Ανήμπορη η Δύση να επιβληθεί στο Ιράν
Και γιατί να το πράξουν άλλωστε; Οι αιτιάσεις των Δυτικών -όχι μόνο των Αμερικάνων αλλά και της Δυτικής Ευρώπης- ότι δηλαδή αν ξεκινήσει το Ιράν το πρόγραμμα εμπλουτισμού του ουρανίου για ειρηνικούς σκοπούς, εύκολα μετά θα μπορεί να αξιοποιήσει την τεχνογνωσία του για πολεμικούς σκοπούς, κατασκευάζοντας δηλαδή πυρηνικά όπλα, συνιστούν πρόκληση για την κοινή λογική. Χρειάζεται εξ αρχής να ξεκαθαρίσουμε ότι όσα έχουν γίνει μέχρι στιγμής στο πυρηνικό εργαστήριο της πόλης Νατάνζ, και τα όσα έχουν επίσημα ανακοινωθεί από την Τεχεράνη δεν παραβιάζουν καμιά διεθνή συνθήκη ούτε ακόμη και τη διάτρητη συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων του 1968. Γιατί αυτή η συνθήκη που παρουσιάζεται σήμερα ως θεματοφύλακας της ειρήνης και της διεθνούς ασφάλειας ήρθε να θωρακίσει το πυρηνικό πλεονέκτημα ή μονοπώλιο όσων δυνάμεων είχαν ήδη αποκτήσει τότε πυρηνικά όπλα μέσω της υποκριτικής απαγόρευσης της περαιτέρω διάδοσής τους -και όχι του περιορισμού του υφιστάμενου οπλοστασίου, όπως θα όφειλε να κάνει ακόμη και σε βάθος χρόνου οποιαδήποτε συνθήκη στοχεύει στον αφοπλισμό! Ακόμη χειρότερα η Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών κατάντησε να συγκροτήσει ένα ολιγομελές κλαμπ ολέθρου, που δεν έπαψε ποτέ να διευρύνεται, με αυστηρά πολιτικά όμως κριτήρια! Το Ισραήλ για παράδειγμα όπως επίσης η Ινδία και το Πακιστάν έγιναν μέλη στο κλαμπ της πυρηνικής φρίκης μετά την υιοθέτηση της εν λόγω Συνθήκης και κατά παράβασή της.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες εκσυγχρονίζουν ταχύτατα το πυρηνικό τους οπλοστάσιο, φτάνοντας να κατασκευάζουν ακόμη και μίνι πυρηνικές βόμβες (… για οικιακή χρήση) κατά παράβαση του πνεύματος, αλλά και του γράμματος της συνθήκης για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών.
Παράλογη απαίτηση
Η απαίτηση λοιπόν όλων αυτών των δυνάμεων να μην αποκτήσει το Ιράν πυρηνικό αντιδραστήρα, μην τυχόν και στη συνέχεια κατασκευάσει πυρηνικά όπλα, είναι υποκριτική. Οποιοδήποτε ανεξάρτητο κράτος έχει αναφαίρετο δικαίωμα να αποφασίζει για τις μορφές ενέργειας που συμβάλλουν αποτελεσματικότερα στην ικανοποίηση των αναγκών του – χωρίς να περιμένει την άδεια του Μπους ή του Τζακ Στρο. Αυτό ακριβώς το δικαίωμα ασκεί και το Ιράν. Αντιπαραβάλλουν οι Δυτικοί ότι ειδικά το Ιράν λόγω του ενεργειακού πλούτου που κρύβει το υπέδαφός του δεν έχει κανένα εμφανή λόγο να καταφύγει στην πυρηνική ενέργεια, οπότε είναι προσχηματική η επίκληση της κάλυψης των ενεργειακών του αναγκών. Παραβλέπουν έτσι δύο παράγοντες. Αρχικά τον προφανή: ότι αν καλύψει τις δικές του εγχώριες ανάγκες με πυρηνική ενέργεια το Ιράν, κάλλιστα στη συνέχεια θα μπορεί να διαθέτει στις διεθνείς αγορές την ποσότητα καυσίμων που θα εξοικονομήσει, αυξάνοντας σημαντικά τα έσοδά του από την εξαγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου, που σήμερα παρέχουν το 97% των κρατικών εσόδων! Δευτερευόντως, παραβλέπουν ότι το πρόγραμμα πυρηνικής ενέργειας του Ιράν δεν είναι ένα σατανικό σχέδιο της τελευταίας στιγμής του νεοεκλεγέντα σκληροπυρηνικού προέδρου Αχμαντινετζάντ, που θέλει με αυτόν τον τρόπο να… αφανίσει τους άπιστους. Οι Αμερικάνοι, επί Σάχη μάλιστα, ήταν οι πρώτοι που επιχείρησαν να πουλήσουν πυρηνικό εργοστάσιο στο Ιράν!
