Δικαιώματα με το σταγονόμετρο…
Γι’ αυτό άλλωστε σε έρευνες που διενεργήθηκαν σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες συχνά παρατηρήθηκε το φαινόμενο η πλειονότητα των πολιτών να δέχεται τον περιορισμό των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, προκειμένου να αποφευχθούν ή να προληφθούν τρομοκρατικές πράξεις και εγκλήματα.
Μπορεί όμως μια σύγχρονη δημοκρατική πολιτεία να μετατραπεί σε ένα οιονεί. Κράτος Ανάγκης, όπου η περιστολή των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών θα καθορίζεται ως πρωταρχικός όρος για την επιβίωση μιας κοινωνίας, για την προστασία των πολιτών της;
Όπως γίνεται φανερό τέτοιου είδους ερωτήματα μας οδηγούν σε προβληματισμούς που αναπτύχθηκαν πριν από 2 αιώνες, όταν για πρώτη φορά διαμορφώθηκε η ιδέα και το θεσμικό σύστημα του Κράτους – Έθνους. Μήπως κατά συνέπεια θα πρέπει να αντιστρέψουμε το ερώτημα και να αναζητήσουμε τα αίτια που διαμόρφωσαν ιστορικά το «κλίμα» της ανασφάλειας και της διακινδύνευσης ως ουσιώδες χαρακτηριστικό των σύγχρονων κοινωνιών;
Πράγματι, το δίλημμα: ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες ή ασφάλεια είναι ψευδές και στην ουσιαστική του βάση υποκριτικό. Γιατί όλες οι οικονομικο-πολιτικές δυνάμεις και τα συμφέροντα που συγκροτούν το μέτωπο της «νέας τάξης» έχουν διαμορφώσει σε παγκόσμιο επίπεδο ένα πρωτοφανές κλίμα σύγκρουσης και έντασης, που έχει μεταφερθεί αναπόφευκτα στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών.
Η επιδίωξη για ένα παγκόσμιο imperium «επιτρέπει» τη χρήση κάθε «μέσου». Η γεωστρατηγική κυριαρχία και η επίδοξη πλήρους ελέγχου των ενεργειακών πηγών οδήγησαν στους αιματηρούς πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, και προετοιμάζουν ήδη τον πόλεμο με το Ιράν. Η εφαρμογή στην ουσία της θεωρίας του Hadington για «τη σύγκρουση των πολιτισμών» νομιμοποίησε την τρομοκρατική δράση στη συνείδηση ενός τμήματος του μουσουλμανικού κόσμου, ώστε τη δράση αυτή και την ατομική θυσία να την ερμηνεύει ως πράξη λύτρωσης και απάντησης προς την τρομοκρατική – πολεμική δράση των δυνάμεων της «νέας τάξης».
Ήταν εύκολο στη συνέχεια οι δυνάμεις του imperium να χρησιμοποιήσουν την τρομοκρατική δράση των μουσουλμανικών ομάδων ως «νομιμοποιητικό μηχανισμό» για την επιβολή της δικής τους παγκοσμιοποιούμενης κυριαρχίας.
Το πρώτο κυρίαρχο μέσον επιβολής είναι η «υποταγή» και η ένταξη όλων των πολιτικών ηγετών της Ευρώπης στις στρατηγικές της αντιτρομοκρατικής δράσης. Σήμερα οι ευρωπαίοι ηγέτες είναι ανίκανοι και αδύναμοι να αρθρώσουν ένα αυτόνομο πολιτικό λόγο, να αντιταχθούν συλλογικά και συγκροτημένα απέναντι σε αυτήν τη στρατηγική των ΗΠΑ. Το πολιτικό σύστημα όμως, τα κόμματα, οι πολιτικοί ηγέτες αποτελούν στην ουσία όχι μόνο θεσμικούς εκφραστές της λαϊκής βούλησης, αλλά και ασπίδα προστασίας, τόσο της βούλησης των πολιτών όσο και των δικαιωμάτων και των ελευθεριών τους. Πρωτού αφαιρέσουν από τους πολίτες τα δικαιώματά τους οι δυνάμεις της «νέας τάξης» πραγμάτων αφήρεσαν τα πολιτικά δικαιώματα των ιδίων των πολιτικών τους ηγετών, «διέλυσαν» την ασπίδα προστασίας των πολιτών αυτών.
