Τέλη εξόδου ή μήπως έξοδος στο τέλος;

Το «έγκυρο» βρετανικό περιοδικό «Οικόνομιστ» διερωτήθη στο προηγούμενο τεύχος εάν μετά πάροδον τριών ή τεσσάρων δεκαετίων θα συνεχίσουν να υπάρχουν 12 χώρες-μέλη στην Ευρωζώνη. Το ερώτημα φαίνεται αναπάντητο. (Σ.σ.: Φυσικώ τω λόγω αφού εάν αποχωρήσει λ.χ. η Ιταλία και προστεθή η Κύπρος το 2007, ο αριθμός των μελών της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ενώσεως (ΕΝΕ) θα παραμείνει αναλλοίωτος, αλλά η βαρύτης του ευρώ θα μειωθή).

Καθώς πολλές χώρες μέλη της ΕΝΕ εκδίδουν ομόλογα 30ετίας ή ακόμη και 50ετίας, στην πραγματικότητα μεταθέτουν το πρόβλημα της συμμετοχής στο ευρώ επί των ώμων των ομολογιούχων. Όστις είναι αρκούντως τυχερός να διακρατεί επί 30ετίαν ιταλικά κρατικά ομόλογα, θα διερωτηθή ποία πιθανότης υπάρχει να τα πληρώσει η Ιταλία μετά την λήξι των, εάν ενωρίτερον αποχωρήσει της ΕΝΕ -«ως ορισμένοι κυβερνητικοί παράγοντες επιθυμούν σήμερον»! (Σ.σ.: Εδώ είναι η είδησι, που θα έλεγεν ο δάσκαλος δημοσιογράφων Ευάγγελος Ανδρουλιδάκης).

Ως υπηρεσία στους σκεπτομένους το μέλλον, ο οίκος πιστοληπτικής ικανότητος Στάνταρντ εν Πουρς (Σ&Π) προσφέρει μίαν υποθετικήν απάντησι στο ερώτημα, αναφερόμενος στις επιπτώσεις της οικειοθελούς αποχωρήσεως μιας χώρας από την ΕΝΕ, οι οποίες επιπτώσεις εξαρτώνται απ’ τις αιτίες της απομακρύνσεώς της. Ως παράδειγμα λαμβάνει την Ιταλία και την Ελλάδα (σ.σ.: Δευτέρα είδησι διά τα καθ’ ημάς στην μακαρίαν χώρα μας).

Η Σ&Π υποθέτει ότι χώρες ως η Ιταλία και η Ελλάς, που θα ήθελαν ν’ ανακτήσουν το εθνικό των νόμισμα, θα το έκαμαν διά να το «διαφθείρουν» -όχι διά να επανέλθη στην εθνική κυριαρχία των η νομισματική πολιτική που σήμερα έχουν χάσει. Αμφότερες, Ιταλία και Ελλάς (σ.σ.: Ούνα φάτσα ούνα ράτσα!) έχουν απολέσει την ανταγωνιστικότητά των από (τα τέλη) της 10ετίας του ’90 (σ.σ.: Οπόταν αρχίζει η «ΟΝΕ» του κ. Σημίτη με διετή τεχνητή ανατίμησι της δραχμής). Μέχρι τέλους 2006 προβλέπεται ότι η Ιταλία να έχει χάσει 27% του μοναδιαίου εργατικού κόστους και η Ελλάς περίπου 50%. (Σ.σ.: Όπερ απλοελληνιστί σημαίνει ότι τα ιταλικά και ελληνικά προϊόντα έχουν γίνει ακριβώτερα στις αγορές του εξωτερικού παρά την συμμετοχή των στην ΕΝΕ! Έτερος μύθος του ευρώ περί σταθερότητος των τιμών καταρρέει).

Κατά τις προσομοιώσεις της Σ&Π, η ιταλική κυβέρνησι ανακοινώνει το προσεχές έτος «αιφνιδία» αποχώρησι απ’ το ευρώ και υποτιμά την νέα λιρέτα κατά 27%. Οι Έλληνες υποτιμούν την νέα δραχμή κατά 49% (σ.σ.: Δηλαδή στις 668 νέες δραχμές ανά ευρώ).Τοιουτοτρόπως αμφότερες οι χώρες ανακτούν την χαμένη ανταγωνιστικότητά των, αλλ’ ατυχώς το δημόσιον χρέος (ΔΧ) των θα εξακολουθήσει να είναι εις ευρώ, οπότε της μέν Ιταλίας το ΔΧ θ’αυξηθή από 108% του «ακ. εθν. προϊόντος» της (ΑΕΠ) στο 138% , της δε Ελλάδος το ΔΧ θα σκαρφαλώσει στο 161% από 107% του ΑΕΠ. (Σ.σ.: Ιδού το έγκλημα του κ. Σημίτη!).

Καμία κυβέρνησι δεν θα ημπορούσε να εξυπηρετήσει τοιούτου ύψους χρέος δίχως μεγάλο σφίξιμον της ζώνης. Εντεύθεν και η πιστοληπτική διαβάθμισι της Ιταλίας θα υποχωρήσει από το ΑΑ- στο Α- και της Ελλάδος από το σημερινόν Α στο ΒΒΒ-, που μόλις θεωρείται πιστωτικός κίνδυνος, άξιος χρηματοδοτήσεως με ανώτερο βεβαίως επιτόκιον.(Σ.σ.: ΄Αρα, δεν θα διακόπτεται η ευχέρεια αναδανεισμού των χρεωλυσίων.΄Ετερος μύθος-απειλή του ευρώ υπό κατάρρευσιν).

