Η αραβική πολιτική της Ελλάδας συνθλίβεται στα γρανάζια της ΕΕ

Την μποϊκοτάρισαν επιδεικτικά παρ’ όλο που είχαν πάει στη Βαρκελώνη όλοι οι ηγέτες της ΕΕ και παρ’ όλο που τουλάχιστον οι φιλοδυτικότεροι από τους ηγέτες αυτούς (όπως ο Μουμπάρακ της Αιγύπτου, ο Αμπντάλα της Ιορδανίας, ο Μοχάμεντ του Μαρόκου κ.ά.) υπόσχονταν μέχρι την τελευταία ώρα ότι θα συμμετείχαν.

Έτσι, ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, ο οποίος πήγε στη Βαρκελώνη νομίζοντας ότι θα συναντήσει μαζεμένους όλους σχεδόν τους άραβες ηγέτες, δεν είχε κυριολεκτικά τι να κάνει εκεί, πέρα από το να ευχαριστηθεί την παραμονή του στην πανέμορφη πρωτεύουσα της Καταλονίας. Η ουσία όμως είναι πως από την αρχή ήταν λανθασμένη η σκέψη πως μια χώρα σαν την Ελλάδα μπορεί να ασκήσει αξιόλογη αραβική πολιτική μέσα από ευρωαραβικές συνόδους που οργανώνει η ΕΕ.

Η χώρα μας ανέκαθεν είχε ένα μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο στον αραβικό κόσμο, το οποίο έφτασε στο απόγειό του επί Ανδρέα Παπανδρέου, αφέθηκε τελείως ανεκμετάλλευτο να φθίνει επί «εκσυγχρονισμού» του Σημίτη όπου σχεδόν εκμηδενίστηκε και σήμερα πρέπει να δούμε αν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να διασωθεί και με ποιον τρόπο.

«Βαρίδι» η ΕΕ

Ο πρωθυπουργός πρέπει να καταλάβει ότι το πλεονέκτημα της Ελλάδας στον αραβικό κόσμος είναι αφενός τα βαθύτατα φιλοαραβικά αισθήματα του ελληνικού λαού και αφετέρου η έλλειψη αποικιοκρατικού παρελθόντος της χώρας μας στον αραβικό κόσμο.

Αντιθέτως, η ΕΕ αποτελεί ολοένα και μεγαλύτερο «βαρίδι» στην ανάπτυξη των ελληνοαραβικών σχέσεων. Οι Άραβες σίγουρα θέλουν την Ελλάδα υποστηρικτή των θέσεών τους στην ΕΕ, δεν τη θέλουν όμως ως έναν ακόμη εκπρόσωπο της πολιτικής της ΕΕ απέναντί τους. Σε αυτό το επίπεδο δεν έχουν καμία ανάγκη να συνομιλήσουν με την Αθήνα, θα μιλήσουν απευθείας με το Παρίσι, το Βερολίνο ή το Λονδίνο.

Άλλον, τελείως άλλον, ρόλο μπορεί να παίξει η Ελλάδα στην ΕΕ και όχι του «εκπροσώπου της ΕΕ» απέναντι στους Άραβες, όπως σκέπτονται ορισμένοι… λιμοκοντόροι μανδαρίνοι του υπουργείου Εξωτερικών που κατά βάσιν απεχθάνονται τους «τριτοκοσμικούς».

Πολύ καλά έκαναν οι άραβες ηγέτες και δεν παρουσιάστηκαν στην Ευρωμεσογειακή Διάσκεψη, για παράδειγμα. Η ΕΕ, με αντάλλαγμα την παροχή οικονομικής βοήθειας αμφίβολης αποτελεσματικότητας, ήθελε να τους βάλει να υπογράψουν τέτοιου είδους διακηρύξεις εναντίον της «τρομοκρατίας», ώστε να αποκηρύσσουν ουσιαστικά ως «τρομοκράτες» τους ήρωες της παλαιστινιακής και της ιρακινής αντίστασης εναντίον των ισραηλινών και των αμερικανών κατακτητών!

