Όταν η πολιτική πράξη και η θεατρική τέχνη ενώνουν τις δυνάμεις τους!
Τα «αξιώματα» αυτά μιας επιτυχούς πολιτικής πορείας τα αγνόησε, ως εκ του αποτελέσματος προκύπτει, ο κ. Γεώργιος Βουλγαράκης. Και στην περίπτωση των Πακιστανών «ανόρυξεν λάκκον» δι’ άλλους, αλλά «ενέπεσεν αυτώ»!…
Κατά τη «συνταγή Ντε Γκολ» ο υπουργός, ο ηγέτης στη μικροκλίμακα διανομής της εξουσίας, υποκινείται από όραμα. Έχει μια οπτική για το μέλλον. Εμπνέει, και στην περίπτωση του υπουργού της Δημόσιας Τάξης εν Ελλάδι αντιστρέφεται η απόφανση του ποιητή:
– (Δεν) «βλέπω τους χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους θυσία στην καθαρότητα των ουρανών…»!…
Τα «γαλατικά μαθήματα» δεν έλκουν την προσοχή του νυν υπουργού της Δημόσιας Τάξης. Αν και παλαίμαχος πολιτικός και τέως υπουργός Εξωτερικών της παράταξής του, κατά τα πρώτα πολιτικά βήματα του κ. Βουλγαράκη «εν παραβολαίς» συμβούλευε ότι υπουργικό γραφείο έμφορτο φακέλων και εγγράφων δεν προσιδιάζει με την έννοια του «αποτελεσματικού υπουργού»!…
Και «εν παραβολαίς» ο παλαίμαχος συμβούλευε τους νεοσσούς της πολιτικής, εν οις και ο κ. Βουλγαράκης, προβάλλοντας την ιδία πείρα όταν ως νεαρός υφυπουργός Άμυνας τα μέσα της ταραγμένης δεκαετίας του ’60 είχε επισκεφθεί τη Γαλλία και είχε συνάντηση με τον τότε υπουργό Άμυνας της κυβέρνησης των Παρισίων, τον μεγαλοπρεπή Πιερ Μεσμέρ, τον αποκαλούμενο «ιερό τέρας του Γκολισμού».
«Εισήλθα στο εντυπωσιακό γραφείο του γάλλου υπουργού Άμυνας. Τεραστίων διαστάσεων. Με υπερυψωμένο το δάπεδο στο σημείο στο οποίο ευρίσκετο το έπιπλο του γραφείου, επί του οποίου ουδέ υποψία χαρτιού ευρίσκετο. Στο βάθος της αίθουσας έκαιε εν επιβλητικό τζάκι, δίπλα στο οποίο απολάμβανε τη θαλπωρή ένας υπερμεγέθης “λύκος”. Καθίσαμε αντίκρυ στο αναμμένο τζάκι, και άρχισε η συζήτηση για κάποια εξοπλιστικά προγράμματα. Στη διάρκεια της συζήτησης “διαγγελείς” από την ελληνική πρεσβεία ζήτησαν να με ενημερώσουν για κάποια υπηρεσιακά ζητήματα μεταξύ των οποίων και την υπογραφή κάποιων εγγράφων. Στοιχείο το οποίο προκάλεσε την απορία του γάλλου υπουργού, ο οποίος παρατήρησε με ειρωνική διάθεση:
“Μπα, εσείς οι έλληνες υπουργοί υπογράφετε και έγγραφα;”. Βρέθηκα σε αδυναμία να απαντήσω, απλώς ανασήκωσα τους ώμους μου…
Επακολούθησε ολίγων δευτερολέπτων σιωπή. Και ο Πιερ Μεσμέρ συνέχισε με τη βαριά υπόκωφη φωνή του.
“Γνωρίζετε γιατί με έχει εμένα εδώ η Γαλλία;”
Και πάλι βρέθηκα σε αδυναμία να απαντήσω και ενστικτωδώς απορών και πάλι ανασήκωσα τους ώμους. Από τη δύσκολη θέση έσπευσε να με απαλλάξει ο ίδιος ο Μεσμέρ.
“Εδώ με έχει η Γαλλία για να σκέπτομαι, και όχι για να υπογράφω έγγραφα…”.»