Τώρα όμως χαρακτηρίζουν πρόσχημα τις ενεργειακές ανάγκες και κινούνται ταχύτατα στην κατεύθυνση κλιμάκωσης των πιέσεων προς το Ιράν. Πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαδικασία διπλωματικής απομόνωσης αναμένεται να διαδραματίσει η Διεθνής Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας. Ο ίδιος ο επικεφαλής της Επιτροπής και πρόσφατα τιμημένος με το βραβείο Νόμπελ, Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι, έχει ζητήσει από την Τεχεράνη να γνωστοποιήσει επίσημα τα σχέδιά της μέχρι τις 6 Μαρτίου. Δεν είναι καθόλου απίθανο στο κεφάλαιο των διπλωματικών διενέξεων που ξεκινάει ο αιγυπτιακής καταγωγής Ελ Μπαραντέι -που με το Ιράκ αρνήθηκε να διευκολύνει τους Αμερικάνους- τώρα, να στραφεί ενάντια στο Ιράν και να προωθήσει τα σχέδια των Δυτικών, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο τις πιέσεις που θα δεχτεί όχι μόνο από την Ευρώπη, αλλά και από πολλές αραβικές χώρες που έχουν εχθρικές σχέσεις με την Τεχεράνη.
Οι Αμερικάνοι και οι Δυτικοευρωπαίοι πιο άμεσα πιέζουν τις 35 χώρες που αποτελούν την Εκτελεστική Επιτροπή της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, και θα συνεδριάσουν στις 2 Φεβρουαρίου να παραπέμψουν το Ιράν στο Συμβούλιο Ασφαλείας ζητώντας την επιβολή κυρώσεων. Τα πρώτα εμπόδια βρίσκονται στην ίδια τη σύνθεση της Επιτροπής. Με την Κούβα, τη Συρία και τη Λευκορωσία να κατέχουν τρεις από αυτές τις θέσεις, όπως είναι φυσικό, τίποτε δεν μπορεί να προεξοφληθεί.
Τα τελευταία εμπόδια που θα πρέπει να υπερπηδηθούν βρίσκονται στο Συμβούλιο Ασφαλείας, όπου εκεί οι αποφάσεις λαμβάνονται ομόφωνα. Η Ρωσία όμως διαφωνεί ρητά με την επιβολή κυρώσεων μια και έχει υπογράψει συμβόλαιο ύψους 1 δισ. δολαρίων με το Ιράν, για να κατασκευάσει το πυρηνικό του εργοστάσιο. Το χειρότερο δε για τους Αμερικάνους είναι ότι η Μόσχα διαθέτει «σχέδιο Β΄», που διευκολύνει το Ιράν, αποστομώνει τους Δυτικούς και αναβαθμίζει σημαντικά τη δική της θέση: να πραγματοποιείται ο εμπλουτισμός στο έδαφός της και το ουράνιο στη συνέχεια να εισάγεται στο Ιράν! Αντίθετη με την επιβολή κυρώσεων είναι επίσης και η Κίνα, που έχει υπογράψει με το Ιράν συμβόλαιο στρατηγικής σημασίας για την εισαγωγή φυσικού αερίου ύψους 100 δισ. δολαρίων και διάρκειας 25 χρόνων!
Κενό γράμμα οι απειλές
Το ουσιαστικότερο εμπόδιο όμως για την επιβολή κυρώσεων βρίσκεται στο Ιράν, και δη στο υπέδαφός του. Η απειλή των κυρώσεων είναι κενό γράμμα, μια μπλόφα των Δυτικών γιατί αυτοί που θα ζημιωθούν τα μέγιστα θα είναι οι ίδιοι οι Δυτικοί, και κυρίως οι Ευρωπαίοι που τροφοδοτούνται κατά κύριο λόγο από το Ιράν! Αν επιβληθούν κυρώσεις, η τιμή του πετρελαίου που ήδη ξεπερνάει τα 66 δολάρια κυριολεκτικά θα εκτοξευτεί. Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ο υπουργός Οικονομίας του Ιράν προειδοποιούσε μέσα από την αγγλόφωνη εφημερίδα «Τάιμς της Τεχεράνης» πως «οποιεσδήποτε ενδεχόμενες κυρώσεις στο Ιράν από τη Δύση θα αυξήσουν τις τιμές του πετρελαίου σε επίπεδα πολύ υψηλότερα ακόμη και από αυτά που περιμένει η Δύση»!
Σε περίπτωση επιβολής εμπάργκο θα δημιουργηθεί ακόμη και πρόβλημα κάλυψης του κενού που θα αφήσουν πίσω τους οι ιρανικές εξαγωγές, οι οποίες ανέρχονται σε 2,5 εκατ. βαρέλια την ημέρα καλύπτοντας το 3% της παγκόσμιας ζήτησης, που φθάνει τα 85 εκατ. βαρέλια ημερησίως. Έγραφε πολύ λεπτομερειακά η «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» της περασμένης Τετάρτης, 18 Ιανουαρίου: «Το Ιράν κατέχει περισσότερο από το 10% των παγκόσμιων αποθεμάτων πετρελαίου και είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου, μετά τη Σαουδική Αραβία, στον Οργανισμό Πετρελαιοεξαγωγικών Κρατών. Καθώς η παγκόσμια προσφορά πετρελαίου είναι περιορισμένη, το πολύ πολύ η μισή περίπου ιρανική παραγωγή, που είναι σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα, μπορεί να αναπληρωθεί από άλλους παραγωγούς εάν διακοπούν οι εξαγωγές της χώρας». Η επιβολή εμπάργκο λοιπόν στο πετρέλαιο ισοδυναμεί με χαρακίρι για τους Δυτικούς.
