Η κυβέρνηση «κουράστηκε» με τη διαπλοκή και βάζει νερό στο κρασί της;
Το συμπέρασμα αυτό δεν έχει μόνο σχέση με την απομάκρυνση του Γιάννη Παλαιοκρασσά, αλλά με μια σειρά τακτικών που ακολουθούνται σε πολλά θέματα μείζονος σημασίας.
Η κυβέρνηση φαίνεται να ενστερνίζεται τη θέση ορισμένων στελεχών της, που από την αρχή ήταν εναντίον της κάθαρσης, με γνώμονα ότι κάνει κακό στην επιχειρηματική δραστηριότητα και αποτελεί τροχοπέδη και ανασταλτικό παράγοντα για κάποιον που θέλει να εμπλακεί στον «ανταγωνισμό».
Η στάση αυτή της κυβέρνησης ξενίζει πολλά στελέχη της, αλλά και δημιουργεί νέους συσχετισμούς στον πολιτικό χάρτη, καθώς φαίνεται πως το Μέγαρο Μαξίμου απομακρύνεται -οριστικά;- από παραδοσιακούς συμμάχους του, τόσο στον χώρο του Τύπου όσο και στον χώρο των πολιτικών συμμαχιών εναντίον της διαπλοκής. Η περίπτωση Παλαιοκρασσά ήταν πολύ χαρακτηριστική, όχι τόσο γιατί ένας πετυχημένος, στην ουσία, πολιτικός απομακρύνθηκε, αλλά διότι η κυβέρνηση επέδειξε πλήρη αδυναμία συνεννοήσεως με ένα επώνυμο στέλεχός της και πλήρη αδυναμία επικοινωνιακής «κάλυψης» του θέματος.
Το όλο ζήτημα, όπως και οι δείκτες των δημοσκοπήσεων, καταδεικνύουν -ήδη γίνονται μετρήσεις που μάλλον επώδυνες είναι για την κυβέρνηση- ότι έχει δημιουργήσει ρήγματα στην κυβερνητική συνοχή, καθώς μέρος των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας ακόμη δεν έχει πεισθεί ότι ο τέως διοικητής της ΔΕΗ ήταν απλώς υπερβολικός και κοινώς… «ψείρας»…
Τα ερωτήματα που έχει θέσει ο Παλαιοκρασσάς ακόμη παραμένουν αιωρούμενα. Οι εμπλεκόμενοι υπουργοί έχουν την αίσθηση-έλλειψη καλής πληροφόρησης; Έλλειψη ορθού πολιτικού αισθητηρίου; Αυλοκόλακες;- ότι αυτό ήταν, πάει τέλειωσε και ο χορός της αμφισβήτησης καλά κρατεί…
Η υπόθεση όμως Παλαιοκρασσά, όπως και η υπόθεση του κ. Γ. Ζορμπά, τον οποίο η κυβέρνηση «ξωπετάει» από τη θέση του γενικού γραμματέα Αμυντικών Επενδύσεων, αν και η θέση που αναλαμβάνει, η Αρχή καταπολέμησης νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες, δεν είναι μικρότερης σημασίας, έχουν επιπτώσεις που άλλες είναι ορατές σήμερα και άλλες όχι… Μέρος των οπαδών της Νέας Δημοκρατίας δεν πρόκειται να πεισθεί ποτέ ότι η κυβέρνηση είχε δίκιο που τον έδιωξε. Αυτό είναι ένα κόστος που θα πληρώσει έτσι κι αλλιώς η κυβέρνηση, γιατί δεν είχαν την ευελιξία στελέχη της να πλησιάσουν κυρίως… ως άνθρωπο τον τέως πρόεδρο της ΔΕΗ.
Ζημιά έκανε και εκείνος ο γραφικός τύπος που ήταν δήθεν επί των απορρήτων του Γιάννη Παλαιοκρασσά και μόνον κακό τού έκανε με υπερβολές και βλακώδεις διαρροές στον Τύπο, εναντίον των δήθεν αντιπάλων του πρώην διοικητή της ΔΕΗ.
