Μεγάλο υπερθέαμα ευρείας λαϊκής κατανάλωσης

Δεν είναι μόνο οι χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης που απορούν με την αμηχανία του ελληνικού κράτους και τον πανικό μεγάλου μέρους του πληθυσμού της Ελλάδας, με την άφιξη των πρώτων (ενδεχομένως και τελευταίων) νιφάδων στην ελληνική πραγματικότητα. Είναι και οι ίδιοι οι βόρειοι συμπατριώτες μας, από τη Λάρισα και πάνω, που χαμογελούν ειρωνικά και διασκεδάζουν τόσο με τη γραφική υστερία πολλών νοτίων (κατοίκων κυρίως της πρωτεύουσας) όσο και με την εξωφρενική υπερβολή των τηλεοπτικών καναλιών.

«Καλά, ένα χιονάκι έριξε και κλειδαμπαρωθήκατε στην Αθήνα;», ρωτάει εύλογα φίλος από τη Δράμα που θα μπορούσε με τη σειρά του να διαμαρτύρεται γιατί δεν γίνεται και η περιοχή του (άρα και οι κάτοικοί της) πρώτο θέμα, όπως άλλωστε και το Καρπενήσι, τα Γρεβενά, η Έδεσσα, η Ξάνθη, κάθε φορά που (συχνά) χιονίζει. Και όχι μόνο πρώτο, αλλά και διαρκές θέμα για τα κανάλια που καλύπτουν έτσι, με το πρόσχημα της διαρκούς ενημέρωσης, φθηνές ώρες τηλεοπτικού προγράμματος, μια και να έχεις έξω πέντε συνεργεία και πέντε άτυχους «απεσταλμένους» δεν κοστίζει τίποτα ή σίγουρα κοστίζει πολύ λιγότερο από άλλου είδους πρόγραμμα με δικαιώματα, συντελεστές και οικονομικές συμφωνίες. Εδώ «πετάς» στη διασταύρωση της Εθνικής στο ύψος του Αγίου Στεφάνου ένα συνεργείο με έναν «κουκουλωμένο» (κασκόλ, γάντια, χοντρό τζάκετ, σκούφο) ρεπόρτερ, έχεις και άλλα τρία τέτοια «συνολάκια» σε Πεντέλη, Χαλάνδρι, κέντρο (άντε και έναν ακόμα «μπαλαντέρ», μην μπλοκάρει και η Καβάλας) και όλα εντάξει. Μετά το θέμα είναι στο χέρι τού κάθε ρεπόρτερ να το ζωντανέψει, να βάλει ριάλιτι μέσα, να μιλήσει με μπλοκαρισμένους οδηγούς που τους τελειώνει η βενζίνη, αλλά δεν μπορούν να σβήσουν τη μηχανή, επειδή δεν θα δουλεύει το καλοριφέρ, συνεπιβάτες που περιμένουν την Πολιτική Προστασία να τους πάει σάντουιτς και νερά, νταλικέρηδες που τους δίπλωσε το όχημα, τέτοια.

