Το… κληρονομικό δικαίωμα των Επιγόνων
Ο τέταρτος γόνος της Οικογένειας, ο συγγραφέας Νίκος Παπανδρέου, αδελφός του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, φλερτάρει τη βουλευτική έδρα στην Αχαΐα, όπερ και συνεπάγεται πλουσιοπάροχη και δωρεάν, διά βίου, σίτιση στο Δημόσιο Πρυτανείο!
Στο νεοελληνικό κράτος, που τις τύχες του διαγουμίζει, εδώ και 180 χρόνια, η «Λέσχη των 343 Οικογενειών», το γεγονός δεν ξενίζει! Όταν μάλιστα στις πρώτες μεταδικτατορικές εκλογές η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ αυτής της χώρας κι αυτού του Λαού, ο τυραννοκτόνος, ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ, μόλις και μετά βίας, από τη δεύτερη κατανομή, εξελέγη βουλευτής!
Η «Λέσχη των 343», στο παρελθόν, «ανανέωνε το αίμα» της, μέσω επιγαμικών σχέσεων, με ό,τι το εκλεκτότερο αναδείκνυε η αγροτική και η τάξη των μικρομεσαίων επιχειρηματιών. Είχε διδαχθεί από την Καθολική Εκκλησία, η οποία «κορφολογούσε» ό,τι το ευφυές και δυναμικό από τις λαϊκές τάξεις και το ενσωμάτωνε στις τάξεις των «βαθμοφόρων» ιερωμένων της. Τα ξυπόλυτα και πεινασμένα παιδιά από τις Φαδέλες δεν είχαν άλλη δυνατότητα να σπάσουν τον «κλοιό της μιζέριας» από την ένταξη στα «τάγματα των Φρερ»!
Την τελευταία πεντηκονταετία η «Λέσχη των 343» στην παντοδυναμία της (κυριαρχία στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, την οικονομική ζωή, συμμαχίες με τις «Οικογένειες της Πολιτικής»), εγκατέλειψε αυτήν την αμφιβόλου απόδοσης, πλέον, τακτική. Είναι σε θέση η «Λέσχη» να κατασκευάζει «είδωλα» και να τα προωθεί στα ελεγχόμενα, από τη ίδια, κέντρα εξουσίας!
Και μάλιστα όταν οι Επίγονοι διαγκωνίζονται για τα θέλγητρα της εξουσίας, κληρονομικώ δικαιώματι, ως αχθοφόροι «μεγάλων ονομάτων» και δη με την προβολή «ισχυρών» κληρονομικών τίτλων, καθώς και του «δικαιώματος», με τη νομική, σχεδόν, έννοια, «ως «δίκαιη» απαίτηση και αξίωση από τον «χύδην όχλο» για κάτι που τους οφείλεται!
Ο αυστριακός διερευνητής του ερέβους της ανθρώπινης συμπεριφοράς Άντλερ, σκιτσάροντας το ψυχολογικό «πορτρέτο» των Επιγόνων, παρατηρεί ότι στους τελευταίους εντόνως προβάλλεται η σπουδαρχία και αυτό πρέπει να αντικρίζεται ως μια τάση προερχόμενη από ένα συναίσθημα κατωτερότητας προς έναν σκοπό ψευδεπίγραφης ανωτερότητας.
Η «Σχολή Άντλερ» επεξέτεινε τις διδαχές του ιδρυτή της και διέγραψε την προσωπικότητα των πολιτισμικά μετέωρων ατόμων. Των ατόμων εκείνων τα οποία για διάφορους λόγους και αιτίες το χρονικό διάστημα νηπιακής-προεφηβικής ηλικίας -διάστημα στο οποίο διαμορφώνεται η προσωπικότητα του ατόμου- βρίσκονται σε διαρκή κινητικότητα και αδυνατούν να αφομοιώσουν τα πολιτιστικά πρότυπα των τόπων της προσωρινής κατοικίας τους. Τα συγκεκριμένα άτομα στερούνται αναφορών, αναγκαίας προϋπόθεσης για την ισόρροπη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους. Την έλλειψη δε αυτή την αναπληρώνουν με ένα ιδιότυπο κοσμοπολιτισμό. Μέσα από το κάτοπτρο αυτό δε -και εν αγνοία των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της χώρας τους- πολιτεύονται. Δρουν επομένως εκτός περιβάλλοντος, με ό,τι αυτό σημαίνει στην πολιτική πρακτική…
Δεν σπανίζουν δε οι περιπτώσεις να αισθάνονται ξένο σώμα στην ίδια την κοινωνία της καταγωγής τους!
