Σύνταγμα με σύνθημα «Όλη η εξουσία στο κεφάλαιο»!
Χωρίς υπερβολή φιλοδοξεί να κάνει τη βαθύτερη συνταγματική μεταρρύθμιση που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα από τον Βʼ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα (με εξαίρεση, εννοείται, την αλλαγή του πολιτεύματος με την κατάργηση της μοναρχίας). Θέλει να την κάνει δε σε νεοφιλελεύθερη, αντιδραστικότατη κατεύθυνση. Δεν το αναφέρουμε αυτό μόνο επειδή στο νέο Σύνταγμα ο Κ. Καραμανλής θα κατοχυρώσει και συνταγματικά την πλήρη υποταγή του στους «νταβατζήδες», όπως τους είχε ο ίδιος αποκαλέσει, με την πλήρη κατάργηση κάθε αναφοράς στον «βασικό μέτοχο», σηματοδοτώντας την καθολική προσωπική του ήττα και υποχώρηση.
Δεν το γράφουμε ούτε λόγω της πρόθεσής του να παραδώσει και την ανώτατη παιδεία βορά στη ληστρική εκμετάλλευση του κεφαλαίου με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων από ασύδοτους απατεώνες (τα περί «μη κρατικών» ΑΕΙ αποτελούν προσωρινό τέχνασμα για να περάσει η ιδιωτικοποίηση).
Το πράγμα πάει ακόμη πιο βαθιά.
Ενταφιασμός του «φιλολαϊκού» καπιταλισμού
Όλα τα ελληνικά Συντάγματα, από εκείνο του 1952 μέχρι εκείνο του 2001, αν εξαιρέσει κανείς το σημαντικότατο θέμα της μοναρχίας, διαπνέονταν κατά βάση από την ίδια φιλοσοφία. Την φιλοσοφία ενός καπιταλιστικού συστήματος σαφώς πιο «φιλολαϊκού» από το σημερινό.
Ήταν προϊόν της καθολικής ανάτασης των λαών της Ευρώπης μετά τη νίκη επί του ναζισμού, της κυριαρχίας του αναπτυξιακού κεϊνσιανισμού στην ιδεολογία και την πολιτική, της ύπαρξης του «σοσιαλιστικού στρατοπέδου» στην Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη, με τις κοινωνικές κατακτήσεις που ωθούσαν ακόμη και τα δεξιά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης να πρωτοστατούν στην οικοδόμηση του «κράτους πρόνοιας» και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε αυτό να καταστεί αναπόσπαστο στοιχείο της περιβόητης «ευρωπαϊκής ταυτότητας».
Αποτέλεσμα όλων αυτών των παραγόντων ήταν π.χ. να καθοριστούν με σαφήνεια και καθαρότητα δικαιώματα που αφορούν και πλατιές μάζες του λαού, π.χ. το δικαίωμα στην εργασία, στην περίθαλψη, στην εκπαίδευση κ.λπ. και μάλιστα να αναγνωριστούν ως καθολικά δικαιώματα, τα οποία υποχρεούται το κράτος να προσφέρει στους πολίτες του.
Για «εργασία» μιλάει το Σύνταγμα, όχι για… «απασχολησιμότητα». Με σεβασμό προς την ανώτερη φύση της παιδείας αντιμετωπίζει τα πανεπιστήμια το Σύνταγμα, όχι ως απλές μηχανές παραγωγής στελεχών που χρειάζεται η οικονομία, ούτε φυσικά ως τομέα αισχροκέρδειας εμπόρων άκρως αμφισβητήσιμων γνώσεων όπως είναι οι ιδιοκτήτες ιδιωτικών ΑΕΙ. Ακριβώς αυτή τη φιλοσοφία του Συντάγματος λοιπόν θέλει να εξοντώσει ο Καραμανλής με την αναθεώρησή του.
