Η νέα στρατιωτική κυριαρχία των ΗΠΑ στην Ευρώπη
Τώρα πια δεν έχει μεγάλη σημασία αν έχουμε στην Ελλάδα αμερικανικές βάσεις εξοπλισμένες με επιθετικά όπλα ή δυνάμεις επιτήρησης και παρακολούθησης.
Και να μην έχουμε εμείς (και καλά κάνουμε αν δεν έχουμε), έχουν οι γείτονες που περιμένουν στην ουρά, όπως φαίνεται, για να τους προτιμήσουν οι Αμερικανοί ως τόπο εγκατάστασης μέρους του οπλοστασίου τους: «Εγώ κύριε, εγώ κύριε» θυμίζει η στάση των γειτονικών μας χωρών που συναγωνίζονται ποιος θα σηκώσει πρώτος το χέρι σε ερώτηση του δασκάλου ποιος ξέρει ή ποιος μπορεί να κάνει κάτι.
Και αυτή τη φορά δεν πρόκειται για την «πεινασμένη» Αλβανία που μεγάλο μέρος των κατοίκων της (τουλάχιστον οι οπαδοί του νικητή των εκλογών και πρωθυπουργού σήμερα Σαλί Μπερίσα ανεμίζουν αμερικανικές σημαίες μαζί με τις αλβανικές και μοιάζουν περήφανοι γι’ αυτό) δείχνει ανοιχτά τον θαυμασμό του για τις ΗΠΑ. Πρόκειται για τη Ρουμανία που γίνεται η πρώτη χώρα του πρώην κομμουνιστικού συνασπισμού που δέχεται να εγκατασταθούν αμερικανικές βάσεις στο έδαφός της. Όχι απλώς δέχεται, αλλά ο Πρόεδρός της Τραϊάν Μπασέσκου είναι έτοιμος να καταρρεύσει στα σχετικά φωτογραφικά στιγμιότυπα από λιγωμένη συγκίνηση, συνομιλώντας και μισοαγκαλιάζοντας (όσο του επιτρέπει η αυτοσυγκράτησή του από τον σεβασμό στην υπερδύναμη) την υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις. Γι’ αυτό και η κ. Ράις φρόντισε να τον επιβραβεύσει με τη δήλωση ότι «έχουμε έναν ιδιαίτερα δεσμευμένο σύμμαχο, τη Ρουμανία, που θα συμβάλλει στη δημιουργία ενός πιο ειρηνικού κόσμου», δήλωση που εντάσσει αυτομάτως και επισήμως τη Ρουμανία στην αμερικανική σφαίρα επιρροής (όχι ότι υπάρχει κι άλλη ουσιαστικά), απομακρύνοντάς την από άλλες σχέσεις που παραδοσιακά διατηρούσε, όπως συνέβαινε με τη Γαλλία και τη Γερμανία.
Η Ρουμανία ήταν και είναι εξαιρετικής στρατηγικής σημασίας χώρα με τη θέση της ως «παρατηρητήριο» προς Ρωσία και Ουκρανία, αλλά και προς νότο. Γι’ αυτό άλλωστε και η δύναμη επέμβασης της Ανατολικής Ευρώπης (Eastern European Task Force) θα εγκατασταθεί στη βάση «Μιχαήλ Κογκαλνιτσεάνου» που είναι το στρατιωτικό αεροδρόμιο κοντά στο λιμάνι της Κωστάντζας, στη Μαύρη Θάλασσα.
