Ηθική και πολιτική
Έξυπνα η ΝΔ σήκωσε ως αντιπολίτευση το λάβαρο του «αδιάφθορου εξυγιαντή», έπρεπε όμως ως κυβέρνηση να το βάλει στο σεντούκι της και όχι να συνεχίσει να το ανεμίζει. Ως αντιπολίτευση εύκολα και πειστικά σηκώνεις τη σημαία της αδιάφθορης πολιτικής δύναμης, εφόσον δεν ασκείς εξουσία, δεν μοιράζεις δουλειές, δεν εμπλέκεσαι στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος, όμως ως κυβέρνηση δεν είναι και τόσο συνετό να αναγάγεις την υπόθεση της διαφθοράς σε πρόβλημα των προβλημάτων. Πρώτον, γιατί ως κυβέρνηση απολογείσαι για ένα πλήθος αξιωματούχων που τοποθέτησες σε θέσεις-κλειδιά και ως γνωστόν η εξουσία διαφθείρει. Δεύτερον, γιατί ως κυβέρνηση, προκειμένου να προωθήσεις την επιχειρηματικότητα και την ανάπτυξη, κατ’ ανάγκη θα έρθεις σε συναλλαγή με συμφέροντα, όπως και κατ’ ανάγκη θα διαχειριστείς τις συγκρούσεις των αντιτιθέμενων συμφερόντων. Τρίτον, γιατί η ηθική μιας κυβέρνησης κρίνεται από την αποτελεσματικότητα των πολιτικών της.
•Θα το πούμε καθαρά. Στον τομέα καταπολέμησης της διαφθοράς η κυβέρνηση Καραμανλή αρκούσε να θεσπίσει πλαίσιο διαφάνειας σε έργα και προμήθειες του Δημοσίου, να καταπολεμήσει το «γρηγορόσημο» και να επιδείξει μηδενική ανοχή σε φαινόμενα διαφθοράς στους κόλπους της. Από εκεί και πέρα οφείλει να σκύψει στα πραγματικά προβλήματα που είναι η εξυγίανση της οικονομίας, η προώθηση της ανάπτυξης, η καθημερινότητα των πολιτών και το εισόδημα των νοικοκυριών. Από τα πεπραγμένα της σ’ αυτούς τους τομείς θα κριθεί στο τέλος της τετραετίας και όχι από τις επιδόσεις της στη σταυροφορία κατά της διαπλοκής και της διαφθοράς. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε την τύχη του κ. Μητσοτάκη, όταν ως πρωθυπουργός την περίοδο ’90-’93 το έπαιξε σημαιοφόρος της κάθαρσης, στο τέλος από θύτης έγινε θύμα.
•Καιρός είναι ο κύκλος της διαπλοκολογίας και της σκανδαλολογίας, ο κύκλος των ηθικολογικών εκστρατειών, να κλείσει οριστικά, γιατί καταδυναστεύει και απαξιώνει πολιτική και πολιτικούς, ενώ πολλάκις γίνεται και τροχοπέδη στην επιχειρηματικότητα. Έπειτα πίσω από κάθε ηθικολογική εκστρατεία καραδοκεί είτε μια καλοστημένη επιχείρηση πολιτικής εκκαθάρισης είτε διαμάχη αντιτιθέμενων οικονομικών συμφερόντων, γι’ αυτό και στο τέλος οι ηθικολογικές εκστρατείες πέφτουν στο κενό και οι εμπνευστές τους εισπράττουν την απαξίωση. Καιρός είναι, λοιπόν, να επιστρέψουμε άπαντες στον χώρο της πολιτικής και να αφήσουμε τη διαπλοκολογία στη διαχείριση των κεφαλοκυνηγών που έτσι κι αλλιώς αφθονούν.