Το τόξο της ιδεολογικής και πολιτικής διαδρομής του κ. Βουλγαράκη δεν του επέτρεψε να απομακρυνθεί απ’ ό,τι η κοινωνιολογία ονομάζει conservativismus, όρος ο οποίος μεταγλωττίζεται στα καθ’ ημάς ως συντηρητισμός.
Στα πρώτα στάδια της παρουσίας του στο μέγαρο της λεωφόρου Κατεχάκη, ομίλησε περί «μηδενικής ανοχής» και άλλα ηχηρά παρόμοια, ένδειξη ότι ο οργανισμός του νέου υπουργού άρχισε να προσβάλλεται από τη «νόσο των Χωροφυλάκων». Εν συνδυασμώ δε με την ίωση του conservativismus, τίθεται σε δοκιμασία το «καλλιεπές προφίλ» του.
Ο κ. Βουλγαράκης όμως δεν έλαβε σοβαρά υπόψη του ότι μία ουσιαστική πλευρά της αποτελεσματικής ηγεσίας στον μικρόκοσμο ενός υπουργικού συμβουλίου συνδέεται με την ουσιαστική διαχείριση των νοημάτων της πολιτικής φρασεολογίας, στην οποία κατά περίπτωση καταφεύγει. Χρειάζεται τα νοήματα αυτά να διατυπώνονται ρητά και να μη συσκοτίζουν την πραγματικότητα και να μην προκαλούν σύγχυση στον λαό. Αντ’ αυτού ο νυν υπουργός Δημόσιας Τάξης κατέφυγε στην πεπατημένη, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα, τα σύμβολα, τις τελετές και τις «δραματουργικές μεθόδους» του παρελθόντος, όταν η πολιτική πράξη και η θεατρική τέχνη ένωναν τις δυνάμεις τους!…
Πλειστάκις επικαλέστηκε την ανάγκη του «κοινωνικού ωφελισμού», δηλαδή οι πράξεις των πολιτικών και του ίδιου ως υπουργού Δημόσιας Τάξης, είναι απολύτως αναγκαίο να αποβλέπουν στο ωφέλιμο, στο πρακτικώς χρήσιμο. Όμως δεν γονιμοποιήθηκαν αυτές οι τάσεις στη σκέψη του Γ. Βουλγαράκη από τις διδαχές, έστω, του Ιερεμία Μπένθαμ («όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευτυχία για όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους…»).
Ο conservativismus, από τον οποίο στο βάθος τού είναι του διακατέχεται, δεν του επέτρεψε, έστω στο ομιχλώδες τοπίο των διακηρύξεων «περί Μεσαίου Χώρου», να κατανοήσει ότι ο χώρος αυτός διακρίνεται από μια ακραία ευαισθησία γι’ αυτό που αποκαλείται εθνική κυριαρχία.
Είναι εμφανές ότι αισθάνεται «συναισθηματική απόσχιση και αποξένωση από το (νέο διακηρυσσόμενο) περιβάλλον». Και αντιπαραθέτει τη «θεωρία της υπεκφυγής», ότι «κάθε εποχή, κάθε λαός έχει τις δικές του αλήθειες…»!…
Στο βάθος του προφίλ του κ. Βουλγαράκη ίσως έχουν κάποια προσαρμογή -με την αντίστοιχη θεώρηση των μεγεθών- οι «πινελιές» που χρησιμοποιεί ο Ουίλιαμ Μάντσεστερ, για να «σκιτσάρει» το πορτρέτο του υπερόπτη στρατηγού, Ντάγκλας Μακ Άρθουρ, όταν επεδίωξε να υπερκεράσει τον πρόεδρο Τρούμαν, «αυτόν τον πουκαμισά από το Μισούρι» και ξεκίνησε από το αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης «αγέρωχος στρατηγός» και αποβιβάσθηκε στο αεροδρόμιο του κατεχόμενου Τόκιο ως απλός πολίτης. Είχε αποστρατευθεί εν πτήσει:
«Ήταν μια ακραία περίπτωση αντιφατικού ανθρώπου: ευγενής, εμπνευστής και αποτρόπαιος, υπεροπτικός και ντροπαλός… Κανένας άλλος δεν προκάλεσε περισσότερη σύγχυση και οργή απ’ αυτόν. Φανταχτερός, αγέρωχος και αποκαλυπτικός… Δεν μπορούσε να παραδεχθεί τα λάθη του και προσπαθούσε να τα συγκαλύψει με πονηρά και παιδικά τεχνάσματα…».