Τι συμβαίνει; Η Ρουμανία αποφάσισε να εκμεταλλευθεί όπως μπορεί καλύτερα τα στρατηγικά της πλεονεκτήματα και επέλεξε τη «μετοχή» που θα επενδύσει. Και αυτή δεν είναι άλλη από την αμερικανική που σαφώς κερδίζει έδαφος έναντι της ευρωπαϊκής παρά τη φαινομενική ισχυροποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσω της πρόσφατης διεύρυνσης. Στη σειρά μάλιστα για τον επόμενο κύκλο διεύρυνσης της ΕΕ, έτσι ώστε από 25 χώρες να φθάσει τις 28, είναι η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Τουρκία. Αν υπολογίσει κανείς ότι η Τουρκία θα χρειαστεί να περιμένει αρκετά χρόνια για να γίνει πλήρες και ισότιμο μέλος στην Ευρωπαϊκή Ένωση (αν γίνει ποτέ), σαφή προτεραιότητα έχουν οι δύο βαλκανικές χώρες, ενώ σε διαδικασία έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων βρίσκονται η ΠΓΔΜ, η Κροατία και η Βοσνία, με τη Σερβία να παραμένει «τιμωρημένη» (άρα η υπόθεσή της πάει λίγο πιο πίσω) λόγω της «ατίθασης» στάσης που διατηρεί.
Θα ήταν παρακινδυνευμένο να βάλει κανείς στοίχημα ότι η επόμενη χώρα που θα γίνει μέλος της ΕΕ θα είναι η Ρουμανία; Μάλλον όχι. Και δεν είναι πως ιστορικά η Ρουμανία δεν το αξίζει, μια και είναι φύσει και θέσει ευρωπαϊκή χώρα (με ανάλογη κουλτούρα και παραδόσεις), είναι πως η υπόθεσή της θα προωθηθεί από τρίτους εξωευρωπαϊκούς κύκλους, επειδή θεωρείται ήδη χώρα στενά συνεργαζόμενη μαζί τους. Στον βαθμό μάλιστα που οι Αμερικανοί βλέπουν ότι το «πουλέν τους», η Τουρκία, δεν «περπατάει» στην Ευρώπη λόγω πολιτικής ανεπάρκειας και πολιτισμικής απόστασης, θα διαλέξουν να προωθήσουν μιαν άλλη σημαντική (γεωγραφικά) χώρα στην ΕΕ. Και η περίπτωση της Ρουμανίας προσφέρεται τόσο διότι είναι ακραιφνώς ευρωπαϊκή χώρα όσο και επειδή παραδοσιακές ευρωπαϊκές δυνάμεις (Γαλλία – Γερμανία) στηρίζουν την ένταξή της και διατηρούν παλαιότατες και ισχυρές σχέσεις μαζί της.
Συγχρόνως, έχοντας οι Ηνωμένες Πολιτείες ολοκληρώσει τον προηγούμενο στόχο τους, που ήταν η μαζικοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την ένταξη των φιλικών προς τις ΗΠΑ χωρών της Βαλτικής και των επίσης φιλικών Πολωνίας, Τσεχίας, Σλοβακίας, μπορούν να ασχοληθούν με πιο συγκεκριμένη ισχυροποίηση των ερεισμάτων τους στη «γηραιά ήπειρο». Έτσι που να μην έχουν μόνο τη Βρετανία να τις στηρίζει και περιστασιακά την Ολλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και τη Δανία. Οι ΗΠΑ απλώνουν τη βεντάλια επιρροής τους με σύστημα και πρόγραμμα, την ώρα που η ενωμένη Ευρώπη βολοδέρνει με τη διεύρυνση και την ασυνεννοησία που προέκυψε από το «άλμα» από τις 15 στις 25 χώρες-μέλη. Η μαζική διεύρυνση ήταν ο καλύτερος τρόπος για να απενεργοποιήσει την ήδη δυσλειτουργούσα Ευρωπαϊκή Ένωση και να αναδειχθούν έτσι οι αδυναμίες της στο πεδίο της παγκόσμιας παρέμβασης και του διεθνούς καθοριστικού ρόλου (που δεν έχει) σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ρουμανία έκανε ένα βήμα παραπάνω από τις άλλες, προσφέροντας το έδαφός της και για στρατιωτική συνεργασία με τις ΗΠΑ.
Αλήθεια, ποιος κυβερνάει τη «γηραιά ήπειρο»;