Να επιστραφεί το χρέος του κράτους προς την ΟΑ

• την εξαφάνιση της δημόσιας Ολυμπιακής που, σύμφωνα με τις νεοφιλελεύθερες προδιαγραφές της ΕΕ για τα μικρομεσαία κράτη, πρέπει να αντικατασταθεί από μια εταιρεία περιορισμένου εύρους εργασιών με ρόλο τροφοδότη των 3 ή 4 μεγάλων ευρωπαϊκών εταιρειών, με βάση τη ροπή συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου στον κλάδο.

• Για να διατηρηθεί ανοικτή η προοπτική ιδιωτικοποίησης στο άμεσο μέλλον, η σχετική τροπολογία που ψηφίστηκε χαρακτηριστικά δίνει τη δυνατότητα μιας ντε φάκτο εκκαθάρισης της παλιάς εταιρείας, ώστε να προικοδοτηθεί η νέα και ως συστατικό στοιχείο προκρίνεται η ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων, η μετάπτωση δηλαδή του εργατικού κόστους στο σημείο μηδέν.

Υπήρχε και υπάρχει έντονη η ανάγκη επικοινωνιακής σκοπιμότητας της κυβέρνησης να παρασχεθεί η έξωθεν μαρτυρία της διαβούλευσης με τους κοινωνικούς εταίρους. Όπως και να θεωρηθεί η, από άλλο δρόμο, πορεία ιδιωτικοποίησης της Ολυμπιακής ως μονόδρομος για τον οποίο αξίζει να συζητείται όχι το αν πρέπει να προωθηθεί αλλά το πώς, δηλαδή απρόσκοπτα, χωρίς εμπόδια και αντιστάσεις (εδώ η συμπαράταξη του νεοφιλελεύθερου μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ που πανηγύρισε ότι η ΝΔ έρχεται στον δρόμο που πρώτο αυτό χάραξε είναι μεγάλης ισχύος και σημασίας).

Επαναλαμβάνοντας ο υπουργός κ. Λιάπης το γνωστό νεοφιλελεύθερο τροπάρι περί «μη δυνατότητας πληρωμής της Ολυμπιακής από τον ελληνικό λαό περαιτέρω», έθεσε τη συγκρότηση νέας εταιρείας ως μοναδική δυνατότητα. Κατ’ αρχάς με κρατικά κεφάλαια και στη συνέχεια με απεριόριστη ελευθερία εισδοχής ιδιωτικών. Κατά την κυβέρνηση, λοιπόν, η επιδότηση της κρατικής Ολυμπιακής απαγορεύεται από την ΕΕ, όμως η επιδότηση (προικοδότηση) με κρατικά κεφάλαια της ιδιωτικοποίησής της επιτρέπεται. Συστατική αφετηρία του «νέου» σχήματος είναι η υποκατάσταση της μόνιμης εργασίας με πλήρη δικαιώματα (μισθολογικά, θεσμικά, ανταποδοτικά) από μέρος των σημερινών συμβασιούχων εργαζομένων (χωρίς δεσμεύσεις από τον ΑΣΕΠ), από την πηγή δηλαδή της φτηνής εφεδρικής εργατικής δύναμης. Η εκκαθάριση των εργασιακών σχέσεων, αλλά και η άμεση κρατική επιδότηση (επίδικα αντικείμενα αποτυχίας των διαγωνισμών ιδιωτικοποίησης, από το 2001 έως και του πρόσφατα κηρυχθέντος άγονου) προσφέρεται ώστε να δημιουργηθεί η θελκτική βάση ιδιωτικοποίησης. Γι’ αυτό και ο υπουργός προέταξε τα εργασιακά (πώς θα προωθηθούν για το μόνιμο προσωπικό πρόωρες συνταξιοδοτήσεις-μετατάξεις), έναντι της αναγκαίας συζήτησης για το επιχειρησιακό σχέδιο, το οποίο θα προωθηθεί, όπως είπε, εντός διμήνου, προφανώς εν κρυπτώ, χωρίς δέσμευση για το σημερινό εύρος τουλάχιστον- δραστηριοτήτων του ομίλου. Ομολογήθηκε από τον κ. Λιάπη ότι δεν υπάρχει κανένα πλάνο για το μέγεθος, τη μορφή και τη δομή της νέας εταιρείας, τους παραγωγικούς τομείς που θα περιλαμβάνει, τις ειδικότητες των εργαζομένων και πόσους. Με μονοδιάστατο σκεπτικό την «απαγωγή ζημιών» ο εθνικός και κοινωνικός χαρακτήρας της δημόσιας ολυμπιακής αίρεται καθώς υπάγεται στην αυστηρή σκοπιμότητα επιμέρους κερδοφορίας των δραστηριοτήτων της. Μοχλός αυτής θεωρείται η μείωση του εργατικού κόστους. Γι’ αυτό και το μέλλον των διαγραφόμενων εργασιακών σχέσεων εδράζεται στις ατομικές συμβάσεις, στο απόλυτο διευθυντικό δικαίωμα, στην ελαστικοποίηση-εντατικοποίηση της απασχόλησης. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι κατά την τελευταία δωδεκαετία οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν κατά 25%, το προσωπικό μειώθηκε κατά 40%, η παραγωγικότητα αυξήθηκε κατά 60%, ενώ τα ονομαστικά ελλείμματα μεγεθύνθηκαν. Αν με αυτά τα στοιχεία έφταιγε το υψηλό εργατικό κόστος, τότε κολοσσοί των αερομεταφορών, όπως η Λουφτχάνσα, η Αιρ Φρανς, η Ιμπέρια θα ‘πρεπε να έχουν από καιρό κλείσει ή συρρικνωθεί.