Και οι δύο πλευρές, με λίγα λόγια, επλήγησαν από τον… «περιβάλλοντα χώρο», που δυστυχώς και στη μια και στην άλλη περίπτωση οι «βασιλιάδες που είναι γυμνοί» δεν θα έχουν κατανοήσει ακόμη πόσο κακό τούς κάνουν…
Αυτή είναι η μια πλευρά του θέματος. Η άλλη πλευρά είναι πως η υπόθεση Παλαιοκρασσά φαίνεται πως άνοιξε τον δρόμο για να… διασαλευθούν οι σχέσεις του Μέγαρου Μαξίμου με το συγκρότημα του Φαλήρου… Η «Καθημερινή» στήριζε και φαίνεται ότι έως έναν βαθμό στηρίζει, αλλά με έντονη κριτική, την κυβέρνηση, ενώ αρχίζει να… απομακρύνεται από επιρροές στον «κυβερνοχώρο», αφού θεωρεί πως εκείνη που στήριξε τον κύριο στόχο της Νέας Δημοκρατίας, που ήταν η πάταξη της διαφθοράς, έχει μείνει μετέωρη…
Το δεύτερο πλήγμα κατά της κυβέρνησης ήταν ότι έχασε και στο πεδίο των σχέσεών της με τον Τύπο… Ακόμη και εκείνες οι εφημερίδες πλην του συγκροτήματος του Φαλήρου που τη στήριζαν παραδοσιακά, έγραφαν με… μισή καρδιά υπέρ των αποφάσεών της για την απομάκρυνση Παλαιοκρασσά.
Στην ουσία ο Γιάννης Παλαιοκρασσάς δεν ήταν ένα διαφορετικό φαινόμενο από εκείνα τα υπέργηρα στελέχη στα οποία τα στελέχη της κυβέρνησης κάνουν κάθε τρεις και λίγο… ψυχοθεραπεία. Δεν θα έχανε η Βενετιά βελόνι εάν συμπεριφερόταν με υπομονή και ολίγον σεβασμό -αφού έφθασε η κυβέρνηση στο σημείο να ζητά τη βοήθεια των… «βαρόνων», που θα… έδιωχνε πριν από δέκα χρόνια(!), θα έπρεπε να είχε και την ανάλογη υπομονή, να ανεχθεί τις ανασφάλειές τους- σε εκείνους που επί χρόνια είχαν προσφέρει στην παράταξη. Διότι εδώ παρατηρείται το φαινόμενο «δύο μέτρα και δύο σταθμά», αφού σε άλλους η κυβέρνηση, παλαιούς κοινοβουλευτικούς, δείχνει μεγάλη ανοχή και άλλους τους ξωπετάει σε κάθε ευκαιρία…
Το μεγάλο ερώτημα, λοιπόν, είναι: Τι κέρδισε η κυβέρνηση με την απομάκρυνση του Γιάννη Παλαιοκρασσά. Και η απάντηση είναι σαφής: Τίποτε, αντιθέτως έχασε. Ερωτήματα αιωρούνται, σχέσεις με τον Τύπο κλονίζονται, υπουργοί βρέθηκαν σε δύσκολη θέση, η αντιπολίτευση πήρε επάνω της, οι επιχειρηματίες αναρωτιούνται ποιο είναι το περιβάλλον στο οποίο η κυβέρνηση τους ζητά να επενδύσουν και όλα αυτά γιατί;
Γιατί δεν υπήρχε κάποιος, με μεγάλο στομάχι, που να μπορεί να δώσει χρόνο στον διοικητή του μεγαλύτερου οργανισμού της χώρας… Λίγη υπομονή για να ακουστεί η φωνή κάποιου που μπορεί να ήταν «εκτός εποχής», ολίγον γραφικός και επίμονος, αλλά εκείνο που έμεινε στον κόσμο δεν είναι οι ανοησίες που του σερβίρουν ορισμένα μέσα ενημέρωσης, ότι δήθεν δεν ήξερε τι έλεγε, ούτε η υποκριτική στάση του ΠΑΣΟΚ που τον είχε βγάλει ανίκανο και τώρα ζητά από την κυβέρνηση απαντήσεις στα ερωτήματά του. Εκείνο που έμεινε είναι το: «Πού πάω; Σπίτι μου πάω, δεν έχω πού αλλού να πάω. Ένα σπίτι που το έχτισα εδώ και τόσα χρόνια. Αυτό είναι το μόνο που έχω»… Πόσοι θα μπορούν να πουν το ίδιο από τους πρωτοκλασάτους της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης;