Και ‘συ λαέ εγκλωβισμένε…

Ξεκίνησα για τον Κώστα. Αλλά δεν κατάφερα να φτάσω. Ο λόγος; Εκεί στα μισά της Σόλωνος συνάντησα έναν παλιό μου συμφοιτητή, τον Αλέξη. Φιληθήκαμε αυθόρμητα. Είχα να τον δω και να με δει από τη δεκαετία του ’60. Τότε, που εκείνος οργανωμένος στην ΕΡΕΝ κι εγώ αντίστοιχα στην ΟΝΕΚ και την ΕΔΗΝ κονταροχτυπιόμασταν στα αμφιθέατρα.
Από τότε χώρισαν οι δρόμοι μας. Εγώ ακολούθησα την πολιτική. Εκείνος σταδιοδρόμησε ως μικρομεσαίος επαγγελματίας, αλλά ευχαριστημένος. Αν και ανήκαμε σε διαφορετικά στρατόπεδα, υπήρχε μεταξύ μας μια αμοιβαία εκτίμηση. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο η τυχαία αυτή συνάντηση μας συγκίνησε και τους δυο. Καθίσαμε απέναντι από τη Νομική για έναν καφέ.
Το περιβάλλον -γύρω μας όλο φοιτητές- φόρτιζε συγκινησιακά τη μνήμη και δυνάμωνε τη νοσταλγία μας. Πήγαμε στα δύσκολα, αλλά όμορφα φοιτητικά χρόνια, θυμηθήκαμε τις συγκρούσεις μας, τους αγώνες, αλλά γρήγορα τους αφήσαμε στην ιστορία και φέραμε την κουβέντα στα σημερινά. Τον ρώτησα για το σημερινό πολιτικό του στίγμα.
– Ανήκω στον χώρο που ήξερες, μου είπε, αλλά είμαι απογοητευμένος, για να μη σου πω αηδιασμένος. Γιατί βλέπω ότι ύστερα από 40 χρόνια, ενώ έχουν αλλάξει τα πάντα, εμείς ακολουθούμε την ίδια συντηρητική πολιτική. Υπηρετούμε το μεγάλο κεφάλαιο και έχουμε εγκαταλείψει όλες, μα όλες τις άλλες κοινωνικές ομάδες, αγρότες, μικρομεσαίους, εργάτες κλπ. Έχουμε οδηγήσει τη νεολαία στην ανεργία, και ο λαός μαστίζεται από την ακρίβεια. Δεν θα αναφερθώ στην εξωτερική πολιτική γιατί η κουβέντα θα πάει μακριά. Χρειαζόταν να ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες της Ε.Ε. στην Τουρκία χωρίς να αναγνωρίσει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και χωρίς να την αναγκάσουμε να στέρξει σε μια δίκαιη λύση του Κυπριακού, τη στιγμή που η Κύπρος είναι ισότιμο μέλος της Ε.Ε.; Τι εξωφρενική πολιτική είναι αυτή; Αλλά γιατί με κοιτάς περίεργα;
– Σε θυμάμαι, Αλέξη, με άλλες απόψεις και εκπλήσσομαι με αυτά που ακούω.
– Πέρασαν τόσα χρόνια, Πάνο μου, και είδαν πολλά τα μάτια μας και άκουσαν πολλά τα αφτιά μας. Πέσανε οι παρωπίδες. Εσύ είσαι ικανοποιημένος από το κόμμα σου;
– Φαίνομαι ικανοποιημένος, Αλέξη; Δεν βλέπεις ότι τα δύο κόμματα έχουν μοιράσει τους ρόλους τους, και ο μόνος ανταγωνισμός μεταξύ τους είναι ποιος θα είναι ο καλύτερος διαχειριστής του συστήματος; Κόπτονται δήθεν για τον λαό, αλλά ούτε το ένα ούτε το άλλο συμμερίζονται τις ανάγκες του, και με εξοργίζει η υποκρισία τους. Εξάλλου, δεν υπερασπίζονται τα εθνικά μας θέματα όπως είπες κι εσύ, και κανένα από τα δύο δεν σκοτίζεται για την κοινωνία της ανισότητας, για το μέλλον της νεολαίας. Γι’ αυτό και ο λαός έχει χάσει την εμπιστοσύνη του και στα δύο.