Το κυριότερο στοιχείο, όμως, που προέκυψε από τη συνάντηση του υπουργού Μεταφορών με το ΔΣ της ΟΣΠΑ ήταν ότι ο κ. Λιάπης τήρησε αιδήμονα σιγή όταν θέσαμε την ανάγκη διευθέτησης του χρέους του κράτους προς την Ολυμπιακή (περίπου 3,5 δισ. ευρώ) που έχει αναγνωρισθεί ήδη ως «τεράστιο» κι από επιστολή της προηγούμενης επιτρόπου Μεταφορών (15-1-03).

Η συγκεκριμένη αυτή πράξη διευθέτησης όχι μόνο θέτει σε κερδοφόρο τροχιά την Ολυμπιακή, αλλά και, κυρίως, αναδρομικά αποενοχοποιεί τη σχέση της με την ΕΕ και τον εποπτικό ρόλο που επιδιώκει. Επίσης καταρρέει ο ρόλος οχήματος ιδιωτικοποιήσεων για τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που έχει ανατεθεί από τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού στην Ολυμπιακή, μια που οδηγεί σε αποκαθήλωση τη σκοπιμότητα των πειραμάτων ιδιωτικοποίησης που έχουν οδηγήσει σε συγκεκριμένες πράξεις απαξίωσης της ΟΑ, συστηματικά από το 1998. Φωτογραφίζει επίσης μείζονες πολιτικές ευθύνες. Ο σχεδιασμός ιδιωτικοποίησης, αφού απέτυχε στη θεραπεία «σοκ» που εμπεριείχε η πρόταση του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ (εκκαθάριση εδώ και τώρα), καθώς συνάντησε ένα ευρύτατο μέτωπο παλλαϊκής συμπαράταξης με τη Δημόσια Ολυμπιακή, επιδιώκεται τώρα να κλιμακωθεί σε βάθος χρόνου με καταλυτικό στοιχείο προώθησής του τη διάσπαση του μετώπου των εργαζομένων (μόνιμοι που συνταξιοδοτούνται, συμβασιούχοι που δήθεν μονιμοποιούνται). Στο μέλλον, αφού με «ήπιο» τρόπο καταπνιγεί κάθε αντίσταση και διαμορφωθεί ένα «εργασιακό Νταχάου», η αποδυναμωμένη νέα ΟΑ θα μπορεί, προκειμένου τα «φιλέτα» της να τα καρπωθούν ιδιωτικά συμφέροντα, ακόμα και να κλείσει χωρίς τους κραδασμούς του ανάλογου πειραματισμού κατά το πρόσφατο δίμηνο Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου. Είναι και γι’ αυτό τον λόγο τραγική η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που θεώρησε θετική βάση συνεννόησης και δυνάμει συναίνεσης το εγχείρημα, αγνοώντας επιπροσθέτως και το χαντάκωμα των ασφαλιστικών ταμείων (προγράμματα πρόωρης συνταξιοδότησης) για ν’ ανοίξει ο δρόμος στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης στο μεσοπρόθεσμο διάστημα. Μήπως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αποσιωπούν το χρέος του κράτους προς την ΟΑ σήμερα, για να το αποδώσουν αύριο σε ενδεχόμενο ιδιώτη-αγοραστή, ως άμεση επιδότηση βέβαιας κερδοφορίας, κατά το πρότυπο της ωνασικής περιόδου. Η παρότρυνση σχετικά από τον επίτροπο Μεταφορών κ. Μπαρό είναι σχεδόν σαφής: «Αν είχε ιδιωτικοποιηθεί η ΟΑ ευμενέστερη θα ήταν η αντιμετώπισή της».

Ο κυβερνητικός σχεδιασμός για τον ενταφιασμό της Δημόσιας Ολυμπιακής συνάντησε τη στρατηγική ανεπάρκεια των πλειοψηφιών (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) στο συνδικαλιστικό κίνημα που τόσο υπέθαλψαν το «διαίρει και βασίλευε» με τη συντήρηση μιας αναχρονιστικής δομής μικροκλαδικού-συντεχνιακού συνδικαλισμού, όσο και απομόνωσαν-αποδυνάμωσαν τη συνδικαλιστική έκφραση των συμβασιούχων, αφήνοντάς τους έξω από τα σωματεία και εγκαταλείποντας έμπρακτα το σύνθημα «ίση αμοιβή για ίση δουλειά». Μόνο ένα ποιοτικό άλμα με όρους κινήματος μπορεί να σαρώσει τις γραφειοκρατίες διασφαλίζοντας τη συνέχεια και την αναπτυξιακή προοπτική του Δημόσιου Εθνικού Αερομεταφορέα. Η αποτροπή της συρρίκνωσης-ιδιωτικοποίησης της Ολυμπιακής είναι σταθμός σε αυτό το δημοκρατικό καθήκον.