tabula rasa
«Τα έμαθες τα νέα πατέρα» θα του έλεγε ο Γιώργος…
Τώρα βέβαια μπορεί η Σοσιαλιστική Διεθνής να μην έχει πια καμία σχέση με τον οργανισμό των masters της διεθνούς σοσιαλιστικής διανόησης και των απελευθερωτικών κινημάτων, που ήταν στις δεκαετίες του ’70 και του ’80.
Πολλοί θυμούνται τον Ανδρέα να «σαρώνει» την υδρόγειο με την περίφημη Πρωτοβουλία των Έξι, να συνομιλεί με τον Ούλαφ Πάλμε, τον Βίλι Μπραντ, τον Φελίπε Γκονζάλες και τον Φρανσουά Μιτεράν και δικαίως συγκρίνουν εκείνες τις εποχές με τους… γιαλαντζί σοσιαλιστές του σήμερα.
Τα πράγματα είναι ωστόσο πολύ απλά. Ο σοσιαλισμός έσβησε προ πολλού, η σοσιαλδημοκρατία πήρε τη σκυτάλη για να τη δώσει με τη σειρά της στην κατά Ούλριχ Μπεκ (που διαβάζει και ο Σκανδαλίδης) «νεωτερικότητα» και μετά στον «τρίτο δρόμο» του μπλερικού μοντέλου και στον εκσυγχρονισμό του Σημίτη.
Πως λέμε καμία σχέση…
Παρόλα αυτά, μην υποτιμούμε την ανέλιξη του Γιώργου στο ύπατο αξίωμα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Είναι θετικό για τις διεθνείς σχέσεις του ΠΑΣΟΚ κι ακόμα καλύτερο για το προσωπικό PR του Γιώργου.
Αφήστε που θα έχει και την ανάλογη επικοινωνιακή απήχηση εσωτερικά.
Πάντως, για ακόμα μία φορά ο Γιώργος αποδεικνύει ότι τα πηγαίνει πολύ καλύτερα στο εξωτερικό απ’ ό,τι στην Ελλάδα.
Γιατί πως θα του φαινόταν του Θαπατέρο, ας πούμε, να προτείνει τον Παπανδρέου πρόεδρο της Διεθνούς (προσοχή: της Σοσιαλιστικής, όχι της άλλης…) και στο εσωτερικό να τον αμφισβητεί ο Βενιζέλος ή ακόμα κι ο Παναγιωτακόπουλος;
Είναι βέβαιο όμως πως ο Γιώργος θα περάσει ένα όμορφο τριήμερο, μακριά από τις σκοτούρες της αναθεώρησης του Συντάγματος και της μικροπολιτικής σύγκρουσής του με τον Καραμανλή.
Θα ακούσει «μουσικές του κόσμου» απόψε στο Μέγαρο Μουσικής, θα χαρεί τις γυναίκες συνέδρους να γλεντοκοπούν με τη ρεμπέτισσα Μαριώ στο «Χάραμα», θα εκλεγεί πρόεδρος!
Και μετά θα ξαναπέσει στην εσωτερική μιζέρια του ΠΑΣΟΚ, θα έχει όλους αυτούς τους άξεστους ΠΑΣΟΚους να του ζητούν να κάνει πιο σκληρή αντιπολίτευση. Quel dommage(!) που θα έλεγαν και οι Ζοσπενικοί (αν κι εκείνοι συμπαθούσαν περισσότερο τον Σημίτη)…
Κατά την πρόσφατη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ στο Μέγαρο Μαξίμου, στο πλαίσιο των διερευνητικών- ενημερωτικών επαφών του πρώτου για την αναθεώρηση του Συντάγματος, πολλοί εξέλαβαν το «body lanquage» των δύο ανδρών ως μια ακόμα ένδειξη πολιτικής υπεροχής του Κώστα Καραμανλή.
Πρώτοι έσπευσαν να διατυπώσουν καυστικά σχόλια τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που διέπονται ολοένα και περισσότερο από την αντίληψη πως «ο Γιώργος είναι ακλόνητος, δεν έχει όμως δείξει ακόμα αδιαμφισβήτητα αρχηγικά στοιχεία».