– Αυτό διαπιστώνω κι εγώ, Πάνο μου, κατέβα κάτω στον κόσμο ν’ ακούσεις τι λέει.
– Φίλε Αλέξη, κάθε μέρα μαζί με τον κόσμο είμαι. Στη Νίκαια, το Κερατσίνι, παντού, και ακούω τον καημό του.
– Συμφωνώ μαζί σου. Είδες την τελευταία δημοσκόπηση της VPRC; Στο ερώτημα «ποια κυβέρνηση είναι καλύτερη» το 33% απαντά: της Ν.Δ., το 15%: του ΠΑΣΟΚ και, άκουσον άκουσον, το 38% απαντά καμία από τις δύο. Τι σημαίνει αυτό, παλιέ μου αντίπαλε; Αυτό σημαίνει ότι το 38% θέλει άλλη κυβέρνηση, άλλη πολιτική, δηλαδή θέλει άλλον πολιτικό φορέα, ο οποίος να εκφράζει γνήσια, αυθεντικά τις κοινωνικές δυνάμεις στις οποίες κι εσύ κι εγώ αναφερθήκαμε, και για το χαμηλό βιοτικό επίπεδο των οποίων κανένα από τα δύο κόμματα δεν συγκινείται.
– Και οι οποίες κοινωνικές ομάδες, αγαπητέ Αλέξη, είναι εγκλωβισμένες στα δύο μεγάλα κόμματα γιατί δεν έχουν άλλη πολιτική διέξοδο.
– Είπες, Πάνο μου, τη σωστή λέξη: «εγκλωβισμένες» γιατί είναι δυνάμεις που δεν τους ανήκουν, αφού και το ένα κόμμα και το άλλο είναι διαχειριστές του βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου.
– Είναι λέξη, αγαπητέ μου, που χρησιμοποιώ από το 1997, γιατί τότε τους εγκλωβισμένους πολίτες τους εκμεταλλευόταν ο «εκσυγχρονισμός» και τους καπηλευόταν η λαϊκή δεξιά. Τώρα έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι. Τους εκμεταλλεύεται η λαϊκή δεξιά, και τους καπηλεύεται ο δήθεν σοσιαλισμός. Κατάλαβες το παιγνίδι;
– Αν το κατάλαβα λέει! Να έχεις υπόψη σου, αγαπητέ Πάνο, ότι από το 87% που δήθεν «εκφράζει» ο δικομματισμός, μόνο το 3-4% είναι το συστημικό ποσοστό, το άλλο 83% είναι οι εγκλωβισμένοι. Και αυτοί πρέπει να εκφραστούν από έναν λαογέννητο πολιτικό φορέα, όπως άλλωστε έδειξε και η πρόσφατη δημοσκόπηση.
– Από το στόμα σου και στου λαού τ’ αυτί, ο οποίος είναι έτοιμος να δώσει ένα ηχηρό μάθημα σε όσους τον εμπαίζουν.
– Πώς εννοείς το ηχηρό μάθημα;
– Ένα ηχηρό μάθημα θα ήταν αν, π.χ., ο λαός στις προσεχείς εκλογές έδινε ένα ποσοστό γύρω στο 30-32% στο καθένα από τα κόμματα «εξουσίας». Τότε μόνο θα σέβονταν το λαό.
– Έχουμε κοινούς προβληματισμούς και κοινές απόψεις, όχι μόνο εμείς, αλλά και χιλιάδες άλλοι έλληνες πολίτες, και όχι μόνο της γενιάς μας. Γι’ αυτό να τα λέμε συχνά από ‘δω και πέρα.
– Καμιά αντίρρηση.