Ο Γιώργος «τρώει» ένα ένα όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ!

Μπορεί να έχει απογοητεύσει την τεράστια πλειονότητα των Ελλήνων ακόμη και ως προς τον τρόπο που ασκεί αντιπολίτευση, αφού η αρνητική εικόνα που έχουν οι ερωτηθέντες στην ίδια δημοσκόπηση για τη δράση του ΠΑΣΟΚ ως αξιωματικής αντιπολίτευσης ανέρχεται στο ασυνήθιστα δυσθεώρητο ύψος του 66,4%(!), και μάλιστα την ίδια ώρα που το ποσοστό δυσαρέσκειας προς την κυβέρνηση έχει εκτοξευθεί στο 59,4%, οπότε λογικά θα ανέμενε κανείς αυξημένα ποσοστά αποδοχής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τίποτα τέτοιο, πλήρης απογοήτευση.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι μόλις το 25% δήλωσε πως θα ήθελε να δει το ΠΑΣΟΚ να σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Με βάση τα στοιχεία αυτά μια επιφανειακή εκτίμηση θα οδηγούσε αβίαστα στο συμπέρασμα πως ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας πλήρως αποτυχημένος και ανεπαρκής αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.
Μια τέτοια εκτίμηση όμως θα ήταν θεμελιωδώς λανθασμένη, γιατί προδίδει κραυγαλέα άγνοια των ανομολόγητων πολιτικών στόχων του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Ο Γιώργος Παπανδρέου βεβαίως και είναι ο πιο ανεπαρκής αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης που έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας, εδώ και εξήντα χρόνια. Δεν μπορεί κανείς όμως να αγνοήσει το γεγονός ότι εμφανίζεται τόσο τραγικά ανίκανος στον ρόλο αυτό και επειδή… καθόλου δεν τον ενδιαφέρει να κάνει αντιπολίτευση!

Στόχος του η εξόντωση των στελεχών του κόμματός του!

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Στόχος του Γ. Παπανδρέου δεν είναι η ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ, αλλά η σταδιακή εξόντωση όλων των στελεχών του ΠΑΣΟΚ μέσω του πολιτικού παροπλισμού τους ώστε να απαιτήσει τον απόλυτο έλεγχο του κόμματος και να το μεταλλάξει ολοκληρωτικά σε ένα πλήρως προσωπικό του κόμμα, το οποίο καμιά σχέση δεν θα έχει με το σημερινό – ούτε καν το όνομα!
Στον βωμό αυτού του προσωπικού στόχου ο Γ. Παπανδρέου έχει παραχωρήσει, εκ προοιμίου, δύο τετραετίες στη ΝΔ – τόσο περίπου χρόνο υπολογίζει ότι θα χρειαστεί για να υλοποιήσει τα σχέδιά του. Ωθώντας τα πράγματα σε ένα σχήμα υπερβολής θα λέγαμε ότι ακόμη και αν προσφερόταν η εξουσία αυτή τη στιγμή στο σημερινό ΠΑΣΟΚ, ο Γ. Παπανδρέου δεν θα την έπαιρνε, γιατί αυτό θα του χάλαγε τα σχέδια για τη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ προς την κατεύθυνση που αυτός επιδιώκει, και για την οποία εργάζεται πολύ πιο μεθοδικά από όσο γενικά νομίζει ο κόσμος ή γράφουν οι εφημερίδες.
Οι δημοσιογράφοι αρέσκονται στη σαρκαστική απαρίθμηση των όντως πάμπολλων ημερών όπου ο Γ. Παπανδρέου βρίσκεται σε διακοπές ή είναι «ανύπαρκτος» στην πολιτική ζωή της χώρας, οι οποίες σίγουρα είναι και οι περισσότερες μέρες του χρόνου.

Πληθαίνει η «συλλογή κεφαλών»