Σύνταγμα του νεοφιλελευθερισμού
Χωρίς να το κρύβει η κυβέρνηση της ΝΔ, θέλει να φτιάξει ουσιαστικά ένα Σύνταγμα που θα κατοχυρώνει τις αντιλήψεις του νεοφιλελευθερισμού. Κάτι σαν το αποκρουστικό ευρωσύνταγμα δηλαδή, το οποίο έθαψαν με την ψήφο τους οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί. Πιο αποκαλυπτικός από όλους σ’ αυτό το θέμα είναι ο υπουργός οικονομίας Γ. Αλογοσκούφης, ο πιο ακραία νεοφιλελεύθερος υπουργός της ΝΔ, ο οποίος άριστα θα μπορούσε να ήταν υπουργός και του Κ. Σημίτη ή του Γ. Παπανδρέου σε μια υποθετική κυβέρνηση του τελευταίου.
Ο απίθανος αυτός διάδοχος του Μάνου και του Ανδριανόπουλου έφτασε μέχρι του σημείου να ζητήσει να μπουν στο Σύνταγμα της χώρας μας οι διατάξεις του… Συμφώνου Σταθερότητας της ΕΕ! Να γίνει δηλαδή υπέρτατος νόμος της χώρας μας μια απλή συμφωνία των ηγετών της ΕΕ, την οποία παραβιάζουν αδίστακτα αυτή τη στιγμή η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία και οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα θελήσει, όταν βρεθεί «στριγμωμένη», ή όταν απλώς οι ηγέτες της κρίνουν ότι πρέπει να ακολουθήσουν διαφορετική πολιτική, πιο συμφέρουσα στο εθνικό τους συμφέρον, ή απλώς στο ιδιοτελές πολιτικό συμφέρον του αντίστοιχου κυβερνώντος κόμματος! Μια συμφωνία που μπορεί να αλλάξει οποιαδήποτε στιγμή το θελήσουν οι «25» ή οι σημαντικότεροι από αυτούς ο Αλογοσκούφης και ο Καραμανλής θέλουν να μας την επιβάλουν ως συνταγματική αρχή, ώστε όποιος εργαζόμενος ζητάει αυξήσεις να… παραβιάζει το Σύνταγμα!
Δεν πρόκειται για απλή εθελοδουλεία στην ΕΕ, πρόκειται για ακραία δεξιά γραμμή από κοινωνική σκοπιά.
Όλοι «δεμένοι» μπροστά στο κεφάλαιο
Ο Αλογοσκούφης ζήτησε ευθέως άλλωστε, να αλυσοδεθεί συνταγματικά η δικαιοσύνη, ώστε να μην μπορεί πια από εδώ και πέρα να πάρει καμιά απόφαση που να είναι αντίθετη με την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης! Οι δικαστικές αποφάσεις στα οικονομικά θέματα, κατά τον Αλογοσκούφη, θα πρέπει να εφαρμόζονται μόνο… «στο πλαίσιο μιας γενικότερης οικονομικής πολιτικής»! Σε απλά ελληνικά δηλαδή, η κυβέρνηση θα υπαγορεύει στη Δικαιοσύνη τι αποφάσεις θα βγάζει, αφού αυτές θα πρέπει να βρίσκονται «στο πλαίσιο της γενικότερης οικονομικής πολιτικής»!
Για να μη μας μείνει και καμιά απορία ως προς το τι ακριβώς εννοεί η κυβέρνηση, ο Αλογοσκούφης διευκρίνισε ρητά και κατηγορηματικά π.χ. ότι από εδώ και πέρα θα απαγορεύεται στα δικαστήρια να επιδικάζουν αναδρομικά, γιατί έτσι… «στρεβλώνεται η δημοσιονομική πολιτική»! Θα αρπάζει δηλαδή η κυβέρνηση π.χ. το ΛΑΦΚΑ από τους συνταξιούχους ή τα οικογενειακά επιδόματα από εργαζομένους που τα δικαιούνται, και τα δικαστήρια δεν θα έχουν δικαίωμα να επανορθώσουν την αδικία – ό,τι μας αρπάξουν οι κυβερνήσεις «πάει και τούρκεψε»!