Όσο ξεπουλημένοι στη Δύση και αν είναι ορισμένοι άραβες ηγέτες, δεν ήταν και εύκολο να συμφωνήσουν σε κάτι τέτοιο -όχι, τουλάχιστον, χωρίς να αισθανθούν ότι προκαλούν πρόσθετους κινδύνους για τη δική τους εξουσία λόγω της λαϊκής οργής. Γι’ αυτό και προτίμησαν να μην πάνε στη διάσκεψη, αφήνοντας τον Μπλερ, τη Μέρκελ, τον Σιράκ και τους άλλους στα κρύα του λουτρού.

Αυτοί έχουν προηγούμενα

Αποτελεί πρόκληση και ταπείνωση, την ώρα που η Αγγλία και πολλές άλλες χώρες-μέλη της ΕΕ έχουν στρατεύματα κατοχής στο Ιράκ, την ώρα που αποκαλύπτεται ότι ο Μπους σχεδίαζε να βομβαρδίσει τον τηλεοπτικό σταθμό Αλ Τζαζίρα, γιατί δείχνει εικόνες από τα εγκλήματα των Αμερικανών στο Ιράκ, να απαιτούν οι Ευρωπαίοι από τους άραβες ηγέτες να καταδικάσουν την «τρομοκρατία» των ανταρτών που αντιστέκονται.

Κανέναν λόγο δεν έχει η Ελλάδα να ταυτιστεί με μια τέτοια πολιτική της ΕΕ, η οποία μόνο μίσος των Αράβων μπορεί να προκαλέσει και τίποτε άλλο. Ακόμη και οι χώρες που έχουν παραδοσιακά φιλοαραβική πολιτική, όπως η Γαλλία και η Ισπανία, έχουν πολλούς ανοιχτούς λογαριασμούς με τους Άραβες.

Οι Ισπανοί π.χ. έχουν δύο αποικιακούς θύλακες ισπανικού εδάφους στο Μαρόκο, τη Θέοντα και τη Μελίγια, όπου δεκάδες χιλιάδες μετανάστες προσπαθούν να εισχωρήσουν και καθημερινά διαδραματίζονται εκεί τραγικές σκηνές με απελπισμένους άραβες απόκληρους. Χιλιάδες, ίσως δεκάδες χιλιάδες άραβες λαθρομετανάστες έχουν πνιγεί στα ισπανικά νερά κοντά στο Γιβραλτάρ, στη Μεσόγειο ή στα Κανάρια Νησιά, στην Αφρική προσπαθώντας να βρουν μια καλύτερη τύχη.

Όσο για τη Γαλλία, ας μην αναφερθούμε καλύτερα στο αποικιακό παρελθόν της, καθώς είχε αποικίες την Αλγερία, το Μαρόκο, την Τυνησία, τη Μαυριτανία, τη Συρία, τον Λίβανο κ.λπ., πάνω από τη μισή Αραβία.

Και εμείς μεν μπορεί να μη το αναφέρουμε, η ίδια η Γαλλία όμως συγκλονιζόταν τις προηγούμενες μέρες από το σκάνδαλο της άρνησης, μέσω ψηφοφορίας στη Βουλή, της δεξιάς κυβέρνησης να συναινέσει στην κατάργηση νομοθετικής διάταξης που είχαν περάσει προ μηνών νύχτα καμιά εικοσαριά όλοι κι όλοι δεξιοί βουλευτές, βάσει της οποίας πρέπει τα σχολικά βιβλία στη Γαλλία να αναδείξουν τις… «θετικές πλευρές» της αποικιοκρατίας! Μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς πώς θα αισθάνονται οι Άραβες διαβάζοντάς τα αυτά, όταν έχουν πληρώσει με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και ανείπωτες ταπεινώσεις τον γαλλικό αποικιοκρατικό ζυγό στο παρελθόν.

