Πού είναι το κράτος;

Προχθές από το υπουργείο Ανάπτυξης βγήκε ανακοίνωση που ειδοποιούσε τους καταναλωτές να μην αγοράζουν κινέζικα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια, γιατί είναι επικίνδυνα για ηλεκτροπληξία.

Τον τελευταίο καιρό και τι δεν έχουν δει τα μάτια μας από τις αποκαλυπτικές εκπομπές του Νίκου Ευαγγελάτου, μέχρι σημείου να αισθάνεσαι ήρωας που ζεις. Φαγητά που παρασκευάζονται με αλλοιωμένα υλικά, σε περιβάλλον που μάλλον για στάβλο αρμόζει, από άτομα που δεν έχουν καν τη συνείδηση ότι κάποια στιγμή μπορεί να βρεθούν αυτοί στη θέση του πελάτη. Στρώματα, που έχεις καλοπληρώσει και αφήνεις ελεύθερο το κορμί σου να ξεκουρασθεί μέσα στη νέα τεχνολογία, και μαθαίνεις ότι έχουν φτιαχτεί από κουρέλια που μαζεύουν στις χωματερές.

Από κει και πέρα, πού να ‘χεις εμπιστοσύνη; Η καχυποψία πλέον παντού. Από το σουβλάκι μέχρι τις καραμέλες, τις πορτοκαλάδες χωρίς φίρμα, τα σάντουιτς στα γήπεδα, τα χίλια δύο τρόφιμα που είναι άγνωστο κάτω από ποιες συνθήκες φτιάχνονται, τι χρησιμοποιούν, ακόμη και για το ψωμάκι αρχίζεις να ‘χεις αμφιβολίες τι έχει μέσα, αν πράγματι έχει αλεύρι, όταν μάλιστα βλέπεις ότι μόλις μείνει μία μέρα μουχλιάζει, όταν παλιά στα χωριά έψηναν οι γυναίκες για μια βδομάδα και το καρβέλι δεν πάθαινε τίποτε, εκτός από το να σκληρύνει.

Φταίνε, θα πει ο καθένας, αλλά και οι τηλεοπτικοί εισαγγελείς, οι καταστηματάρχες, οι βιοτέχνες, οι βιομήχανοι. Ναι, καμία αντίρρηση. Από τη στιγμή όμως που το κέρδος είναι ο στόχος, εις βάρος της ποιότητας και της υγιεινής, πολύ περισσότερο όταν νιώθει ασύδοτος, γιατί έλεγχος δεν υπάρχει, εδώ είναι το πρόβλημα, η ουσία. Το κράτος είναι υπεύθυνο για ό,τι κυκλοφορεί στην αγορά. Παλαιότερα οι έλεγχοι ήταν αρκετοί. Έτρεμε ο εστιάτορας, ο μπακάλης, ο φούρναρης, όταν περνούσε το συνεργείο και έβρισκε π.χ. τη ζυγαριά να κλέβει, ο αστύατρος να είναι βρόμικο το μαγέρικο.

Τώρα όλα αυτά είναι ανύπαρκτα. Ό,τι θέλει ο καθένας παράγει και δεν ελέγχεται από κανένα. Είναι δυνατόν να εισάγονται μηχανήματα, τα σίδερα και να μην έχουν περάσει από έλεγχο ώστε να είναι διασφαλισμένη η προστασία της ζωής του χρήστη;

Είναι δυνατόν να κατασκευάζονται στρώματα και πριν βγουν στην αγορά να μην έχουν πιστοποιητικό ποιότητας; Και αν έχουν τηρηθεί οι προϋποθέσεις υγιεινής;

Ο κύριος υπεύθυνος επομένως είναι το κράτος. Αυτό έχει την ευθύνη της προστασίας ζωής και της υγείας του πολίτη του. Και αυτά μπορούν να εξασφαλισθούν μόνο με μηχανισμούς ελέγχων και απαγόρευση κυκλοφορίας κάθε προϊόντος χωρίς προηγουμένως να έχει άδεια, ότι καλύπτει όλες τις προϋποθέσεις. Και όποιος δεν έχει τέτοιο πιστοποιητικό να προβλέπεται ακόμη και το λουκέτο.

Μόνο έτσι ο πολίτης θα ξέρει τι τρώει και τι αγοράζει. Και δεν θα είναι στο έλεος ασυνείδητων επιχειρηματιών, που κερδοσκοπούν εις βάρος όλων.