Πολύ ωραία αντίληψη έχει για τη Δικαιοσύνη και για τον διαχωρισμό των εξουσιών η «σεμνή και ταπεινή» Δεξιά του Καραμανλή…
Αυθαιρεσία και αρπαγή
Υπέρτατος νόμος της εποχής μας είναι το… συμφέρον του «επενδυτή», δήλωσε ο Γ. Αλογοσκούφης, ο οποίος απαίτησε να κατοχυρωθεί και μέσα στο Σύνταγμα ότι οι κυβερνήσεις δεσμεύονται να εφαρμόζουν πολιτική της αρεσκείας των επενδυτών. Θα πρέπει να δούμε πώς ακόμη και η πολιτική προστασίας του περιβάλλοντος θα εφαρμόζεται με τρόπο… «φιλικό προς τις επενδύσεις», υποστήριξε ο υπουργός Οικονομίας. Θυσία στο κεφάλαιο και το περιβάλλον δηλαδή, για να καταλαβαίνουμε τι εννοούμε. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση και τα φερέφωνά της έχουν λυσσάξει να αναθεωρηθεί το άρθρο 24, και να επανακαθοριστούν οι δασικές εκτάσεις, ώστε να χαρίσουν στους «δασοφάγους» εκατομμύρια στρέμματα δημόσιας γης. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι αυτοί πνέουν μένεα εναντίον του Ε’ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικράτειας, το οποίο αμύνεται σθεναρά και αποτελεσματικά απαγορεύοντας τον αποχαρακτηρισμό δασικών εκτάσεων και επιτρέποντάς τον μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις δημόσιου συμφέροντος.
Τα πάντα υποτάσσονται στο συμφέρον του κεφαλαίου στο Σύνταγμα που θέλει να προωθήσει η ΝΔ – και πάνω απ’ όλα φυσικά η κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Θέλουν να μας πείσουν π.χ. ότι για τα οικονομικά χάλια των ΔΕΚΟ δεν φταίνει οι σκανδαλώδεις συμβάσεις και τα δισεκατομμύρια που κλέβουν και σπαταλούν παίρνοντας μίζες οι διοικήσεις που διόριζε κάθε κυβέρνηση, αλλά φταίει ότι δήθεν δεν μπορούν να απολύσουν τους εργαζομένους! Δεν φταίνε οι μυριάδες πλεονάζοντες υπάλληλοι που διορίζουν οι κυβερνήσεις, αλλά το ότι δεν μπορούν να τους απολύουν όποτε θέλουν για να προσλαμβάνουν άλλους, δικούς τους, στη θέση τους, κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση!
Πρόκειται για αποθέωση πολιτικού θράσους, κυριολεκτικά στα όρια της πολιτικής αλητείας.
Με τον τρόπο αυτό όμως, μέσω της κατάργησης της μονιμότητας, ακόμη και στο δημόσιο με τη στενή έννοια, η Δεξιά θέλει να καταργήσει στη συνείδηση του λαού το μοντέλο μιας σχετικά ασφαλούς και σταθερής εργασιακής σχέσης μονιμότητας στο δημόσιο και αορίστου χρόνου στον ιδιωτικό τομέα και να το αντικαταστήσει με ένα «τρομοκρατικό» εργασιακό μοντέλο: ο εργαζόμενος απολύεται ανά πάσα στιγμή χωρίς περιορισμούς και αιτιολογίες, αλλάζει δουλειά κάθε τόσο και αγωνίζεται, πασχίζει και ικετεύει για μια κακοπληρωμένη όσο όσο εργασία για να επιβιώσει! Αυτό είναι το ωμό, «σύγχρονο» εργασιακό μοντέλο που θέλει να κατοχυρώσει στο Σύνταγμά του ο Καραμανλής. Ένα μοντέλο βαθύτατα αντιδραστικό.
Η συνενοχή του ΠΑΣΟΚ
Δυστυχώς, η Δεξιά δεν είναι μόνη της στην προσπάθεια προώθησης αυτής της πολιτικής. Στα περισσότερα από αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα συμφωνεί πλήρως και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπανδρέου, ο οποίος σιωπά στα κρίσιμα θέματα και αρκείται σε κάτι «μπουρδοειδείς» κορόνες που δεν λένε τίποτα επί της ουσίας. Ας μην αναφερθούμε δε στους αξιοθρήνητους «εκσυγχρονιστές» του Κ. Σημίτη, τη γραμμή των οποίων εξέφρασε με ένα κατάπτυστο άρθρο του στα «Νέα» ο Ν. Χριστοδουλάκης. «Ο νέος συνταγματικός χάρτης πρέπει επιτέλους να προβλέπει ένα σύγχρονο πλαίσιο δημοσιονομική πολιτικής» γράφει και αυτός σαν τον Αλογοσκούφη, διαμαρτυρόμενος επειδή «ακόμη και δικαστικές αποφάσεις εύκολα ανατρέπουν προϋπολογισμούς ακόμα και προγενέστερων ετών».
