς τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Ευρώπης είναι αυτό: η προσπάθειά σας να μας αναγκάσετε να εγκαταλείψουμε τις αρχές μας ή τον αγώνα μας είναι μάταιος. Η Χαμάς δεν επηρεάζεται από δωροδοκίες, εκφοβισμούς και εκβιασμούς». Να υπενθυμίσουμε ότι ο Χαλίντ Μεσάλ κατάφερε να επιζήσει έπειτα από μια κινηματογραφική προσπάθεια δηλητηρίασής του από τις μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ το 1997. Την τύχη του, αντιθέτως, δεν είχε ο τετραπληγικός θρησκευτικός ηγέτης και ιδρυτής της οργάνωσης, σεΐχης Γιασίν, που δολοφονήθηκε στην αναπηρική του καρέκλα με πύραυλο αέρος-εδάφους που έριξαν ισραηλινά πολεμικά αεροσκάφη στις 22 Μαρτίου 2004. Ούτε και ο μετέπειτα ηγέτης της οργάνωσης, δάσκαλος το επάγγελμα Ραντίζι, που δολοφονήθηκε πάλι με πύραυλο, ενώ βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητό του.

Τα υπερήφανα λόγια του σημερινού ηγέτη της οργάνωσης, όμως, πίσω από τις γραμμές έκρυβαν και τη διάθεση της Χαμάς να διερευνήσει το έδαφος για έναν τίμιο συμβιβασμό όχι μόνο με τις ξένες δυνάμεις, αλλά και με το οικονομικό κατεστημένο της Παλαιστίνης, όπως αυτό εκφράζεται από τον πρόεδρο της Αρχής. Ανάλογες προσπάθειες κατεγράφησαν και από άλλες πηγές.

Οι «Νιου Γιορκ Τάιμς», για παράδειγμα, της Τετάρτης αντέτειναν ένα άλλο σχέδιο που υποστήριξε ο Αμρ Μούσα, επικεφαλής της Αραβικής Λίγκας, και σε αδρές γραμμές προβλέπει την υιοθέτηση από τη Χαμάς, εν είδει προγραμματικής διακήρυξης, ενός σχεδίου ειρήνης που είχε συντάξει η Σαουδική Αραβία το 2002 και απορρίφθηκε από τους δυτικούς και το Ισραήλ: «Το σχέδιο δεν αναγνωρίζει ακριβώς το Ισραήλ, αναφέρει όμως ότι αν το Ισραήλ συμφωνήσει να επιστρέψει στα σύνορα που είχε πριν από το 1967, αποδεχτεί ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος στην υπόλοιπη Παλαιστίνη, με την Ανατολική Ιερουσαλήμ πρωτεύουσά του, και βρει μια δίκαιη λύση για το ζήτημα των παλαιστινίων προσφύγων, τότε τα αραβικά κράτη θα θεωρήσουν την αραβοϊσραηλινή σύγκρουση λήξασα, θα προχωρήσουν σε μια συμφωνία ειρήνης με το Ισραήλ και θα εγγυηθούν την ασφάλεια όλων των κρατών της περιοχής.

Το Ισραήλ απέρριψε το σχέδιο, αλλά ο Αμρ Μούσα και πολλοί διπλωμάτες πιστεύουν ότι αν η Χαμάς μπορέσει να το προσυπογράψει, τότε θα προσέφερε τα απαραίτητα λόγια για να τερματιστεί η απομόνωσή της. Η Χαμάς θα μπορούσε επίσης να συμφωνήσει να παρατείνει την τρέχουσα ανακωχή με το Ισραήλ για έναν ακόμη χρόνο και να εργαστεί να τηρήσει ένα είδος άγραφης προσωρινής εκεχειρίας με το Ισραήλ».

Μπούμερανγκ για τους Αμερικανούς

Παρότι λοιπόν κανείς δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να προβλέψει τα σημεία στα οποία θα «πέσουν οι γέφυρες», τον χρόνο που θα γίνει ή την αντοχή τους, το σίγουρο είναι πως το σημερινό ρήγμα θα καλυφθεί. Θα καλυφθεί μάλιστα προς όφελος των παλαιστινιακών αιτημάτων και εις βάρος της ισραηλινής αδιαλλαξίας. Ο μεγαλύτερος χαμένος όμως είναι οι ΗΠΑ που, τέσσερα χρόνια μετά τη σταυροφορία που ξεκίνησαν στη Μέση Ανατολή, είναι αντιμέτωπες με ένα μπαράζ εξελίξεων που στη σύνθεσή τους μετέτρεψαν την επιθετική στρατηγική των ΗΠΑ σε μπούμερανγκ.

Πέρα λοιπόν από την ντε φάκτο νομιμοποίηση της Χαμάς στην Παλαιστίνη, έχουμε την Αίγυπτο, όπου οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι κέρδισαν στις πρόσφατες εκλογές το εκπληκτικό ποσοστό του 20%, το Ιράν που έχει Πρόεδρο τον αρχιτέκτονα της κατάληψης της αμερικανικής πρεσβείας στην Τεχεράνη και είναι αποφασισμένο να προχωρήσει το πυρηνικό του πρόγραμμα, το Ιράκ, για τις τύχες του οποίου όταν δεν αποφασίζει η αντίσταση, αποφασίζουν εκλεγμένοι σιίτες μουσουλμάνοι που βρίσκονται σε στενή επαφή με την Τεχεράνη, τη Συρία που δεν διστάζει να υπογράφει διμερείς συμφωνίες αμυντικής συνεργασίας με το Ιράν και τη Σαουδική Αραβία που, ενώ θεωρούνταν αβύθιστη πετρελαιοδεξαμενή της υπερδύναμης, στέλνει τον ίδιο τον βασιλιά Αμπντάλα στην Κίνα, στο πρώτο του μάλιστα ταξίδι εκτός Σαουδαραβίας, να συζητήσει για την ενεργειακή συνεργασία και να «θέσει τα θεμέλια για μια στρατηγική σχέση μεταξύ των δύο χωρών που αμφισβητεί τα αμερικανικά συμφέροντα», κατά τη «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» της Τετάρτης 25 Ιανουαρίου.Όλα τα παραπάνω (για να μην επεκταθούμε στον παρατεταμένο χειμώνα των «πορτοκαλί επαναστάσεων») υπογραμμίζουν τη χρεοκοπία του σχεδίου που εφαρμόστηκε από την κυβέρνηση Μπους με απώτερο σκοπό να εγγυηθεί την αμερικανική ηγεμονία και έναν «Νέο Αμερικανικό Αιώνα».