Αν συνυπολογίσουμε δε και την πρόσφατη εξέγερση, στα περίχωρα του Παρισιού και δεκάδων γαλλικών πόλεων, των νέων που έχουν αραβική καταγωγή από μία ή δύο γενιές παλιότερα -της περιόδου της αποικιοκρατίας δηλαδή λίγο ή πολύ- καταλαβαίνουμε καλύτερα τι γίνεται.

Πολιτική φιλίας

Τι σχέση έχει λοιπόν η Ελλάδα με όλα αυτά; Απολύτως καμία. Μας έχει ευνοήσει ακόμη και το γεγονός ότι στη χώρα μας, ευτυχώς, δεν έχουμε κύματα λαθρομεταναστών από αραβικές χώρες, όπως συμβαίνει π.χ. στην Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία, οπότε δεν υφίσταται ούτε καν αυτός ο παράγοντας δυσαρέσκειας. Επομένως, αποτελεί στρατηγικής σημασίας λάθος η αντίληψης που εντάσσει την αραβική πολιτική της Ελλάδας ολοκληρωτικά μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ.

Θα ήταν φυσικά ουτοπικό να πει κανείς ότι η Αθήνα μπορεί πια να ασκήσει αραβική πολιτική ανεξάρτητη εντελώς από την ΕΕ. Είναι όμως απολύτως εφικτό να έχει η ελληνική αραβική πολιτική έντονα αυτόνομα χαρακτηριστικά, τα οποία να υπογραμμίζουν τη δική της, ιδιαίτερα φιλική προς τους Άραβες πολιτική.

Αυτό πρέπει να υπογραμμίζεται και στις τοποθετήσεις, αλλά και με ένα πλούσιο πρόγραμμα ανταλλαγής επισκέψεων και μάλιστα σε κορυφαίο επίπεδο -Προέδρου της Δημοκρατίας και πρωθυπουργού. Είτε μας αρέσει είτε όχι δεκάδες επισκέψεις υπουργών είναι αδύνατον να φέρουν οποιοδήποτε αποτέλεσμα στις σχέσεις με αραβικές χώρες, αν δεν έχει προηγηθεί συνάντηση κορυφής με τον ηγέτη της χώρας, η οποία μπορεί εν ριπή οφθαλμού να δρομολογήσει ευρύτατες δυνατότητες συνεργασίας, αν αποδειχθεί επιτυχής, και να λύσει προβλήματα που χρονίζουν επί μακράν σειράν ετών.

Τεράστιες δυνατότητες

Αντί να λένε οι διάφοροι παράγοντες της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης απερίγραπτες ανοησίες περί «ανταγωνιστικότητας» με βάση το κινέζικο μοντέλο του μισθού των… 20 ευρώ τον μήνα (!), ας κοιτάξουν να δώσουν ώθηση στην ελληνική οικονομία εξάγοντας προϊόντα και υπηρεσίες στις αραβικές χώρες, οι οποίες εισάγουν κυριολεκτικά τα πάντα.

Πολύ περισσότερο τώρα που οι Άραβες έχουν πνιγεί στα χρήματα από τα αστρονομικά έσοδα από τις αυξημένες τιμές του πετρελαίου και κυριολεκτικά δεν έχουν τι να κάνουν τα λεφτά τους!

Σε αυτήν τη φάση, μάλιστα, σε αντίθεση με το παρελθόν, λόγω των δήθεν «αντιτρομοκρατικών» νόμων των ΗΠΑ, οι Άραβες μεταφέρουν στην Αμερική και σε αμερικάνικες τράπεζες πολύ λιγότερα κεφάλαια απ’ όσα στο παρελθόν, επειδή φοβούνται μήπως οι Αμερικανοί τούς τα αρπάξουν κάποια στιγμή με διάφορα προσχήματα, κατάσχοντάς τα.

Επιπλέον, καθώς η ΕΕ διολισθαίνει σταδιακά όλο και περισσότερο προς αυτήν την πολιτική, μια επιφυλακτικότητα καταλαμβάνει τους Άραβες και ως προς την Ευρώπη γενικά και μερικές ευρωπαϊκές χώρες ειδικότερα. Τελικό αποτέλεσμα είναι να μένουν μέσα στις αραβικές χώρες τεράστια, πρωτοφανή σε μέγεθος κεφάλαια, τα οποία έχουν ωθήσει στα ύψη ακόμη και τα χρηματιστήρια του Κόλπου!