Διατί άραγε οι χώρες-φυγάδες (απ’ το τρελοκομείον της «ΟΝΕ») δεν θα μετέτρεπον το δημόσιον χρέος των εις νέας δραχμάς και καινουργείς λιρέτες; Στο κάτω της γραφής, δεν μετέτρεψαν το χρέος των εις ευρώ, όταν αποφάσισαν να μετάσχουν στην λέσχη του κοινού νομίσματος; Ιδού δύο κρίσιμα ερωτήματα.

1. Η διαφορά συνίσταται, υποστηρίζει η Σ&Π, ότι η λιρέτα και η δραχμή αυτοκατελύθησαν, ενώ το ευρώ ήταν ο νόμιμος διάδοχός των. Εάν οι Ιταλοί και οι ΄Ελληνες φύγουν, το ευρώ δεν θα παύσει να υφίσταται και οι πιστωτές των θ’αξιώσουν να πληρωθούν με ευρώ.

2. Η επανα-ονομαστικοποίησι του ΔΧ εις δραχμές και λιρέτες θα θεωρηθή άρνησις πληρωμής και θα δυσφημήσει το νέο νόμισμα με υποτιμητικούς όρους, όπως lirafication, drachmisation. Οι οικονομικές συνέπειες δεν θά είναι καλύτερες, καταλήγει ο καλός «μας» οίκος. (Σ.σ.: Ή μήπως πρόκειται για απειλή κατά του Κώστα Καραμανλή που δεν πάει στην Άγκυρα να προσκυνήσει τους πασάδες;).

Δεν τελειώνουν εδώ τα σενάρια απομακρύνσεως της Ιταλίας και Ελλάδος απ’ την «Ευρωζώνη», που έγινε πιο σφικτή με την αύξησι των επιτοκίων του ευρώ κατά 0,25% (Σ.σ.: Χρεώσατε με 500 εκατομ. ευρώ τον προϋπολογισμό 2005). Την προηγουμένην (26.11.05) η στήλη Lex των «Φαϊάνσιαλ Τάιμς», εξ ιδίας αφορμής ορμωμένη, υπεστήριξεν ότι «οι χρηματαγορές αντιδρούν στις διαψευσθείσες υποσχέσεις με αυτοδικαία βία. Συγχωρούν όμως γρήγορα. Η Ρωσσία εκήρυξε πτώχευσι το 1998 και σήμερα λαμβάνει πιστώσεις. Η Αργεντινή, τέσσερα χρόνια μετά την θεαματική κατάρρευσι της οικονομίας της, εξέδωσε 10ετές ομόλογο με όρους που δεν απέχουν εκείνων της «εναρέτου» Βραζιλίας».

Τοιαύτη αποκατάστασις δυνατόν να εμπνεύσει τους Ευρωπαίους ρομαντικούς, ως της Λεγεώνος του Βορρά εν Ιταλία, που επιθυμούν η χώρα των ν’ αποχωρήσει από την ΕΝΕ. (Σ.σ.: αυτό δεν αποτελεί είδησιν. Είναι γνωστόν γεγονός!) να πράξουν το ίδιο. Η Σ&Π προσεπάθησε να ποσοτικοποιήσει το κόστος της αποχωρήσεως.

Οι ομολογιούχοι όμως δεν συμφωνούν με τα σενάρια αυτά. Το 30ετές κρατικόν ομόλογον της Ελλάδος έχει απόδοσιν μόλις 0,33% μεγαλυτέρα του Γερμανικού Μπουντ. Με τα ασθενή δημόσια οικονομικά της Ευρώπης και την δημογραφική γήρανσι, το αντίθετον θ’ αλήθευε. Κατά τις προσομοιώσεις της Σ&Π, ορισμένες χώρες προσεπάθησαν ν’ανακτήσουν την χαμένην ανταγωνιστικότητα της εργασίας των, υποτιμώντας την πραγματική ενεργό ισοτιμία των προ της εισόδου στην «ΟΝΕ» και εξακολουθώντας την εξυπηρέτησι του χρέους των με ευρώ.

Εάν η Ιταλία υποτιμήσει τώρα κατά 27%, ανεβάζει το κόστος εξυπηρετήσεως από 5% στο 7% του ΑΕΠ. Το δημοσιονομικόν άλγος θα εντείνεται, καθώς το χρέος θα αναχρηματοδοτείται με ονομαστικά επιτόκια που θα περιέχουν τον αυξημένο κίνδυνον και πληθωρισμόν. Με μια μέση διάρκεια του χρέους 6 ετών, τα δημοσιονομικά πράγματα θα ήδύναντο ταχέως να εκφύγουν του ελέγχου. Ως εν Αργεντινή, η υποτίμησις σημαίνει στάσιν πληρωμών.

Η ιστορία αποκαλύπτει ότι την ανταγωνιστικότητα φθείρει ο πληθωρισμός. Η προσωρινή ενίσχυσι της αναπτύξεως δυνατόν να διευκολύνει τις μεταρρυθμίσεις. Αλλά η ανταλλαγή της σκληρώσεως με την οικονομική καταστροφή θεωρείται μια διαστροφική μορφή αυτοβοηθείας…

-Πώς εμφανίσθησαν οι ενδιαφέρουσες αυτές απόψεις των ξένων αναλυτών από τον ημέτερον Τύπον της πολυθεσίας και διαπλοκής;

Τίτλος μονόστηλου στις κίτρινες σελίδες καθημερινής εφημερίδος: «Στην τελευταία θέση της Ευρώπης η Ελλάδα εάν δεν ήταν στην ΟΝΕ»!

Και τώρα πού είναι; Ενώ το κόστος του ευρωχρήματος ανήλθε!