Η ασυγκράτητη δυναμική μιας κοινωνικής απαίτησης…
Aν και μελέτησε εκτενώς τον ηγέτη της ελληνικής αστικής δημοκρατικής επανάστασης, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο νεότερος διασκέλισε στην εφαρμογή των εξαγγελιών του για την «επανάσταση κατά της διαπλοκής», τις διαπιστώσεις του «επαναστάτη του 20ού αιώνα», του Μάο Τσε Τουνγκ:
– «Η επανάσταση δεν είναι επίσημο γεύμα ούτε λογοτεχνικό έργο ούτε μοτίβο ούτε κέντημα, δεν μπορεί να γίνει με κομψότητα, με ηρεμία και γλυκύτητα, με φιλοφροσύνη, με συστολή και με ψυχική γενναιοδωρία. Η επανάσταση είναι ένας ξεσηκωμός…».
Το «περιστατικό Παλαιοκρασσά» έθεσε και πάλι στο προσκήνιο τον παράγοντα «ποιότητα ηγεσίας», ο οποίος δεν αποσυμπλέκεται από το συνακόλουθο της ποιοτικής επιλογής υπουργών και συμβούλων. Αν οι τελευταίοι συστοιχίζονται στο φλάμπουρο του «αγώνα κατά της διαπλοκής», ή απεικονίζονται στο Βιβλικό «φωνή μεν Ιωσήφ, χείρες δε Ησάφ»…
Το ίδιο «περιστατικό» καταγράφει «υψηλούς βαθμούς ανεπάρκειας» στον εποπτεύοντα υπουργό και παντελή άγνοια των «κοινωνιολογικών νόμων» και, βεβαίως, της πολιτικής πραγματικότητας, ότι αν μία κοινωνική απαίτηση, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση της διακήρυξης για την «αναπότρεπτη» εξουδετέρωση των «κέντρων της διαπλοκής», αποτελέσει την ασυγκράτητη κοινωνική δυναμική που αναζητεί ρήξεις σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου βίου. Δεν ανακόπτεται, ουδέ «φρενάρεται», απλώς η δυναμική αυτή παρακάμπτει την ασυνέπεια!.. Δεν ικανοποιείται με απλή ανακατάταξη των «σχέσεων της διαπλοκής» ουδέ ακόμη από τις αγαθών προθέσεων, αλλά πολιτικώς αναποτελεσματικές, ενέργειες και λόγους.
Είναι παγκοίνως αποδεκτή η διαπίστωση ότι η πολιτική εξουσία στη χώρα μας όχι μόνο δεν έχει οδηγηθεί στη χειραφέτηση από τα ποικιλώνυμα κέντρα της διαπλοκής, αλλά σφραγίζεται από νέες έμμεσες μορφές χειραγώγησης!..
Η διακήρυξη για κάθαρση δεν προσελήφθη από τα ευρέα στρώματα του λαού ως κάτι το «στιγμιαίο», αλλά ως αναπόδραστη ανάγκη, η ικανοποίηση της οποίας παραπέμπει στην υγιή και προοδευτική εξέλιξη του τόπου.
Υπ’ αυτούς τους όρους, το φάσμα της απογοήτευσης του εκλογικού σώματος που έδωσε τη νίκη στη συντηρητική παράταξη στις εκλογές του 2004 προβάλλει απειλητικό για τον Κ. Καραμανλή τον νεότερο, ενώ εξίσου απειλητικό πλανάται πάνω από το νεο-Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ!..
Και από το «περιστατικό Παλαιοκρασσά» καθίσταται σαφές ότι η κυβερνητική ηγεσία βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία να ελέγξει τη δυναμική που έχει εξαπολύσει με τις διακηρύξεις για την «πάταξη της διαπλοκής». Στους επιμέρους κυβερνητικούς τομείς δραστηριότητας, και δη σε ευαίσθητους χώρους που άπτονται της αντικειμενικής και πλήρους ενημέρωσης ή της διαχείρισης του δημόσιου χρήματος, οι κατά κυβερνητική επιλογή επικεφαλής αλώνονται στην περιχαράκωση των «καζάδων» τους μετερχόμενοι την «ασφαλή» μέθοδο της αναδιάταξης της «διακομματικής» διαπλοκής!.. Η λαϊκή απαίτηση για καθαρούς κανόνες στο «παιχνίδι της εξουσίας», εμπέδωση της αξιοκρατίας και χειραφέτηση της κυβέρνησης από τα οικονομικά κέντρα εξουσίας, καθημερινώς διογκώνεται και, σχεδόν, λαμβάνει τη μορφή λαϊκού κινήματος που οδηγεί νομοτελειακώς σε ρήξη με τους τροφείς ή τους ανεχόμενους τη διαπλοκή!..
Είναι, πλέον, ορατό διά γυμνού οφθαλμού, ότι η απαίτηση για την «πάταξη της διαπλοκής» δεν είναι μόνο προϊόν των σχετικών διακηρύξεων του κ. Καραμανλή, αλλά του συνόλου του ελληνικού λαού, ανεξαρτήτως, κομματικής ή ιδεολογικής απόχρωσης…
Ο κ. Καραμανλής και κατά την περίοδο της αντιπολιτευτικής θητείας του, αλλά κυρίως το χρονικό, αν και περιορισμένο, διάστημα διαχείρισης της εξουσίας, ενώ ο ίδιος διακηρύσσει τη «ρήξη με την κοινοτοπία του κακού», το κόμμα του και το εκτεταμένο δίχτυ των στελεχών που επανδρώνουν τον κυβερνητικό μηχανισμό, στερούμενα οράματος και μελλοντικής προοπτικής, μετέρχονται την τακτική του «άφρονος πλουσίου» της Βιβλικής περικοπής, και οικοδομούν διακομματικές συμμαχίες πέρα από το πρωθυπουργικό δόγμα «σεμνά και ταπεινά», αν δεν οροθετούν το «τέλος της ελπίδας», που προς στιγμήν δημιούργησαν οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού!..
Ο Κ. Καραμανλής, όπως και κατά το παρελθόν ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, με το πλεονέκτημα της «λευκής επιταγής» την οποία τους ενεχείρισε η λαϊκή πλειοψηφία, διακινδυνεύει, ανα πάσα στιγμή με τις πράξεις ή τις παραλείψεις του να καταχωρισθεί από τη λαϊκή συνείδηση στη λίστα της «ελλειμματικής ηγεσίας»!..
Το επιχείρημα ότι «οι πολιτικοί πολλές φορές γίνονται δέσμιοι διαρθρωτικών παραγόντων (οικονομική ανάπτυξη, κοινωνική συνοχή, πολιτική κουλτούρα, εξωτερικές επεμβάσεις), τους εγκλωβίζουν μέσα σε πολύ στενά περιθώρια εφικτών ελιγμών», αναζητητέον αν και, μετά το «περιστατικό Παλαιοκρασσά», αποτελεί «έξοδο σωτηρίας»!