Μέσα στο κλίμα αυτό όμως ελάχιστη προσοχή δίνουν στον κατάλογο των στελεχών του ΠΑΣΟΚ που «συνταξιοδοτεί» ο πρόεδρός του, και ο οποίος συνεχώς μακραίνει.
Τους «εκσυγχρονιστές» τους έχει ήδη εξοντώσει οριστικά, παρά τις στενότατες διασυνδέσεις που είχαν με τα διαπλεκόμενα και τα ΜΜΕ. Παρά την προκλητική υπερπροβολή του πυροτεχνήματος με το βιβλίο του, ο τέως πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης είναι πλέον «τελειωμένος» πολιτικά, πέρα από κάθε αμφιβολία. Αλλά και ποιος θεωρεί ότι έχουν οποιοδήποτε βάρος στις εξελίξεις στελέχη που κάποτε μεσουρανούσαν όπως ο Χριστοδουλάκης, ο Νεονάκης, ο Μανίκας και οι όμοιοί τους;
Δεν είναι μόνο αυτοί που εξουδετέρωσε ο Γ. Παπανδρέου. Μέσα σε δύο χρόνια έχει ωθήσει στο πολιτικό περιθώριο για πάντα τον Άκη Τσοχατζόπουλο, τον Γιάννο Παπαντωνίου, τη Βάσω Παπανδρέου, ακόμη και τον Θ. Πάγκαλο. Ούτε λόγος για τον Γεράσιμο Αρσένη.
Έχει αρνηθεί να δώσει ρόλο μέχρι και στον Κ. Λαλιώτη, ο οποίος έχει αποφύγει το «κάψιμο» μέσω του τεχνάσματος της «οικειοθελούς» απόσυρσής του από το πολιτικό προσκήνιο, πράγμα που όμως αποτελεί δίκοπο μαχαίρι, αν παραταθεί πολύ, καθώς καθόλου δύσκολο δεν είναι το πέρασμα από την αδράνεια στην αφάνεια.
Κάποιος μπορεί όντως να αποτελεί «πολιτική εφεδρεία», και μάλιστα ηγετική για ένα διάστημα -και ο Κ. Λαλιώτης εξακολουθεί σαφώς να βρίσκεται ακόμη σε αυτή τη φάση, αλλά ποτέ κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια πότε λήγει η φάση αυτή, πολλές φορές από γεγονότα εντελώς ανεξάρτητα από τους χειρισμούς ή τα λάθη του ενδιαφερομένου.
Ποτέ δεν είναι πολύ καθαρό αν κάποιος βρίσκεται σε φάση «αναμονής» ή σε φάση «πολιτικής χειμερίας νάρκης». Μόνο η ανάληψη πρωτοβουλιών και η επαφή με τις λαϊκές μάζες μέσω δημόσιου τρόπου διασφαλίζουν το πρώτο και αποτρέπουν το δεύτερο.

Ο Βενιζέλος στο «ικρίωμα»

Μέχρι τώρα ο μοναδικός που είχε επιβιώσει πολιτικά και εμφανιζόταν να διεκδικεί δυναμικά τον ρόλο του «ηγέτη της εσωκομματικής αντιπολίτευσης» στις σύγχρονες συνθήκες ήταν ο Β. Βενιζέλος. Εχθροί, φίλοι και κοινή γνώμη σταδιακά τον αναγνώριζαν ως τον αποκλειστικό κάτοχο αυτού του αναμφισβήτητα επικίνδυνου τίτλου, ιδίως όταν ένα κόμμα βρίσκεται στην αντιπολίτευση, οπότε και οι «καρατομήσεις» στελεχών έχουν σαφώς μικρότερο πολιτικό κόστος.
Από την περασμένη εβδομάδα όμως δέχτηκε καίριο, ταπεινωτικό πλήγμα από τον Γ. Παπανδρέου, χωρίς να τολμήσει φυσικά να αντιδράσει — άλλωστε, κανένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ δεν έχει τολμήσει μέχρι τώρα να αμφισβητήσει ευθέως ακόμη και τις πιο καταστροφικές επιλογές του Γ. Παπανδρέου (π.χ. υποστήριξη του Σχεδίου Ανάν με προκλητικό τρόπο) ή έστω «να του βγάλει γλώσσα» σε προσωπικό επίπεδο.
Δεν γίνεται να έχει φτιάξει το προηγούμενο σύνταγμα ο Β. Βενιζέλος και τώρα να βάζει υπεύθυνο για την αναθεώρηση εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ τον Θ. Πάγκαλο, και να μην τρέχει τίποτα! Εδώ πρόκειται για πραγματική δημόσια «αποκήρυξη» του Βενιζέλου και του πολιτικού έργου του, και μάλιστα στον τομέα που αποτελεί και την επαγγελματική και επιστημονική του ενασχόληση! Χειρότερη πολιτική προσβολή δεν γίνεται.
Έτσι, μόνο ως δήλωση υποταγής με δόση αυτοσαρκασμού μπορεί να θεωρηθεί η δήλωση του «καρατομηθέντος» Β. Βενιζέλου ότι «εγώ δεν ενοχλούμαι από καμία πρωτοβουλία και κανέναν χειρισμό του κ. Παπανδρέου, γιατί όλοι ξέρουμε ότι έχει στο μυαλό του και εφαρμόζει ένα σχέδιο αξιοκρατικής αξιοποίησης όλων των στελεχών του ΠΑΣΟΚ»!
Με τέτοιες διανοουμενίστικες «εξυπνάδες» χωριό δεν γίνεται, γιατί αυτό που καταλαβαίνει ο κόσμος είναι πως κανένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ δεν τολμάει να φέρει αντίρρηση στον Γιωργάκη, ίσως επειδή όλοι έχουν «λερωμένη την φωλιά τους και τους κρατάει», κατά την απλοϊκή λαϊκή συνείδηση.