Το κοινό δίνει μεγάλες θεαματικότητες στα κανάλια, επειδή είναι στο σπίτι του, πανικοβλημένο και αυτό από τους αρμοδίους που «είναι προετοιμασμένοι» για «ακραία καιρικά φαινόμενα». Παρά την προετοιμασία, όμως, τους πέφτει ο «ρελές» στον κοντινό Βαρνάβα και στις μακρινές Κεφαλονιά και Ιθάκη, οι άνθρωποι κρυώνουν στην πραγματικότητα, δεν έχουν φως, το κράτος αυτοεπαινείται ότι ήταν έτοιμο, αλλά, να, έτυχε η ατυχία με τους πυλώνες στη βόρεια Κεφαλονιά, «έφυγε» και η νταλίκα στα Τέμπη, φταίνε όσοι άφησαν τους νταλικέρηδες να περνούν χωρίς αλυσίδες. Ε, δεν θέλει και πολύ, δυο-τρεις ατυχίες και τινάζεται στον αέρα όλος ο άριστος σχεδιασμός που παλιά είχε άτυπο επικεφαλής τον τέως αρχηγό του Πυροσβεστικού Σώματος κ. Φούρλα, ενώ σήμερα τον έχει και τυπικά, μια και είναι γενικός γραμματέας Πολιτικής Προστασίας. «Ποια είναι η διαφορά;», όπως συχνά λέει και ο ίδιος στα κανάλια, θέλοντας (εύλογα) να στρέψει την κουβέντα εκεί που διαλέγει εκείνος, «να σας πω ποια είναι η διαφορά. Και τότε πάλευα με τους συνεργάτες μου και τώρα παλεύω με τους συνεργάτες μου, όμως τότε ήταν σκόρπιο ασκέρι, ενώ σήμερα υπάρχει σχεδιασμός». Το «τότε» που λέει ο κ. Φούρλας ήταν πριν από δύο χρόνια και πίσω, επί ΠΑΣΟΚ, το «τώρα» είναι με άλλη κυβέρνηση. Έλα, όμως, που οι «ατυχίες» και το «μπάχαλο» δεν ρωτούν πότε να έρθουν, αλλά έρχονται αυτοβούλως, εκθέτοντας και το «τότε» και το «τώρα»!

Γιατί άραγε συμβαίνουν όλα αυτά; «Δεν μπορούμε», ακούστηκε, «να έχουμε τον εξοπλισμό και την εμπειρία της Αυστρίας», κάτι που είναι σωστό, αλλά τούτο δεν σημαίνει πως αυτομάτως πάμε στην άλλη άκρη, στην πραγματικότητα δηλαδή των καναλιών, των Τεμπών με τις αλυσίδες που δεν φοριούνται, της Κηφισίας όπου «δίπλωσε» το λεωφορείο. Γιατί «δίπλωσε»; Το «πήραν» η ολισθηρότητα του δρόμου και το χιόνι. Και γιατί δεν φορούσε αλυσίδες; Επειδή τα οχήματα του ΟΑΣΑ, λέει, δεν έχουν προδιαγραφές να παίρνουν τα λάστιχά τους αλυσίδες.

Ας μην το συνεχίσουμε. Αρκεί αυτή η εμπειρία για να αντιληφθεί κανείς τι εννοούν οι εκπρόσωποι της πολιτείας, όταν λένε «δεν είμαστε και δεν μπορούμε να γίνουμε Αυστρία». Προφανώς στα μυαλά τους η φροντίδα για τις προδιαγραφές ενός οχήματος μαζικής μεταφοράς είναι ένα εξαιρετικά κουραστικό, σύνθετο και χρονοβόρο ζήτημα, που παραπέμπει σε οργανωτικές δομές αυστριακού, κεντροευρωπαϊκού τύπου. Μέχρι να αποκτήσει ορθολογικό τρόπο σκέψης και λειτουργίας η πολιτεία, οι κακοκαιρίες, οι χιονοπτώσεις, οι καταιγίδες (όσο σπάνιες και αν είναι) θα αποτελούν ιδιαιτέρως σοβαρά και γι’ αυτό μη αντιμετωπίσιμα καιρικά φαινόμενα. Τα φαινόμενα αυτά θα εξακολουθήσουν να ανήκουν στην αρμοδιότητα των καναλιών, των παρουσιαστών με ευρεία λαϊκή αποδοχή και των ρεπόρτερ με φαντασία. Που δεν θα διστάζουν να βουτιούνται μέχρι τη μέση στα χιόνια, να απολαμβάνουν το χτύπημα των δοντιών από το κρύο ως αναγκαίο συμπλήρωμα του ρεπορτάζ, να υποκαθιστούν τους αστυνομικούς, μαλώνοντας (και αύριο γιατί όχι και τιμωρώντας ακόμα…) όσους οδηγούς δεν φορούν αλυσίδες.

Την ίδια ώρα θα απολαμβάνουν το θέαμα οι υπόλοιποι κλεισμένοι στα σπίτια τους, μουρμουρίζοντας ή λέγοντας από μέσα τους «ευτυχώς που δεν έτυχαν σε μένα αυτά που βλέπω…» Άλλωστε, τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» δίνουν έναν άλλον τόνο στη ζωή μας!