Η συγκυρία λοιπόν για μια ενεργό οικονομική πολιτική της Ελλάδας προς τον αραβικό κόσμο είναι εξαιρετικά ευνοϊκή. Θα ήταν πραγματικά κρίμα να χαθεί και πάλι.

Πολιτικό κεφάλαιο

Οι προϋποθέσεις είναι ευνοϊκές και σε πολιτικό επίπεδο. Η Ελλάδα έχει απαλλαγεί από τον Σημίτη και τους «λιμοκοντόρους» του «εκσυγχρονισμού» που δεν ήθελαν να… «λερωθούν» από την επαφή τους με τους Άραβες, νομίζοντας ότι αυτοί ήταν φτιαγμένοι για τα «ευρωπαϊκά σαλόνια», όπου φυσικά τους είχαν «της καρπαζιάς» οι Ευρωπαίοι!

Ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής δεν δείχνει να διακατέχεται από παρόμοιο κόμπλεξ, σαν τον Σημίτη, που ήθελε σώνει και καλά να δείξει ότι διαφέρει από τον Ανδρέα Παπανδρέου και στον τομέα αυτόν. Το έδειξε πραγματοποιώντας ήδη από πέρυσι ένα ταξίδι στην Αίγυπτο. Δεν υπήρξε όμως συνέχεια, με προφανείς ευθύνες του υπουργείου Εξωτερικών, το οποίο οφείλει να αλλάξει στάση και να εγκαταλείψει αυτήν την αδράνεια.

Επιπλέον, η χώρα τώρα έχει το τεράστιο πλεονέκτημα της παρουσίας του Κ. Παπούλια στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Πολιτικός με σημαντικότατη πείρα και προσωπικές σχέσεις με τους περισσότερους των αράβων ηγετών. Άνθρωπος, επίσης, ο οποίος πρωτοστάτησε επί δεκαετία και πλέον στη θεαματική αναβάθμιση των ελληνοαραβικών σχέσεων, πιστεύοντας βαθιά στην αξία προώθησης και αυτής της σημαντικής πτυχής της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Αφύπνιση μανδαρίνων

Η παρουσία του Κ. Παπούλια στην Προεδρία της Δημοκρατίας αποτελεί «μάννα εξ ουρανού» για την κυβέρνηση στον τομέα που συζητάμε. Παρέχει ευρύτατες δυνατότητες αξιοποίησης και συνδυασμού προεδρικών και πρωθυπουργικών επισκέψεων στην Αραβία και ελληνοαραβικών δραστηριοτήτων, ώστε να δημιουργηθεί ένα πυκνό και μόνιμο δίκτυο επαφών των δύο πλευρών.

Απαιτείται πρωτίστως η πολιτική απόφαση θεαματικής αναβάθμισης των σχέσεων της χώρας μας με τους Άραβες και στη συνέχεια η βίαιη αφύπνιση του μηχανισμού του υπουργείου Εξωτερικών για να υλοποιηθεί η πολιτική αυτή. Απαραίτητη προϋπόθεση ο παραμερισμός των αντιστάσεων των μανδαρίνων της γραφειοκρατίας που βρίσκονται σε βαθύ λήθαργο στον τομέα αυτόν εδώ και δέκα χρόνια και επιπλέον η αγνόηση εκείνων των υπηρεσιακών παραγόντων που εσφαλμένα προβάλλουν ενστάσεις με το επιχείρημα ότι… «θα θυμώσουν οι Αμερικάνοι»(!), αγνοώντας ότι οι Αμερικάνοι έχουν σχέσεις με όλους τους Άραβες, ακόμη και με τον μέχρι πρότινος «αρχιτρομοκράτη» Καντάφι!

Φτάνει πια με τους μανδαρίνους που εμφανίζονται… πιο Αμερικάνοι από τους Αμερικάνους!