Δεν θα φταίει…
Συνέχεια διαλόγου με τον Κώστα.
— Πάλι προβληματισμένο σε βλέπω.
— Εντονότατα. Από όσα βλέπω, από όσα διαβλέπω, και από όσα φοβάμαι ότι θα έλθουν.
— Δηλαδή, τι βλέπεις, τι διαβλέπεις, και τι φοβάσαι;
— Άκουσε, λοιπόν, με δυο λόγια: Βλέπω τους πολιτικούς μακράν της πολιτικής και την πολιτική μακράν του λαού. Και διευκρινίζω: Κάθε πολιτική κίνηση, κάθε ενέργεια των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων, δεν αποβλέπει και δεν υπηρετεί την ουσία της πολιτικής, αλλά προσβλέπει αποκλειστικά στην εικόνα της πολιτικής. Δεν υπάρχει πράξη με πολιτικό περιεχόμενο, αλλά μόνο στο περίβλημά της. Τον πολιτικό της εποχής μας τον ενδιαφέρει μόνο η εικόνα, η επικοινωνία, πόσο δηλαδή επικοινωνιακό είναι αυτό που κάνει και όχι το ουσιαστικό πολιτικό αποτέλεσμα, δηλαδή το προϊόν το οποίο παράγεται για τον λαό και τον τόπο. Με άλλα λόγια, η πολιτική είναι ένα κούφιο κέλυφος.
Ό,τι έχει απομείνει μέσα σ’ αυτό το κέλυφος είναι ένα ίζημα διαφθοράς. Εξ όλων αυτών απορρέει και η απαξίωση της πολιτικής στη συνείδηση του πολίτη και η αποστροφή του από αυτήν, καθώς και η περιφρόνηση της νεολαίας προς αυτήν.
— Δηλαδή, δεν βλέπεις εσύ τίποτε το θετικό, το επωφελές για τον λαό;
— Όχι, αγαπητέ μου, δεν βλέπω τίποτε και δεν το προβλέπω στο μέλλον γιατί η πολιτική των δυνάμεων της εξουσίας -και όταν λέω δυνάμεις της εξουσίας εννοώ τον δικομματισμό- είναι εξαρτημένη από τη διαπλοκή και είναι προσαρμοσμένη στην εκλεκτική διαχείριση του οικονομικοπολιτικού συστήματος, χάριν των συμφερόντων μιας κοινωνικής ελίτ η οποία έχει δικομματική οριζοντίωση και αντίστοιχη κοινωνική δικτύωση. Μια «ελίτ» η οποία ανανεώνεται από σύστημα με όρους παλαιοκομματικής δικτύωσης. Σ’ αυτό το δίκτυο, σε αυτό το πλέγμα δυνάμεων εξουσίας τελούν υπό διαρκή εγκλωβισμό οι λαϊκές δυνάμεις, που μαστίζονται από την ενδημική πια ανεργία και από την εντεινόμενη ακρίβεια, η οποία ως βρόχος περισφίγγεται στον λαιμό του λαού. Παρακολουθεί ο λαός μια άδικη εισοδηματική πολιτική, μια αυθαίρετα «θεσμοθετημένη» κοινωνική ανισότητα.
— Εννοείς ότι οι λαϊκές δυνάμεις, οι μη προνομιούχες, όπως έλεγε και ο αείμνηστος Α. Παπανδρέου, είναι εγκλωβισμένες στο δικομματικό πολιτικό παιχνίδι;
— Αυτό ακριβώς. Και δεν είναι απλά εγκλωβισμένες, αλλά υποταγμένες, υπόδουλες, θα έλεγα, οι οποίες κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις θα έκαναν την πολιτική επανάστασή τους, μια απόλυτα θεμιτή επανάσταση για τον απεγκλωβισμό τους, για την απελευθέρωσή τους.
— Και τι εννοείς «κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις»;
— Εννοώ τις προϋποθέσεις ως εξής: Ή θα υπάρξει ένας τρίτος λαογέννητος και αξιόπιστος πολιτικός φορέας που θα μπορούσε να προέλθει με την πρωτοβουλία νέων, αδιάφθορων λαϊκών δυνάμεων, ή και μέσα από τη συνένωση, συσπείρωση μικρών και σκόρπιων πολιτικών δυνάμεων και προσωπικοτήτων προοδευτικής κατεύθυνσης, ο οποίος θα στεγάσει και θα εκφράσει όλες τις ποικιλοτρόπως απογοητευμένες και εν πολλοίς προδομένες λαϊκές δυνάμεις, ή…
— Γιατί σταμάτησες;
— Σταμάτησα γιατί δεν θέλω να σκέπτομαι αυτό που θα πω, αλλά θα το πω. Αν δεν υπάρξει παρόμοια εξέλιξη, τότε, αργά ή γρήγορα, οι καταπιεζόμενες, οι χειμαζόμενες, οι απογοητευμένες λαϊκές δυνάμεις, όταν χάσουν κάθε ελπίδα, θα εκραγούν. Και τότε η έκρηξη θα είναι τυφλή και ανεξέλεγκτη. Θα είναι η έκρηξη της απόγνωσης, της αγανάκτησης και της οργής! Και για την έκρηξη αυτή δεν θα φταίει καθόλου ο λαός, αλλά αποκλειστικά εκείνοι που δημιούργησαν τις αιτίες.
— Ταύτα και μένω.
— Ταύτα και περιμένω.
ΥΓ.: Οι προσεχείς δημοτικές εκλογές προσφέρονται για ακηδεμόνευτες πρωτοβουλίες των τοπικών κοινωνιών οι οποίες θα αποτελέσουν το εν δυνάμει σπέρμα μιας γενικότερης λαϊκής κινητοποίησης, αλλά περί
αυτού στο επόμενο.