Η αλήθεια είναι πως ο κ. Γιώργος Παπανδρέου έχει τον ρυθμό του.
Όταν τα στελέχη τον πιέζουν να ασκήσει πιο σκληρή αντιπολίτευση, αυτός… δραπετεύει στο Μαρόκο, κι όταν βουλευτές του κόμματός του παίρνουν την πρωτοβουλία να κάνουν επερώτηση στον πρωθυπουργό για την υπόθεση της κ. Χριστίνας Βαληνάκη, αφήνει να διαρρεύσει η δυσφορία του για το «χτύπημα κάτω από τη ζώνη».
Ιπτάμενος, όχι, τζέντελμαν όμως, ναι!
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ -παρʼ ότι έχει περάσει ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής διαδρομής του στα… αεροπλάνα- προτιμά τις χαμηλές πτήσεις ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ορισμένοι τον παρομοιάζουν με τον πρωθυπουργό, ο οποίος, μετά την εκλογή του ως αρχηγός της ΝΔ το 1997, χρειάστηκε τρία χρόνια μέχρι να αποκτήσει το… αξάν του αρχηγού, και να επιβάλει τους όρους του στο εσωκομματικό παιχνίδι απέναντι στους βαρόνους της παλαιάς Δεξιάς.
Έτσι, λένε, και ο Γιώργος βαδίζει στον ίδιο δρόμο και προετοιμάζεται. Για ποιο πράγμα;
Όπως λένε κάποιοι συνεργάτες του «ο κ. Παπανδρέου γνωρίζει πως θα κερδίσει μόνο από δική του τύχη και μεγάλη κακοτυχία της ΝΔ τις επόμενες εκλογές. Γι’ αυτό προετοιμάζεται με στόχο να ανανεώσει το κόμμα και τον πολιτικό λόγο του, ξέροντας πως η μεγάλη μάχη με τον Καραμανλή θα δοθεί στις εκλογές του 2010 ή του 2011, ανάλογα με το αν ο πρωθυπουργός θα κάνει εκλογές το 2007 ή το 2008».
Κάποιοι κάνουν ένα βήμα περισσότερο. Μιλούν για μιαν άλλη αντίληψη του Γιώργου για τον πολιτικό χρόνο, την οργάνωση του κόμματος και την άσκηση της αντιπολίτευσης.
Γνωστός επικοινωνιολόγος του είχε πει προ καιρού πως «πρέπει να πείσει πως το ότι δεν αντιδρά σε ορισμένα πράγματα εν θερμώ το κάνει εκ πεποιθήσεως και όχι από απειρία ή τεμπελιά». Μέχρι στιγμής δεν τον έχει ακούσει…
Το ΠΑΣΟΚ πάντως βράζει. Στελέχη της σημιτικής περιόδου που όμως θα έχουν ρόλο και στο νέο ΠΑΣΟΚ (όπως ο Κώστας Σκανδαλίδης, ο Θόδωρος Πάγκαλος, ο Δημήτρης Ρέππας και άλλοι) παραμένουν πιστοί, ζητούν όμως επιτάχυνση και δομές συντονισμού και συνεργασίας.
Εις εξ αυτών είχε θέσει προ καιρού το ζήτημα των κομματικών κλιμακίων στην επαρχία, όπου εμφανίζονταν νεότερα στελέχη όπως η Μαριλίζ Ξενογιαννακοπούλου, η Μαριλένα Κοπά, η Άντζελα Γκερέκου, η Συλβάνα Ράπτη και …άλλ(οι)ες (διότι ως επί το πλείστον γυναίκες «βασιλεύουν» πλέον στο ΠΑΣΟΚ), τα οποία έπεφταν εύκολα θύματα κάθε τοπικής κομματικής ίντριγκας και αδυνατούσαν να απαντήσουν στους «θυμωμένους» ΠΑΣΟΚους!
Είχε προτείνει μάλιστα να υπάρξουν «δίδυμα» παλαιότερων και νεότερων στελεχών, ώστε να εκπαιδεύονται οι δεύτεροι.