Διέλυσε τα όργανα

Σταδιακά, φαίνεται καθαρά και η αποτελεσματικότητα της γραμμής του Γ. Παπανδρέου να διαλύσει τα καθοδηγητικά όργανα του ΠΑΣΟΚ —την Κεντρική Επιτροπή και το Εκτελεστικό Γραφείο— και να τα υποκαταστήσει με δύο νεφελώδη «μπουλούκια» ακαθόριστων αρμοδιοτήτων — το Εθνικό Συμβούλιο και το Πολιτικό Συμβούλιο, με μια λειτουργία που δεν επιτρέπει την ανάδειξη στελεχών. Μέσα σε έναν χρόνο, π.χ., το Εθνικό Συμβούλιο έχει συνεδριάσει δύο φορές, ενώ το Πολιτικό Συμβούλιο μοιάζει με «καφενείο» που συζητάει επί ώρες χωρίς συγκεκριμένο αντικείμενο.
Δεν αποτελεί αποτυχία του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ η αποδειχθείσα με θεαματικό τρόπο ανικανότητα και η ανεπάρκεια των στελεχών που προώθησε στο κόμμα, στη Βουλή ή στο Ευρωκοινοβούλιο. Αυτό ακριβώς ήθελε – ασήμαντα πρόσωπα ώστε να μη μπορούν να αποκτήσουν πολιτικό ανάστημα ικανό να αποτελέσει απειλή για τον ίδιο! Ο Γ. Παπανδρέου θέλει ένα απολύτως αρχηγικό κόμμα, με τον εαυτό του σε ρόλο απόλυτου άρχοντα, περιστοιχιζόμενου από μια θάλασσα μετριότατων και εν πολλοίς άγνωστων στον λαό στελεχών, από τα οποία θα σχηματίζει διάφορες επιτροπές κατά περίπτωση για να διεκπεραιώνουν κάποια καθήκοντα.
Κάνει μεγάλο λάθος όποιος νομίζει ότι ο Γιωργάκης τρώει τον Βενιζέλο, τον Άκη, τη Βάσω και τους λοιπούς για να τους αντικαταστήσει με ανάλογης εμβέλειας και απήχησης δικά του στελέχη.
Τα «δικά» του στελέχη τα θέλει υποτελή, υποταγμένα και χωρίς άμεση, αυτοτελή σχέση με τις λαϊκές μάζες, έτσι ώστε να μπορεί να τα απομακρύνει ανά πάσα στιγμή χωρίς να ενδιαφέρεται κανένας και χωρίς να έχει το παραμικρό πολιτικό κόστος.

Ξαναφέρνει τους «Αμερικανούς»

Στο πλαίσιο αυτό, και στον βαθμό που ολοκληρώνει την εκκαθάριση των «παλιών» στελεχών του ΠΑΣΟΚ, ο Γ. Παπανδρέου ξαναφέρνει κοντά του εκείνη την περιβόητη ομάδα των «Αμερικανών» που είχε στο υπουργείο Εξωτερικών. Στόχος η ολοκληρωτική διάβρωση και του ΠΑΣΟΚ από ανθρώπους της Ουάσινγκτον, χειρότερους ακόμη και από τον Χρυσοχοΐδη.
Είναι συμβολική από αυτήν τη σκοπιά η τοποθέτηση στη θέση του διευθυντή του πολιτικού γραφείου του Γ. Παπανδρέου, του Παύλου Γερουλάνου, ο οποίος μετά τις εκλογές του 2004 είχε φύγει για την Αμερική, από όπου επανήλθε δριμύτερος. Η θέση αυτή, ιδίως κατά το αμερικάνικο πρότυπο, είναι πολύ ισχυρή.
Σύντομα θα πρέπει να περιμένουμε να ξαναδούμε μέχρι και τον «κραγμένο» Άλεξ Ρόντος να επανακάμπτει σε περίοπτη θέση, καθώς τα φερέφωνα του Γ. Παπανδρέου στα ΜΜΕ μεταφέρουν την πληροφορία ότι σύντομα θα επαναφέρει στην ενεργό υπηρεσία πολλούς από εκείνους τους συνεργάτες του στο υπουργείο Εξωτερικών που χαρακτηρίζονταν άνθρωποι των Αμερικανών, σε βαθμό πολιτικού κακουργήματος.

Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς

Εν τω μεταξύ, το προσωπικό κύρος του Γ. Παπανδρέου αναμένεται να αυξηθεί θεαματικά από πλευράς διεθνούς προβολής στο τέλος του μήνα. Στις 30-31 Ιανουαρίου θα γίνει στην Αθήνα το συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, το οποίο θα εκλέξει πρόεδρό της τον Γιώργο Παπανδρέου!
Η επιλογή αυτή, η οποία εντάσσεται στο πλαίσιο της δεξιάς στροφής της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και της τάσης υποταγής της στους Αμερικανούς, μέσω του προσώπου του Γ. Παπανδρέου εκφράζει άριστα το μήνυμα προς την Ουάσινγκτον. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι κάπου 160 κόμματα από όλον τον κόσμο τον επιλέγουν ως εκπρόσωπό τους, κάτι πρωτοφανές για πολιτικό από τη χώρα μας.
Ο Γ. Παπανδρέου δεν θα αφήσει φυσικά να πάει χαμένη αυτή η ενίσχυση του προσωπικού του κύρους στο εξωτερικό. Θα την αξιοποιήσει για να επιβάλει ακόμη περισσότερο τους δικούς τους όρους και ανθρώπους στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, εξουδετερώνοντας ακόμη περισσότερο τους εσωκομματικούς του αντιπάλους.