Εξίσου αυτοκαταστροφικά θα αποδειχθούν και πιθανά σενάρια στρατιωτικής εισβολής στο Ιράν -ακόμη και «χειρουργικών χτυπημάτων» όπως ο βομβαρδισμός από το Ισραήλ το 1981 ενός πυρηνικού εργοστασίου στο Ιράκ, που οδήγησε σε πρόωρο τέλος το σχέδιο του Σαντάμ Χουσεΐν για απόκτηση πυρηνικών όπλων.
Το Ιράν είναι μια χώρα 68 εκατομμυρίων κατοίκων αυτή τη στιγμή, κατά βάση εθνικά ομοιογενής μια και οι Κούρδοι δεν ξεπερνούν το 7% του πληθυσμού, γεμάτη από δασώδη, δύσκολα προσπελάσιμα βουνά, ιδανικά για ανταρτοπόλεμο, όπου -το κυριότερο- οι έφηβοι της λαϊκής επανάστασης του 1979 δεν έχουν ακόμη μπει στην τρίτη ηλικία και χαίρουν λαϊκής εκτίμησης. Προς επίρρωσιν, το σαρωτικό 62% των ψήφων που συγκέντρωσε ο πρωτεργάτης της κατάληψης της αμερικάνικης πρεσβείας το 1980, Αχμαντινετζάντ, στις προεδρικές εκλογές του περσινού Μαΐου. Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό: Αν στο σπαρασσόμενο από εθνικές, πολιτικές και θρησκευτικές αντιθέσεις Ιράκ, που διαθέτει το ένα τρίτο του ιρανικού πληθυσμού, και δεν έχει ούτε μια σπιθαμή γης που να κρύβεται από τους δορυφόρους οι Αμερικάνοι έχουν υποστεί μια τόσο απροσδόκητη και ταπεινωτική ήττα μετρώντας περισσότερους από 2.000 νεκρούς, τι θα πάθουν στο Ιράν;
Γενικότερη ανάφλεξη
Και δεν είναι μόνο το Ιράν! Η σιίτικη κυβέρνηση του Ιράκ, που πέρα από τους εμφανείς και ιερούς θρησκευτικούς δεσμούς διατηρεί και προσωπικούς πλέον δεσμούς με την κυβέρνηση της Τεχεράνης δεν θα μείνει απαθής, ούτε θα συνεχίσει να συνεργάζεται με τους Αμερικάνους σε περίπτωση όπου δεχθεί επίθεση το Ιράν. Το Ιράκ τότε, που η αντίσταση στους κατακτητές θα γίνει υπόθεση όλων των Ιρακινών και όχι μόνο των Σουνιτών όπως είναι σήμερα, θα μετατραπεί σε πραγματική κόλαση για τους Αμερικάνους! Τι θα συμβεί στην ανοιχτή πληγή του Αφγανιστάν που η συνοριακή γραμμή του με το Ιράν εκτείνεται σε ένα μήκος χιλίων σχεδόν χιλιομέτρων; Τι θα συμβεί στην πετρελαιοθάλασσα της Κασπίας, που είναι το βόρειο σύνορο του Ιράν; Στα στενά του Χορμούζ, στο νότο, ακόμη και σε περίπτωση επιβολής εμπάργκο, ποιος διαβεβαιώνει ότι θα συνεχιστεί ανεμπόδιστα η διέλευση των δεξαμενόπλοιων που μεταφέρουν σε όλη την υδρόγειο το πετρέλαιο της Σαουδικής Αραβίας και όλου του Κόλπου; Στον Λίβανο η -στηριζόμενη από το Ιράν- Χεζμπολάχ θα συνεχίσει να είναι ένας γίγαντας εν υπνώσει όπως (προς έκπληξη όλων) συμβαίνει τα τελευταία χρόνια;
Συμπερασματικά, ακόμη και αν πριν λίγα χρόνια η στρατιωτική εισβολή στο Ιράν ήταν ένα πιθανό σενάριο στα μυαλά των αμερικάνων νεοσυντηρητικών και των σιωνιστών, σήμερα δεν είναι. Το κόστος που θα πληρώσουν Αμερικάνοι και Δυτικοευρωπαίοι σε περίπτωση κλιμάκωσης της έντασης με το Ιράν θα είναι καταστροφικό. Γι’ αυτόν τον λόγο θα προσέξουν πολύ τα επόμενα βήματά τους.