Το τρίτο κουμπί

Μετά τις διακοπές πήγα στον Κώστα. Καιρός ήταν.
— Καλώς τον, πέρασες καλά;
— Ε, ξεκουραστήκαμε, ηρεμήσαμε, χαλαρώσαμε.
— Και τώρα πάλι στην καθημερινότητα, στην ρουτίνα, στα προβλήματα.
— Ασφαλώς, έτσι είναι, αλλά δεν σ’ αφήνουν, δεν αφήνουν αυτόν το λαό να ασχοληθεί με αυτά.
— Ποιοι δεν τον αφήνουν;
— Οι διάφοροι κινδυνολόγοι, εντυπωσιολόγοι, υπερβολολόγοι, που τους ονομάζουμε «ενημερωτές» της κοινής γνώμης. Και αυτοί είναι κυρίως οι «παρουσιαστές», συμπαρουσιαστές, φωνασκούντες, συμφωνασκούντες, αντιφωνασκούντες των πρωινάδικων και των ειδησεογραφικών δελτίων παντός καιρού και εκπομπών της ιδιωτικής κυρίως τηλεόρασης. Όλοι ρέπουν στην υπερβολή, στην εντυπωσιολογία, στην κινδυνολογία.
— Έχεις παραδείγματα;
— Έχω και παραέχω. Αφήνω το «σίριαλ» των «Αγράφων» με τον Μαξίμ Ζελίν και περιορίζομαι μόνο στο πιο πρόσφατο. Τη σεισμολογία που είδαμε όλοι μέσα από τα κανάλια όλες αυτές τις ημέρες. Δεν είχαμε απλώς τις ανακοινώσεις, τις περιγραφές γεγονότων ή τις ειδήσεις γύρω από τον σεισμό των Κυθήρων, έτσι όπως το επιβάλλει η δημοσιογραφική δεοντολογία και ο σεβασμός στην κοινή γνώμη, στον πολίτη, τον θεατή, με νηφάλιο ύφος και ήπιους και μετρημένους τόνους.
— Αλλά τι είχαμε;
— Είχαμε και τι δεν είχαμε. Έβλεπες ορισμένους τηλεπαρουσιαστές, κυρίως τηλεπαρουσιάστριες στις πρώτες μετασεισμικές ώρες να «στενοχωριούνται», το έδειχναν με το ύφος τους, επειδή δεν έβλεπαν μεγάλες ζημιές ή ακόμα και θύματα. Δεν τις ικανοποιούσε το γεγονός ότι ο μεγάλος αυτός σεισμός ήταν χωρίς μεγάλες ζημιές.
— Αυτή την αίσθηση έδιναν και σε μένα.
— Μπράβο που με επιβεβαιώνεις, αλλά πιστεύω ότι αυτό διαπίστωσε και ο κάθε πολίτης καθώς και το σύνολο του λαού μας.
— Δεν διαφωνούμε, αγαπητέ μου, και θέλω να σου προσθέσω ότι η κινδυνολογία συνεχίστηκε για αρκετές ημέρες. Άλλοι μιλούσαν για επικείμενο μεγάλο σεισμό, άλλοι για «ντόμινο», άλλοι για ενεργοποίηση ρηγμάτων, όλοι τους έγιναν σεισμολόγοι, ρηγματολόγοι, πανικολόγοι της κοινής γνώμης και ό,τι άλλο γεννούσε η αχαλίνωτη φαντασία τους.
— Μόνο ρηγματολόγοι του εαυτού τους δεν έγιναν, για να διαπιστώσουν το ρήγμα του εγκεφάλου τους, κάτι που διαπιστώνει αργά αλλά σταθερά η κοινή γνώμη, που όλο και απομακρύνεται και όλο τους αποφεύγει και ας λένε κάποιοι δημοσκόποι —άλλοι κι αυτοί διαστρεβλωτές της κοινής γνώμης— ότι αυξάνεται η τηλεθέαση με τις υπερβολές τους.
— Έτσι είναι, το βλέπω κι εγώ.
— Χαίρομαι και γι’ αυτή σου τη διαπίστωση. Εγώ, φίλε μου, δεν πιστεύω ότι είμαστε λαός της υπερβολής. Αντίθετα, είμαστε λαός του μέτρου, άλλοι μας θέλουν λαό της υπερβολής και μας φτιάχνουν λαό της υπερβολής. Τα μέσα επικοινωνίας με την τεράστια «παιδαγωγική» τους «λειτουργία» —τρομάρα τους— αντί να διαμορφώνουν έναν ελεύθερο και αυτόνομο πολίτη, με κριτικό και αυτοκριτικό λόγο, τον θέλουν άβουλο και καταναλωτική μονάδα των άθλιων προϊόντων τους.
— Έτσι τον θέλουν δυστυχώς τον πολίτη τα ιδιωτικά κανάλια και γι’ αυτό πρέπει να αντιδράσει ο ίδιος.
— Πώς να αντιδράσει, έχεις εσύ κανέναν πρόσφορο τρόπο, έχεις κανένα μαγικό κουμπί;
— Έχω τρία κουμπιά, από τα οποία το τρίτο είναι το πιο μαγικό.
— Δηλαδή;
— Έχω τρία κουμπιά στην τηλεόραση. Με το ένα την ανοίγω, με το άλλο κάνω το λεγόμενο «ζάπινγκ» —και το κάνω συχνά— και με το τρίτο την κλείνω. Αυτό το τελευταίο σεβόμενος την αξιοπρέπειά μου, σεβόμενος την όποια καλαισθησία μου, και κυρίως τη νοημοσύνη μου, το χρησιμοποιώ συχνότερα.
— Σ’ ευχαριστώ γιατί μου δίδαξες τη χρήση του τελευταίου κουμπιού. Θα το κάνω από σήμερα.
— Εσύ με ευχαριστείς, εγώ σε συγχαίρω!