Γι’ αυτό και σήμερα μπορούν να παρεμβαίνουν, χρησιμοποιώντας τόσο τα προηγμένα τεχνολογικά μέσα όσο και τους «εκσυγχρονισμένους» μηχανισμούς καταστολής, στην ιδιωτική ζωή των πολιτών, να προβαίνουν σε συλλήψεις και απαγωγές, να μεταβάλλουν την Ευρώπη σε τόπο εγκατάστασης «μυστικών» φυλακών της CIA, όπου μεταφέρονται, ανακρίνονται και «τιμωρούνται» όσοι θεωρούνται ύποπτοι για «τρομοκρατικές» ενέργειες…
Σ’ αυτόν τον μηχανισμό φαίνεται ότι «εγκλωβίστηκε» και η ελληνική κυβέρνηση στο θέμα της απαγωγής και ανάκρισης των Πακιστανών μεταναστών, που συντελέσθηκαν υπό την «υψηλή υποπτεία» και καθοδήγηση των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών. Όλες αυτές οι παράνομες ενέργειες δεν καταργούν μόνο τα ατομικά δικαιώματα των θιγόμενων πολιτών. Ταυτόχρονα πλήττουν την εθνική αξιοπρέπεια της χώρας και καταργούν την πολιτική αυτονομία της ίδιας της κυβέρνησης. Όμως τόσο οι επίσημες συμφωνίες που υπογράφονται στην Ευρώπη, και οι οποίες αναγνωρίζουν την «ανάγκη» περιστολής των δικαιωμάτων, όσο και οι σκληρές πιέσεις που ασκούνται στις κυβερνήσεις από τους μηχανισμούς της «νέας τάξης» έχουν οδηγήσει τους ευρωπαίους πολίτες και τους πολιτικούς φορείς στην απαξίωση, λόγω της εμφανούς αδυναμίας τους να προβάλουν κάποιου είδους αντίδραση απέναντι στους μηχανισμούς αυτούς. Ασφαλώς το πρόβλημα της τρομοκρατίας αποτελεί το ιδεολογικό προκάλυμμα για τη «νόμιμη» δράση όλων αυτών των μηχανισμών που προωθούν στην πράξη μια αυταρχικού τύπου δημοκρατία. Όμως τα προβλήματα της ασφάλειας των πολιτών στο σύγχρονο κόσμο έχει πολύ ευρύτερες διαστάσεις. Γιατί οι συνέπειες της παγκοσμιοποίησης δεν αφορούν μόνο την επιστημονική – τεχνική πρόοδο, την εντυπωσιακή δυνατότητα επικοινωνίας και πληροφόρησης. Συνοδεύονται ταυτόχρονα από νέες, «επιστημονικά» οργανωμένες, εγκληματικές δραστηριότητες από υπερεθνικά δίκτυα εμπορίου ναρκωτικών, πορνείας, ηλεκτρονικού εγκλήματος. Σήμερα οι κάθε είδους εγκληματικές δραστηριότητες έχουν «βιομηχανοποιηθεί» και έχουν ενταχθεί σε παγκόσμιου χαρακτήρα δίκτυα.
Όμως επειδή τα εγκλήματα αυτά «συνδέονται» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με την ελεύθερη δράση των μηχανισμών της Αγοράς – δηλαδή με το Ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού- δεν αποτελούν κεντρικό στόχο των επιλογών των κυβερνήσεων, αλλά περιφερειακού τύπου προβλήματα, τα οποία αντιμετωπίζονται εκ των ενόντων. Γιατί τα εγκλήματα της κατηγορίας αυτής δεν μπορούν να «ιδεολογικοποιηθούν» και να ενταχθούν στο οπλοστάσιο της «νέας τάξης».
Όπως φαίνεται λοιπόν στον αιώνα που ξεκίνησε, τόσο τα κοινωνικά όσο και τα ατομικά δικαιώματα θα τεθούν στην «προκρούστεια κλίνη» του Μεγάλου Αδελφού. Κι όποιος αντέξει…