Ανύπαρκτο το ΠΑΣΟΚ Θεσσαλονίκης
Η Νομαρχιακή είχε συμπληρώσει δυόμισι μήνες χωρίς να συνεδριάσει σε ολομέλεια, ενώ η Περιφερειακή έχει να συνέλθει από τις αρχές του φθινοπώρου.
Οι προσκείμενοι στους Βενιζέλο – Τσοχατζόπουλο επικεφαλής των δύο οργάνων (Τσαβδαρίδης και Κριθαρίδης αντίστοιχα), καθώς δεν ελέγχουν την πλειοψηφία των οργάνων που «συντονίζουν», επέλεξαν να μη συγκαλούν συνεδριάσεις και να αναλώνονται σε προσωπικές παρεμβάσεις διευθέτησης κάποιων εσωκομματικών θεμάτων. Μοιράζοντας υποσχέσεις σε ενδιαφερόμενους για το χρίσμα του ΠΑΣΟΚ σε δήμους, επιμελητήρια και διάφορους κοινωνικούς φορείς, επιχειρούν να επαυξήσουν την επιρροή τους και να αποφύγουν τη δοκιμασία της συνεδρίασης των «επιτροπών» τους, προκειμένου να μη δώσουν την ευκαιρία στους εσωτερικούς τους αντιπάλους να τους ξεπεράσουν.
Η επιλογή αυτή των δύο είχε αποτέλεσμα -εκτός των άλλων- την απόλυτη ανυπαρξία του ΠΑΣΟΚ στην πόλη. Είναι χαρακτηριστικό ότι:
• Καμία απολύτως πρωτοβουλία δεν αναπτύχθηκε από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην πόλη.
• Καμία απολύτως ανακοίνωση δεν εκδόθηκε για ένα από τα τόσα θέματα που ταλαιπωρούν την πόλη και απασχολούν τους πολίτες της.
• Καμία απολύτως δράση δεν πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της αντιπολιτευτικής τακτικής που οφείλει να ασκεί το ΠΑΣΟΚ.
Όλοι στη Θεσσαλονίκη γνωρίζουν πως οι Ψωμιάδης και Παπαγεωργόπουλος πράττουν ό,τι θέλουν, χωρίς να «δίνουν λόγο στην αντιπολίτευση» και δίχως να «παρακολουθούνται» και να κρίνονται από τις παρατάξεις της αντιπολίτευσης στο νομαρχιακό και το δημοτικό συμβούλιο.
Η παράταξη Χατζησάββα παραπαίει, ενώ ο ίδιος ο επικεφαλής της, αντί να ασχολείται με τον Ψωμιάδη, δαπανά όλο τον χρόνο και την ενέργειά του στο πώς θα αμφισβητήσει την επανεκλογή του «πράσινου» δημάρχου Νεάπολης, Νάκη Λαδόπουλου, που τον διαδέχθηκε στη δημαρχία, αλλά δεν του έκανε τα προσωπικά χατίρια στη συνέχεια. Από την άλλη πλευρά, η παράταξη Βούγια βαδίζει πολυδιασπασμένη. Οι περισσότεροι από τους «πράσινους» δημοτικούς συμβούλους κατηγορούνται πως έχουν «ενσωματωθεί» από τη διοίκηση έναντι «αντίδωρων». Παράλληλα, η μόνη πρωτοβουλία αντιπολίτευσης στον Παπαγεωργόπουλο που αναπτύχθηκε -η κίνηση των πέντε δημοτικών συμβούλων των τριών παρατάξεων της αντιπολίτευσης υπό τον Γιάννη Μπουτάρη- συνάντησε την μήνιν των Τσαβδαρίδη και Κριθαρίδη που την επέκριναν με σφοδρότητα, καθώς ξέφευγε από τον έλεγχό τους.
Ιδιαίτερα περιορισμένη είναι και η δράση των τοπικών βουλευτών. Οι «μεγάλοι» (Βενιζέλος, Καστανίδης, Τσοχατζόπουλος) δεν ασχολούνται με τα «τοπικά θέματα», θέλοντας να αποφύγουν κάθε σκέψη ανάμειξής τους στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ενώ η συνοχή της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ στην πόλη είναι τόσο ανύπαρκτη που ακόμη και στις εορταστικές περιοδείες στην αγορά πηγαίνουν κατά μόνας ή έστω σε δυάδες.
Κοντολογίς, στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει αντιπολίτευση και η πόλη έχει καταστεί «ξέφραγο αμπέλι», όπου αλωνίζουν ανεμπόδιστα οι κυβερνώντες. Ο Σουφλιάς πανηγυρίζει για τα μεγάλα έργα που ξεκίνησαν χωρίς να ξεκινήσουν, ο Κακλαμάνης εγκαινίασε το κέντρο μεθαδόνης στο λιμάνι που δεν λειτουργεί, εργοστάσια κλείνουν και η ανεργία καλπάζει, η εφορία χτυπά δυσανάλογα την πόλη, ανεβάζοντας τις αντικειμενικές αξίες κατά 37% (μεγαλύτερη αύξηση στη χώρα), αναγορεύοντας την Καλαμαριά σε Κολωνάκι, ενώ όλες οι υποσχέσεις για έργα, συγκοινωνίες, επενδύσεις, ζώνες καινοτομίας κ.λπ., παραμένουν ανεκπλήρωτες, χωρίς ωστόσο να υπάρχει η παραμικρή αντίδραση.