Και συνεχίζει: «Ο δεύτερος άξονας συνταγματικών μεταρρυθμίσεων πρέπει να εμπεδώνει ένα σύγχρονο επενδυτικό πλαίσιο… ώστε να μη δίνεται η δυνατότητα σε ετερόκλητες ομάδες και νοοτροπίες να εμποδίζουν την οικονομική ανάπτυξη της χώρας και μάλιστα χωρίς να έχουν οι ίδιες την παραμικρή ευθύνη λογοδοσίας για την υστέρηση που προκαλούν».
Ίδιες και απαράλλακτες θέσεις με τον Αλογοσκούφη σε βαθμό πραγματικής πολιτικής πρόκλησης!
Το κόλπο με τις 180 ψήφους
Το σημαντικότερο κόλπο συνενοχής του ΠΑΣΟΚ όμως θα παιχτεί με τον ακόλουθο τρόπο: αυτή η Βουλή θα αποφασίσει ποια ακριβώς άρθρα του Συντάγματος θα αναθεωρηθούν, χωρίς όμως να προσδιορίσει το περιεχόμενο της αναθεώρησής τους. Αυτό θα προσδιοριστεί από την επόμενη Βουλή, η οποία δεν μπορεί να αναθεωρήσει άλλα άρθρα πέρα από εκείνα που θα αποφασίσει η τωρινή Βουλή. Πού βρίσκεται το κόλπο; Όσα άρθρα αποφασιστεί τώρα ότι θα αναθεωρηθούν με 180 ψήφους και πάνω η επόμενη Βουλή μπορεί να τα αναθεωρήσει ακόμα και με μόνο 151 ψήφους. Επειδή όμως για να σχηματιστεί κυβέρνηση θα έχει οπωσδήποτε 151 ψήφους, αυτό σημαίνει πρακτικά ότι αν το ΠΑΣΟΚ συμφωνήσει τώρα με τη ΝΔ για την αναθεώρηση οποιουδήποτε άρθρου, δίνει ουσιαστικά εξουσιοδότηση εν λευκώ στη ΝΔ να αποφασίσει απολύτως μόνη της το περιεχόμενο του αναθεωρημένου άρθρου στην επόμενη Βουλή!
Αντιθέτως, αν τώρα αποφασιστεί η αναθεώρηση ενός άρθρου με κάτω από 180 ψήφους, τότε αυτό χρειάζεται από 180 και πάνω στην επόμενη Βουλή για να περάσει. Πολύ απλά δηλαδή, αν το ΠΑΣΟΚ θέλει πραγματικά να έχει τον έλεγχο του περιεχομένου των άρθρων που θα αναθεωρηθούν, θα πρέπει τώρα να μην ψηφίσει απολύτως κανένα(!) άρθρο, έτσι ώστε να απαιτούνται πάνω από 180 ψήφοι στην επόμενη Βουλή. Η ΝΔ αποκλείεται να τους έχει, οπότε το ΠΑΣΟΚ θα μπορεί να υπαγορεύει τους όρους του για το περιεχόμενο, αλλιώς δεν θα περνάει τίποτα!
Αν όμως δεν το κάνει αυτό το ΠΑΣΟΚ, αν ψηφίσει τώρα έστω και ένα άρθρο, τότε θα πρόκειται για βρόμικη, πολύ βρόμικη συμπαιγνία, η οποία θα επιτρέπει στη ΝΔ να ψηφίζει μόνη της ό,τι θέλει και στο ΠΑΣΟΚ να υποκρίνεται ότι δήθεν «διαφωνεί»!
Για να δούμε λοιπόν τι στάση θα τηρήσει…