Αυτός το είπε, αυτός το άκουσε. Ουδείς το εφάρμοσε…
Ένα άλλο σημείο τριβής είναι η αξιοποίηση ή όχι του Κώστα Λαλιώτη. Στη γιορτή του Αντώνη Λιβάνη ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε μακρά συνομιλία με το ιστορικό στέλεχος επί παντός επιστητού.
Ο Κώστας έχει απόψεις και επιθυμεί να βοηθήσει. Για να το πράξει όμως θέλει άνεση κινήσεων και αυτονομία ρόλου.
Ορισμένοι λένε πως μία κίνηση επανενσωμάτωσης του Λαλιώτη θα ισοδυναμούσε με ένα εσωκομματικό bing bang, δεδομένου ότι θα άλλαζε τους συσχετισμούς και τις ισορροπίες.
Πρώτος απ΄ όλους θα είχε πρόβλημα ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που τώρα θεωρείται το αδιαμφισβήτητο νούμερο δύο, αν και ξέρει πως δεν θα γίνει πιθανότατα ποτέ νούμερο ένα.
Ο Λαλιώτης θα ήταν χρήσιμος ιδιαίτερα εν όψει της μάχης των δημοτικών-νομαρχιακών και μετά των εθνικών εκλογών. Άλλωστε, όπως καλά γνωρίζει ο bon viver πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ακόμα και το καλύτερο τσάι γίνεται πιο δυνατό με μία στάλα καλό παλιό κονιάκ.
Το ζήτημα είναι αν η «χημεία» του Γιώργου και του Κώστα ταιριάζει.
« Αν πιστέψει ότι είναι πανίσχυρος αρχηγός, τότε κανένας Βενιζέλος και κανένας Λαλιώτης δεν μπορεί να του δημιουργήσει πρόβλημα. Όλοι γίνονται πολύτιμα εργαλεία σε ένα κοινό σκοπό. Άλλωστε πρωθυπουργός ο Γιώργος θα γίνει» έλεγε κορυφαίο στέλεχος που είναι υπέρ της πανστρατιάς απέναντι στην κυβέρνηση.
Όλα αυτά είναι δύσκολο να συμβούν. Θέλει ταχυδακτυλουργικές ικανότητες για να ισορροπήσεις μεταξύ ενός Γερουλάνου και του Λαλιώτη ή μεταξύ ενός Βενιζέλου και του Νίκου Παπανδρέου. Ο μόνος που απ’ ότι φαίνεται μπορεί να ελίσσεται ανάμεσα σε όλους αυτούς είναι ο Χάρης Παμπούκης, που, αν ο Γιώργος το επιτρέψει, μπορεί να εξελιχθεί σε έναν νέο «Νίκο Θέμελη»…
Εκτός πάντως από ηγετική ομάδα και ικανούς συνεργάτες ο Γιώργος Παπανδρέου έχει πρώτα απ’ όλα να αντιμετωπίσει την έμφυτη υπεροψία του για την πολιτική δράση στην Ελλάδα. Το «σκανδιναβικό» μοντέλο του θυμίζει Άι-Βασίλη ντυμένο στα πράσινα και να κάνει θαλάσσιο σκι, ιδιαίτερα όταν το βαρύ πολιτικό του όνομα έχει ήδη εγγραφεί στο DNA του έλληνα ψηφοφόρου ως μία πολιτική πρόταση καϊκότητας και επικοινωνίας με την κοινωνία.
Το ότι ο Γιώργος δεν διαθέτει υψηλή δεξιοτεχνία επικοινωνίας με τον πολίτη φαίνεται και στις δημοσκοπήσεις. Όπως δείχνει και η πρόσφατη μέτρηση της GPO όποτε η κυβέρνηση είτε με τις ψευτομεταρρυθμίσεις είτε με την συνταγματική αναθεώρηση ανακτά το έδαφος στην πολιτική επικαιρότητα παίρνει και το πολιτικό πλεονέκτημα και το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να περπατά μόνο του στην έρημο. Όπερ σημαίνει δεν διαθέτει πρόταση και ανακλαστικά. Πού θα τα βρει; Ε, όλο και κάποιο καλό μαγαζί στο Παρίσι θα του προτείνουν…