Στη διαχείριση της εξουσίας επιδιώκουν τη μεταφύτευση πρακτικών οι οποίες προηγουμένως δεν έχουν υποστεί τη βάσανο του εγκλιματισμού στη συγκεκριμένη κοινωνική πραγματικότητα… και το σπουδαιότερο:
Αντιλαμβάνονται την ενάσκηση της εξουσίας ως νομοτεχνίας, διαχωριζομένης της θεωρίας ότι «οι νόμοι εκφράζουν την καθολική κοινωνική θέληση, είναι ένα είδος σύμβασης ανάμεσα σ’ όλα τα μέλη μιας κοινωνίας ή ανάμεσα στον λαό και τους εκφραστές της εξουσίας».
Στους Επίγονους προσήκει μάλλον η εικόνα που φιλοτέχνησε ο θεόπικρος Δανός φιλόσοφος Σαίρεν Κίρκεγκωρ: «Η ύπαρξή τους είναι γεμάτη μοναξιά, ενοχή, άγχος και αμφιβολία…»
Ο συγγραφέας Νίκος Παπανδρέου, διακεκριμένος μέλος των Επιγόνων, παρουσιάζεται στο πολιτικό προσκήνιο και επιβεβαιώνει την παθογένεια της πολιτικής μας ζωής από τον Νεποτισμό και την Οικογενειοκρατία…
Παραλλήλως ο Νίκος Παπανδρέου με τις αρθρογραφικές παρεμβάσεις του υφαίνει τον μύθο της αριστοκρατικής αντίληψης «περί κλητών και εκλεκτών» κληρονομικώ δικαίω ηγετών, οι οποίοι δεν δύνανται να αποκλίνουν της «παράδοσης», που επιτάσσει η «φαμίλια» (και όχι οι δημοκρατικές διαδικασίες) να καθορίζει την τακτική -ιδεολογική και πρακτική- ενός κόμματος!
Οι πολιτικο-φιλοσοφικές αντιλήψεις του Νίκου Παπανδρέου δεν αποσυνδέονται των σπουδών του και της οικογενειακής του διαπαιδαγώγησης -κυρίως στον αγγλοσαξονικό κόσμο- και του χώρου (ΗΠΑ) όπου ανδρώθηκε πολιτικώς.
Κατʼ ιδίαν ομολογία, σκέπτεται, γράφει και ενεργεί ως αγγλοσάξων (άλλωστε «μητρική» γλώσσα του παραμένει η αγγλική, εκδοχής ΗΠΑ. Μεταφραστής των μυθιστορημάτων του στην ελληνική είναι γνωστός έλληνας δημοσιογράφος και πολιτικός αρθρογράφος, ενώ η ελληνική παιδεία του παραμένει επιφανειακή!)
Το έχει κατ’ επανάληψιν ομολογήσει -προς τιμήν του- ότι αισθάνεται εκτός ελληνικού πολιτιστικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος!
Αυτός ο «διχασμός» -ούτε η αγγλοσαξονική σκέψη τον έχει… κατακτήσει, ούτε την ουμανιστική ελληνική παιδεία έχει κατανοήσει- τον καθιστά «μετέωρο πολιτισμικά», με αποτέλεσμα να διακινείται εν μετρία συγχύσει στο ελληνικό, πνευματικό και πολιτικό, πεδίο!